NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 665 อัศวินของฉินหยีหรัน
“ตงฟางหวั่นเอ๋อ？”
โหจื่อบ่นพึมพำสองสามคำ หันไปมองมู่หรงฉางเฟิง แล้วถามออกมาว่า： “ตระกูลตงฟาง นายรู้จักใคร？หรืออีกอย่าง คนของตระกูลตงฟางที่ไม่เปิดเผยตัว นายรู้จักกี่คน？”
“ไม่รู้จักสักคน” มู่หรงฉางเฟิงส่ายหัว
โหจื่นหยิบปืนออกมาทันที แล้วเล็งปืนไปที่ศีรษะของมู่หรงฉางเฟิง： “พวกนายล้วนเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ นายกลับบอกฉัน ว่านายไม่รู้จักคนของตระกูลตงฟางเหรอ？”
“นายอย่ามาโกหกฉัน？” โหจื่อไม่เชื่อคำพูดของมู่หรงฉางเฟิง
มู่หรงฉางเฟิงเกือบจะร้องไห้ออกมา： “ฉันไม่รู้จักจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ยี่สิบกว่าปีนี้ เคยเห็นคนของตระกูลตงฟางแค่ไม่กี่คนเอง พวกเขาลึกลับกว่าตระกูลอื่น อีกอย่างฐานะพวกเขา เมื่อเทียบกับอีกสามตระกูลแล้ว พวกเขาสูงส่งกว่าเยอะมาก”
“อีกอย่างเวลาที่พวกเขาออกมา ทุกคนต่างสวมใส่หน้ากากไว้ หรือบางที ก็หาหุ่นเชิดมาเจอพวกเรา มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันเคยหาคนติดตามหุ่นเชิดคนนั้น ผ่านไปไม่กี่วันหุ่นเชิดคนนั้น กลับตายไปแล้ว
“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ คนที่ฉันส่งไปติดตามนั้น หลังจากนั้นไม่กี่วัน เสียชีวิตไปอย่างกะทันหัน”
“ฉันเคยได้รับคำเตือนจากคุณปู่ของฉัน”
“คนของตระกูลตงฟาง ค่อนข้างลึกลับ” มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมา
โหจื่อมองไปที่มู่หรงฉางเฟิง ถามต่อไปอีกว่า： “ในเมื่อตระกูลตงฟางลึกลับขนาดนี้ ฉันขอถามหน่อย แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฟีนิกซ์ก็คือตงฟางหวั่นเอ๋อ
“ฟีนิกซ์ คือคนเดียวที่เปิดเผยตัวตน ถึงตอนนี้”
“แม้แต่ปู่ของฉัน ก็ยังต้องเคารพเธอ การปฏิบัติการครั้งนี้ สาเหตุที่เชิญเธอมาได้ หนึ่งคือคุณปู่เป็นคนแนะนำ สองคือเธอมาด้วยความสมัครใจ เธอบอกว่า ครั้งนี้เธอสามารถเจอศิษย์น้องของเธอ น่าจะเป็นนายสิ？” มองไปที่โหจื่อ มู่หรงฉางเฟิงถามออกมาด้วยความกังวลเล็กน้อย
“เธอช่างฉลาดเหลือเกิน” โหจื่อยิ้มออกมาอย่างมีความหมาย
ตอนนี้คนที่อยู่ข้างกายของหลี่ฝาง มีคนเก่งไม่กี่คน ความจริงแล้ว การที่ตงฟางหวั่นเอ๋อเดาว่าครั้งนี้คนที่มาจะเป็นโหจื่อ ก็ไม่น่าแปลกใจ
“ฉันได้บอกความลับสุดยอดนี้ให้กับนายแล้ว ตอนนี้ ปล่อยฉันไปได้หรือยัง？” มองไปที่โหจื่อ มู่หรงฉางเฟิงถามออกมาอย่างระวัง
ณ เวลานี้ ใบหน้าของมู่หรงฉางเฟิง เต็มไปด้วยความกลัว
บางที มู่หรงฉางเฟิงไม่ได้กลัวโหจื่อ แต่ความกลัวนั้นมาจากก้นบึ้งในใจของเขาเสียมากกว่า
เขาทรยศตงฟางหวั่นเอ๋อ เขากลัวฉากที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ตงฟางเอ๋อจะรู้ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาต้องตายแน่ๆ
โห่จื่อหันไปมองมู่หรงฉางเฟิง พยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “พาฉินวี่เฟยส่งไปที่รีสอร์ตของพวกเรา จากนั้น นายก็กลับไปได้”
“อะไรนะ？เมื่อกี้นายไม่ใช่พูดว่า ฉินวี่เฟยถูกคนของพวกนายช่วยเหลือออกไปแล้ว？” มู่หรงฉางเฟิงถลึงตาโตออกมา มองไปที่โหจื่ออย่างพูดไม่ออก
“แน่นอนฉันหลอกนาย นายคิดดูนายโตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไร้เดียงสาขนาดนี้อีก พวกเราออกมาอย่างเร่งรีบ จะไปเตรียมคนมากมายขนาดนั้นได้ยังไง นายไม่รู้จักใช้โทรศัพท์เช็กดูก่อนเหรอ จากนั้นค่อยเชื่อคำพูดของฉัน？” โหจื่อหันไปมองมู่หรงฉางเฟิงทำท่ามองบนใส่เขา แล้วพูดขึ้นว่า： “เห้อ ช่างน่าสงสาร คุณชายของสี่ตระกูลใหญ่ โง่จริงๆ เลย”
“ก็ยุติธรรมอยู่แล้วหนิ่ เมื่อกี้นายก็โกหกพวกฉัน ไม่ใช่เหรอ？อะไรตีสี่ไม่ปล่อยตัวกลับไป คนของนายก็จะฆ่าฉินวี่เฟย เคอๆ”
โหจื่อพูดเยอะเย้ยออกมา
“ฉันกับลูกน้องของฉัน มีคำมั่นสัญญานี้อยู่จริง ถ้าฉันไม่กลับไป ให้พวกเขาฆ่าฉินวี่เฟยได้เลย แต่ว่าเวลาไม่ใช่ตีสี่ แต่เป็นก่อนสว่าง” มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมาอย่างซึมเศร้า จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา
ตอนที่จะโทรศัพท์นั้น มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่โหจื่อถามออกมายังเป็นกังวลว่า： “ครั้งนี้ นายคงไม่ได้หลอกฉันอีกหรอกนะ？”
“ถ้าหากฉันส่งฉินวี่เฟยไปถึงรีสอร์ต แล้วนายไม่ปล่อยฉันจะทำยังไง？” มู่หรงฉางเฟิงถามออกมาอย่างกังวลใจ
“เคอๆ นายคิดว่า ตอนนี้นายสำหรับฉันแล้ว ยังมีคุณค่าอะไรอีกเหรอ？” โหจื่อส่ายหัว มองไปที่มู่หรงฉางเฟิงแล้วพูดขึ้นว่า： “ความจริงแล้ว นายอยู่ในใจฉัน ก็แค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้นเอง ถ้าฉันจะฆ่านาย มันง่ายนิดเดียว”
“แต่ฉันแค่ไม่อยากทำเท่านั้นเอง”
“ฉันเป็นศิษย์น้องของฟีนิกซ์ ฝีมือการยิงปืนฉันกับของฟีนิกซ์ เสมอเท่าเทียมกัน นายกลัวกระสุนของฟีนิกซ์ แล้วนายไม่กลัวของฉันหรือไง？” โหจื่อถามออกมา
มู่หรงฉางเฟิงกลืนน้ำลายลงคอ ไม่รู้ควรพูดอะไรดี
จะตอบโต้ก็ตอบโต้ไม่ไหว ตัวเองจะพูดอะไรได้อีก？
มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่โหจื่อ แล้วพูดออกมาว่า： “หวังว่านายจะรักษาคำพูด”
มูหรงฉางเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาลูกน้องของตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า： “ส่งฉินวี่เฟยไปที่หน้าประตูรีสอร์ต
พูดจบ มู่หรงฉางเฟิงวางสายลง
“ได้ละ นายกลับไปเถอะ” โหจื่อพูดกับมู่หรงฉางเฟิง
มู่หรงฉางเฟิงตาสว่างขึ้นทันที มองไปที่โหจื่อ ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“เช็คเงินสดในมือของนาย ทิ้งไว้” โหจื่อพูดเทริมออกมา
เมื่อมู่หรงฉางเฟิงไดยินคำนี้ รีบวางเช็คเงินสดไว้บนพื้นทันที จากนั้นรีบออกไปอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางหันไปมองโหจื่อ แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉินวี่เฟยยังไม่ถูกส่งไปถึงรีสอร์ตเลย นายปล่อยเขาไปอย่างนี้ ถ้าเกิดเขาเปลี่ยนใจทำไง？”
“วางใจได้ เขาไม่กล้าหรอก”
โหจื่อหัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “เขาทรยศตงฟางหวั่นเอ๋อ และแน่นอนเขาต้องกลัวฉันจะทรยศเขาเช่นกัน”
“อีกอย่าง นายคิดว่าเขากล้าล้อฉันเล่นเหรอ？” โหจื่อส่ายหัวแล้วยิ้มออกมา เดินไปหาเจ้าของร้าน ยื่นเช็คเงินสดที่อยู่ในมือ ให้กับเจ้าของร้าน
“นี่เป็นค่าอาหารของคืนนี้ อีกอย่าง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ถือว่านายดูละครทีวีก็แล้วกัน และห้ามไปพูดเรื่องนี้กับคนอื่น เข้าใจไหม？”
โหจื่อมองไปที่เจ้าของร้านแล้วพูดขึ้นว่า： “หนึ่งล้านหยวนเป็นค่าปิดปาก ถือว่าเป็นกำไรของนาย”
ตอนที่เจ้าของร้านรับเช็คเงินสดไปนั้น มือเริ่มสั่นขึ้นมา เพราะเขารู้สึกตื่นเต้น มองไปที่โหจื่อ เกือบจะคุกเข่าลงไปเลย
หนึ่งล้านหยวน
เขาเปิดร้านคาราโอเกะนี้ ทั้งชีวิต ก็คงจะหาเงินหนึ่งล้านหยวนไม่ได้ แต่โหจื่อแค่นี้ก็ให้เขาหนึ่งล้านหยวน
“เมื่อมีหนึ่งล้านหยวนนี้แล้ว ฉันก็สามารถแต่งงานได้แล้ว”
เจ้าของร้านตื่นเต้นจนน้ำตาเอ่อล้นออกมา ส่วนหลี่ฝางกับโหจื่อ เดินออกไปจากร้านคาราโอเกะ และขึ้นรถตัวเอง
ตลอดทาง สายตาของฉินหยีหรันที่มองโหจื่อนั้น เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด
โหจื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปรกติ จึงเอ่ยปากพูดขึ้นก่อนว่า： “พอละ คุณหนูใหญ่ตระกูลฉิน ถ้าคุณจะพูดขอบคุณผม ก็ไม่ต้องพูด ผมไม่ชอบความเสแสร้ง ถ้าคุณจะขอบคุณผม ก็ให้เงินผมสักสองสามล้าน หรือกี่สิบล้านเป็นค่าตอบแทนแล้วกัน”
“ขอบคุณ”
ฉินหยีหรันพูดออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย โหจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย： “เมื่อกี้บอกคุณแล้วใช่ไหม คนอย่างผม ไม่ชอบความเสแสร้ง”
“เมื่อไรถึงจะเล่นจริงจังกับผม？” โหจื่อมองบนใส่ฉินหยีหรัน
เมื่อมาถึงหน้าประตูทางเข้ารีสอร์ต เห็นรถคันหนึ่ง จอดอยู่หน้าประตูทางเข้าพอดี
ฉินวี่เฟยถูกผลักลงไปล้มอยู่ที่พื้น จากนั้นรถคันนั้นขับออกไปอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางลงจากรถ วิ่งเข้าไปหา แล้วอุ้มฉินวี่เฟยขึ้นมา： “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
มือและเท้าของฉินวี่เฟยถูกมัดไว้ และปากถูกเทปปิดปากไว้ หลังจากที่หลี่ฝางคลายมัดและดึงเทปออก ฉินวี่เฟยโผเข้าไปกอดหลี่ฝางไว้ แล้วร้องไห้ออกมา
“ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว เมื่อกี้พวกเขาเอามีดออกมา บอกว่าถ้าฉันไม่เชื่อฟัง ก็จะฆ่าฉันทิ้ง”
ฉินวี่เฟยตกใจกลัวมาก พูดออกมาปากสั่น： “ยังพูดอีกว่าจะขายฉันทิ้ง”
“พวกเขาแค่ข่มขู่คุณเท่านั้นเอง นักเลงพวกนั้น รู้จักแต่ข่มขู่คน ไม่ต้องไปกลัวพวกเขาหรอก คุณอย่าลืมสิ คุณเป็นคุณหนูของตระกูลฉินนะ ประธานบริษัทของบริษัทฉินซื่อ ใครกล้าทำคุณ？” หลี่ฝางตบเบาๆ ไปที่ไหล่ของฉินวี่เฟย พูดปลอบใจออกมา
“แต่พวกเขา……อาจทำจริง มีอยู่คนหนึ่ง เกือบจะทำฉัน……” ฉินวี่เฟยหน้าแดงพูดออกมา： “โชคดีที่มีคนห้ามเขาไว้ และไล่เขาลงจากรถ”
สีหน้าของหลี่ฝางเปลี่ยนไปทันที ดูเหมือนผู้หญิงที่หน้าตาสะสวย ก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป
อย่างน้อย หน้าตาสะสวยนี้ ก็ทำให้เธอไม่ปลอดภัย
หลี่ฝางพาฉินวี่เฟยมาถึงวิลล่าของเขา หลังจากปลอบเธอให้หลับแล้ว เขาก็นอนลงข้างๆ
และในวันรุ่งขึ้น หลี่ฝางตื่นมาแต่เช้า สั่งให้คนเตรียมอาหารเช้าให้ฉินวี่เฟย และในเวลาเดียวกัน หลี่ฝางเห็นฉินหยีหรันเดินออกมาจากห้องของโหจื่อ
ฉินหยีหรันตื่นตระหนกเล็กน้อย และตอนที่ออกมานั้น ก็ได้เดินไปด้วยจัดความเรียบร้อยเสื้อผ้าตัวเองไปด้วย
เมื่อหลี่ฝางเห็นฉากนี้ ยิ้มแหยะๆ ออกมา ฉินหยีหรันคนนี้ ใช้วิธีนี้ตอบแทนโหจื่ออย่างนั้นเหรอ？
ผ่านไปสักพัก โหจื่อถึงได้เดินออกมาจากห้องของตัวเอง
หลี่ฝางทักทายกับโหจื่อ โหจื่อเดินไปหา มองไปที่หลี่ฝางแล้วถามออกมาว่า： “เถ้าแก่ ทำไมตื่นเช้าจังเลย”
“ตื่นเช้ามาออกกำลังกาย เคอๆ เมื่อคืน พี่โหจื่อคงเหนื่อยมากสินะ？” มองไปที่โหจื่อ หลี่ฝางพูดหยอกล้อออกมา
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เมื่อคืนช่วยนายจัดการไอ้เหี้ยมู่หรงฉางเฟิง ทำฉันเหนื่อยมาก”
โหจื่อพูดอย่างเป็นธรรมชาติออกมา
โหจื่อสมแล้วที่เป็นยอดอัจฉริยะในการพูดโกหก เขารู้ทั้งรู้ว่าหลี่ฝางหมายถึงอะไร แต่ก็ไม่รู้สึกอายเลยสักนิด
หลี่ฝางหัวเราะเคอๆ ออกมา เปิดโปงต่ออีกว่า： “ฉันว่าพี่โหจื่อ ที่นายเหนื่อยเป็นเพราะจัดการมู่หรงฉางเฟิง？หรือเป็นเพราะจัดการภรรยาของมู่หรงฉางเฟิงกันแน่？”
โหจื่อเหลือบมองหลี่ฝาง แล้วพูดขึ้นว่า： “เถ้าแก่ นายต้องปากร้ายขนาดนี้เลยเหรอ？”
“เรื่องแบบนี้ถ้ารู้ก็ไม่จำเป็นต้องพูด เหตุผลง่ายๆ แบบนี้นายไม่รู้เหรอ？ถ้านายยังทำตัวแบบนี้อีก จะไม่มีเพื่อนได้นะ” โหจื่อพูดออกมา
หลี่ฝางหัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “ได้ละ ฉันไม่พูดก็ได้”
“เห้อ เมื่อคืน ถือว่าเหนื่อยจริง” โหจื่อบิดเอวขี้เกียจแล้วพูดขึ้นว่า： “ยังดีที่ฉันเป็นคนมีวิชา ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป อย่างนายแบบนี้ วันนี้ทั้งวันคงลุกจากเตียงไม่ไหว”
“เธอเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ？” หลี่ฝางถามออกมาอย่างสงสัย
“ทำไมจะไม่เก่ง……” โหจื่อส่ายหัว จากนั้นถามหลี่ฝางออกมาว่า： “ใช่ละ นายมีเบอร์โทรของมู่หรงฉางเฟิงไหม เมื่อกี้ฉินหยีรันไปอย่างเร่งด่วน ลืมถามเธอไปเลย”
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “มู่หรงฉางเฟิงเคยโทรหาฉัน ฉันสามารถช่วยนายหาดูได้”
“ใช่ละ นายหามู่หรงฉางเฟิงทำไมเหรอ？” หลี่ฝางถามออกมาด้วยความสงสัย
“ยังจะมีเรื่องอะไรอีก？ตราบใดที่ฉินหยีหรันไม่ได้หย่าร้างกับมู่หรงฉางเฟิง จิตใจของฉินหยีหรัน ก็จะกังวลตลอดเวลา ดังนั้นฉันจะเป็นคนจบทุกอย่างให้พวกเขาเอง” โหจื่อพูดจริงจังออกมา
หลี่ฝางมองไปที่โหจื่อแล้วถามออกมาว่า： “ฉันว่าโหจื่อ นายคงไม่ได้ตกหลุมรักฉินหยีหรันเข้าให้แล้วนะ？”
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ หัวใจของฉันเป็นขององค์หญิงYavinคนเดียว และฉันก็ภักดีต่อองค์หญิงYavinรักเดียวใจเดียวไม่มีวันเปลี่ยน……”
หลี่ฝางทนฟังไม่ได้อีกต่อไป： “พอละ ในเมื่อนายรักองค์หญิงYavinขนาดนั้น ฉันถามนายหน่อย เรื่องเมื่อคืนคืออะไร？นายดื่มเยอะเกินเหรอ？”
“นั่นก็ไม่ใช่ ผู้ชายอ่ะ ของที่เข้าหามาเราเอง ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด มิฉะนั้น จะถูกฟ้าผ่าได้”
โหจื่อหัวเราะเหะๆ ออกมา： “ฉันเชื่อว่าองค์หญิงYavinต้องเข้าใจฉัน”
หลี่ฝางหาเบอร์โทรของมู่หรงฉางเฟิงเจอ หลังจากที่ให้เบอร์โทรโหจื่อแล้ว ก็กลับไปที่วิลล่าของตัวเอง ฉินวี่เฟยในเวลานี้ ได้ตื่นนอนแล้ว
ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝางแล้วถามออกมาว่า： “พี่สาวของฉันหล่ะ？”
“เธออยู่อีกห้องหนึ่ง” หลี่ฝางพูดออกมา
“เมื่อกี้ฉันฝันว่าพี่สาวของฉันเกิดอุบัติเหตุรถชน เป็นฝีมือของไอ้เหี้ยมู่หรงฉางเฟิง ตกใจหมดเลย” ฉินวี่เฟยถอนหายใจออกมา แล้วพูดขึ้นว่า： “เห้อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ พี่สาวของฉันถึงจะหลุดออกมาจากน้ำมือของไอ้เหี้ยมู่หรงฉางเฟิงได้สักที”
“วางใจได้ พี่สาวของคุณจะหลุดพ้นได้ในเร็วๆ นี้แล้ว”
หลี่ฝางมองไปที่ฉินวี่เฟย ยิ้มแล้วพูดออกมา： “เพราะข้างกายพี่สาวของคุณ มีอัศวินผู้ยิ่งใหญ่ปรากฏตัวออกมาแล้ว”
“จริงเหรอ？”
“แน่นอนอยู่แล้ว อัศวินคนนั้นเก่งมาก สามารถหั่นสุนัขอย่างมู่หรงฉางเฟิงออกเป็นชิ้นๆ ได้ มู่หรงฉางเฟิงคนนี้เมื่อเห็นอัศวินคนนี้ ตกใจจนวิญญาณออกจากร่างไปเลย”
โหจื่อที่กำลังเดินไปออฟฟิศของลุงเฉียนนั้น จามออกมาติดต่อกันหลายครั้ง
เมื่อมาถึงหน้าออฟฟิศของลุงเฉียน เห็นลุงเฉียนกำลังนั่งอยู่ โหจื่อหัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “ลุงเฉียน ผมมีข่าวจะมาเล่าให้ลุงฟัง”