NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 865 ได้รับรายงาน
“หึๆ”
เก็บเงินก้อนนั้นกลับ หลี่ฝางหันไปหัวเราะเย้ยหยันเบ็ค
“พูดทุกอย่างที่นายรู้ให้ฉันฟัง” สำหรับสีหน้าเคียดแค้นของเบ็ค หลี่ฝางไม่สนใจ
“นายมันเหี้ยมมาก” เบ็คเค้นคำพูดออกมาสี่พยางค์ สุดท้ายพูดด้วยความจนปัญญา：“ช่วงหลังมานี้กองทหารรับจ้างซีโส่ปรากฏตัว พวกเขามาจากประเทศจีน น่าจะเป็นคนที่พวกนายต้องการหา”
จากนั้น เบ็คได้เล่าสถานการณ์ของกองทหารรับจ้างให้หลี่ฝางฟังอย่างละเอียด
ความเป็นจริงกองทหารรับจ้างนี้มีชื่อเสียงมาก เพราะขอแค่เพียงพวกเขารับเงิน พวกเขาก็จะทำทุกอย่าง ไม่มีหลักคุณธรรมและหลักการแม้แต่น้อย แม้กระทั่งคนในสายอาชีพเดียวกัน เวลาพูดถึงพวกเขาก็ล้วนทำสีหน้ารังเกียจ
“นายคงไม่หลอกฉันหรอกใช่ไหม” หลี่ฝางจับจ้องไปที่เบ็คแล้วพูด
“ถุย！นายลองออกไปสืบดูนะ ฉันเบ็คคือคนที่ไม่โกหกแม้กระทั่งคนแก่และเด็ก！” ถูกพูดเสียดสีจรรยาบรรณในสายอาชีพของตนเอง เบ็คถึงกับนั่งไม่นิ่ง “ฉันไม่มีวันขายข่าวปลอม！”
“เยี่ยมมาก” ในที่สุดใบหน้าของหลี่ฝางก็มีรอยยิ้ม เขาหยิบเงินสามหมื่นหยวนออกมาอีกครั้งแล้ววางไว้ตรงหน้าเบ็ค บอกให้จี้หมิงกลับ
เบ็คมองโต๊ะตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตน นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง
เขายอมรับว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เข้าใจคนหนุ่มคนนี้เลย
……
ในเวลานี้ คนในโรงแรมกำลังพูดถึงหลี่ฝางที่ออกไปข้างนอก
ต้วนหงกวงพูดพึมพำด้วยสีหน้าเศร้าหมอง：“พวกนายว่าหัวหน้าของเราออกไปทำอะไรกันแน่ ทำไมยังไม่กลับมา พวกเราอยู่ที่นี่ก็น่าเบื่อเกินไปแล้ว ทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง หรือว่าทำได้แค่นอนอย่างเดียว?”
“นายพอเหอะ ถ้าหัวหน้าได้ยินสิ่งที่นายพูดนายซวยแน่ๆ！” หนึ่งในสมาชิกพูดหยอกล้อ “ไม่แน่ว่าถึงเวลาอาจจะสั่งให้นายไปเฝ้าเวรตอนกลางคืน นายจะได้รู้ว่าการนอนหลับมันสบายแค่ไหน”
“ถุย！ฉันนะเหรอกลัวเฝ้าเวรตอนกลางคืน? ฉันจะบอกอะไรให้พวกนายฟัง หัวหน้าต้องออกไปเที่ยวเตร่แน่ เฮ้อ น่าอิจฉาจริงๆ ไม่ถูกสิ จี้หมิงก็ไปด้วยไม่ใช่เหรอ หรือว่า……”
ต้วนหงกวงพูดเสียงพึมพำ เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ ประจวบเหมาะเวลานี้หลี่ฝางที่เดินเข้ามาในโรงแรมก็ได้ยินอย่างชัดเจน
นี่เป็นเพราะหลี่ฝางหูดี คนอื่นไม่มีวันได้ยิน
ใบหน้าของหลี่ฝางฉายรอยยิ้มเหี้ยมโหด
“หลี่ พี่หลี่…….”
จี้หมิงที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ หัวใจเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะปกติมีการฝึกซ้อม ตอนนี้เขาคงหนีไปแล้ว
“บอกให้พวกนายฟัง ต้องใช่แน่ๆ……”
ต้วนหงกวงยังพูดไม่จบ ได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง หลี่ฝางเตะประตูห้องแล้วเดินเข้ามาช้าๆ
วินานทีนี้ ต้วนหงกวงตกใจอย่างมาก ตกใจจนเกือบจะฉี่ราด
“ฮ่าๆๆ หัวหน้า กลับมาแล้วเหรอครับ……” เขายังอยากจะหัวเราะกลบเกลื่อนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ทว่ากลับเห็นสีหน้าน่าสงสารและเวทนาที่เขียนอยู่ตรงหน้าของจี้หมิงซึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหลี่ฝาง
“ต้วนหงกวง คืนนี้นายเฝ้าเวรกลางคืน ตั้งใจน้อย ถ้ากล้าไม่ระมัดระวัง……” ตอนที่หลี่ฝางหยุดพูดสีหน้าของต้วนหงกวงซีดขาวไปแล้ว
“หัว หัวหน้า ผมคนเดียวเหรอครับ?” ต้วนหงกวงถามติดขัด
“นายคิดว่ายังไงล่ะ?” หลี่ฝางคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มแล้วมองไปที่เขา
ต้วนหงกวงน้ำตาแตก หมดคำจะพูด
คืนนี้ยาวนานกว่าทุกคืน ความรู้สึกเจ็บปวดในใจของต้วนหงกวงไม่มีใครรับรู้
ในตอนนี้ เขาจำสิ่งที่คนนั้นพูดก่อนหน้านี้ได้ น้ำตาไหลหยุดไม่ได้เลย
วันที่สอง หลี่ฝางตื่นนอน เดินออกจากห้องเห็นต้วนหงกวงยืนนิ่งอยู่ด้านนอก ดวงตาทั้งสองหรี่ลง ไม่ได้รู้สึกโมโหแต่ยังรู้สึกตลกเล็กน้อย
“หลับไปแล้วเหรอ?” หลี่ฝางถามเสียงเบา สำหรับต้วนหงกวงเหมือนกับฟ้าผ่าในวันที่ท้องฟ้าสดใส เขาตกใจจนตื่นทันที
“หัว หัวหน้า……” ต้วนหงกวงมองหลี่ฝาง อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง
“พอได้แล้ว เข้าไปนอนเถอะ” หลี่ฝางตบหัวไหล่ของต้วนหงกวงยิ้มแล้วพูด：“วันนี้ไม่ได้ลงมือ พักผ่อนให้เรียบร้อย”
“ครับ！”
ต้วนหงกวงซาบซึ้งอย่างมาก ไม่ได้พูดอะไรมากมาย กลับไปถึงห้องก็นอนหลับทันที ไม่นาน เสียงกรนของเขาแทบจะดังก้องไปทั่วทั้งโรงแรม
หลังจากพักผ่อนตลอดครึ่งเช้า ต้วนหงกวงได้กลิ่นหอมของมื้อเที่ยงแล้วตื่นขึ้นมา หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ ทุกคนรวมตัวกันแล้วเริ่มหารือว่าจะปฏิบัติภารกิจยังไง
หลี่ฝางพูดขึ้นก่อน：“จากที่ฉันและจี้หมิงสืบ เรื่องนี้เป็นฝีมือของกองทหารรับจ้างซีโส่ แต่ไม่แน่ใจว่ามีคนอื่นมาช่วยไหม ดังนั้นเป้าหมายของเราคือกองทหารรับจ้างซีโส่เป็นอันดับแรก”
หลังจากพูดถึงสถานการณ์ในตอนนี้เสร็จ หลี่ฝางพูดต่อ：“ตอนนี้พวกเราจำเป็นต้องหาตำแหน่งของกองทหารรับจ้างซีโส่ เจิ้งหงหยาง ทีมอื่นๆถึงพื้นที่เป้าหมายรึยัง?”
เจิ้งหงหยางพยักหน้า：“ทุกคนไปถึงตามคำสั่งแล้วครับ อีกเรื่องหนึ่ง พวกเราเจอเป้าหมายที่น่าสงสัยนอกเมือง เพียงแต่ไม่มีคำสั่งต่อไป ดังนั้นจึงนิ่งเอาไว้ครับ ตอนนี้ผมสงสัยอย่างเต็มเปี่ยมว่าเป้าหมายนั้นก็คือฐานประจำการของกองทหารรับจ้างซีโส่”
“เยี่ยมมาก！” ดวงตาของหลี่ฝางเป็นประกาย รู้สึกว่าครั้งนี้เจอเป้าหมายที่ถูกต้องแล้ว
“ทีมนั้นใครเป็นหัวหน้าทีม?” หลี่ฝางถาม
ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม แหวกหญ้าให้งูตื่น นี่เป็นเรื่องที่ดีมาก ถือว่าความลำบากของตนก่อนหน้านี้ใช้ได้ผล และอธิบายได้ว่าคนที่อยู่กับตนไม่มีปัญหา
“สวีคาง เป็นทีมที่สวีคางนำทีมครับ” เจิ้งหงหยางรีบตอบ