NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 800 รนหาที่ตายจริงๆ
เดิมที หลี่ฝางก็ไม่คิดจะปล่อยคนสารเลวอย่างหมาจื่อไปอยู่แล้ว……
ตอนนี้ หมาจื่อกลับกล้าคิดไม่ซื่อกับหลินชิงชิง สิ่งนี้แตะต่อมโมโหของเขา
ถึงแม้หลินชิงชิงจะไปแล้ว……
แต่ก็เป็นผู้หญิงของเขา ไม่ว่าใครหน้าไหน ห้ามแตะต้องเธอ
“หลี่ฝาง ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่านายกลายเป็นแบบนี้ในระยะเวลาสั้นๆได้ยังไง แต่ว่า ฝีมือของนาย เทียบกับเพื่อนทั้งสองคนของฉัน เหมือนจะยังไม่พอ”
หมาจื่อพูดด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
หลี่ฝางเพียงแค่หัวเราะหึๆ บอกกับหมาจื่อ：“อย่างนั้นเหรอ?”
หมาจื่อหัวเราะในลำคอ：“เหนือฟ้ายังมีฟ้า หลี่ฝาง แกมันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”
“อะรี่ อะเยว่ พวกแกสองคนสั่งสอนเจ้าเด็กคนนี้ที” หมาจื่อบอกกับทั้งสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
คนที่ชื่ออะรี่และอะเยว่ เป็นฝาแฝด หน้าตาของทั้งยังคล้ายกันมาก
หุ่นของพวกเขาไม่ได้ลำบึกมาก แต่ฝีมือของพวกเขา กลับไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย
ตอนนั้น พวกเขาทั้งสองคนหมดทางจะไป ถูกคนนับสิบล้อมเอาไว้ในซอยเล็กๆ
แต่ว่า พวกเขากลับฆ่าทุกคนแล้วเดินออกมาได้
เพราะการต่อสู้ในครั้งนี้ ทำให้ท่านจวนเห็นความสำคัญของพวกเขา ช่วยพวกเขาออกมาจากการนองเลือด
หลายปีที่ผ่านมานี้ อะรี่และอะเยว่ ทำงานให้ท่านจวนมาโดยตลอด เพียงแต่ว่า ไม่ได้อยู่ที่เมืองเอกก็เท่านั้น
ความสามารถของทั้งสองคน ไม่น้อยไปกว่าชางสู่
เมื่อก่อนตอนต่อสู้กับนักมวยใต้ดิน อะรี่และอะเยว่ ล้วนทำคะแนนออกมาได้ดี
คนอย่างแมงป่อง แน่นอนว่าไม่อยู่ในสายตา อะรี่และอะเยว่
มองหลี่ฝาง อะไรี่และอะเยว่มองหน้ากัน
จากการต่อสู้ระหว่างหลี่ฝางและแมงป่องเมื่อครู่ อะรี่และอะเยว่ดูออกว่า หลี่ฝางคนนี้ นับว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง
ใบหน้าของทั้งสอง แสดงความเคร่งเครียด หลังจากผลักผู้หญิงที่อยู่ข้างกายออกไป ก็ลุกขึ้นช้าๆ เดินไปทางหลี่ฝาง
“อะรี่ อะเยว่ พวกนายสองคนคงไม่คิดจะสู้พร้อมกันหรอกใช่ไหม?”
หมาจื่อตกใจเล็กน้อย สองคนนี้ ไม่เคยร่วมมือกันต่อสู้ต่อหน้าตนมาก่อน
เพราะถึงอย่างไร ศัตรูที่โผล่มาจนถึงทุกวันนี้ อะรี่และอะเยว่ใครคนใดคนหนึ่ง ก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย
แต่วันนี้ ทั้งสองกลับเดินไปหาหลี่ฝางพร้อมกัน คล้ายว่าจะร่วมมือกันต่อสู้กับหลี่ฝาง
หมาจื่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจ ให้ความสำคัญกับหลี่ฝางเกินไปแล้ว?
หมาจื่อไม่มีวรยุทธ์ อย่างมากก็แค่เคยเรียนเทควันโดสองสามปี ต่อสู้ไปงั้นๆ เขาไม่รู้ว่าความสามารถที่หลี่ฝางแสดงออกมา น่าตกตะลึงแค่ไหน
แต่สำหรับจอมยุทธ์อย่างอะรี่และอะเยว่ แน่นอนว่าสามารถวิเคราะห์ออกมาได้ หลี่ฝางเป็นคนที่อันตราย
ถ้าสู้คนเดียว โอกาสชนะไม่มากเท่าไหร่
ต่อให้ทั้งสองร่วมมือกัน โอกาสชนะยังเป็นห้าสิบๆ
เหมือนกับแมงป่อง พวกเขาสองคนไม่ว่าใคร ไม่สามารถที่จะตบแมงป่องให้ตัวปลิวด้วยฝ่ามือเพียงครั้งเดียวได้
แต่ว่า หลี่ฝางกลับทำได้
หมาจื่อมองหลี่ฝาง หัวเราะแห้ง：“ดูเหมือนว่าแกจะทำให้เพื่อนทั้งสองคนของฉันโมโหแล้ว”
จนถึงตอนนี้หมาจื่อยังรู้สึกว่า ที่ทำให้อะรี่และอะเยว่ร่วมมือกันนั้น เป็นเพราะพวกเขาโมโหแล้ว
ช่างไม่รู้อะไรเลย นี่เป็นการตัดสินใจ หลังจากที่ทั้งสองประเมินฝีมือของหลี่ฝาง
ตอนที่อะรี่และอะเยว่เดินไปตรงหน้าหลี่ฝาง อะรี่พูดด้วยความเคารพ：“น้องชาย ถามหน่อยได้ไหม ตอนนี้นายอายุเท่าไหร่?”
“ยี่สิบต้นๆ ไม่ได้ฉลองวันเกิด” หลี่ฝางพูดเสียงเรียบ
หมาจื่อขมวดคิ้วเป็นปม มองอะรี่ด้วยความไม่พอใจ：“แกจะถามอายุของมันทำไม จัดการมันก็สิ้นเรื่อง”
สีหน้าของอะรี่ ตกตะลึง ถึงแม้หน้าตาของหลี่ฝาง ดุแล้วก็ประมาณนี้ แต่ว่า อายุยี่สิบต้นๆ สามารถตบแมงป่องจนปลิว นี่มันยากเกินไปรึเปล่า?
ตอนที่อายุเท่ากับหลี่ฝาง อะรี่และอะเยว่ มีความสามารถระดับนี้เสียที่ไหน?
“น้องชายคงฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ไม่อย่างนั้น ทำไมอายุน้อยแค่นี้กลับมีความสามารถระดับนี้ ยากจริงๆ ยากจริงๆ”
ในฐานะที่เป็นคนฝึกศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน อะรี่รู้สึกนับถือหลี่ฝาง
“พวกเราสองพี่น้อง วันนี้ทำได้เพียงร่วมมือกันประลองฝีมือกับน้องชายแล้ว” อะรี่พูดด้วยความจนปัญญาเล็กน้อย
ถึงแม้จะเป็นการที่ผู้ใหญ่รังแกเด็ก คนหมู่มากรังแกคนหมู่น้อย แต่ว่า นี่เป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้
“ให้ตายสิ นี่มันอะไรกัน แค่เด็กเปรตหนึ่งคน พวกแกสองพี่น้องจำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ” หมาจื่อที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดบ่นด้วยความไม่พอใจ
ส่วนอะรี่และอะเยว่ ล้วนเตรียมสู้อย่างดี
ทว่าในเวลานี้เองหลี่ฝางกลับพูดขึ้น：“ฉันฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ไม่ถึงสัปดาห์”
“น้องชาย นายโกหกคนเก่งจริงๆ นายฝึกศิลปะการต่อสู้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ ก็ทำให้แมงป่องปลิวไปได้? แมงป่องฝึกศิลปะการต่อสู้มานานหลายสิบปีเชียวนะ”
“คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้หนึ่งสัปดาห์ อย่างมากก็ได้แค่พื้นฐานเท่านั้น ฝีมือของนาย แค่มองก็รู้แล้วว่าฝึกศิลปะการต่อสู้มานานสิบกว่าปี นายต้องฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กถึงจะถูก ถ้าฉันเดาไม่ผิด นายต้องเกิดในตระกูลฝึกศิลปะการต่อสู้อย่างแน่นอน”
อะรี่และอะเยว่พูดวิเคราะห์
แม้ว่าพวกเขาจะวิเคราะห์ผิด แต่หลี่ฝางก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้พวกเขาฟังมากมาย
เชื่อหรือไม่เชื่อ แล้วจะเป็นอะไร?
ขอแค่เอาชนะได้ ก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?
หลี่ฝางหัวเราะหึๆ ทำท่าทางเชื้อเชิญ：“พวกนายลงมือเถอะ”
“ให้พวกฉันลงมือก่อน”
อะรี่และอะเยว่ขมวดคิ้วพร้อมกัน
ไม่ว่าจะด้วยอายุ หรือด้วยจำนวนคน พวกเขาล้วนได้เปรียบ
แต่ตอนนี้ หลี่ฝางกลับให้พวกเขาลงมือก่อน?
นี่เท่ากับว่ายอมให้หนึ่งกระบวนท่า
นี่มัน ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลยสักนิด
“เจ้าเด็กน้อย ถึงแม้นายจะมีความสามารถ แต่นายก็บ้าคลั่งเกินไปแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดี” อะรี่ขมวดคิ้วแล้วพูด
อะเยว่หัวเราะหึๆ ：“ให้พวกฉันสองคนพี่น้อง สอนนายในการเป็นคนเถอะ”
หลี่ฝางยิ้มด้วยความเย้ยหยัน ไม่ได้พูดอะไรมากมาย
มีแค่หมัดเท่านั้น จงจะเป็นการพิสูจน์ที่ดีที่สุด พูดมากไป ก็เปลืองน้ำลาย
อะรี่และอะเย่วมองหน้ากัน จากนั้นทั้งสองคน ก็พุ่งไปหาหลี่ฝางพร้อมกัน
สมแล้วที่พวกเขาสองคนเป็นฝาแฝด ความเร็วของทั้งสอง รวมถึงเวลา ร่วมมือกันอย่างเดียว แทบจะเป็นคนเดียวกัน ที่ฝึกวิชาแยกร่างเท่านั้น
พวกเขาคนหนึ่งซ้ายคนหนึ่งขวา โจมตีพร้อมกัน หลี่ฝางหรี่ตาลง จับตาดูการเคลื่อนไหวของพวกเขา
ขณะที่พวกเขามาถึง มือทั้งสองข้างของหลี่ฝาง ยื่นมือออกไป คว้าจับทั้งสอง
เวลานี้ อะรี่และอะเยว่ ตกตะลึงพร้อมกัน
พวกเขาไม่เชื่อภาพตรงหน้า หลี่ฝางแค่ลงมือ ก็จับแขนของพวกคนสองคนเอาไว้ได้
ทางด้านหมาจื่อที่นั่งอยู่บนโซฟา ตกใจอย่างมาก ไวน์ที่เขาเพิ่งดื่มเข้าไป เวลานี้ ตกใจจนพ่นออกมา
นี่มัน……ให้ตายสิ！
อะรี่และอะเยว่เป็นยอดฝีมือทั้งสองคน คนแบบนี้ แม้จะร่วมมือกัน ก็ไม่สามารถทำอะไรหลี่ฝางได้แม้แต่น้อย?
หมาจื่อเริ่มกระวนกระวาย หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรขอความช่วยเหลือ
และในเวลานี้เอง อะรี่และอะเยว่ กระวนกระวายขึ้นมาพร้อมกัน
ทั้งสองลงมืออีกครั้ง หมัดสองหมัดพุ่งไปตรงหน้าหลี่ฝาง หลี่ฝางเอนตัวไปด้านหลัง หลบหมัดของอะรี่และอะเยว่ ในเวลาเดียวกันสะบัดไปด้านหลังอย่างไร อะรี่และอะเยว่ ถูกหลี่ฝางสะบัดจนล้มลงบนพื้น
เสียงปั้งดังขึ้นสองครั้ง
อะรี่และอะเยว่ ร่างของทั้งสองถูกทุบลงบนพื้นอย่างแรง ทำให้กระดูกของพวกเขาหักไปหลายท่อน
แต่อะรี่และอะเยว่รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะฝืนเล็กน้อย แต่ก็ยังคงพยายามทำให้ตนเองนิ่งสงบ
“นายแข็งแกร่งมาก”
มองหลี่ฝาง อะรี่พูดด้วยความนับถือ
เวลานี้ เขารู้จุดจบแล้ว
แม้ว่าจะร่วมมือกันก็ไม่มีประโยชน์ ความสามารถของหลี่ฝาง เหนือกว่าพวกเขามาก
แต่ว่า ถ้าไม่ต่อสู้ ยอมแพ้แบบนี้ ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
อะรี่และอะเยว่พักประมาณสิบกว่าวินาที แล้วพุ่งมาหาอีกครั้ง ครั้งนี้ หลี่ฝางกำหมัด เสยหมัดขึ้น ไปตรงหน้าอะรี่และอะเยว่ ปั้งปั้งสองหมัดหนักๆ
อะรี่และอะเยว่ถูกหลี่ฝางต่อยจนตัวปลิว มุมปาก จมูก ล้วนเต็มไปด้วยเลือด
มือของหมาจื่อที่จับโทรศัพท์เอาไว้ เริ่มสั่นเทา
การลงมือของหลี่ฝาง น่ากลัวเกินไปแล้ว ยอดฝีมืออย่างอะรี่และอะเยว่ พออยู่ในมือของหลี่ฝาง แทบจะไม่กี่วินาทีก็ฆ่าตายแล้ว
หมาจื่อมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าหวาดกลัว：“แกอย่าเข้ามานะ”
ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่ฝาง มองไปที่หมาจื่อด้วยความเยือกเย็น ฝีเท้า ก้าวเดินเข้าไปใกล้หมาจื่อ
ในเวลานี้เอง อะรี่และอะเยว่ ทั้งสองลุกขึ้นพร้อมกัน
“รนหาที่ตายจริงๆ”
หลังจากหลี่ฝางมองเห็น ส่ายหน้าไปมา