NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 743 นายไม่มีความสามารถเหมือนลูกพี่ใหญ่
ลูกพี่หลินตายแล้ว คนที่แอบยิงลูกศรใส่หลี่ฝางอยู่เบื้องหลัง ก็ถือว่าไม่มีแล้ว
หลังจากกลับมาถึงบ้านพักตากอากาศ โหจื่อจึงยื่นรายชื่อที่ลูกพี่หลินทิ้งไว้ ให้กับหลี่ฝาง： “นายตัดสินใจเอานะ”
หลี่ฝางไม่ค่อยเข้าใจ แล้วถาม： “หมายความว่าไง”
โหจื่อยิ้มเหอะๆ ： “สองทางเลือก ทางเลือกแรกคือ ทำลายกระดาษแผ่นนี้ทิ้ง คิดว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แน่นอน นายยังมีทางเลือกที่สอง นั่นก็คือส่งให้ลุงเฉียน แต่นายจำไว้ ทางเลือกที่สอง จะนำปัญหามากมาย มาให้บ้านพักตากอากาศของเรา ส่วนทางเลือกแรก ก็คือปลอดภัยไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว： “แต่ว่าถ้าไม่กำจัดคนพวกนั้น คนพวกนั้น ก็ยังคงจะทำร้ายสังคมต่อไปนะ ถึงแม้ลูกพี่หลินจะตายแล้ว ไร่ทั้งสองที่ของพวกเขา ก็ไหม้ไปแล้ว แต่ว่า ขอแค่ลูกค้าต้องการ พวกนั้นก็สามารถคิดหาทุกวิถีทาง เพื่อหาของมา ธุรกิจลูกโซ่นี้ จำเป็นต้องถูกกำจัดทิ้ง”
“พูดแบบนี้ นายก็เอารายชื่อนี้ ให้ลุงเฉียนไป ลุงเฉียนก็เหมือนกับลูกพี่ใหญ่ รังเกียจคนพวกนั้น เอามากๆ ให้ลุงเฉียนไป คนพวกนั้นต้องไม่เจอเรื่องดีแน่ๆ ลุงเฉียนคงคิดหาทางจัดการพวกมัน” โหจื่อพูดอยากไม่ค่อยแฮปปี้
จากน้ำเสียงของโหจื่อ หลี่ฝางก็รู้ว่า ความหมายของโหจื่อ คือไม่อยากใบรายชื่อนี้ ตกอยู่ในมือของลุงเฉียน
ถ้าหากลุงเฉียนได้รายชื่อนี้ไป ต้องไม่อยู่เฉยแน่ๆ ถ้าเกิดลงมือ จะต้องมีศัตรูเพิ่มขึ้นไม่น้อยแน่ๆ
วันนี้ ศัตรูของบ้านพักตากอากาศ ก็มากพอแล้ว……
หลี่ฝางเอาใบรายชื่อยัดใส่กระเป๋ากางเกง ถึงจะไม่ทำลายทิ้ง แต่ก็ไม่ได้จะให้ลุงเฉียน หลี่ฝางพูดอย่างนิ่งๆ ： “รอพ่อฉันกลับมา ฉันจะเอาใบรายชื่อนี้ ให้กับเขา”
โหจื่อยิ้ม แล้วพูด： “นี่เป็นทางเลือกที่ปลอดภัยมาก”
ไม่นาน หลี่ฝางก็มาถึงออฟฟิศของลุงเฉียน ไม่เจอกันหลายวัน ดูเหมือนลุงเฉียนจะแก่ลงไปมาก หลี่ฝางมองลุงเฉียน และเข้าไปทักทาย
ลุงเฉียนยิ้มอย่างหาดูได้ยาก พลางมองหลี่ฝาง： “กลับมาแล้วเหรอ?”
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “ลูกพี่หลินตายแล้ว ลุงเฉียน ลุงรู้หรือยัง?”
“ก็เพิ่งได้ข่าวมา” ลุงเฉียนพยักหน้า
“พูดแบบนั้น ลุงเฉียนก็ไม่รู้ใช่มั้ยว่าใครเป็นคนฆ่าลูกพี่หลิน?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“คนที่อยากฆ่าลูกพี่หลิน มีเยอะแยะ ทุกคนล้วนเป็นไปได้ ดังนั้น อยากหาคนลงมือจริงๆ นั้นยากมากๆ ขโมยที่ฆ่าลูกพี่หลินตาย คนในครอบครัวก็หายสาบสูญ ตอนที่พวกนายกลับมา ขโมยนั่นกัดลิ้นตัวเองตายไปแล้ว เรื่องนี้ ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว”
ลุงเฉียนเลิกคิ้ว แล้วพูด： “ฉันได้ยินมาว่า ตอนที่ลูกพี่หลินตาย ได้ทิ้งรายชื่อเอาไว้”
ในใจของหลี่ฝางเลิ่กลั่ก แต่สีหน้ายังคงนิ่งเฉย
ลุงเฉียนหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “ฉันส่งคนไปแอบไปหามาแล้ว แต่ใบรายชื่อนั้นถูกคนเอาไปแล้ว ส่วนคนที่เข้าใกล้ลูกพี่หลิน ก็มีไม่กี่คน คิดดู ใบรายชื่อนั้น น่าจะอยู่ในมือหลินชิงชิงใช่มั้ย?”
“เสี่ยวฝาง ตอนที่หลินชิงชิงจากไป เหมือนว่าหล่อนจะจงใจเรียกนายออกไป” ลุงเฉียนมองหลี่ฝางอย่างลึกซึ้ง แล้วพูด： “ใบรายชื่อนั้น ได้อยู่กับนายมั้ย?”
หลี่ฝางลังเลเล็กน้อย ลุงเฉียนหัวเราะเหอะๆ ： “ใบรายชื่อนั่น เก็บซ่อนไว้ที่ตัวนาย จะนำพาเรื่องอันตรายมาให้นะ”
“ส่งมาให้ฉันดูแลเถอะ” ลุงเฉียนยื่นมือ ไปหาหลี่ฝาง
หลี่ฝางลังเลอยู่ครู่ ก่อนจะล้วงกระดาษแผ่นนั้นออกมา แล้วยื่นให้กับลุงเฉียน
หลี่ฝางถอนหายใจ และพูดความคิดที่อยู่ในใจ： “ลุงเฉียน รอให้พ่อของผมกลับมาก่อน และค่อยจัดการพวกนั้นเถอะ”
“ไม่ต้อง” ลุงเฉียนส่ายหน้า แล้วพูด： “ในวันนี้ ทุกที่ในเมืองเอก สำหรับพวกเราแล้ว ไม่มีอะไรที่จะมาคุกคามพวกเราได้ ไม่ว่าจะเป็นสี่ตระกูลใหญ่ หรือแม้แต่คนที่อยู่เบื้องหลังสี่ตระกูลใหญ่ ทุกคนก็ไปจากเมืองเอกกันแล้ว”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วถาม： “พวกเขาไปจากเมืองเอกแล้ว?”
แน่นอนว่าหลี่ฝางรู้ ว่าคนพวกนั้นไปไหน พวกเขาคงไปไล่ตามฆ่าพ่อของตน
ลุงเฉียนพยักหน้า แล้วพูด： “คนมีฝีมือทั้งหมด ไปกันหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ ก็แค่เปลือกกลวงๆ เท่านั้น ช่วงนี้ ที่บ้านพักตากอากาศสงบเงียบ ที่มาหาเรื่อง มีแต่พวกลูกกระจ๊อกที่ไม่เกรงใจ ดังนั้น จึงไม่ต้องระแวงขนาดนั้น”
“ถือโอกาสที่ไม่มีอะไรทำ มาจำกัดพวกขยะสังคมพวกนี้ ให้หายไปดีกว่า” จู่ๆ บนใบหน้าของลุงเฉียน ก็มีความอาฆาตเกิดขึ้น
ไม่นาน ลุงเฉียนก็ได้รายชื่อที่อยู่ในมือหลี่ฝางมา
ต่อมา ลุงเฉียนก็โทรหาสองสาย โหจื่อกับแม่มดและคนอื่นๆ ทั้งหมดมายังออฟฟิศของลุงเฉียน
ลุงเฉียนเรียกโหจื่อมา แล้วพูด： “อันนี้ แล้วก็อันนี้ อันนี้ ทั้งสามอันนี้ มอบให้นายแล้ว”
โหจื่อพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร หลังจากจำรายชื่อ ก็หันหลังจากไป
ต่อมาก็แม่มด แม่มดก็ได้รายชื่อไปสามคนเหมือนกัน จากนั้นก็จากไป
พอมาถึงชุนเซิง ลุงเฉียนก็มองเขาอยู่ครู่ และยิ้ม： “นายกำจัดได้กี่คน?”
“เวลาเท่าไหร่?” ชุนเซิงถาม
“เวลาคืนนึง” ลุงเฉียนพูดอย่างนิ่งๆ
ชุนเซิงคิดอยู่ครู่ จึงพูด： “สองคน”
“อืม งั้นฉันให้นายสองคน หน้าที่จำเป็นต้องลุล่วงวันนี้ ลอบฆ่าให้สำเร็จ ตอนนี้ไปดูลู่ทางเถอะ” ลุงเฉียนให้รายชื่อชุนเซิงไปสองคน
ต่อมา คนในห้อง ก็ได้รับรายชื่อกันหมด
สุดท้าย รายชื่อใบนั้น ก็ถูกลุงเฉียนเก็บเข้าลิ้นชัก หลี่ฝางมองลุงเฉียน และถามอย่างกังวล： “ลุงเฉียน ฆ่าพวกเขาหมด แบบนี้มัน……”
“มันอะไร?” ลุงเฉียนพูดแทรกหลี่ฝาง แล้วถาม： “หรือว่าพวกเขาไม่ควรถูกฆ่าเหรอ?”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดขึ้นทันที： “ที่ควรฆ่า ก็ต้องฆ่า แม้ว่าพวกเขาจะถูกสับเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง ก็ไม่มีทางลบล้างเวรกรรมที่พวกเขาก่อไว้ แต่แค่คนพวกนั้น ไม่ได้กระจอกกัน แต่ละคนเป็นเจ้าของเบื้องหลังร้านผับร้านบาร์ หรือไม่ก็คนมีเงินมีอำนาจ ฆ่าพวกเขาทั้งหมดทิ้งในคืนเดียวแบบนี้ จะนำปัญหาใหญ่มาสู่เรามั้ย?”
หลี่ฝางพูดอย่างเป็นห่วง： “ลุงเฉียน ระวังด้วยนะครับ”
“ผมรู้ว่าลุงทำเพื่อไม่ให้ผู้คนได้รับอันตราย แต่ถ้าเรื่องแดงไปเกรงว่าพวกเราจะเป็นศัตรูต่อคนทั้งเมืองเอกนะ” หลี่ฝางพูด
“เสี่ยวฝาง นายกลัวเหรอ?” ลุงเฉียนมองหลี่ฝาง แล้วถาม
หลี่ฝางไม่ได้ปิดบัง พยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ แล้วพูด： “นิดนึง”
“ผู้รักษาความยุติธรรม ไม่มีวันกลัวพวกผู้ร้ายจะมาล้างแค้นหรอก เข้าใจมั้ย?” ลุงเฉียนพูดด้วยสีหน้าเย็นชา： “รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงได้ติดตามพ่อของนาย?”
“นั้นก็เพราะว่าเขาเกลียดคนเลวและพร้อมเป็นศัตรูกับพวกคนชั่ว” ลุงเฉียนพูด
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “ลุงเฉียน ผมผิดไปแล้ว”
“นายไม่ผิดหรอก นายกลัวก็เป็นเรื่องธรรมดา” ลุงเฉียนพูดอย่างนิ่งๆ ： “เพราะว่านาย ไม่ได้มีความสามารถเหมือนลูกพี่ใหญ่”