NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 871 เอาอะไรมาแลกกับชีวิต
เสียงของไท่ซางเย็นยะเยือก ：“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดุว่าเขามีชีวิตมากน้อยเท่าไหร่ในการเผาผลาญ การเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วแบบนี้ จะแตกต่างอะไรกับฆ่าตัวตาย?”
เทิร์นเนอร์หรี่ตาลง นานครู่หนึ่ง พูดขึ้นช้าๆ：“เป็นคนหนุ่มสาวนี่มันดีจริงๆ ถ้าให้ฉันได้ย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง ฉันคงไม่ต้องต่อสู้ ก็แก่ตายไปแล้ว”
พวกสวีคางในเวลานี้ถอยไปไกลแล้ว ห่างจากสนามต่อสู้ประมาณสามกิโลเมตร มองดูภาพที่เต็มไปด้วยหมอกสีแดง พวกเขาต่างพากันตกใจและตัวสั่น
“กำลังภายในมีพลังมากขนาดนี้เลยเหรอ? หัวหน้าเขา คงจะไม่……”
“หุบปาก เจ้าคนปากเสีย เตรียมตัวให้พร้อม เขาไปช่วยหัวหน้าตลอดเวลา！”
หลังจากมองดูอยู่ที่เดิมพักหนึ่ง สวีคางและพวกไม่เพียงแต่ไม่ถอยหนี แต่กลับค่อยๆเข้าไปใกล้
ฐานประจำการที่สองในเวลานี้ ไม่มีคนอยู่นานแล้วและตึกก็ว่างเปล่า ทหารรับจ้างแต่ละคนที่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีหนีออกไปคนหนึ่งเร็วยิ่งกว่าอีกคน
เพราะถึงอย่างไรไม่ว่าจะมีเงินมากมายเท่าไหร่ เหนือสิ่งอื่นใดต้องรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก่อนถึงจะสามารถดื่มด่ำกับมันได้ ตายไปแล้ว ก็ไม่เหลืออะไรแล้ว
เวลานี้ตระกูลเกาทั้งสามคนก็หนีออกมาแล้ว เห็นท้องฟ้าสีแดง ทั้งสามคนต่างฉงนสงสัย
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เกาจื่อหมิงมองดูความผิดปกติบนท้องฟ้า ตกตะลึง
คนธรรมดาไม่อ่อนไหวต่อแรงข่มขู่ พลังของหลี่ฝาง นอกจากพวกเขาที่รับรู้ถึงแรงกดดันได้เล็กน้อยแล้ว ไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายมากมายเท่าไหร่
ปรมาจารย์กำลังภายในทั้งสามคน ครั้งนี้แววตาของพวกเขาจับจ้องไปยังสีแดง รอการปรากฏตัวของหลี่ฝาง
เคซีที่มีความสามารถน้อยที่สุด ภายในใจของเขาเริ่มมีเสียงกลองดังขึ้น
ในที่สุด เคซีที่ทนไม่ไหวจึงพูดขึ้น：“ขอโทษด้วย ฉันถอดใจแล้ว ลาก่อน！”
พูดจบ เขาหมุนตัวหันหลังเตรียมจะเดินออกไป จากนั้นวินาทีต่อมา เขาพบด้วยความตกตะลึง ตัวของเขาแข็งทื่อ นอกจากหันไปมองหลี่ฝางแล้ว ไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งนั้น
หลี่ฝางพูดขึ้น เสียงเย็นยะเยือกดังก้องในหูของเคซี：“นายอยู่ต่อเถอะ”
หมอกสีแดงนั้น เวลานี้หายไปมองไม่เห็นได้แล้ว หลี่ฝางที่อยู่ภายในหมอกสีแดง ในที่สุดก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน
“น่ากลัวจริงๆ เหมือนกำลังเผชิญหน้ากับปีศาจโบราณ น่ากลัวเกินไปแล้ว”
นาฬิกาภายในใจของไท่ซางปลุกเสียงดัง พูดพึมพำในใจ
เทิร์นเนอร์ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นช้าๆ：“สามารถมีพลังแบบนี้ได้ อย่างน้อยเขาต้องเสียเวลาชีวิตไปกว่ายี่สิบปี！แต่การเสียแบบนี้ เป็นสิ่งที่คุ้มค่ามาก ความสามารถของเขาในตอนนี้ นี่มัน…….ตอนนี้ฉันถือว่ารู้แล้ว ว่าทำไมหลอซ่าถึงแข็งแกร่งมากขนาดนั้น”
เทิร์นเนอร์ยิ้ม แต่ข้างในใจกลับถอนหายใจ
หลี่ฝางที่อยู่ตรงหน้าในสถานการณ์แบบนี้ ระดับของพวกเขาไกลกันมาก เขากับไท่ซางร่วมมือกันก็ยังมีจุดจบเดียว สำหรับเคซี ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแล้ว
การต่อสู้ในครั้งนี้ จบลงแล้ว
“หลอซ่าคิดพลังที่น่ากลัวแบบนี้ได้ยังไง? ในฐานะผู้ริเริ่ม ไม่หยุดที่จะลองท่วงท่าที่สมบูรณ์แบบนี้ของหลอซ่า แล้วจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่?”
ไท่ซางรู้ดีว่าขืนต่อสู้กันต่อไปต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย จึงถอดใจจากการต่อสู้ ทั้งยังถามด้วยความสงสัย
ฟังคำพูดของไท่ซาง สีหน้าของหลี่ฝางเคร่งขรึม
ถูกต้อง หลี่ฝางใช้เพียงแค่ครั้งเดียว ก็เผาผลาญชีวิตไปกว่ายี่สิบปี นี่คือท่วงท่าที่ผู้เป็นพ่อของเขาริเริ่ม ต้องผ่านการทดสอบหลายต่อหลายครั้งแน่นอน อายุขับของเขาก็ถูกเผาผลาญไปมากแน่นอน
เมื่อคิดได้แบบนี้ ภายในใจของหลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะมีหมอกปกคลุม
“ไอ้หนุ่ม นายชนะแล้ว แต่ว่า เรามาทำข้อแลกเปลี่ยนกันดีไหม?” เทิร์นเนอร์พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เอ่ยพูดขึ้นช้า
“หื้ม? นายอยากจะทำข้อแลกเปลี่ยนอะไร?” หลี่ฝางถาม
“ชีวิตของฉัน ถึงแม้ฉันจะอยู่มาจนแก่ปูนนี้แล้ว ฉันไม่สะทกสะท้านต่อความตาย แต่ฉันยังมีตระกูลใหญ่ ยังตายไวไม่ได้” เทิร์นเนอร์ทอดถอนหายใจ ถ้าไม่ใช่เพื่อตระกูล เขาคงไม่พูดขอร้องแม้แต่คำเดียว
“นายจะเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน?” เสียงของหลี่ฝางเยือกเย็น ไม่มีความหวั่นไหวแม้แต่น้อย
ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะเขาเอาไพ่ตายออกมา คาดว่าเวลานี้ศพของเขาคงถูกคนเก็บเข้าไปในถุง เพื่อเตรียมเอาไปชำแหละแล้ววิจัยต่อ
เทิร์นเนอร์พูดอย่างไม่ลังเล：“สมบัติครึ่งหนึ่งของตระกูลเทิร์นเนอร์ ราคานี้เป็นยังไง?”
ได้ยินข้อแลกเปลี่ยน หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง
ตระกูลเทิร์นเนอร์สะสมความมั่งคั่งร่ำรวยมานานหลายสิบปี พูดได้ว่าเป็นตัวเลขมหาศาล
“นายไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม?
“แน่นอน” เทิร์นเนอร์ยิ้มเศร้า “สมบัติของตระกูลฉัน ฉันต้องมีชีวิตอยู่ถึงจะรักษาเอาไว้ได้”
“ได้ ฉันรับปากนาย” หลี่ฝางพยักหน้า ตอบอย่างรวดเร็ว
เขากับเทิร์นเนอร์ไม่ได้มีความแค้นต่อกัน ขัดแย้งกันเพราะผลประโยชน์เท่านั้น ในเมื่อตอนนี้อีกฝ่ายให้ผลประโยชน์ที่มากเพียงพอ เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องไม่ยอมปล่อย
“คนต่อไป”
หลี่ฝางหันไปมองไท่าซาง”
“ฉันไม่มีเงิน” ไท่ซางพูดไปและสั่นตนไม่หยุด
มองดูแววตาเยือกเย็นของหลี่ฝาง ไท่ซางครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว พูดอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย：“ฉันเป็นลูกน้องให้นาย ！ยี่สิบปี！เป็นไง？”
ไท่ซางยังหนุ่ม เขายังมีเวลาเหลืออีกมาก ขอเพียงระมัดระวังหน่อยการมีชีวิตอยู่ต่ออีกหกสิบเจ็ดสิบปีไม่ใช่ปัญหา แน่นอนว่าเขาไม่อยากตายเป็นธรรมดา
หลี่ฝางครุ่นคิด หวั่นไหวกับข้อเสนอของไท่ซาง
ถึงแม้ภายนอกเขาจะนิ่งเงียบ ทั้งยังแสดงถึงความฝืนรับปากต่อข้อเสนอในการปล่อยไท่ซาง แต่ภายในใจของหลี่ฝางดอกไม้กำลังผลิบาน
ปรมาจารย์กำลังภายในตัวจริงเสียงจริง！ยอมเป็นลูกน้องตน！มีอะไรสะใจไปกว่านี้ไหม?