NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1392 บาดเจ็บ
หลี่ฝางนั้นเหมือนจะถูกผู้หญิงคนนี้โกรธเป็นอย่างมาก ยังดีที่เขาหยุดสัตว์ประหลาดตัวนี้ไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ท่านนายพลหญิงคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว
ไม่รู้จริงๆว่าสมองของหญิงคนนี้มีอะไรอยู่ ถึงไม่รู้จักหลบซ่อน แต่กลับยืนโง่อยู่ที่เดิม
“ฉัน……ขอโทษ……” ท่านนายพลหญิงที่อยากจะบอกว่าตัวเองเป็นห่วงเขา ถึงได้เรียกแบบนั้น แต่เมื่อเห็นแววตาที่โกรธเคืองของหลี่ฝาง เธอก็ไม่กล้าอธิบาย เลยทำได้เพียงก้มหน้าลงขอโทษเสียงเบา
เมื่อเห็นท่าทีของทั้งสอง เจียเหอก็อิจฉา เขาคิดไม่ถึงเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้ ท่านนายพลหญิงยังจะมาสนิทสนมใกล้ชิดกับหลี่ฝางแบบนี้ได้อีก
“ไอ้หมาทั้งคู่！ฉันจะฆ่าพวกแก！พวกแกไปตายซะ！” ความอิจฉาในใจ ความเกลียดชัง แล้วก็ความรักที่ไม่อาจได้มามันทำให้เจียเหอเสียสติไป จนคว้าเครื่องควบคุมในมือของพ่อเขา จากนั้นก็อดให้ทำงานอย่างบ้าคลั่ง
ถ่อป่าที่หยุดไปแล้วในตอนแรกก็ขยับอีกครั้ง แววตาก็มีความอาฆาตเกิดขึ้นอีกครั้ง
เมื่อครู่หลี่ฝางสังเกตเห็นความไม่ปกติของพวกเจียเหอ เลยเดาว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ถูกพวกเขาควบคุมหรือเปล่า แต่เมื่อได้เห็นตอนนี้ ก็เป็นไปตามคาดจริงๆด้วย
เขากอดท่านนายพลหญิงขึ้น ก่อนจะพาเธอไปที่ที่ปลอดภัย
“คุณซ่อนตัวให้ดี แล้วอย่าออกมาอีก” หลี่ฝางกำชับท่านนายพลหญิงเสียงเย็นชา จากนั้นก็กลับไปที่สนามต่อสู้
เขาสู้กับถ่อป่า พลางคิดว่าจะเอาเครื่องควบคุมนั้นออกมาจากมือของเจียเหอได้อย่างไร
“เข้ามาสิ！ไอ้ไร้ประโยชน์！ฆ่าเขาไม่ตายด้วยซ้ำ！ไอ้ไร้ประโยชน์！กัดเขาสิ！กัดเขา！”
เมื่อเจียเหอเห็นว่าถ่อป่าจับหลี่ฝางไม่ได้สักที ก็ยิ่งตื่นตัวเข้าไปใหญ่ เลยเคาะเครื่องควบคุมอย่างบ้าคลั่ง
ในตอนนี้ถ่อป่ามีจิตของตัวเองเกิดขึ้นแล้ว แต่เพราะคนญี่ปุ่นได้ปลูกชิปเอาไว้ในหัวของมัน เพื่อคุมร่างกายของมันอีกที มันเลยได้แต่ฟังคำสั่งจากคนคุมเท่านั้น
เมื่อถูกไก่อ่อนอย่างเจียเหอควบคุม ในใจของถ่อป่าเลยกลั้นความอึดอัดเอาไว้ ในขณะเดียวกันก็ระเบิดออกมา
เลยใช้กรงเล็กด้านหน้าทั้งสองฟาดไปมา ก่อนจะเกิดฝุ่นดินคลุ้งขึ้นมา มันทำให้พวกเจียเหอมองอะไรไม่ชัด
“แกมันไร้ประโยชน์แกทำอะไรน่ะ！ฉันให้แกทำร้ายหลี่ฝาง！แกมาตะปบดินทำไม！”
เจียเหอไอเพราะฝุ่นพวกนั้น หลี่ฝางตาสว่างเป็นประกาย เพราะรู้ว่าโอกาสมาถึงแล้ว
เขาใช้แรงสุดกำลัง ก่อนจะพุ่งมาปรากฏตัวตรงหน้าเจียเหอ ยังไม่ทันจะรอให้เจียเหอรู้ตัว เขาก็แย่งเครื่องควบคุมมาจากมือได้แล้ว
“เอาคืนฉันมานะ！” เครื่องควบคุมอยู่ในมือของหลี่ฝางแล้ว เจียเหอเลยร้อนใจ ก่อนจะยื่นมือออกไปแย่งมา หลี่ฝางก็ตบไปที่หน้าอกของเขา จนเขากระเด็นลอยไป
“เจียเหอ！” ตาของพ่อเจียเหอแทบจะหลุดออกจากเบ้า ก่อนจะตะโกนออกมา แล้วรีบเข้าไปรับเขาเอาไว้
แต่แดนนักรบเล็กๆอย่างเขา จะรับแรงฝ่ามือของหลี่ฝางได้อย่างไร เลยเห็นเพียงเจียเหอซบอยู่ในอ้อมกอดของพ่อเขา พลางกระอักเลือดออกมามากมาย สีหน้าก็ซีดเซียวจนน่ากลัว
ในตาของเขานั้นเริ่มไม่มีแวว เจียเหอเริ่มกลัวความตายที่คืบคลานเข้ามาหา จากนั้นก็ใช้สองมือจับเสื้อพ่อของเขาเอาไว้ แล้วพูดเสียงสั่น
“ท่านพ่อ ฉัน ฉันไม่อยากตาย……”
ทุกคำที่พูดออกมานั้น มีเลือดทะลักออกมาจากปากของเจียเหอมากมาย แถมยังมีเศษเครื่องในออกมาด้วย
พ่อของเขาพยายามปิดปากของเจียเหอเอาไว้อย่างสุดกำลัง เพื่อไม่ให้เลือดออกมาจากปากเขามากกว่านี้ แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ไม่ว่าทำอะไรก็ต้องตายอยู่ดี
“เจียเหอ！เข้มแข็งไว้！ฉันจะไม่ให้คุณต้องตาย！เข้มแข็งไว้นะ！”
พ่อของเจียเหอรับเรื่องตรงหน้าไม่ได้ เลยโอบเจียเหอไว้ในอ้อมกอดไม่ยอมปล่อย พลางมีน้ำตาไหลอาบหน้า
“ท่านพ่อ……ท่าน……ท่านพ่อ……”
เจียเหอนั้นแทบจะดึงเสื้อของพ่อเขาขาดวิ่น ดวงตาทั้งสองก็จ้องเขม็ง ด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะตะโกนเรียกพ่อของเขาเสียงดัง สุดท้ายก็เอียงคอ ด้วยความไร้เรี่ยวแรง
“เจียเหอ！”
เมื่อมองลูกคนเดียวของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา พ่อของเจียเหอก็เหมือนแก่ไปสิบปี ผมที่ดำอยู่นั้นก็ค่อยๆมีผมขาวขึ้นมาทันที
ท่านนายพลหญิงมองเจียเหอที่ตายอย่างน่าเวทนา ในตาก็มีความทนมองไม่ได้ แม้เธอจะไม่ได้รักเจียเหอ แต่ถึงอย่างไรก็อยู่กับเธอมาหลายปี จะบอกว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลยก็ไม่ได้
หลี่ฝางนั้นไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากมาย ก่อนจะปรายตามองพ่อและเจียเหอเล็กน้อย จากนั้นจึงเริ่มดูการใช้งานของเครื่องควบคุมนี้
สำหรับหลี่ฝางแล้ว การตายของเจียเหอนั้นเป็นกรรมตามสนองของเขาเอง ถ้าเขาไม่กวนประสาทตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตัวเองคงไม่ทำให้เขาถึงตาย
เมื่อมองปุ่มแดงๆของเครื่องควบคุมนั้น หลี่ฝางก็กดลงไป ถ่อป่าที่บ้าคลั่งก็นิ่งลง ก่อนจะนั่งอย่างเชื่องบนพื้น เหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงตัวยักษ์ตัวหนึ่งเท่านั้น
บนนั้นส่วนมากเป็นภาษาญี่ปุ่น หลี่ฝางไม่ได้เข้าใจมากมาย ตอนที่เตรียมจะเอาให้ท่านนายพลหญิงอ่านนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงร้องของท่านนายพลหญิง
เมื่อหันไปมอง ก็พบว่าพ่อของเจียเหอกำลังเอาดาบของนักสู้มากดไว้ที่คอของท่านนายพลหญิง
“แกตายไปพร้อมกับลูกฉันเถอะ！”
พ่อของเจียเหอในตอนนี้สติไม่ดีแล้ว ใบหน้านั้นมีความบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก เมื่อเสียลูกรักไปเขาเลยไม่ปกติแล้ว แถมท่าทียังบ้าคลั่งจนเทียบไม่ติด
แม้พละกำลังของท่านนายพลหญิงจะไม่อ่อนแอ แต่เมื่อได้เจอคนบ้าคลั่งสุดพลังแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร
หลี่ฝางม่านตาหดลง ร่างกายนั้นก็ตอบสนองไปก่อนสมองแล้ว เลยเข้าไปอยู่ต่อหน้าพ่อของเจียเหอ แล้วก็จับดาบนั้นไว้ด้วยมือเปล่า
“หลี่ฝาง！”
ดาบนักรบอันแหลมคมนั้นบาดฝ่ามือของหลี่ฝางทันที จากนั้นก็มีเลือดสดไหลออกมา ท่านนายพลหญิงเห็นดังนั้นก็ปวดใจเป็นอย่างมาก เธอยอมให้ดาบนักรบมันบาดตัวเองดีกว่า เพราะไม่อยากให้หลี่ฝางเจ็บเลยแม้แต่น้อย
แววตานิ่งตึงไปในทันที ท่านนายพลหญิงหมุนตัว ไปตบหน้าผากของพ่อของเจียเหอ แต่ก็ได้ยินเพียงแค่เสียงตบเสียงใส หน้าผากของพ่อของเจียเหอยุบเข้าไป แต่ตัวไม่ขยับเลย
ฝ่ามือนี้ ท่านนายพลหญิงโจมตีขนกะโหลกเขาแหลกสลาย มันทำให้พ่อของเจียเหอตายคาที่
เมื่อเห็นหน้าของพ่อเจียเหอดังนั้นแล้ว หลี่ฝางก็วางใจ ก่อนจะเอาดาบนักรบในมือนั้นวางลง
“หลี่ฝาง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？” หลังจากที่จัดการพ่อของเจียเหอแล้ว ท่านนายพลหญิงก็จับมือของหลี่ฝางด้วยความเห็นใจ ก่อนจะดูแผลให้เขา
ก็เห็นเพียงมือซ้ายของหลี่ฝางนั้นมีแผลบาดลึกเป็นอย่างมาก จนเนื้อมันปลิ้นออกมา มือทั้งฝ่ามือแทบจะขาดออก เลือกนั้นก็ไหลออกมาไม่หยุด ท่านนายพลหญิงเลยมีดวงตาแดงก่ำ
“ไป！เราไปโรงพยาบาลกัน！” ท่านนายพลหญิงจะพาหลี่ฝางไปโรงพยาบาล แต่หลี่ฝางกลับสะบัดมือเธอออกอย่างเย็นชา
“นี่มันเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่งให้มาก”