NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 825 ระเบิด
ยังดี ที่ระหว่างทางไม่มีอุปสรรคอะไร ไม่นานรถของหลี่ฝางก็สลัดการลอบโจมตีของสไนเปอร์ได้
ถึงแม้ด้านหลังยังคงมีรถไล่ตามมาไม่ปล่อย แต่แป๊บเดียวหลี่ฝางก็มาถึงที่หน้าประตูโรงพยาบาล ตรงนั้นมีรถตู้สองคันจอดรถอยู่นานแล้ว รถของหลี่ฝางขับพุ่งเข้าไปโดยไร้สิ่งกีดขวาง
ลูกน้องบนรถตู้ทั้งสองคันใช้ประตูโรงพยาบาลเป็นฐานของตัวเองทันที เพื่อต้อนรับรถที่ตามมาด้านหลัง
ปัง ปัง……
ไม่นานทางเข้าโรงพยาบาลก็มีเสียงปืนดังขึ้น แต่ไม่กี่นาทีก่อนและหลัง ก็มีเสียงปืนดังขึ้นเป็นระยะๆ ทั้งสองฝ่ายต่างจนมุม ต่างฝ่ายต่างไม่กล้ายิงมั่วซั่ว
รถของหลี่ฝางขับเข้าไปด้านในไม่หยุด แต่ไม่นานก็ถูกหยุดเอาไว้ เพราะว่าด้านหน้ามีรถจอดอยู่หลายคัน ข้างๆ รถมีคนยืนอยู่สิบกว่าคน
คนพวกนั้นเห็นรถของหลี่ฝาง ก็ยกปืนขึ้นมาเล็งไปทางรถทันที ด้วยสีหน้าระแวง
ยังไม่ได้ยืนยันว่าคนบนรถเป็นใคร พวกเขาไม่กล้าประมาท
“คุณชายหลี่ใช่มั้ยครับ?” หนึ่งในนั้นตะโกนขึ้น
หลี่ฝางมองคนหลายคนที่อยู่ตรงหน้า สัญญาณเตือนในใจก็เกิดขึ้นอีกแล้ว เขาเหลือบมองลู่หลุ่ยกับเหมิงเหมิงที่ขดตัวอยู่ใต้ที่นั่งเบาะหลัง แล้วจึงเหยียบคันเร่งสุดแรงจนมิด ขับรถพุ่งไปทางด้านหลังของพวกลูกน้องเขา
“หลีกไป！หลีกไป！”
คนพวกนั้นตกใจจนรีบหลบไปด้านข้าง มีคนเห็นหลี่ฝางที่อยู่ด้านใน ทันใดนั้นจึงไม่กล้ายิงมั่วซั่ว
ตึกตึก……
ในขณะที่ลูกน้องไม่เข้าใจว่าทำไมหลี่ฝางต้องชนพวกเขา ลูกน้องสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดของกล่มลูกน้องก็รีบควักปืนจากด้านหลังของตนเล็งยิงไปทางหลี่ฝาง
“พวกนายบ้าไปแล้วเหรอ ในรถนั่นคือคุณชายหลี่นะ！”
พวกลูกน้องก็ช็อก ชะงักอยู่กับที่อยู่ครู่ ไม่รู้ว่าหลี่ฝางกับลูกน้องสองคนนั้นหมายความว่าไงกันแน่
“ปัง ปัง！”
ขณะที่รถวิ่งเข้าไปชนตอนนั้นหลี่ฝางก็ใช้เท้าถีบประตูให้เปิดออก แล้วกระโดดลงมาจากด้านข้างอีกข้างนึง และหาที่กำบังอย่างรวดเร็ว
“พวกนายยังยืนโง่อยู่ตรงนั้นทำไม สองคนนั้นเป็นไส้ศึกของศัตรู รีบยิงสิ！”
หลี่ฝางตะคอกพวกลูกน้องที่ยังคงสงสัยไปทีนึง ทันใดนั้นพวกลูกน้องก็ได้สติ และควักปืนขึ้นมายิงไปที่ทั้งสองคนนั้น ทันใดนั้นสองคนนั้นก็ล้มลงไปจมกองเลือด
เชี่ยเอ้ย！
ในขณะนั้นจู่ๆ หลี่ฝางก็รู้สึกได้ถึงวิกฤตที่ร้ายแรงสุดๆ และอดไม่ได้ที่จะสบถคำหยาบออกมา เขาหันตัวอย่างรวดเร็วและกระโดดไปด้านข้าง
ปัง！
ลูกกระสุนถูกยิงไปที่ลูกน้องที่เคราะห์ร้ายที่บังเอิญวิ่งไป ลูกกระสุนทะลุร่าง ไปโดนรถแท็กซี่ ทำให้เกิดรูบุ๋ม
อุ๊ย！
ลู่หลุ่ยกับเหมิงเหมิงที่อยู่บนรถได้เห็นภาพนี้ ทันใดนั้นก็ตกใจหน้าซีด
สถานการณ์ตรงหน้ามันน่ากลัวเกินไปจริงๆ ที่หน้าอกของลูกน้องคนที่เคราะห์ร้ายเกิดรูใหญ่ เลือดของเขาพุ่งออกมาโดนขาของหลี่ฝาง เป็นสีแดงสด
เฉียดฉิว เมื่อกี้คนที่เกือบโดนยิงก็คือเขา！
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะตะโกนด่าขึ้นอีกครั้ง เขาขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“เร็ว เดินเข้าไปข้างใน มีมือสไนเปอร์！”
ปัง！
เสียงปืนของมือสไนเปอร์ดังลั่นขึ้น ลูกน้องสองคนที่หาที่กำบังไม่ทันล้มลงกับพื้นพร้อมกัน ระยะห่างของทั้งสองใกล้กันมาก นัดเดียวคร่าไปสองชีวิต
“ปัง！”
เสียงปืนดัง ทุกครั้งจะต้องมีลูกน้องล้มลง แม้ว่าลูกน้องพวกนั้นหลบอยู่ด้านหลังรถแล้ว ก็ยังคงหลบเลี่ยงไม่ได้
“หลี่ฝาง หลี่ฝาง！”
ลู่หลุ่ยกับเหมิงเหมิงกลัวมากจนลนลาน ตัวสั่นไปทั้งตัว
ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างล้มลงไปทีละคนๆ บนพื้นท่วมไปด้วยเลือด
“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ จะไม่ให้พวกเธอได้รับบาดเจ็บ！” หลี่ฝางพูดอย่างหอบ ในใจก็ไม่แน่ใจ
ตอนนี้ทุกคนซ่อนอยู่หลังที่กำบังไม่กล้าโผล่ออกมา มือสไนเปอร์ของอีกฝ่ายเก่งจริงๆ โผล่ออกไปก็ตายอย่างเดียว พวกเขาพูดได้ว่าถูกขังไว้ที่นี่แล้ว
“คุณชายหลี่ ทำไงดีครับ?”
ลูกน้องคนนึงถาม ห่างออกไปไม่ไกลรถที่ไล่ตามก็เข้ามาใกล้ขึ้นแล้ว ถ้าหากยังอยู่ที่นี่คงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
หลี่ฝางใช้มือตบกระจกหลังลงอย่างแรง แล้วหันหัวไปพูดกับลูกน้องสองคน： “อีกแป๊บฝั่งคำสั่งฉัน เมื่อฉันบอกให้ไป ให้พวกนายขึ้นรถทันที ขับรถพุ่งเข้าไปด้านใน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นไม่ต้องสนใจ พวกนายสนแค่ขับรถมุ่งตรงเข้าไปในห้อง”
“แล้วนายล่ะ?”
ลู่หลุ่ยคว้ามือของหลี่ฝางไว้ ไม่มีหลี่ฝางอยู่ข้างๆ เธออยู่สึกไม่ปลอดภัยทันที
หลี่ฝางฉีกยิ้ม แล้วพูดอย่างนิ่งๆ ： “วางใจเถอะ โชคฉันดี ไม่ตายหรอก！”
“คุณชายหลี่ พวกเราไม่สามารถให้คุณไปเสี่ยงอันตรายได้!” ลูกน้องคนนึงรีบพูดขึ้น
“ไม่ต้องพูดเลย พวกนายออกไปก็ตาย ฉันออกไปยังพอมีโอกาส ทุกคนฟัง เตรียมตัวให้พร้อม!”
หลี่ฝางรู้ว่าครั้งนี้มีแค่ตนที่แบกรับหน้าที่นี้ได้ มือสไนเปอร์นั่นเก่งมากจริงๆ มีแค่ตนกรูกันออกไปทั้งหมดด้วยความเร็วสูงถึงจะมีโอกาสหลบหนีได้
ตามเหตุผลแล้วเขาควรจะกลัว แต่ว่าตอนนี้เขากลับไม่ได้รู้สึกถึงความหวาดกลัวเลยสักนิด ในใจร้อนระอุ ในหัวก็เย็นยะเยือก ความเย็นความร้อนมาปนกันทำให้กลายเป็นความรู้สึกที่แปลกมากๆ
ทั้งใจเย็นทั้งตื่นเต้น หลี่ฝางในตอนนี้รู้สึกราวกับตัวเองกลายเป็นอีกคนไปแล้ว
กลายเป็น……พ่อของเขา——หลอซ่า!
“ไป！”
ในขณะที่ทุกคนกำลังประหม่า หลี่ฝางก็เขวี้ยงกระจกหลังเต็มแรง จากหน้าเขาก็กระโดดออกมาจากหลังรถ แล้วกระโจนไปทางปืนกระบอกนึงที่อยู่บนพื้น
“หือ?”
ขณะที่มือสไนเปอร์เล็งปืนไปทางกระจกหลังที่ลอยมา จู่ๆ แสงแดดที่สะท้อนกลับมาในกระหลังมองหลังก็แยงเข้าตา ทันใดนั้นก็กลายเป็นเหมือนคนตาบอด
มือสไนเปอร์แอบร้องออกมา ทันใดนั้นก็พลิกตัวไปด้านข้าง หลับตาลงให้คุ้นชินอยู่ครู่ จากนั้นก็เล็งปืนไปทางประตูใหญ่
ไม่ว่าศัตรูจะใช้วิธียังไง เป้าหมายของพวกเขาก็คือต้องเข้าไปให้ถึงประตูของคฤหาสน์
ตึกตึก……
แต่ไม่รอให้มือสไนเปอร์ลั่นไก ตอนนั้นกระสุนก็ถูกยิงไปยังตำแหน่งที่มือสไนเปอร์อยู่ก่อนหน้านี้
“Fuck！”
ชูมือขึ้นแล้วก่นด่า จากนั้นก็กลิ้งไปข้างหลังต่อ ออกไปห่างจากที่ที่ตนเคยอยู่ราวๆ สิบเมตร
ถึงแม้ปืนของหลี่ฝางจะใช้ยิงระยะไกลได้ไม่แม่น อานุภาพไม่แรง และตัวเขาก็ไม่รู้วิธีใช้ปืน แต่หลี่ฝางมีกระสุนเยอะ สามารถยิงกราดได้ ความเร็วในการยิงเร็วกว่าปืนสไนเปอร์มากเลย แม้ว่าจะยิงไปมั่วๆ เอาความรัวของกระสุนมาสกัดไว้ เพื่อไม่ให้ได้รับผลกระทบมือสไนเปอร์ ทำได้แค่แยกย้ายหลบ
หลังจากที่หลี่ฝางยิงปืนกระบอกนึงในนั้นจนหมดแม็กก็ไม่ยอมถอย เขาวางปืนลงทันที และคลำกระสุนแม็กใหม่จากร่างของมือพื้นที่อยู่บนพื้น และเขาก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับปืนอีกกระบอก
มือสไนเปอร์ที่ถูกยิงสกัดในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ลูกน้องที่ประตูใหญ่ก็ถือได้ว่าโล่งอก และขับรถพุ่งตรงเข้าไปทางด้านใน
จากนั้นหลี่ฝางที่พุ่งเข้าไปราวกับงูตัวนึง วิ่งทางเข้าหาฝั่งซ้ายและจู่ๆ ก็เปลี่ยนทิศทางทันที พลางหาที่กำบัง พลางหลบหลีกการล็อกเป้ายิงของมือสไนเปอร์
ในขณะเดียวกันเสียงจากการที่มือสไนเปอร์ยิงปืนใส่รถแท็กซี่จึงกำหนดตำแหน่งของมือสไนเปอร์ได้ จากนั้นก็ยิงโต้กลับ
เขาจำเป็นต้องแน่ใจก่อนว่าลู่หลุ่ยอยู่ในความปลอดภัยแน่ๆ แล้วจึงสามารถจัดการฆาตกรนั่นได้ พึ่งแค่ลูกน้องที่เหลือ ไม่สามารถหยุดการโจมตีของพวกนักฆ่าที่ตามมาด้านหลังได้อย่างแน่นอน
ผู้คนที่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้หลบหนีไปตั้งแต่มีการยิงโจมตีเกิดขึ้นกันตั้งแต่แรก ในตอนนี้หลี่ฝางแค่ต้องทำให้พวกลู่หลุ่ยพุ่งเข้าไปในตึกได้อย่างปลอดภัย มีที่กำบังดีๆ พวกเขาก็สามารถยื้อเวลาได้นานยิ่งขึ้น
ยังไงเขาก็จะไม่ให้ลู่หลุ่ยได้รับบาดเจ็บแน่นอน