NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 873 ทำไมฉันถึงทำไม่ได้
ส้าวส้วยชะงักเล็กน้อย ระหว่างคิ้วของเขาแสดงความลำบากใจ คล้ายว่ากำลังคิดว่าจะตอบหลี่ฝางอย่างไร
สีหน้าของเขา ทำให้หลี่ฝางที่เมื่อกี้เพิ่งวางใจลงเป็นกังวลขึ้นมาอีกครั้ง
“เธอยังไม่พ้นขีดอันตราย หมอบอกว่า……มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว”
คนที่คลายข้อสงสัยให้หลี่ฝาง คือเกาจื้อสิง
“ไม่ฟื้นขึ้นมาแล้ว?”
หลี่ฝางพูดพึมพำเสียงเบา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจคำพูดนี้สักเท่าไหร่
“ไม่ฟื้นขึ้นมาแล้วหมายความว่าอะไร? ห๊า！หมายความว่าอะไร！”
“ก็คือ หมายความว่าเธอจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ทั้งยังมีความเป็นไปได้ที่จะไม่ฟื้นขึ้นมาแล้ว” สุดท้าย ส้าวส้วยขมวดคิ้วเป็นปมพูดในสิ่งที่ทำให้เขาลำบากใจอย่างมาก
“หึ……เจ้าหญิงนิทรา……ไม่ฟื้นขึ้นอีกตลอดชีวิต?”
นานครู่หนึ่ง เสียงหัวเราะราวกับคนบ้าของหลี่ฝาง เริ่มดังขึ้นภายในห้อง สวีคางที่เข้าใจเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว มองหลี่ฝางที่มีสภาพเหมือนคนบ้าน แต่กลับไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแต่อย่างดี ความรู้สึกที่มี คือความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยความเสียใจ
“ฮาโรลด์ล่ะ?”
นานครู่หนึ่ง หลี่ฝางหยุดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง สิ่งที่มาแทนที่ คือใบหน้าเยือกเย็น
“ตายไปแล้ว”
ส้าวส้วยถอนหายใจ พูดเสียงเบา：“ขอโทษ”
“ไม่ใช่ความผิดของนาย”
หลี่ฝายส่ายหน้า
ฮาโรลด์ไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อเทียบกับพวกเทิร์นเนอร์ ไท่ซางแล้ว ฮาโรลด์ก็ยังถือว่ามีฝีมือไม่ธรรมดา
อยากจะฆ่าฮาโรลด์ทิ้ง ต้องเลือกโอกาสที่เหมาะสมที่สุด ถ้าหากเกิดข้อผิดพลาด มีโอกาสที่จะทำให้ฮาโรลด์หนีไปได้
ถ้าผลลัพธ์เป็นแบบนั้นละก็ หลี่ฝางจะเจอกับปัญหาไม่จบสิ้น
ดังนั้นหลี่ฝางและส้าวส้วยวางแผน คนหนึ่งถ่วงเวลา คนหนึ่งจู่โจม ขอเพียงหลี่ฝางสามารถกันเอาไว้ ถ้าอย่างนั้นส้าวส้วยก็จะจัดการฮาโรลด์ได้สำเร็จ
ดังนั้นทั้งหมดที่เกิดขึ้น อยู่ในแผนการ แต่สิ่งที่ทุกคนคาดคิดไม่ถึงก็คือ เกาเมิ่งฉีกลับยอมปกป้องหลี่ฝาง
“ทำไมฮาโรลด์ถึงเล่นงานฉัน รู้สาเหตุรึยัง?”
ความแค้นเข้ากระดูก ทำให้หลี่ฝางบีบตัวเองให้มีสติ ความเจ็บปวดไม่สามารถแก้ปัญหาได้ มีแค่การแก้แค้นเท่านั้นที่จะบรรเทาความเจ็บปวด
“สืบทราบแล้ว”
ขณะพูด ส้าวส้วยก็ยื่นแท็บเล็ตให้กับหลี่ฝาง
อย่างรวดเร็ว ข้อมูลบนแท็บเล็ตทำให้ภายในใจของหลี่ฝางมีแรงอาฆาตปะทุขึ้นมา
สำนักหยิ่งซาให้รางวัลห้าร้อยล้านสำหรับคนที่ฆ่าหลี่ฝาง มีเพียงเงินรางวัลที่สูงลิ่วขนาดนี้เท่านั้น ถึงจะดึงดูดนักฆ่าระดับโลกอย่างฮาโรลด์ได้
“สำนักหยิ่งซา ได้ ดีมาก！”
หลี่ฝางกัดฟันแน่น คล้ายสลักความแค้นนี้เอาไว้ในกระดูก ถูกตัดสินให้ไม่ตายไม่มีจุดจบกับสำนักหยิ่งซา
……
สวีคางและพวกข้ามชายแดน กลับเข้ามาในประเทศ
หลังจากผ่านการตรวจสอบ ทุกคนถูกปล่อยตัวเข้ามา ด้านหน้า หลิวฮุยรอนานแล้ว
ยังไม่ทันได้เข้าไปใกล้ หลิวฮุยเห็นใบหน้าของคนแปลกหน้า มองอย่างละเอียด เขาเบิกตากว้างทันที
“นาย นายคือ ไท่ซาง?”
บนโลกใบนี้มีปรมาจารย์กำลังภายในไม่มากเท่าไหร่ ทุกคนล้วนมีประสบการณ์ในตำนาน แน่นอนว่าทุกอำนาจกลางและใหญ่ต้องถูกบันทึกเอาไว้
หลิวฮุยเป็นคนที่มีประวัติของปรมาจารย์กำลังภายในทุกคน ดังนั้นมองแค่แวบหนึ่งก็รู้ทันทีว่าคือไท่ซาง
เสี้ยวขณะหนึ่ง หน้าผากของหลิวฮุยมีเหงื่อเย็นไหลออกมา
ทำไมไท่ซางถึงกลับมาพร้อมพวกสวีคาง?
“เอ่อ……” สวีคางเห็นสีหน้าแข็งทื่อของหลิวฮุย แล้วมองไปที่ไท่ซาง ทันใดนั้นเองเขาเพิ่งรู้ว่าตนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไท่ซางชื่อว่าอะไร
ด้วยเหตุนี้สวีคางจึงพูดแนะนำ：“เอ่อ เขาบอกว่าหัวหน้าเป็นลูกพี่ของเขาครับ”
“ห๊า?”
หลิวฮุยตกตะลึงอย่างมาก
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมหลี่ฝางออกไปแค่ครั้งเดียว แม้แต่ปรมาจารย์กำลังภายในก็นับถือเขาเป็นลูกพี่แล้ว? โลกใบนี้บ้าไปแล้วเหรอ?
“จริงด้วย หลี่ฝางล่ะ? ทำไมถึงไม่กลับมาพร้อมกับพวกนาย?”
หลิวฮุยกวาดมองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นเงาของหลี่ฝาง
“เอ่อ หัวหน้าเขา……ออกไปคนเดียวครับ……”
สวีคางพูดอธิบายเสียงเบา
“ออกไปคนเดียว? ไปไหน?”
หลิวฮุยมองไปยังพ่อลูกตระกูลเกาที่อยู่ด้านหลังของทีม แล้วพูดต่อ：“ทำไมดร.เกาก็ไม่อยู่ด้วยล่ะ?”
“ดร.เกาเธอ……ถูกหลี่ฝางพาตัวไปแล้วครับ”
ครั้งนี้ สวีคางเงียบไปพักหนึ่ง พูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
“ถูกหลี่ฝางพาตัวไปแล้ว?”
ครั้งนี้หลิวฮุยเวียนหัวแล้วจริงๆ
เป้าหมายใหญ่ที่สุดในภารกิจครั้งนี้ของพวกเขาคือพาตัวเกาเมิ่งฉีกลับมา แต่สุดท้ายเกาเมิ่งฉีกลับถูกหลี่ฝางพาตัวไปแล้ว?
หลิวฮุยอดไม่ได้ที่จะคว้าตัวสวีคาง ถามเสียงเหี้ยมว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ สวีคางรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟังหนึ่งรอบ มองหลิวฮุยด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
หลิวฮุยปล่อยคอเสื้อสวีคาง รู้สึกว่าภาพตรงหน้ามืดไปหมด
“นี่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ถ้าจัดการได้ไม่ดี ไม่รู้ว่าจะมีปัญหาอะไรมากน้อยแค่ไหน！”
……
“นายแน่ใจนะว่ามีวิธีปลุกเกาเมิ่งฉีให้ฟื้นขึ้นมาได้?”
เรือพาณิชย์ลำหนึ่งลอยอยู่บนทะเล หลี่ฝางและส้าวส้วยยืนอยู่บนหัวเรือ มองไปยังเส้นขอบฟ้า
“ฉันไม่แน่ใจ หมัดของปรมาจารย์กำลังภายใน สำหรับคนทั่วไปสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ก็ถือเป็นปาฏิหาริย์แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะฉันพกยาพิเศษที่ห้องวิจัยเพิ่งวิจัยออกมา บางทีนายตื่นขึ้นมาอาจจะเจอแค่ศพของเกาเมิ่งฉีก็ได้”
ส้าวส้วยอธิบายให้หลี่ฝางฟังด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ：“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ตอนนี้ถือเป็นผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะทำยังไงก็ห้ามแย่ไปกว่านี้ ฉันเองก็เชื่อว่านายไม่วางใจที่จะยกเกาเมิ่งฉีให้หลิวฮุย ถ้าอย่างนั้นพวกเราพาเธอไปกันเองเถอะ”
“ได้” หลี่ฝางถอนหายใจ อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าส้าวส้วยพูดถูก
วินาทีที่หมัดของฮาโรลด์พุ่งเข้ามาแล้วถูกเกาเมิ่งฉีขวางเอาไว้นั้น รอยยิ้มเปื้อนเลือดตราตรึงอยู่ในหัวใจของหลี่ฝาง
หลี่ฝางยอมรับว่าตนเองสารเลว ที่หัวใจของเขามีผู้หญิงมากมาย เป็นผู้ชายเหี้ยม แต่เขาไม่ยอมรับไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เขาไม่สามารถยกเกาเมิ่งฉีให้คนอื่นรักษา
ดังนั้นตอนที่ส้าวส้วยเสนอให้พาตัวเกาเมิ่งฉีไปด้วย ใช้บุคลากรทางการแพทย์ที่พวกเขาบ่มเพาะมารักษา หลี่ฝางตอบตกลงโดยไม่แม้แต่จะคิด
ด้วยเหตุนี้เกาเมิ่งฉีจึงถูกคนที่ส้าวส้วยพามารับตัวไปอย่างรวดเร็ว นั่งเรือออกไปอย่างลับๆ ส่วนหลี่ฝางกลับถูกส้าวส้วยพาไป สกัดกั้นเรือพาณิชย์ลำหนึ่ง แล้วนั่งเรือออกทะเล