NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1391 สัตว์ประหลาด
“หลี่ฝาง วันนี้เป็นวันตายของแก！” จู่ๆ ด้านหลังของหลี่ฝางก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นดังขึ้นอย่างเย็นชา
หลี่ฝางหันไปมอง ก็เห็นเจียเหอและพ่อของเขายืนอยู่ที่ประตูของกรมคลัง พลางมองตัวเองด้วยใบหน้าตื่นตัว
เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มเยาะของพ่อของเจียเหอ สัตว์ประหลาดเหล่านี้ก็น่าจะเป็นเขาที่พามันมา
“เจียเหอ คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะมีเอี่ยวกับอาซาโทสด้วย ฉันดูถูกคุณไปจริงๆ”
หลี่ฝางมองเจียเหอพลางพูดอย่างเย็นชา
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่ แต่ฉันรู้เพียงว่าวันนี้มันเป็นวันตายของคุณ”
เจียเหอไม่รู้จริงๆว่าที่หลี่ฝางว่าอาซาโทสนั้นคือใคร แต่มันก็ไม่ส่งผลอะไรหรอก หลังจากที่พ่อเขารู้ว่าเจียเหอถูกท่านนายพลหญิงลงโทษสถานเบาแล้ว ก็พาคนทะลวงเข้ามาในจวนของท่านนายพล แล้วช่วยเจียเหอออกมา จากนั้นก็พาสิ่งที่เรียกว่าสัตว์ประหลาดของถ่อป่ามาที่จวนของนายกรัฐมนตรีด้วย
ได้ยินว่าพละกำลังของถ่อป่านั้นถึงแดนดั่งเทพแล้ว เลยเกิดจิตรู้สำนึกของตัวเองขึ้นมา เหมือนกับสิ่งที่ราชวงศ์วิจัยอย่างลับๆ และก็ไม่รู้ว่าพ่อของเจียเหอนั้นเอามันออกมาได้อย่างไร
“เหอะ ปากเก่งกว่าความสามารถเยอะเลยนะแก วันนี้ฉันอยากจะเห็นสักหน่อย ว่าแกหรือฉันที่ต้องตาย！”
หลี่ฝางหัวเราะเสียงแข็ง จากนั้นก็โยนไอ้คนผอมไปที่มุมมืด ยังไม่ได้ผลแก้วม่วงมาอยู่ในมือเลย ไอ้คนผอมนี่จะยังตายไม่ได้
แต่สิ่งที่เรียกว่าสัตว์ประหลาดของถ่อป่านั้นเหมือนจะอ่านใจของหลี่ฝางออก ไอ้คนผอมเพิ่งจะไปอยู่ตรงมุม แล้วถ่อป่าก็เข้าโจมตีเขาทันที
หลี่ฝางม่านตาหดลง จากนั้นก็วาร์ปไปขวางอยู่ด้านหน้าไอ้คนผอม มือทั้งสองข้างก็จับที่เขี้ยวยักษ์ในปากของถ่อป่า จากนั้นจึงพยายามสลัดเปลี่ยนทางของถ่อป่าไป
“ออกมาเดี๋ยวนี้！” หลี่ฝางจับเขี้ยวของถ่อป่า ก่อนจะยกมันขึ้นเหนือหัว หลังจากที่ตะโกนด้วยความโกรธแล้ว ก็พาถ่อป่ากระโดดออกนอกกรมคลังไป
อิฐที่พื้นนั้นก็แตกสลายกลายเป็นผุยผงกรมคลังก็สั่นไหว ก่อนจะทนไม่ไหวจนพังทลายลงมา
เจียเหอกับพ่อของเขาเองก็รีบออกมาพร้อมกัน พลางหลบอยู่หลังภูเขาปลอมแล้วดูมองหลี่ฝางกับถ่อป่าต่อสู้กัน
ถ่อป่าถูกหลี่ฝางยั่วให้หงุดหงิด จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาพร้อมกับแผดเสียงของปีศาจ กลิ่นน่าสะอิดสะเอียนที่ออกมาจากปากของมันเกือบให้หลี่ฝางอ้วกอาหารที่กินไปเมื่อคืนก่อนออกมาแล้ว
เขาพะอึดพะอมตามสัญชาตญาณ จากนั้นก็รีบถอยออกไปไกลหลายเมตร เพื่อรักษาระยะห่างของตัวเองกับสัตว์ประหลาดนี้
สัตว์ประหลาดตัวนี้มันกินอะไรเข้าไปน่ะ ปากเหม็นขนาดนี้ น่ารังเกียจจริงๆเลย
หลี่ฝางปัดอากาศตรงหน้าอย่างรังเกียจ จากนั้นก็หายใจอากาศสดชื่นเข้าไปแทน
“โคร่ง……” จู่ๆ ถ่อป่าก็แผดเสียงออกมาด้วยความโกรธอีกครั้ง ก่อนจะใช้แรงที่ขาหลังทั้งสอง และเหยียบจนพื้นเป็นหลุมลึก จากนั้นก็ปรี่เข้าไปหาหลี่ฝาง
อย่าเห็นว่าถ่อป่านั้นตัวใหญ่ แต่ความเร็วนั้นกลับเร็วจนทำให้มองไม่ทัน ขนาดเงายังเกือบจะมองแทบไม่เห็น หลี่ฝางเองก็มีแววตาเปลี่ยนไป รวบรวมจิตใจ จากนั้นก็ปล่อยสติของตัวเองเพื่อไปหยั่งรู้ที่อยู่ที่แน่ชัดของถ่อป่า
อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกไวของสัตว์ พละกำลังของถ่อป่าเลยมากกว่าหลี่ฝางแล้วเล็กน้อย
มันทำให้ในใจของหลี่ฝางนั้นหนักขึ้น นี่เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง หรือว่าวันนี้เขาจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ในปากของสัตว์ประหลาดตัวนี้เหรอ？
“ท่านพ่อ สัตว์ประหลาดตัวนี้มันจะฆ่าหลี่ฝางได้เหรอ？นอกจากนี้เครื่องบังคับในมือคุณมันจะไม่เสียการควบคุมใช่ไหม？ถ้าเกิดเสียการควบคุมล่ะก็ พวกเราจบเห่กันหมดแน่”
เจียเหอที่หลบอยู่หลังภูเขาปลอมมองหลี่ฝางกับถ่อป่าที่กำลังสู้กันอย่างกังวล พลางถามอย่างไม่มั่นใจ
พ่อของเจียเหอกลับแน่นิ่งกว่าเขามาก ก่อนจะกำเครื่องบังคับในมือของตัวเองพลางพูดด้วยความมั่นใจ
“คุณวางใจเถอะ เพียงแค่สิ่งนี้มันอยู่ในมือเรา สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็จะเชื่อฟังเรา จะว่าไป ครั้งนี้การฆ่าหลี่ฝางนั้นเป็นภารกิจสูงสุด เพียงแค่เราฆ่าหลี่ฝาง ครอบครัวของพวกเราก็จะสามารถไต่เต้าราชวงศ์ได้แล้ว เมื่อเป็นแบบนี้ แม้แต่นังแพศยานั่น ก็ไม่กล้ามาดูถูกคุณแล้ว”
เมื่อมีการรับประกันจากเขาแบบนี้แล้ว เจียเหอก็วางใจลงได้มาก จากนั้นก็มองหลี่ฝางที่เริ่มเสียเปรียบ ในตาก็มีความตื่นเต้นรอคอยไม่เบา
“ฆ่าเขาเลย！ฆ่าเขาเลย！กัดหัวเขาออกมาเลย！ฉีกแขนให้ขาดด้วย！”
เจียเหอดูอย่างเร้าอารมณ์ด้านข้าง แถมยังตะโกนให้ถ่อป่าฆ่าหลี่ฝางอีกด้วย
หลี่ฝางที่เอาแต่หลบนั้นรำคาญใจมาก ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองกำลังถูกสัตว์ประหลาดตัวนี้ยุ่มย่ามจนหลุดออกมาไม่ได้ เขาจะต้องบิดหัวของเจียเหอทิ้งทันทีแน่ๆเลยล่ะ
“แก……แกมองอะไร！หลี่ฝางแกตายซะเถอะ！”
เจียเหอถูกหลี่ฝางมองด้วยแววตาแบบนั้นในใจก็เริ่มร้อนรนขึ้นมา แต่เพราะกลัวเสียหน้า เลยพยายามฝืนพูดออกไป
ให้ตายเถอะ！ทำไมคนคนนี้มันกวนขนาดนั้น！
ในใจหลี่ฝางนั้นด่าออกมาแล้ว จากนั้นเขาก็มองไปที่ถ่อป่าที่ติดอยู่กับด้านหลังของตัวเองด้วยความอาฆาต พลางคิดว่าจะสลัดสัตว์ประหลาดออกไปสักพัก แล้วเอาหัวของเจียเหอมาให้ได้ได้อย่างไร
“หลี่ฝาง！” ในตอนนั้นเอง ท่านนายพลหญิงก็รีบมา หลังจากที่เธอเห็นหลี่ฝางกำลังสู้กับสัตว์ประหลาดอยู่ ก็รีบตะโกนเรียกชื่อของเขาเสียงดังทันที
ในตอนนั้นเอง ถ่อป่าหันไปมองท่านนายพลหญิง จากนั้นก็ปรี่เข้าไปหาท่านนายพลหญิงทันที
พวกเจียเหอกับหลี่ฝางสามคนรู้สึกว่าไม่ได้การแล้ว พ่อของเจียเหอเลยรีบกดหยุด ส่วนหลี่ฝางก็รีบเหอะไปหาท่านนายพลหญิงด้วยความเร็วสูงสุด
ท่านนายพลหญิงเองก็คิดไม่ถึงว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้มันจะปรี่เข้ามาหาตัวเองกะทันหันแบบนี้ เลยอึ้งอยู่กับที่ ขาทั้งสองข้างก็อ่อนลงไปคุกเข่ากับพื้น จนลืมที่จะหนีเลย
“พ่อ！คุณรีบหยุดสัตว์ประหลาดนั้นสิ！”
แม้ท่านนายพลหญิงจะอ่านใจของเจียเหอออก แต่เจียเหอก็ยังรักท่านนายพลหญิง เมื่อเห็นว่าถ่อป่ากำลังจะกินท่านนายพลหญิงเข้าไป เขาก็รีบเร่งพ่อของตัวเองอย่างร้อนใจ
พ่อเขารีบกดหยุด แต่ลังเลจนเป็นนิสัย แม้ถ่อป่าจะไม่มีจิตที่จะจู่โจมแล้ว แต่ตัวยักษ์ของมันกลับหยุดไม่ทัน เลยปรี่เข้าไปหาท่านนายพลหญิงราวกับเป็นภูเขาลูกเล็ก
“ท่านนายพล！”
ขณะที่เจียเหอคิดว่าท่านนายพลหญิงกำลังจะถูกบดขยี้จนแหลกนั้น ก็มีเงาหนึ่งมาขวางไว้หน้าท่านนายพลหญิง
เห็นเพียงหลี่ฝางใช้มือหนึ่งกอดท่านนายพลหญิงที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเอาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นก็ใช้อีกมือหนึ่งกดหัวของถ่อป่าเอาไว้
ตอนที่หลี่ฝางแตะโดนตัวถ่อป่านั้น พลังอันแข็งแกร่งก็แพร่กระจายออกไป จนม้วนเป็นลมใหญ่ ก่อนจะพัดพวกเจียเหอสองพ่อลูกกลิ้งไปมาที่พื้น
กรมคลังที่สั่นไหวอยู่แต่แรกแล้วก็เกิดเสียงดังขึ้น จนราบเป็นหน้ากลอง จวนของนายกรัฐมนตรียิ่งถูกลมพัดหนักเข้าไปใหญ่ มีต้นไม้มากมายที่ถูกพักจนล้มลงกับพื้น
“หลี่ หลี่ฝาง……” ท่านนายพลหญิงซบอกของหลี่ฝาง ก่อนจะพูดด้วยความไม่แน่ใจ
เธอคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะมาช่วยเหลือตัวเองอย่างไม่สนใจตัวเขาเองแบบนี้ มันทำให้ในใจของเธอสั่นไหวเป็นอย่างมาก
“คุณไม่มีสมองหรือไง？รู้ไหมว่าสัตว์ประหลาดนั้นฉันเองยังยากจะรับมือไหว แล้วคุณรีบวิ่งออกมาทำไมกัน！”