NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1373 คิริน ยาโกะ
หลังจากที่ฮัวเหลียนได้ฟังเสียงของท่านนายพลหญิงแล้ว ก็อดที่จะกำมือแน่นไม่ได้ เมื่อมองท่าทีของท่านนายพลหญิง เหมือนกับจะสนใจในตัวเด็กที่ชื่อคิริน ยาโกะเลย
น่าขยะแขยงจริงๆ ！มันไม่ง่ายเลยที่จะกำจัดศัตรูของตัวเองสองคน ตอนนี้กลับมีเพิ่มมาอีกแล้ว
ล่อให้คนมาติดได้ตั้งแต่อายุยังน้อย แพศยาจริงๆ เลย！
แม้ฮัวเหลียนจะด่าคิริน ยาโกะในใจ แต่ก็ยังไม่กล้าขัดคำของท่านนายพลหญิง หลังจากที่ตอบรับแล้วก็รีบให้คนไปแบกคิริน ยาโกะ
“คุณล่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม？” หลังจากที่จัดการคิริน ยาโกะเสร็จ ท่านนายพลหญิงถึงหันตัวไปมองจื่อยี ก่อนจะลูบหน้าของเขาที่มีรอยทั้งห้า
เมื่อจื่อยีได้ยินดังนั้น จมูกก็แน่นขึ้นมา ก่อนจะปรี่เข้าไปในอ้อมกอดของท่านนายพลหญิงแล้วร้องเสียงเบาออกมา
“ฮือๆ ……จื่อยีไม่เป็นไร ท่านนายพลมาออกหน้าแทนจื่อยีกับยาโกะได้ก็ดีมากแล้ว ท่าน ท่านไม่รู้ว่าเมื่อครู่ฉันกลัวขนาดไหน ฉันคิดว่า ฉันคิดว่าตัวเองจะถูกท่านเจียเหอตีจนตายแล้ว！ชีวิตของจื่อยีนั้น ตายก็ตายได้ แต่จื่อยียังปล่อยใจจากท่านนายพลท่านไม่ได้！”
“ตอนแรกท่านนายพลบอก ว่าจะรอจนวันที่จื่อยีโตเต็มวัยแล้ว อีกแค่สองปีจื่อยีก็จะถึงแล้ว ฉันยังไม่ได้ทำสัญญาของท่านนายพลเลย ถ้าตายไปแบบนี้ จื่อยีไม่ยอมจริงๆ นะ”
จื่อยีพูดพลางร้องไห้ ยิ่งพูดความสงสารในแววตาของท่านนายพลหญิงก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเธอเลยเช็ดน้ำตาให้จื่อยีด้วยชายเสื้อ ก่อนจะปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน
“อย่าพูดอะไรโง่ๆ ออกมานะ！คุณนั้นเป็นจื่อยีของท่านนายพล ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ใครก็มาทำอะไรคุณไม่ได้！”
หลังจากที่ได้ยินคำของท่านนายพลแล้ว จื่อยีก็เอาหัวมาซุกในอ้อมกอดของท่านนายพลหญิง ก่อนจะเลิกมุมปากขึ้นอย่างไร้เสียง แววตาที่ดูล้ำลึกนั้นไม่เหมือนกับสิ่งที่เด็กอายุสิบหกควรมีเลย
“แต่ว่า……พ่อของท่านเจียเหอเขาเป็นคนที่มีทรัพย์สินมากที่สุดในประเทศญี่ปุ่นเลยนะ แล้วก็ยังเป็นคนสนับสนุนเงินของท่านนายพลด้วย ท่านลงโทษท่านเจียเหอเพราะฉัน เกรงว่าจะทำให้พ่อของเขาไม่พอใจนะ”
จื่อยีกลอกตา ก่อนจะแกล้งพูดอย่างน่าสงสารต่อ
ท่านนายพลหญิงได้ยินเขาพูดถึงพ่อของเจียเหอ แววตาก็เปล่งประกาย ความอ่อนโยนบนใบหน้านั้นก็หายไปเล็กน้อย แววตาดำขลับยากที่จะหยั่งถึง ไม่รู้ว่าในตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันนั้นเป็นท่านายพลใหญ่ของประเทศญี่ปุ่นเลยนะ จะต้องถูกบังคับเพราะกำลังด้านทรัพย์สินของเขาเหรอ？เรื่องในด้านการเมืองน่ะคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันเองจะจัดการให้ดี ส่วนยาโกะนั้นเป็นเพื่อนสนิทคุณไม่ใช่เหรอ？คุณไปดูเขาก่อนว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว ส่วนเรื่องทางนี้ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เรียบร้อยเอง”
เห็นได้ชัดเลย ว่าท่านนายพลหญิงนั้นไม่ได้อยากพูดถึงเรื่องครอบครัวของเจียเหอ หลังจากที่ให้คำตอบที่เป็นไปได้ทั้งสองกับจื่อยีแล้ว ก็บอกให้เขาไปเยี่ยมคิริน ยาโกะ
แววตาของจื่อยีนั้นมืดลง ปากก็เม้มจนเป็นเส้นเดียว เขารู้ว่าท่านนายพลหญิงนั้นยังกลัวความยิ่งใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของเจียเหอ ถ้ามันเหมือนที่เธอพูดจริง ว่าไม่ได้กลัวครอบครัวของเจียเหอ งั้นท่านนายพลหญิงคงต้องกำจัดเจียเหอออกไปตั้งแต่แรกแล้ว
ก่อนหน้านี้มีสนมชายคนหนึ่ง ก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน ที่ใช้การได้รับความรักและเอ็นดูมากมายหลายครั้ง จนเหิมเกริมเป็นอย่างมาก เลยดุด่าทำร้ายคนอื่น จากนั้นเมื่อท่านนายพลหญิงรู้เข้า ก็ให้คนตัดแขนก่อนจะโยนออกจากจวนไป
เจียเหอทำเรื่องแบบเดียวกัน แต่ท่านนายพลหญิงกลับไม่ได้ลงโทษแบบเดียวกัน เท่านี้ก็รู้ได้แล้วว่า เบื้องหลังของเจียเหอนั้นแข็งแกร่งเพียงใด
“อือ งั้นจื่อยีออกไปก่อนเถอะ” ทั้งที่ในใจไม่พอใจกับคำตอบของท่านนายพลหญิงมาก แต่จื่อยีเองก็ไม่กล้าแสดงออก เลยต้องเชื่อฟังคำสั่งของท่านนายพลหญิง
“เอาล่ะ พวกคุณเองก็ไปเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรให้พวกคุณดูต่อแล้วล่ะ” หลังจากที่จื่อยีไปแล้ว ท่านนายพลหญิงก็บอกให้คนอื่นๆ แยกย้ายไป เพียงไม่นานสวนที่มีคนแน่นหนาก็เหลือเพียงหลี่ฝาง เจียเหอ แล้วก็ท่านนายพลหญิงกับฮัวเหลียน
เจียเหอในตอนนี้ได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว หลังจากที่เป็นเงาของท่านนายพลหญิง ก็ร้องไห้ออกมาทันที
“ฮือๆ ……ท่านนายพล！คุณต้องออกโรงแทนฉันนะ！คุณดูหน้าของฉันสิ ใบหน้าหล่อเหลาของฉันโดนทำลายหมอแล้ว！ทั้งหมดนี้ก็เพราะหลี่ฝางทำ！ท่านนายพล คนที่น่ารังเกียจและโหดร้ายแบบนี้ จะมาเป็นคู่ครองของท่านนายพลได้อย่างไรกัน？”
เจียเหอยังไม่รู้ว่าในใจของท่านนายพลหญิงนั้นเกลียดเขาขนาดไหน เลยเลือกที่จะฟ้องก่อน จากนั้นจึงชี้หน้าหลี่ฝาง พลางด่าเสียงดัง
ใบหน้าของเขาที่มีเลือดขึ้นหน้าไปหมดในตอนแรก ตอนนี้กลายเป็นน้ำหูน้ำตา ท่าทีแบบนี้ทำให้ไม่น่ามองจริงๆ
ท่านนายพลหญิงถอยออกไปอย่างไม่ขยับสายตาเลย ก่อนจะหลบมือของเจียเหอที่จะมาจับขาของตัวเอง
ท่าทีหลบของเธอแบบนี้ทำให้เจียเหอเสียใจจริงๆ ก่อนที่เจียเหอจะรู้สึกเสียสติขึ้นมาในทันที
“ท่านนายพล！ท่านกำลังรังเกียจเจียเหออยู่เหรอ？เพราะเจียเหอเสียโฉมแล้ว ดังนั้นท่านเลยไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ？”
คำพูดของเจียเหอทำให้สีหน้าของท่านนายพลหญิงทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที ก่อนจะกระแอมเบาๆ แล้วกดความเกลียดชังใจในก่อนจะพยุงเจียเหอขึ้นมาจากพื้น
“ฉันจะรังเกียจคุณได้อย่างไรล่ะ？ไม่ต้องคิดมาก ฉันแค่ยังไม่ชินเท่านั้นเอง คุณอย่าเพิ่งร้องไห้ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ”
พูดจริงๆถ้าไม่ใช่ว่าท่านนายพลหญิงยังต้องการการสนับสนุนของครอบครัวเจียเหอล่ะก็ ท่าทีในตอนนี้ของเจียเหอ เธอไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ
หลี่ฝางเห็นว่ารังเกียจเป็นอย่างมากแท้ๆ แต่ท่านนายพลหญิงกลับยังทำท่าทีเหมือนชอบอยู่ ก็รู้สึกขำเป็นอย่างมาก
“คุณกล้ามาหัวเราะฉันเหรอ？！ท่านนายพล！วันนี้ท่านต้องอธิบายให้ฉันให้ได้！หน้าของฉันถูกหลี่ฝางทำร้าย ถึงขนาดนี้ เกรงว่าชาตินี้ก็จะไม่หาย ตอนนี้ฉันอยากจะฆ่าหลี่ฝางจนทนไม่ไหวแล้ว ท่านดูเองแล้วกันว่าควรทำอย่างไร！”
เสียงหัวเราะของหลี่ฝางทำให้เจียเหอที่กว่าจะใจเย็นลงได้โกรธขึ้นมาอีกครั้ง พลางมองหลี่ฝางด้วยแววตารังเกียจ ก่อนจะบังคับให้ท่านนายพลหญิงไล่หลี่ฝางออกไปเดี๋ยวนี้
ท่านนายพลหญิงเอามือก่ายหน้าผากอย่างจนปัญญา จากนั้นเลยจ้องหลี่ฝางอย่างตำหนิ ทำไมคนคนนี้ทำให้คนลำบากใจได้ขนาดนี้นะ ตัวเองที่อยากจะจัดการเรื่องอย่างง่ายๆ นั้น ใครจะไปรู้ว่าหลี่ฝางยังจะต้องไปหาเรื่องกับเจียเหออีก
นี่มันเอาแต่สนุกจริงๆ เลยสินะเนี่ย！
“ชิ ฆ่าฉันงั้นเหรอ？คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์ทำได้งั้นเหรอ？” หลี่ฝางมองเจียเหอพลางยิ้มอย่างดูแคลน โดยที่ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย
“แก！แก！พรวด……” เจียเหอโกรธหลี่ฝางจนหายใจไม่ออก ตัวก็สั่นเทา ก่อนจะกระอักเลือดออกมา
ท่านนายพลหญิงตกใจ จึงรีบยื่นมือมาประคองเจียเหอ “เจียเหอ？คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ตอนนี้ไปหาหมอก่อนเถอะ！”
เมื่อพูดจบ ท่านนายพลหญิงก็ส่งสายตาให้ฮัวเหลียน เพื่อให้เขาช่วย บังคับให้พาเจียเหอไปให้ได้