NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 547 ความชั่วของลูกพี่หลิน
บทที่ 547 ความชั่วของลูกพี่หลิน
“เมื่อกี้ตอนที่นายออกมา ฉันรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ” ส้าวส้วยพูด
“หมายความว่าไง มีตรงไหนผิดปกติ?” หลี่ฝางถาม
“พวกหมาจื่อและคนอื่นๆ แบกศพของป๋ายหม่า ไปขึ้นรถ ส่วนตอนนั้น คนข้างกายลูกพี่หลินสองคน ก็กำลังพยุงลูกพี่หลินลงจากรถ นายลองคิดดูดีๆ หมาจื่ออยากจะเลื่อนขั้น งั้นลูกพี่หลินจำเป็นต้องตายนี่? ถ้าเขาไม่ตาย หมาจื่อก็จะไม่มีวันได้เลื่อนขั้น”
หลี่ฝางพยักหน้า นั่นมันก็จริง
ครู่นึง ส้าวส้วยก็หัวเราะเหอะๆ ： “แต่ว่า หมาจื่อและคนอื่นๆ ปล่อยลูกพี่หลินไปแบบนี้ ไม่ได้ฆ่าเขา ในมือหมาจื่อมีปืน ในมือของฉางชิงนั่นก็มีอยู่ พวกเขาสามารถใช้โอกาสตอนที่ฉันไม่ได้เตรียมระวังตัว ยิงปืนใส่หัวลูกพี่หลินได้ ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเขาก็ไม่ต้องมีความรู้สึกเสียดายทีหลังแล้ว”
“ความหมายของนายคือ หมาจื่อไม่ได้อยากฆ่าลูกพี่หลิน?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วพูด： “จงไปปล่อยเขาไปครั้งนึง?”
“เหอะๆ คิดว่าหมาจื่อยังคิดถึงความรู้สึกเก่าๆ มั้ง ถึงยังไง เมื่อกี้หมาจื่อมีโอกาสกำจัดลูกพี่หลิน แล้วก็ หมาจื่อและคนอื่นๆ คงไม่รู้เรื่องฝีมือของฉันใช่มั้ย?”
จู่ๆ ส้าวส้วยก็หัวเราะอย่างเย็นชา： “พวกเขา ยังไงก็แปลกๆ ”
“แน่นอน เป็นไปได้ว่าหมาจื่ออยากได้เงินห้าร้อยล้านนั่น ดังนั้นจึงปล่อยลูกพี่หลินไป” ส้าวส้วยคิด และพูดขึ้น
หลี่ฝางเกาหัว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าในหัวงงๆ
หรือว่า จะมีเรื่องไม่ชอบมาพากลจริงๆ ?
แต่จากประสบการณ์ของตนบอกว่า หมาจื่อต้องการที่จะฆ่าลูกพี่หลินจริงๆ
แม้แต่ พี่น้องของฉางเหมายังตายไปหนึ่งคน
ลูกกระสุนเป็นของจริง เรื่องนี้ไม่ได้โกหก
แถมตอนที่ตนเจอกับลูกพี่หลิน สองขาของเขา ถูกกระสุนยิงเข้าจริงๆ
ขณะที่หลี่ฝางคิดไปคิดมา จูๆหลินชิงชิงก็ส่งข้อความเข้ามา： “ซื้อได้มั้ย?”
หลี่ฝางตอบกลับ： “ซื้อได้แล้ว กำลังจะเอาไปให้นะ”
ในตอนนั้นโก่เอ๋อก็พูดขึ้น： “เหอๆ บังเอิญจริงๆ หญิงงามคนนี้อยากกินเนื้อลาย่างของตงไห่ ก็เรียกนายตั้งแต่ตีสามวิ่งมาซื้อถึงตงไห่ แถมระหว่างทางยังบังเอิญเจอพ่อของนาง เวลาช่างเหมาะเจาะ ไม่มากไป ไม่น้อยไปสักนาทีเดียว”
จู่ๆ หลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว พลางมองโก่เอ๋อ： “ความหมายความว่าไง มีอะไรก็พูดมา อย่าพูดอ้อมค้อม”
“จะอะไรอีก มีคนสมองหมู วางแผนเห็นได้ชัดๆ ขนาดนี้ กลับมองไม่ออก ฉันแค่อยากจะถาม บนโลกนี้มีเรื่องที่จะบังเอิญได้ขนาดนี้มั้ย? ถ้ามี ฉันก็ไปซื้อหวยได้เลยใช่มั้ย?”
โก่เอ๋อเลิกคิ้วแล้วพูด： “ใครจะรู้ว่าฉันอาจจะถูกหวยห้าล้านเลยนะ”
“เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่มีทางเป็นกับดัก” หลี่ฝางพูด
“ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่กับดัก” โก่เอ๋อหัวเราะอย่างมีเลศนัย： “ฉันแค่สงสัย ความรู้ของนาย ยังจะมาเป็นลูกพี่ได้? ขายให้คนอื่น แถมยังนับเงินให้เขา นับเงินเสร็จ ยังไม่รู้ว่าถูกขายแล้ว หลี่ฝาง ปัญญาแบบนายนี่ มีชีวิตมาอยู่ถึงวันนี้ได้ยังไงกัน?” โก่เอ๋อหัวเราะฮี่ๆ แล้วพูด： “เด็กหนุ่มโง่ๆ แบบนี้ หาที่ไหนก็หาไม่ได้อีกแล้ว”
“ฉันไม่เชื่อลูกพี่หลิน แต่ฉันเชื่อหลินชิงชิง” หลี่ฝางขมวดคิ้วพลางพูด
“ใช่ๆๆ อย่างที่คนเคยพูดตั้งแต่โบราณว่าวีรบุรุษจะเสียใจเพราะหญิงงาม ที่แท้มันเป็นแบบนี้นี่เอง” โก่เอ๋ออดไม่ได้ที่จะพูดแซะ
หลังจากที่หลี่ฝางมาถึงเมืองเอก ก็โทรหาฉางเหมา： “พวกนายมาถึงเมืองเอกหรือยัง?”
“ยังเลย” ฉางเหมาพูดจากทางปลายสาย
“โอเค ถึงแล้วโทรหาฉันนะ ฉันจะส่งที่อยู่ของหลินชิงชิงให้นาย” หลี่ฝางพูดอย่างช่วยไม่ได้： “ตอนนี้ฉันไปหาหลินชิงชิงก่อนนะ”
หลังจากวางสายจากหลี่ฝาง ฉางเหมาก็พยุงลูกพี่หลินลงจากรถ
“เสี่ยวเทา เก็บโทรศัพท์ของผู้หญิงของนาย แล้วพาขึ้นไปข้างบนเถอะ” ลูกพี่หลินมองชายสวมชุดลายพรางแล้วพูด
“ขึ้นข้างบน? ขึ้นไปทำไม” ผู้หญิงคนนั้นถามอย่างสงสัย
ลูกพี่หลินไม่ได้ตอบ เขาแค่ส่งสายตาให้เสี่ยวเทา เสี่ยวเทาก็คว้าผู้หญิงคนนั้น แล้วลากเธอขึ้นไปด้านบน
“เห้อ ฉางเหมา นายว่า ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้มั้ย?” ลูกพี่หลินถามฉางเหมา
ฉางเหมาหัวเราะฮี่ฮี่： “ลูกพี่ ลูกพี่อายุยืนร้อยปี นี่เพิ่งจะอยู่มากี่ปีเอง?”
“หวังว่านะ” ลูกพี่หลินหยิบโทรศัพท์ของฉางเหมา แล้วกดโทรออก
“ครั้งนี่ถือเป็นโอกาสรอดตายมีน้อยมาก ถ้าหากสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ชีวิตของพวกเราหลังจากนี้ ก็ไม่ต้องถูกใครจูงจมูกแล้ว” ลูกพี่หลินพูดเสียงเข้ม
“ลูกพี่ เมื่อไหร่จะไปเจอคุณหนูใหญ่ครับ เมื่อกี้หลี่ฝางโทรมาถามแล้ว” ฉางเหมาถาม
“ไม่ต้องรีบ เมื่อกี้นายได้สังเกตมั้ย ที่ข้างกายขอหลี่ฝางมีคนละก็นึง หน้าตาเหมือนกับส้าวปั้นเชียนเลย ฉันสงสัยว่าจะเป็นลูกชายของเขา เห็นทีเด็กนั่นจะไม่ธรรมดา ส่งคนไป จับตาดูเขา ถ้าหากมีโอกาสเหมาะๆ ก็กำจัดเขาซะ อย่าทิ้งหอกข้างแคร่อะไรเอาไว้”
ลูกพี่หลินพูดจบ จู่ๆ ก็รู้สึกไม่วางใจ： “ช่างเถอะ ใช้เงินจ้างคนนอกเถอะ”
“ลูกพี่บอกว่าเด็กนั่นคือลูกชายของส้าวปั้นเชียน?” ฉางเหมาชะงัก แล้วนึกคิดอยู่ครู่： “มีความคล้าย แต่ว่าเด็กนั้นอายุน้อยขนาดนั้น ต้องจ่ายเงินจ้างคนนอกด้วยเหรอ ผมก็กำจัดเขาได้แล้ว”
“อย่าประมาท พวกเราไม่ได้ไม่มีเงิน สามารถจ่ายเงินทำงานได้ อย่าเพิ่งเปิดเผยตัว” ลูกพี่หลินจ้องฉางเหมาตาเขม็ง
ไม่นาน ด้านล่างของตึกนี้ ก็มีคนโผล่มาจำนวนไม่น้อย
“ลูกพี่หลิน พี่เป็นอะไรเหนี่ย ขาของลูกพี่……”
คนพวกนี้ ล้วนแต่เป็นคนที่มีชื่อเสียงในยุทธภพในเมืองเอก ทำธุรกิจกับลูกพี่หลินมาหลายปี
“ลูกพี่หลิน ได้ยินมาว่าหมาจื่อหักหลัง เรื่องจริงใช่มั้ย?” คนพวกนั้นทำสีหน้าซับซ้อน ทั้งหมดต่างจ้องไปที่ลูกพี่หลิน แล้วถาม
“ไป ขึ้นไปก่อนค่อยว่ากัน ขาฉันไม่ค่อยสะดวก ยืนตลอดไม่ได้”
หลังจากขึ้นมาในห้อง ลูกพี่หลินก็นั่งลงบนโซฟาแล้วพูด： “เรียกพวกนายมา มีเรื่องทั้งหมดสองเรื่องจะต้องพูดกับพวกนาย เรื่องแรกเป็นข่าวดี ส่วนอีกเรื่องเป็นข่าวร้าย”
“พวกนายอยากฟังเรื่องไหนก่อน?” ลูกพี่หลินกวาดสายตามองพวกเขา แล้วถามขึ้น
“ฟังข่าวร้ายก่อน”
“ฟังข่าวดีก่อน”
เวลาเดียวกัน ด้านในห้องก็เอะอะขึ้น ลูกพี่หลินกระแอม แล้วพูดว่า： “ฟังข่าวร้ายก่อนแล้วกัน”
“ข่าวร้ายนี้ นั่นก็คือแหล่งที่มาของสินค้าฉันเกิดปัญหา พวกนายก็รู้แล้ว หมาจื่อแปรพักตร์ ป๋ายหม่าเป็นคนยุแยง ให้เขามาแทนที่ของฉัน”
“อะไรนะ? ไอ้หมาจื่อนี่……”
“เห้อ เลี้ยงเสียข้าวสุก ลูกพี่หลิน พี่ดีกับหมาจื่อขนาดนี้ เห็นเขาเป็นเหมือนลูกชายแท้ๆ คิดไม่ถึง……”
“หมาจื่อแปรพักตร์แล้ว ลูกพี่ของป๋ายหม่ากลับให้เขารับตำแหน่งลูกพี่แทน ไอ้ชั่วนี่”
มีคนร้อนใจ พูดได้ตรงจุด และก็เป็นเรื่องที่พวกเขากังวลมากที่สุด
“เหอะๆ งั้นต่อไปฉันจะบอกข่าวดีแล้ว ของนี่ พวกนายมีสิทธิ์ที่จะเลือก คนนึงคือหมาจื่อ ส่วนอีกคนก็คือฉัน……ในเมื่อมีทางเลือกแล้ว ก็แสดงว่ามีคู่แข่ง มีคู่แข่งสำหรับพวกนายแล้วเป็นเรื่องที่ดี”
“อย่างน้อยเรื่องราคา ฉันสามารถลดให้พวกนายได้หนึ่งในสาม แน่นอนว่า คุณภาพจะไม่เปลี่ยน”
ลูกพี่หลินยิ้มพลางพูด： “ฉันรับมาจากที่ใหม่”
“ฮ่าๆ ลูกพี่หลินนะลูกพี่หลิน ท่านพูดจริงพูดเล่นเหนี่ย จู่ๆ ก็ลดราคาให้พวกเราหนึ่งในสามส่วน พวกเราจะไปกล้าเชื่อได้ยังไง”
“ใช่แล้ว จู่ๆ ก็ลดไปหนึ่งในสามส่วน ลูกพี่หลิน สินค้าของท่าน ไม่มีปัญหาเรื่องคุณภาพจริงๆ ใช่มั้ย?”
คนอื่นๆ เริ่มสงสัยขึ้น
“ทำไม ร่วมธุรกิจกันมาตั้งนาน แค่ความเชื่อใจยังไม่มีเลยเหรอ? ถ้าหากพวกนายไม่เชื่อใจฉัน จะไปหาหมาจื่อก็ได้ แต่พวกนายคิดให้ดี ถ้าหากพวกนายจะไปร่วมกับคนทรยศนั่น ต่อไปหลังจากนี้กลับมาหาฉัน จะไม่ใช่ราคานี้แล้วนะ แต่จะเป็นเท่าตัว”
“เท่าตัว?” คนอื่นๆ ช็อก ทำไมถึงกล้าเพิ่มเป็นเท่าตัวกัน
“ใช่แล้ว เพิ่มอีกเท่าตัว ถ้าหากพวกนายไม่เชื่อ จะรอดูสักระยะนึงก็ได้ ฉันกล้ารับรอง ไม่ต้องใช้เวลานาน ในมือของหมาจื่อก็จะไม่มีของให้พวกนายแล้ว”
“บอกข่าวกับพวกนายอีกสักเรื่องแล้วกัน ป๋ายหม่าตายแล้ว” ลูกพี่หลินยิ้มพลางพูด
“ลูกพี่ป๋ายหม่าตายแล้ว? ใครบังอาจขนาดนั้น กล้าฆ่าเขาเหนี่ย” คนอื่นๆ ทุกคนแสดงสีหน้าให้เห็นถึงความตกใจ ทันใดนั้น ในห้องก็เอะอะขึ้น มีบางคน ก็เริ่มที่จะสงสัยในคำพูดของลูกพี่หลิน
“ฉันไม่ได้ต้องจากให้ทุกคนรีบให้คำตอบฉัน ถึงยังไงธุรกิจแบบนี้ ก็ไม่มีใครกล้าเปลี่ยนคู่ค้าหรอก พวกนายกลับไปรอก่อนเถอะ”
ลูกพี่หลินพูดพลางยิ้ม： “แต่ว่า ราคาที่พูดวันนี้ นับแค่ในวันนี้เท่านั้นนะ”