NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 669 ขอโทษแล้วชดใช้เงิน
แน่นอนลู่เฟยรู้ว่าโหจื่อต้องการให้เขาทำอะไร
ก็แค่ต้องการให้ขอโทษไม่ใช่เหรอ？
แต่ คุณชายของตระกูลลู่ทั้งคน เป็นบุคคลที่มีชาติตระกูลเหนือคนอื่น จะให้ขอโทษพนักงานเสิร์ฟร้านบาร์เหล้าอย่างงั้นเหรอ？
และลู่เฟยจะทำได้ยังไง？
ลู่เฟยก้มตัวลงไม่ได้ และก้มหัวไม่ได้เช่นกัน เขามองไปที่โหจื่อ แล้วพูดขึ้นว่า： “ไม่ต้องพูดอ้อมค้อม ฟังจากที่นายพูด นายก็แค่ต้องการเรียกร้องค่าชดใช้ให้เพื่อนรักของนายไม่ใช่เหรอ？นายพูดตัวเลขออกมาดีกว่า ขอแค่นายเอ่ยปาก ฉันสัญญาว่าจะไม่มีการต่อรองใดๆ เด็ดขาด”
“ขอแค่นายเอ่ยปาก ฉันสัญญาว่าจะไม่ต่อรองใดๆ เด็ดขาด？เคอๆ ！”
โหจื่อหัวเราะเคอๆ พูดย้ำคำพูดของลู่เฟย จากนั้นพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “ได้สิ ถ้าอย่างนั้นนายให้ฉันหนึ่งแสนล้านหยวนสิ”
หลังจากที่โหจื่อพูดจบ หันไปมองลู่เฟย ถามออกมาว่า： “จำนวนฉันบอกแล้ว นายบอกเองว่าจะไม่ต่อรองราคา แต่ว่า……นายให้ได้หรือเปล่า？”
“นายเรียกราคาสูงลิ่วขนาดนี้ มีคนเรียกราคาอย่างนายแบบนี้ด้วยเหรอ？ชีวิตของคนหนึ่งคนมีค่าเท่าไหร่เอง ฉันก็แค่ต่อยเพื่อนนาย นายขอฉันหนึ่งแสนเหรียญเลยเหรอ？ปรกติต่อยคนคนหนึ่ง ชดใช้ค่าเสียหายแค่หนึ่งพันหยวนก็เพียงพอแล้วมั้ง？” ลู่เฟยขมวดคิ้วแล้วพูดออกมา
“ไหนนายบอกว่าจะไม่ต่อรองราคาไง？เห้อ นายบอกนายไม่มีเงิน นายมาเสแสร้งเหี้ยอะไรกับฉัน ขายขี้หน้าที่สุด ถ้าจะให้พูด เมื่อกี้ฉันบอกนายแล้ว นายต่อยเพื่อนฉันบาดเจ็บขนาดนี้ ทำให้หน้าของเขาน่าเกลียดขนาดนั้น และอาจทำให้แฟนเขาไม่เอาเขาอีกก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้น ความสุขของเขาก็จะพังทลายสิ้น ความสุขตีค่าด้วยราคาไม่ได้ ฉันเรียกร้องนายหนึ่งแสนหยวน ความจริงแล้วยังไม่ได้ถามเพื่อนรักฉันด้วยซ้ำ ต้าเพิง นายว่าหนึ่งแสนหยวน ชดใช้น้อยไปไหม？” โหจื่อพูดจบ ส่งสายตาให้กับต้าเพิง
ต้าเพิงพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “ก็ต้องน้อยอยู่แล้ว ความสุขของผม ประเมินด้วยราคาไม่ได้หรอก”
“นายต้องการจะเจรจาหรือไม่？” ลู่เฟยถามโหจื่อ
วิธีการของโหจื่อ เห็นได้ชัดว่ากำลังปั่นป่วนอยู่
โหจื่อพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันบอกแล้ว ขอโทษเพื่อนรักฉันก่อน จากนั้นค่อยเจรจาเรื่องชดใช้กัน”
“ออกมาหากิน ก็ต้องมีเกียรติ ชดใช้เท่าไหร่ไม่ว่ากัน แต่ต้องให้เกียรติก่อน ให้เพื่อนรัก
ของฉันได้รับเกียรติ” โหจื่อพูดขึ้นว่า： “ศักดิ์ศรีและเงิน ฉันเอาทั้งสองอย่าง ขาดอย่างใดอย่างหนึ่ง พวก
เราก็ไม่จำเป็นต้องเจรจาต่ออีก”
“ฉันรู้ว่าลูกน้องของนายรออยู่ด้านนอกบาร์เหล้า คำพูดนายคำเดียว เพื่อนรักของฉันก็ไม่มีใครรอด แต่นายก็รู้ นายหาไม่เจอไอ้เฒ่า มีแต่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่หาเจอ” โหจื่อมองไปที่ลู่เฟย ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่： “นายอยู่ในกำมือของฉัน”
“ฉันปฏิเสธการขอโทษพนักงานเสิร์ฟ” ลู่เฟยพูดเย็นชาออกมา
“เคอๆ แสดงว่านายดูถูกฉัน？เมื่อกี้ฉันบอกนายแล้ว ฉันก็เป็นพนักงานเสิร์ฟเหมือนกัน”
โหจื่อยิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “ในเมื่อนายดูถูกฉัน พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องเจรจากันอีก นาย
อยากทำอะไรเชิญตามสบาย ถ้าแน่จริง นายก็ไปตามหาพ่อนายเอง ถ้านายสามารถ
ช่วยเหลือพ่อนายออกมาได้ ถือว่านายแน่มาก”
หลังจากที่โหจื่อพูดจบ หันกลับไป พูดกับไอหน้าหนวด： “ปิดรีสอร์ต ใครกล้าฝ่าเข้ามา
ให้ฉันฆ่าทิ้งได้เลย！”
ลู่เฟยตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นคู่ต่อสู้ที่ดื้อรั้นเช่นนี้มาก่อน
แค่ไม่พอใจคำเดียวก็หยุดเจรจาเลยเหรอ？
แม่งเอ๊ย นี่มันคนแบบไหนกัน？
มีคนเจรจาแบบนายด้วยเหรอ？
แม่งเหี้ยเอ๊ยนี่ถ้าทำธุรกิจ แล้วสามารถเจรจาค้าขายสำเร็จได้ ถึงว่านายแน่มาก！
ลู่เฟยถอนหายใจแรงๆ ออกมา เรียกตัวโหจื่อไว้： “รอก่อน ได้ ฉันรับปาก ฉันขอโทษเพื่อนรักของนาย”
“เคอๆ คิดดูดีๆ แล้วใช่ไหม？ไม่เอาศักดิ์ศรีคุณชายของนายแล้วเหรอ？ฉันจะบอกนาย ทุกคนเสมอภาคกัน อย่าไปคิดว่าตัวเองสูงกว่าคนอื่น เข้าใจไหม？”
โหจื่อเหลือบไปมองลู่เฟย พูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม： “อีกอย่างดูท่าทางของนายแล้ว รูปร่างก็ไม่ได้สูงเท่าไหร่หนิ่”
ลู่เฟยโทรวิดีโอคอลอีกครั้ง ครึ่งค่อนวันก็ไม่มีคนรับสาย และเมื่อรับสายขึ้นมา ฝ่ายตรงข้ามคนที่ปรากฏตัวขึ้นกลับเป็นอีกคน
“เหี้ยแม่ง เพื่นรักฉันหล่ะ？” โหจื่อด่าออกมาเสียงดัง： “ไอ้เหี้ย เอาโทรศัพท์ให้เพื่อนฉัน ได้ยินไหม？”
“พี่โหจื่อ พี่โหจื่อ ฉันอยู่นี่ ฉันถูกพวกมันตีอีกแล้ว” ต้าเพิงพูดเสียงสั่นเครือลุกขึ้นยืน แล้วพูดกับโหจื่อออกมา
และเมื่อคนคนนั้นจะลงมืออีก แต่ถูกลู่เฟยรีบห้ามไหม
“หยุดเดี๋ยวนี้”
ลู่เฟยพูดเย็นชาออกมา： “ฉันบอกแกแล้ว อย่าลงมือทำอะไรพวกเขาไม่ได้ยินหรือยังไง？”
“ฉันว่าพี่เฟย ตอนนี้พูดแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร？ดูสิ หน้าตาเพื่อนรักฉันน่าเกลียดไปหมดแล้ว ใบหน้านี้ ถูกลูกน้องของนายต่อยจนเป็นหัวหมูไปแล้ว ช่างมันเหอะ มา นายมาพูดขอโทษเพื่อนรักฉันก่อน จากนั้นฉันจะบอกนายเอง ว่าควรทำยังไงต่อ ” โหจื่อยื่นหน้ากล้องไปหาลู่เฟย
สีหน้าของลู่เฟยดิ่งลง พูดขึ้นกับต้าเพิงว่า： “พี่ชาย ขอโทษด้วย”
“เคอๆ อันนี้คือการขอโทษ หรือข่มขู่พี่เพื่อนรักฉันกันแน่ มีคนขอโทษแบบนายด้วยเหรอ？ใบหน้าของนาย อย่าดุแบบนี้ได้ไหม ？” โหจื่อพูดขึ้นกับลู่เฟย： “มา ตั้งเค้าอารมณ์อีกครั้ง แล้วพูดอีกครั้งสิ”
ลู่เฟยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง อย่างไรก็ตามพ่อของเขาอยู่ในมือโหจื่อ และโหจื่อคนนี้ ดูแล้วเหมือนคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอีกด้วย
เมื่อต้องเผชิญกับคนแบบนี้ สิ่งที่ลู่เฟยทำได้ก็คือยอมประนีประนอมด้วย ถ้าไม่ทำเช่นนั้น เขาไม่กล้าคิดว่าเรื่องราวจะกลายไปเป็นแบบไหน
ถ้าเกิดพ่อของเขาเป็นอะไรขึ้นว่า จะกลายเป็นเรื่องใหญ่
ลู่เฟยตั้งเค้าอารมณ์สักพัก แล้วพูดขึ้นอย่างจริงใจว่า： “พี่ชาย ขอโทษด้วย เป็นความผิดฉันเอง เดี๋ยวฉันให้คนส่งพี่ชายไปโรงพยาบาลเอง”
“ครั้งนี้ใช้ได้ มา คนที่ตีเพื่อนรักฉันเมื่อกี้ เรียกเขามาหาเพื่อนรักฉัน คุกเข่าแล้วขอโทษ” โหจื่อพูดออกมา
สายตาของลู่เฟย ถลึงโต จ้องเขม็งขึ้นมาทันที
“เกินไปแล้วมั้ง？” ลู่เฟยมองไปที่โหจื่อ พูดเสียงเย็นชาออกมา
ครั้งนี้ คนที่ลู่เฟยพามา ล้วนแต่เป็นคนเก่งมีฝีมือ ไม่ใช่หมูหมากาไก่ทั่วไป
โหจื่อหัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้น： “ลูกน้อง ก็ควรทำตัวเหมือนลูกน้อง ให้เขาคุกเข่าให้เพื่อนรักฉันจะเป็นอะไรไป？ถ้าฉันอยู่ที่บาร์เหล้า ฉันยิงไอ้เหี้ยนี้ทิ้งไปแล้ว”
“ตอนนี้ให้เขาแค่คุกเข่าขอโทษ ถือว่ากำไรเขามากแล้ว”
โหจื่อมองไปที่ต้าเพิงแล้วพูดขึ้นว่า： “ต้าเพิงเป็นเพื่อนของฉันโหจื่อ และฉันโหจื่อเป็นคนรักเพื่อน ทุกคนที่เป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องรู้สึกน้อยใจเด็ดขาด”
“คนที่ตีเพื่อนฉัน รีบคุกเข่าขอโทษเพื่อนรักของฉันซะ”
โหจื่อพูดเย็นชาออกมา： “นายสามารถปฏิเสธได้ แต่นายจำไว้ ถ้านายไม่ทำตาม ไม่ว่าไกลสุดขอบฟ้าแค่ไหน หรือหนีไปที่ใด ฉันโหจื่อ ก็จะตามไปฆ่านายถึงที่นั่น”
หลังจากที่โหจื่อพูดจบ สายตาจ้องมองไปที่ชายคนนั้น
ลู่เฟยตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ให้ลูกน้องของตัวเองคุกเข่ากับพนักงานเสิร์ฟ การกระทำนี้อาจทำให้ต้องสูญเสียความภักดีของลูกน้องก็เป็นได้
แต่ดูจากท่าทางของโหจื่อแล้ว ถ้าไม่ทำตามที่เขาสั่ง โหจื่อคงไม่ให้เขาเจอหน้าของท่านลู่แน่
“ลูกพี่ใหญ่ ไม่ต้องลำบากใจ ฉันยอมคุกเข่า” อีกฝ่ายหัวเราะเคอๆ คุกเข่าลงไปตรงหน้าต้าเพิง ยิ้มแล้วขอโทษ
หลังจากที่ขอโทษเสร็จแล้ว มองไปที่โหจื่อ： “เป็นยังไง OKหรือยัง？”
“ได้ ใช่ได้” โหจื่อพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นมองไปที่ลู่เฟยแล้วพูดขึ้นว่า： “ดูแล้วลูกน้องของนาย รู้กาลเทศะกว่านายอีก”
“พอแล้ว มาคุยเรื่องชดใช้กันต่อดีกว่า” โหจื่อพูดออกมา
“สิบล้านหยวน เป็นไง？” โหจื่อถามออกมาอย่างจริงจัง
“สิบล้านหยวน ？” ลู่เฟยกัดฟัน
สิบล้านหยวนสำหรับลู่เฟยไม่ถือว่ามาก แต่ที่บาร์เหล้าพนักงานเยอะขนาดนั้น คนละสิบล้านหยวน ถึงแม้จะเป็นตระกูลลู่ ก็คงรับไม่ค่อยไหว
ลู่เฟยขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้นว่า： “ลดหน่อยได้ไหม？คนละหนึ่งล้าน น่าจะเยอะพอแล้ว”
“อะไรนะ เอ่ยปากก็หนึ่งล้านหยวน แผลบนใบหน้าของเพื่อนรักฉัน เป็นแค่แผลภายนอก ชดเชยหนึ่งล้านหยวน บ้าไปแล้วเหรอ？เดี๋ยวนายก็ฟ้องว่าฉันแบล็กเมล์อีก ห่าๆ ฉันว่าหนึ่งพัน หมายถึงหนึ่งพันหยวน”
โหจื่อหัวเราะเคอๆ ออกมา： “เพื่อนรัก หนึ่งพันพอไหม？ถ้าไม่พอ ฉันให้เขาเพิ่มอีกห้าร้อยให้นาย”
“พี่โหจื่อ พี่ตัดสินใจก็แล้วกัน แต่ถ้าได้เพิ่มอีกห้าร้อย กลับมาเพื่อนรักคนนี้เลี้ยงพี่ดื่มเหล้า” ฝั่งตรงข้ามต้าเพิงพูดออกมา
เมื่อกี้โหจื่อช่วยกู้หน้าเขาไว้ ไม่เพียงแต่ลู่เฟยที่เป็นลูกพี่ใหญ่ขอโทษเขาด้วยตัวเอง คนที่ตีเขา ยังคุกเข่าลงไปให้เขา ถึงแม้จะไม่ชดใช้เงินให้ ความโกรธแค้นของต้าเพิง ก็ระบายออกมาหมดแล้ว
โหจื่อหัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้”
พูดจบ โหจื่อหันไปหาลู่เฟยแล้วพูดขึ้นว่า： “เพิ่มให้เพื่อนรักฉันอีกห้าร้อย เป็นพันห้าร้อยเป็นยังไง”
ลู่เฟยพยักหน้า พูดอะไรไม่ออก？
โหจื่อยื่นโทรศัพท์ไปให้ลู่เฟย แล้วพูดขึ้นว่า： “โทรศัพท์ฉันชาร์จแบตเรียบร้อยแล้ว ที่นี่มีไวไฟดังนั้นนายไม่ต้องกังวลว่าจะค้างค่าโทร และไม่ต้องกังวลจะปิดเครื่อง ค่อยๆ ขอโทษเพื่อนรักพวกนี้ของฉัน อีกอย่าง คนที่บาดเจ็บหนัก ก็เพิ่มเงินให้สองสามพัน บาดเจ็บน้อย ให้พันห้าก็พอ”
“พระอาทิตย์ขึ้นละ ฉันไปหาที่ร่มเย็นพักผ่อนสักครู่ นายขอโทษเสร็จ ค่อยมาหาฉัน ฉันจะพานายไปหาไอเฒ่าพ่อของนาย” โหจื่อพูดจบ ยื่นโทรศัพท์ไปให้ลู่เฟย แล้วไปหาหลี่ฝางกับไอ้หน้าหนวด
สีหน้าของลู่เฟยไม่สู้ดีนัก ถึงแม้ในใจจะหดหู่ แต่เพื่อพ่อของตัวเองแล้ว จำเป็นต้องทำตาม
ขอโทษทีละคนๆ จากนั้น ชดใช้เงินให้
เวลาผ่านไปประมาณสิบกว่านาที ลู่เฟยเดิมเข้ามาหา ยื่นโทรศัพท์คืนให้โหจื่อ แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันขอโทษแล้ว แล้วส่งพวกเขาไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ลูกน้องฉันก็ได้กลับไปแล้ว เป็นยังไง ตอนนี้พาฉันไปเจอพ่อฉันได้หรือยัง？”
“ทำแบบนี้ถึงจะถูก จะเจรจากับพวกเรา ต้องยอมก้มหัวตัวเองก่อน อย่าทำตัวสูงส่งกว่าคนอื่น จำไว้ ตอนนี้คนที่ถือไพ่เหนือกว่าคือพวกเรา สามารถพูดจาเสียงดังได้ และหยิ่งยโสได้ คนที่สามารถยื่นข้อเสนอไปเรื่อยได้ คือพวกเรา ไม่ใช่นาย”
โหจื่อมองไปที่ลู่เฟยแล้วพูดขึ้นว่า： “เข้าใจฐานะของตัวเอง และรู้ว่าตัวเองควรทำตัวยังไง”
หลังจากที่โหจื่อพูดจบ ส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า： “ถ้านายยังใช้วิธีทำตัวเหมือนคุณชายให้ฉันดูอีก นายทำยังไง ฉันก็จะทำคืนแบบนั้น ฉันรับรองว่านายหาพ่อของนายไม่เจอแน่นอน”
“ไปกัน ไปเดินเล่นที่รีสอร์ตของพวกเรากัน ข้างในบรรยากาศดีมาก” โหจื่อพูด： “ฉันพานายไปชื่นชมบรรยากาศสักรอบ”
เดินไปด้วย โหจื่อแนะนำไปด้วย： “แนะนำให้นายรู้จัก คนนี้คือไอ้หน้าหนวด เป็นเพื่อนของฉัน เมื่อก่อนเป็นคนดังคนหนึ่งในสังคมเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ละ ถูกคนอื่นบีบลงมาละ”
มองเห็นลู่เฟยไม่ได้สนใจ โหจื่อขมวดคิ้ว： “ทำไม นายหูหนวกหรือไง？ฉันแนะนำเพื่อนฉันให้นายรู้จัก นายแกล้งขรึมทำไม รีบยื่นมือออกมา แล้วมาจับมือกับเพื่อนฉันซะ”
ลู่เฟยขมวดคิ้วและพูดอะไรไม่ออก จากนั้นยื่นมือออกไปอย่างช่วยไม่ได้ และจับมือกับไอ้หน้าหนวด แต่ไอ้หน้าหนวดกลับไม่สนใจเขาเลย
“ดูแล้วเพื่อนรักฉันไม่อยากรู้จักนาย และไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย”
โหจื่อหัวเราเหะๆ จากนั้นใช่คางชี้ไปที่หลี่ฝาง แล้วพูดขึ้นว่า： “ส่วนคนนี้ เป็นเถ้าแก่ของฉัน เป็นเจ้าของรีสอร์ต และเป็นเถ้าแก่ของบาร์เหล้าด้วย เมื่อกี้นายทำลายบาร์เหล้าของเถ้าแก่ฉัน สำหรับเงินจะชดเชยเท่าไหร่นั้น เดี๋ยวนายไปเจรจากับเถ้าแก่ฉันก็แล้วกัน”
“นายเป็นลูกชายของหลอซ่าเหรอ？” มองดูใบหน้าที่ธรรมดาของหลี่ฝางแล้ว ลู่เฟยยิ้มเหยียดออกมา： “ฉันทำลายบาร์เหล้าของนาย รอให้เสร็จธุระแล้ว ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้ทั้งหมด วางใจได้”
“ไม่เพียงแต่ชดใช้ค่าเสียหายเท่านั้น นายกระทบธุรกิจฉัน จะชดใช้ยังไง？” หลี่ฝางหรี่ตาลงแล้วยิ้ม： “ถึงแม้ฉันจะไม่ขาดเงิน แต่คนอย่างฉันก็ไม่ชอบถูกเอาเปรียบ”
“เดี๋ยวฉันจะให้คนที่บาร์เหล้าคำนวณรายละเอียดค่าเสียหายที่ต้องชดใช้ แล้วส่งไปให้ตระกูลลู่” หลี่ฝางพูดออกมา
ลู่เฟยพยักหน้า ไม่ว่าต้องชดใช้เท่าไหร่ เขาก็ยินดียอมรับ ขอแค่อย่าเหมือนโหจื่อ เอ่ยปากก็ขอหนึ่งแสนล้านหยวนก็พอ
เดินรอบรีสอร์ตไปสองรอบ โหจื่อพูดสนทนาตลอดทาง ส่วนลู่เฟยนั้นรับฟังตลอดทาง และเริ่มทนไม่ไหว และเวลานี้เอง โหจื่อพูดขึ้นว่า： “แม่งเอ๊ย หิวมาก เพิ่งจะนึกขึ้นได้ เช้านี้ฉันยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย สามมื้อต่อวัน มื้อเช้าสำคัญที่สุด ไป ฉันเลี้ยงนายกินอาหารเช้าเอง”
ลู่เฟยโกรธเล็กน้อย： “นายจะแกล้งฉันไปถึงไหน？