NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 662ครั้งต่อไปเจอกันอีก ฉันฆ่าเธอแน่
“ฟีนิกซ์？”
ผู้หญิงที่ชื่อฟีนิกซ์ยิ้มยั่วยวนออกมา หัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันคิดว่านายจะเหมือนเมื่อก่อน เรียกฉันว่าศิษย์พี่เสียอีก”
“อาจารย์ไม่ได้นับเธอเป็นลูกศิษย์แล้ว”
สายตาของโหจื่อ มีความแค้นเคืองแล่นเข้ามา： “ถ้าจะพูด เธอมันช่างไม่มีจิตใต้สำนึกเลย วิชาที่เธอมีติดตัว ล้วนเป็นวิชาที่อาจารย์สอนออกมาทั้งนั้น แต่สุดท้ายแล้ว กลับเอาวิชานี้มาทำร้ายอาจารย์”
“ทำเรื่องที่น่าอับอายแบบนี้ออกมา ยังใจให้ฉันเรียกเธอว่าศิษย์พี่อีกเหรอ？”
โหจื่อส่ายหัว แล้วพูดขึ้นว่า： “เธอไม่รู้สึกว่าความคิดของเธอมันช่างตลกสิ้นดีเลยเหรอ？”
ฟีนิกซ์ไม่พูดอะไร แต่เดินไปข้างหน้าอีกสองสามก้าว
“เช็คเงินสด”
ฟีนิกซ์มาถึงตรงหน้าของมู่หรงฉางเฟิง ยื่นเช็คเงินสดออกไป： “ฉันยิงไปหนึ่งนัดก็จริง แต่กระสูนนัดนั้น ยิงไม่ถูกใครเลย”
“ดังนั้น เงินนี้ ฉันควรคืนให้คุณ”
มู่หรงฉางเฟิงหันไปมองฟีนิกซ์ หัวเราะเคอๆ ออกมาแล้วพูดขึ้นว่า： “ช่างมันเหอะ ฉันไม่ขาดเงินหนึ่งล้านเหรียญนั่นหรอก เพราะยังไงนัดนั้นของเธอ ก็มีประสิทธิผลที่ดีมากเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ยิงถูกคน แต่ก็มีคนตกใจไม่ใช่เหรอ？ทำให้พวกเขาสองคนตกใจจนไม่กล้าโผล่หัวออกมา”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันก็ไม่สามารถช่วยคนออกมาได้ ดังนั้น เงินนี้ เธอเก็บไว้เถอะ”
ฟีนิกซ์ส่ายหัว： “ยิงไม่ถูกก็คือยิงไม่ถูก คุณมาขาดเงินหนึ่งล้านเหรียญนี้ ฉันก็ไม่ขาด เช่นเดียวกัน”
“ฉันยิงไม่ถูกคน ยังจะให้เงินฉันอีก ทำทานให้ฉันเหรอ？”
น้ำเสียงของฟีนิกซ์ ไม่พอใจขึ้นมาทันที
มู่หรงฉางเฟิงจึงรีบรับเช็คมา หัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “ใครจะไปกล้า ใครจะกล้าดูถูกคุณฟีนิกซ์？เท่ากับรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ？”
“ไม่ว่ายังไง คืนนี้ เป็นเพราะคุณช่วยแท้ๆ” มู่หรงฉางเฟิงพูดขอบคุณออกมา
นอกจากคำขอบคุณแล้ว หลี่ฝางฟังจากน้ำเสียงที่มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมานั้น มีความเคารพอยู่ไม่น้อย
ฟีนิกซ์ถึงแม้จะเป็นมือปืนรับจ้าง แต่ฐานะของเธอ เหมือนจากสูงกว่าของมู่หรงฉางเฟิงหนึ่งขั้น
ในวินาทีนั้น หลี่ฝางเริ่มสงสัยขึ้นมา
ฟีนิกซ์เข้าไปพึ่งพาสี่ตระกูลใหญ่ กลายเป็นคนของพวกเขาแล้ว
ดูจากสถานการณ์แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างฟีนิกซ์กับสี่ตระกูลใหญ่ ต้องไม่ง่ายดายอย่างนั้นแน่นอน
ฟีนิกซ์มองไปที่โหจื่อ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ได้ยินมาว่าฝีมือการยิงปืนของนาย ได้ถึงจุดสุดยอด”
“ใช่”
โหจื่อยิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “เอาไหมล่ะ พวกเราหาโอกาสมาประลองฝีมือกัน？”
“ได้สิ”
ฟีนิกซ์พยักหน้า： “แต่ว่าถ้าถึงเวลานั้น นายอย่าเหมือนเต่าหดหัวในกระดองก็แล้วกัน”
โหจื่อเหมือนถูกบีบบังคับให้ยอมรับความพ่ายแพ้ พูดอะไรไม่ออก
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ฝางเห็นโหจื่อถูกบีบบังคับให้ยอมรับกับความพ่ายแพ้
ฝีมือการยิงปืนของฟีนิกซ์ ถือว่าแม่นยำมาก
หลี่ฝางถึงกับสงสัย ความจริงแล้วเธอไม่ได้ต้องการจะฆ่าเขาหรือโหจื่อ
ถ้าไม่เช่นนั้น เธอคงไม่ยิงแค่นัดเดียวหรอก
“นายเป็นลูกชายของอาจารย์เหรอ？” มองไปที่หลี่ฝาง ฟีนิกซ์มองด้วยสายตาเยอะเย้ยเล็กน้อย
หลี่ฝางรู้ ว่าอาจารย์ในปากของฟีนิกซ์ หมายถึงแม่ของเขานั่นเอง
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “ถูกต้อง”
“แต่ว่า เธอไม่มีสิทธิ์เรียกแม่ฉันว่าอาจารย์อีกต่อไป” หยุดชะงักไปสักครู่ หลี่ฝางพูดเสริมออกมา
“เคอๆ ใช่แล้ว แม่ของนายได้ไล่ฉันออกไปแล้ว เห้อ น่าเสียดาย พ่อแม่ของนายล้วนเป็นคนที่มีความสามารถ แต่นาย กลับดูธรรมดาไม่มีความสามารถอะไรเลย”
“ฉันยังเคยคิดมาก่อน เกิดเป็นลูกชายที่พ่อแม่เป็นคนเก่ง นายอาจจะเป็นลูกศิษย์ที่พวกเขาภาคภูมิใจที่สุด”
ฟีนิกซ์พูดจบ ส่ายหัวเล็กน้อย： “คิดไม่ถึง นายเป็นเหมือนของเสียที่ไม่มีคุณประโยชน์อะไรเลย”
คำพูดของฟีนิกซ์ โหด้ร้ายมาก โหจื่อพูดกับฟีนิกซ์ว่า： “นางบ้า เธออย่าทำตัวให้มันหน้าด้านหน่อยเลย เธอลืมไปแล้วเหรอ ชีวิตของเธอ พ่อแม่ของเสี่ยวฝางเป็นคนให้มา”
“ฉันรู้ ดังนั้น เมื่อกี้ฉันจึงไว้ชีวิตเขา”
“โหจื่อ นายคงจะไม่มีความคิดว่า ถ้าคนที่ฉันจะฆ่า เเล้วนายแค่ลงมือทำอะไร ก็สามารถช่วยชีวิตเขาได้หรอกนะ？”
ฟีนิกซ์หรี่ตาเล็กลงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “เมื่อกี้ฉันได้ตอบแทนบุญคุณของอาจารย์กับอาจารย์หญิงแล้ว”
โหจื่อหัวเราะเคอๆ ： “ฉันขอแนะนำทางที่ดูที่สุดอย่าคิดทำอะไรเสี่ยวฝาง ถึงแม้ตอนนี้เธอจะปีกกล้าขาแข็งแล้ว แต่เธอก็น่าจะรู้ดี ระหว่างเธอกับพี่ใหญ่และอาจารย์ มีความแตกต่างกันค่อนข้างเยอะอยู่”
“ฉันรู้”
ฟีนิกซ์พยักหน้า และไม่ได้ปฏิเสธ： “ครั้งก่อน ฉันกับพี่ใหญ่…… ไม่ใช่ หลอซ่า ฉันน่าจะเรียกเขาว่าหลอซ่าถึงจะถูก ฉันเคยลองฝีมือกับเขาแล้ว ถ้าเกิดเขาอยากจะฆ่าฉัน ตรงป่าเล็กนั้น น่าจะกลายเป็นหลุมฝังศพของฉันไปแล้ว”
“เคอๆ ดูแล้ว หลอซ่าน่าจะไม่ใช่คนเลือดเย็น”
ฟีนิกซ์ยิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันกระทำความผิดใหญ่ขนาดนั้น เขายังไม่อยากฆ่าฉันเลย”
“นายคิดว่า หลอซ่าจะตกหลุมรักฉันแล้วหรือเปล่า？”
ฟีนิกซ์หรี่ตาเล็กลง พูดเยาะเย้ยออกมา
สีหน้าของโหจื่อ เย็นชาขึ้นเล็กน้อย： “คำพูดของเธอตอนนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งกำเริบเสิบสานขึ้นทุกวัน”
“เคอๆ แล้วแต่เลย ฉันก็แค่พูดล้อเล่นเท่านั้นเอง”
“ฉันไปก่อนละ คราวหลังพวกเราค่อยเจอกันอีก”
ฟีนิกซ์หันกลับมา พูดกับโหจื่อแล้วโบกมือ
ตอนที่ฟีนิกซ์เดินไปถึงหน้าร้านคาราโอเกะ ทันดังนั้นโหจื่อร้องขึ้นมา： “รอสักครู่！”
“ฟีนิกซ์ ฉันมีคำพูดหนึ่งอยากพูดกับเธอ”
โหจื่อเผชิญหน้ากับฟีนิกซ์ แล้วพูดขึ้นว่า： “หลังจากกลับไปแล้ว รีบไปฝากฝังเรื่องของเธอให้เรียบร้อย ครั้งต่อไปเจอกันอีก ฉันฆ่าเธอแน่”
“เคอๆ”
ฟีนิกซ์ยิ้มอย่างไม่แยแสออกมา แล้วก้าวเดินออกไป
หลังจากที่ฟีนิกซ์เดินออกไปแล้ว มู่หรงฉางเฟิงดึงฉินหยีหรันขึ้นมา หันไปพูดกับเถ้าแก่ร้านคาราโอเกะว่า： “ฉันว่าลุง ผู้หญิงคนนี้ลุงแน่ใจเหรอว่าจะไม่เอา？”
“ถึงแม้เธอจะแพศยาไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็หน้าตาสะสวย”
“ลุงดูรูปร่างนี้ และใบหน้านี้”
มู่หรงฉางเฟิงผลักตัวฉินหยีหรัน ผลักตัวเธอให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเถ้าแก่ร้านคาราโอเกะแล้วพูดขึ้นว่า： “หรือว่า ลุงรู้สึกว่าค่าตัวผู้หญิงคนนี้ ไม่พอจ่ายค่าอาหารมื้อนี้เหรอ”
เถ้าแก่ร้านคาราโอเกะตกใจ ส่ายหัวอย่างเร่งรีบ
“เห็นหรือยัง ฉินหยีหรัน รู้ว่าตัวเองแพศยาแค่ไหนหรือยัง ราคาตัวเธอสู้อาหารมื้อนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ” มู่หรงฉางเฟิงพูดเย็นชาออกมา
เจ้าของร้านส่ายหัวรีบอธิบายว่า： “เถ้าแก่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมเป็นคนซื่อ
ถ้าพวกคุณไม่มีเงินจริงๆ ค้างไว้ก่อนก็ได้ หรืออาหารมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง อย่าทำให้ผมต้อง
ลำบากใจเลย”
“ผู้หญิงคนนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคุณหนูคนมีเงิน ท่านยกเธอให้กับผม ผมรับมันไว้ไม่ได้หรอก？” เจ้าของร้านพูดออกมาอย่างลำบากใจ
เวลานี้ มู่หรงฉางเฟิงเริ่มไม่พอใจขึ้นเล็กน้อย
มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่ฉินหยีหรันด่าเสียงดังออกมา： “อะไรคุณหนูมีเงิน เธอมันก็แค่นางแพศยาคนหนึ่งเท่านั้น”
“ในเมื่อลุงไม่เอา ฉันก็จะยกเธอให้คนลี้ภัย”
มู่หรงฉางเฟิงพูดเย็นชาออกมา
ใบหน้าของฉินหยีหรัน เขียวช้ำเป็นจ้ำๆ ไปหมด
มู่หรงฉางเฟิงลงมือหนักมาก ส่วนฉินหยีหรัน เหมือนจะคุ้นชินกับเรื่องแบบนี้ ถึงแม้จะถูกทำร้ายหนักขนาดนี้ ก็ไม่ร้องอะไรเลย และไม่ร้องไห้ด้วย มีเพียงสายตาที่มองมู่หรงฉางเฟิง เคียดแค้นทวีเพิ่มขึ้นเท่านั้น
“มู่หรงฉางเฟิง ถึงฉันจะแพศยาแค่ไหน ก็ยังเป็นภรรยาของคุณ ฉันแพศยา ก็แสดงว่าคุณแต่งงานกับหญิงแพศยา”
“เคอๆ คุณชายของตระกูลมู่หรง แต่งงานกับนางแพศยา น่าตลกไหม？”
ฉินหยีหรันพูดเย็นชาออกมา： “ฉันคิดว่าคุณคงจะรู้แล้วสิ？ว่าก่อนแต่งงาน ฉันเคยสวมเขาให้คุณ”
ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ มู่หรงฉางเฟิงรู้มาตั้งนานแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่พูดออกมาจากปากของฉินหยีหรัน
“เธอยอมรับแล้วหล่ะสิ？”
สีหน้าของมู่หรงฉางเฟิงเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม
“ฉันมีอะไรที่ไม่กล้ายอมรับ ใช่ ฉันไม่เคยชอบคุณ คนที่ฉันชอบ เป็นแค่คนจนคนหนึ่งเป็นคนพิการ และรวมถึงร่างกายของฉัน ก็ได้ให้เขาไปแล้ว เรื่องนี้ถ้าให้คนอื่นรู้ คนอื่น คงจะหัวเราะเยาะคุณไปตลอดชีวิต？มู่หรงฉางเฟิง ห่าๆ”
ฉินหยีหรันหัวเราะห่าๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “มู่หรงฉางเฟิง คนที่คุณนอนด้วยทุกวัน ในใจคิดถึงแต่คนอื่น ผู้หญิงที่คุณยกขันหมากไปแต่งงานมาด้วย แต่กลับขึ้นเตียงของคนอื่นมาก่อนแล้ว ห่าๆ มู่หรงฉางเฟิงอ่ามู่หรงฉางเฟิง คุณช่างน่าสงสารเหลือเกิน”
“เธอหุบปากเดี๋ยวนี้！” มู่หรงฉางเฟิงด่าทอออกมา
“หุบปาก ทำไมฉันต้องหุบปากด้วย？ทำไม คุณกลัวคนอื่นรู้เรื่องนี้ขนาดนั้นเชียวเหรอ？” ฉินหยีหรันหัวเราะเย็นชาออกมา
มู่หรงฉางเฟิงเดินไปข้างหน้า ตบแรงๆ ลงไปบนใบหน้าของฉินหยีหรัน ตบล้มไปกองอยู่กับพื้น และเจ้าของร้านเวลานี้รีบไปดึงตัวของมู่หรงฉางเฟิงไว้： “เถ้าแก่ ท่านอย่าตบอีกเลย ถ้าตบต่อไปอีก อาจถึงแก่ชีวิตก็เป็นได้”
“แม้แต่ขยะอย่างแกก็กล้าขวางฉันเหรอ？” มู่หรงฉางเฟิงสะบัดมือ ตบเจ้าของร้านกระเด็นออกไป
หลังจากที่มู่หรงฉางเฟิงตีเจ้าของร้านเสร็จแล้ว เดินไปหาฉินหยีหรัน： “คืนนี้ ฉันจะตบเธอให้ตาย”
เวลานี้หลี่ฝางพูดกับโหจื่อว่า： “สั่งสอนเขาหน่อย”