NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1388 จวนของนายกรัฐมนตรี

หลี่ฝางก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ในที่สุดก็ทำให้นายกรัฐมนตรีออกมาได้ เห็นเป็นชายอ้วนเผละวัยกลางคนที่อ้วนเหมือนหมู เดินออกมาจากจวนภายใต้การคุ้มกันของนักรบกลุ่มหนึ่ง

ผู้ชายหน้าตาเหมือนพังพอนคนหนึ่ง พยุงชายอ้วนเผละวัยกลางคนเดินมาตรงหน้าหลี่ฝาง พูดพล่ามภาษาญี่ปุ่นใส่หลี่ฝางก่อน จากนั้นเมื่อเห็นว่าหลี่ฝางมีสีหน้าไร้ความรู้สึก เจ้าพังพอนก็ขมวดคิ้ว แล้วพยายามพูดภาษาจีน

“แกเป็นใคร？！ถึงกล้าบุกเข้ามาในจวนของนายกรัฐมนตรี！”

เมื่อได้ยินคนพูดภาษาจีนแบบแปลกๆและฟังไม่ได้ หลี่ฝางขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงหน้าตาเหมือนพังพอน ขนาดเสียงพูดก็ฟังไม่ได้

จวนของนายกรัฐมนตรีทำไมมีอะไรแปลกๆแบบนี้ด้วย？อย่างที่คิดไว้ จวนท่านนายพลดูสบายตากว่า อย่างน้อยก็ยังมีความสวยงามอยู่

“ฉันเป็นพ่อนาย！อย่าพูดมาก รีบให้ไอ้หมูอ้วนนี่เอาผลแก้วม่วงออกมา”

หลี่ฝางร้อนใจมาก เกรงว่าตอนนี้ทั้งโลกคงรู้ข่าวตนจะแต่งงานกับท่านนายพลหญิงแล้ว ไม่รู้ฉินวี่เฟยกับหยางฉงพวกเธอจะคิดยังไง

ตอนนี้เขาคิดแค่ว่ารีบเอาผลแก้วม่วงมาให้ได้ กลับประเทศให้เร็วที่สุด แล้วอธิบายกับฉินวี่เฟยและหยางฉงด้วยตัวเอง

ดูเหมือนเจ้าอ้วนนายกรัฐมนตรีฟังออกว่าหลี่ฝางด่าตนว่าหมูอ้วน โกรธจนเนื้อเต้นไปทั้งตัว แล้วใช้มือขาหมูของเขาตบหน้าเจ้าพังพอนอย่างจังและสาดคำหยาบเป็นชุด

เจ้าพังพอนถูกตบจนหมุนไปสองรอบถึงจะตั้งหลักได้ หน้าบวมไปข้างหนึ่ง ตาข้างหนึ่งกลายเป็นรอยเส้น

แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าพังพอนก็ไม่กล้าค้านอะไร ยังคงยิ้มให้นายกรัฐมนตรีและก้มหัวให้

“ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ！วันนี้เป็นวันตายของแก！”

ด่าเสร็จเจ้าพังพอนก็ยืดอก มองหลี่ฝางด้วยสีหน้าอำมหิตทันใด พูดสองประโยคนี้จบเขาก็หันไปพูดอะไรบางอย่างกับนักรบเหล่านั้น

แล้วไอพลังของนักรบเหล่านั้นก็เปลี่ยนไป ต่างมองหลี่ฝางอย่างดุดัน จนแทบอยากสับหลี่ฝางให้เป็นชิ้นๆ

พลังของพวกเขาไม่เลวเลย คิดไม่ถึงว่ามียอดฝีมือแดนสูงสุดด้วยคนหนึ่ง จากพลังของพวกขา ถ้าอยู่ด้านนอกทุกคนคงเรียกว่าเป็นฮีโร่

แต่น่าเสียดายดันมาเจอคนที่ไม่ควรเจอเข้า ชีวิตนักรบที่ผ่านมาอย่างโชกโชนทั้งชีวิตได้พังลงแล้ว

“พวกนายไม่เอาของออกมา งั้นฉันจะไปแย่งมาเอง”

หลี่ฝางหักข้อนิ้วดังกร๊อบๆ แล้วยิ้มออกมาอย่างกระหายเลือด

ตอนแรกนักรบพวกนั้นไม่ได้สนใจหลี่ฝาง พวกเขาคิดว่าหลี่ฝางเป็นแค่เด็กน้อยเพิ่งเข้าสังคม ถึงขนาดบางคนไม่ได้ระวังตัว

แต่หลังจากพวกเขาสังเกตเห็นไอพลังที่ไม่ธรรมดาของหลี่ฝาง ก็สายไปเสียแล้ว นักรบที่ตอบสนองช้าบางส่วนถูกหลี่ฝางตีลอยออกไป

ส่วนนักรบที่ค่อนข้างประสาทไว และทำอะไรรอบคอบก็โชคดีไปหน่อย หลบการโจมตีของหลี่ฝางได้ รีบเว้นระยะห่างระหว่างตนกับหลี่ฝางอย่างรวดเร็ว

เดิมทีนักรบเคียงข้างนายกรัฐมนตรีมีอย่างน้อย20กว่าคน แต่หลังจากหลี่ฝางโจมตีไปครั้งแรกก็ลดลงเป็นครึ่ง นักรบที่ถูกเขาพัดกระเด็นไปสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว นอนร้องโอดโอยอยู่กับพื้น

“นะนะนี่……”เห็นสถานการณ์เปลี่ยนอย่างกะทันหัน เจ้าพังพอนก็ตกใจจนพูดไม่ออก ชี้หน้าหลี่ฝางอย่างสั่นๆ เนื้อเต้นไปทั้งตัว

นายกรัฐมนตรีอ้วนเหมือนหมูคนนั้นยิ่งแล้วใหญ่ หลังจากร้องออกมาก็นั่งตุ๊บไปกับพื้น ทั้งกลิ้งทั้งคล้านถอยไปด้านหลัง

หลี่ฝางเหลือบมองนายกรัฐมนตรีอย่างเย็นชา รู้สึกขยะแขยงสุดๆ วันทั้งวันกินอะไรเข้าไปบ้าง？ทำไมถึงอ้วนได้ขนาดนี้ เนื้อหนังบนตัวล้วนย้วยลงมา

นักรบที่เหลืออยู่มองกันไปมา สายตาบางคนมีความขี้ขลาดปรากฏขึ้น แต่ความเย่อหยิงของนักรบ ทำให้พวกเขาไม่ยอมถอยไปทั้งที่ยังไม่ได้รบอย่างนี้ หันไปมองหลี่ฝาง กัดฟันกรอดๆ จากนั้นพากันตะโกนแล้วกรูเข้าหาหลี่ฝาง

“เห็นๆอยู่ว่าสู้ไม่ได้ก็ยังเข้ามา ความกล้าหาญนี้ควรค่าแก่การชื่นชม”หลี่ฝางมองนักรบที่เหลืออยู่10กว่าคนพลางเลิกคิ้ว อดไม่ได้ที่จะชมออกมา

แต่ชมก็ส่วนชม ยังต้องสู้กันอยู่ ใครใช้ให้คนพวกนี้พึ่งพาเจ้านายผิดคนล่ะ เที่ยวเล่นด้านนอกเป็นนายตัวเองไม่ดีหรอกเหรอ？จะต้องมาเป็นหมารับใช้ให้คนอื่นที่จวนของนายกรัฐมนตรีให้ได้เลย ไม่เข้าใจจริงๆว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่

นักรบพวกนั้นเห็นหลี่ฝางอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน ก็นึกว่าเขาตกใจเพราะพลังของตน จึงเผยความดีใจออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

แม้พลังเขาแข็งแกร่งแค่ไหน พอเผชิญหน้ากับปรมาจารย์พลังยอดเยี่ยมเป็น10แบบนี้ ถึงเก่งแค่ไหนก็คงทนไม่ไหวหรอก？

คิดเช่นนี้ พวกนักรบก็งัดความแข็งแกร่งที่สุดของตนออกมา คิดจะปราบหลี่ฝางให้ราบคาบในคราวเดียว

น่าเสียดายที่พวกเขาดีใจเร็วไปหน่อย วินาทีที่หมัดพวกเขาปะทะตัวหลี่ฝาง พวกเขามองหลี่ฝางหายตัวไปต่อหน้าต่อตาตน

ทุกคนตาค้างกันทันที ยืนตกตะลึงแข็งทื่ออยู่กับที่ คนคนนี้เป็นใครกันแน่？ถึงหายไปกลางอากาศได้แบบนี้！นี่ไม่ใช่ความสามารถที่คนระดับพวกเขาจะทำได้！

พระเจ้า！พวกเขาจบเห่แล้ว！

มีแต่ประโยคนี้ผุดขึ้นในสมองเหล่านักรบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่พวกเขากำลังจะหนี ร่างก็ถูกโจมตีจนกระเด็นออกไป ถึงขั้นส่งเสียงร้องก็ร้องไม่ทัน เพราะคนได้ลอยไปด้านนอกแล้ว

แค่ระยะเวลาสั้นๆ ทหารองครักษ์คุ้มกันในจวนของนายกรัฐมนตรีทุกคนล้วนถูกหลี่ฝางจัดการเสียราบคาบ

จัดการทหารองครักษ์พวกนี้เสร็จ หลี่ฝางก็หันมามองหาเจ้าพังพอนกับนายกรัฐมนตรีด้วยสีหน้าสบายๆ

พบว่าเจ้าพังพอนที่เดิมทียังอวดดีอยู่ ตอนนี้หนีไปซะไม่เหลือร่องรอยแล้ว ส่วนนายกรัฐมนตรีเพราะทั้งโง่และอ้วนเคลื่อนไหวไม่สะดวก จึงทำได้เพียงแอบหลบตัวสั่นเทิ้มอยู่หลังก้อนหิน มือสองข้างกุมหัวปากพลางภาวนาอะไรบางอย่าง

หลี่ฝางเหลือบมองนายกรัฐมนตรีด้วยความรังเกียจสุดๆ ขนาดเข้าใกล้ก็ไม่เข้าใกล้ และพูดกับท่านนายพลหญิงโดยไม่หันมามองสักนิด

“เจ้าหมูอ้วนนี่ยกให้คุณ คุณอยากจัดการยังไงก็แล้วแต่ เกิดอะไรขึ้นให้มาลงที่ผม”

ที่จริงหลี่ฝางเห็นท่านนายพลหญิงตั้งนานแล้ว เพียงแค่ไม่สนใจเธอ แม้ท่านนายพลหญิงเอาเรื่องแต่งงานกับผลแก้วม่วงมาขู่ตนหลายครั้งแต่หลี่ฝางก็ยังใจอ่อนกับเธอ เพราะยังไงตอนแรกเขาเป็นคนหาเรื่องท่านนายพลหญิงหัวของนายกรัฐมนตรีถือเป็นสิ่งชดใช้ให้ท่านนายพลหญิงก็แล้วกัน

ท่านนายพลหญิงได้ยินที่หลี่ฝางพูดก็อึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด เดินเข้าไปเล็กน้อยคิดจะดึงแขนหลี่ฝาง แต่ก็คว้าความว่างเปล่า เพราะหลี่ฝางที่หันหลังให้เธอนั้นเดินออกไปไกลแล้ว จากไปอย่างไร้เยื่อใยมากๆ