NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 875 ต่อยให้ตายในหมัดเดียว
“ว้าว สาวน้อย เธอใจกล้าเหมือนกัน”
โจรเดินมาด้านหน้าช้าๆ ใช้มีดชี้ไปที่ซุนจื้อเหวิน หัวเราะด้วยความทระนง：“รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ทั้งหมดนี้เป็นของฉัน！”
พูดจบ โจรชี้ไปที่หญิงสาว ร้องตะโกน：“แกมานี่！”
ซุนจื้อเหวินรีบคุกเข่าลงขอโทษ：“อย่าเลยนะ ขอร้องล่ะอย่าเอาชีวิตพวกเราเลยนะ แกจะเอาเงินเท่าไหร่ ฉันให้แกทั้งหมด”
“ไสหัวไป！” โจรเตะซุนจื้อเหวิน พูดด้วยความดูถูก：“ชีวิตของพวกแกฉันก็จะเอา！”
หลังจากพูดจบ โจรดึงตัวหญิงสาวไป แล้วใช้มีดชี้ไปที่ลูกสาวคนโตของซุนจื้อเหวิน สั่งให้เดินมาอย่างเชื่อฟัง
“ซุนเฟย！”
ซุนจื้อเหวินร้องเรียกชื่อลูกสาวคนโต ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์
มองซุนจื้อเหวินที่นั่งร้องไห้น้ำมูกไหลอยู่บนพื้น หางตาของซุนเฟยมีน้ำตา ทันใดนั้นเองเธอก็ตะโกนบอกโจร：“เดี๋ยวก่อน！ปล่อยน้องสาวฉัน ฉันไปกับนายเอง！”
โจรแสยะยิ้มหัวเราะ：“แกไม่มีสิทธิ์มาเจรจาข้อแลกเปลี่ยนกับฉัน สาวน้อย อย่าหลงสถานะของตนเองผิด！”
“ถ้าแกไม่ตกลง ฉันจะฆ่าตัวตายเดี๋ยวนี้” ซุนเฟยพูดอย่างเด็ดขาด
มองดูแววตาของซุนเฟย โจรรู้ว่าเธอไม่ได้โกหก ครุ่นคิดครู่หนึ่ง โจรหัวเราะ
“ได้ ฉันตกลง ดูว่าเธอจะยอมทำได้มากแค่ไหนแล้ว ถอดสิ！ที่นี่เลย！”
คนมากมายอยู่ที่นี่ กลาางวันแสกๆแบบนี้……เกรงว่าเธอคงไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตต่อไปแล้ว
เธอมองซุนจื้อเหวินที่ไม่แม้แต่จะกล้าเงยหน้าขึ้น แล้วหันไปมองน้องสาวที่กำลังร้องไห้ ยกมือขึ้นจับคอเสื้อตนเองช้าๆ
ในเวลานี้เอง เธอเห็นว่า ผู้ชายสองคนที่ยืนพูดคุยกันบนหัวเรือ กำลังมองมา
หลี่ฝางมองซุนเฟยเงียบๆ เวลานี้เขารู้สึกเหมือนเห็นเกาเมิ่งฉี เงาของทั้งสองซ้อนทับกันตรงหน้าเขาช้าๆ
“พวกแกสองคนอยากจะทำอะไ?”
โจรเองก็สังเกตเห็นพวกหลี่ฝางแล้ว หัวใจเต้นแรง
“ของบนเรือแบ่งกันคนละครึ่ง แกกับฉันเราต่างไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ว่าไง?” โจรกลัวคนหนุ่มทั้งสองคนนี้มาก อยากจะทำให้มั่นคง ไม่อยากเสี่ยง
หลี่ฝางกลับเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของโจร เดินไปด้านหน้าทีละก้าวๆ
เวลานี้สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หลี่ฝาง ความหวังในใจของซุนจื้อเหวินก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
เมื่อกี้ตอนที่ปรมาจารย์หลิวต่อสู้กับโจรนั้นมีการโต้ตอบกัน แต่ตอนที่ต่อสู้กับชายหนุ่มคนนี้กลับไม่สามารถโต้ตอบได้ อธิบายได้ว่าชายหนุ่มคนนี้เก่งมาก！
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซุนจื้อเหวินรีบร้องเรียกหลี่ฝาง：“คุณครับ ผมยกสินค้าทั้งหมดบนเรือให้คุณ ขอเพียงคุณช่วยพวกเรา！”
ปรมาจารย์หลิวพูดเตือนอยู่ข้างๆ：“คนๆนี้เก่งมาก คุณระวังตัวด้วยนะครับ”
หลี่ฝางยังคงไม่ฟังคำพูดของทั้งสอง เขาเดินไปตรงหน้าซุนเฟย มองซุนเฟยอย่างพิจารณาเงียบๆ
“สารเลว！ แกมันรนหาที่ตาย！” โจรรับรู้ได้ถึงการเพิกเฉยอย่างที่สุด โมโหแล้วยกมีดขึ้นจะฟันหลี่ฝาง
เสี้ยวนาทีต่อมา ร่างของโจรถูกหลี่ฝางต่อยจนปลิวไปไกล เสียงดังขึ้น โจรล้มลงบนกระดานไม้
เพียงแค่หนึ่งหมัด โจรที่เมื่อกี้โอ้อวดความสามารถของเขาเวลานี้ตายจนไม่รู้จะตายยังไงแล้ว
“เอ่อ……ตายแล้วเหรอ?” ปรมาจารย์หลิวพูดพึมพำอย่างยากจะเชื่อ
เวลานี้ทุกคนที่อยู่บนดาดฟ้าเรือต่างเงียบ
……
“นายจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่? พวกเราออกทะเลมาไกลแล้ว ควรจะบอกฉันได้รึยังว่าจะไปไหน?” เรือที่กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง หลี่ฝางถามส้าวส้วย
“กำลังภายในสำเร็จมาระยะหนึ่งแล้ว บอกมาว่านายรู้สึกยังไง?” เผชิญหน้ากับคำถามของหลี่ฝาง ส้าวส้วยกลับย้อนถาม
“รู้สึก?” หลี่ฝางแสดงสีหน้าแปลกใจ：“พูดยังไงดีล่ะ……ความรู้สึกมันแปลกมาก ไม่พูดถึงร่างกายที่เปลี่ยนไปทั้งหมดราวกับเปลี่ยนกระดูก กลายเป็นคนแข็งแกร่ง ฉันคิดว่าแม้แต่ความคิดของฉัน อารมณ์ของฉัน บางครั้งก็เหมือนได้รับผลกระทบ ถึงขั้นที่ว่าบางครั้งฉันรู้สึกว่าฉันไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็น……”
“เป็นใคร?” เห็นหลี่ฝางหยุดพูด ส้าวส้วยอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วถาม
“เหมือน……พ่อของฉัน” หลี่ฝางชะงัก แต่สุดท้ายก็พูดออกมาด้วยความจนปัญญา
ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับ แต่บางครั้งเขารู้สึกว่าตนเองกลายเป็นหลอซ่า ความเย็นชา แน่วแน่ นิสัยที่เฉียบคม ไม่ใช่สิ่งที่หลี่ฝางมี
“ถูกต้อง ไม่ผิด”
ส้าวส้วยเงียบ ในที่สุดก็พูด：“กำลังภายในของนายกับฉันได้มาไม่เหมือนกัน ฉันได้กำลังภายในมาจากยาพิเศษที่ผ่านการทดสอบ แต่นายได้กำลังภายในผ่านการกระตุ้นของเส้นเลือด เมื่อเทียบกันแล้ว กำลังภายในของนายพูดได้ว่า’สืบทอด’มาจากลูกพี่ใหญ่ ดังนั้นบางครั้งนายจึงได้รับผลกระทบ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ต้องการให้นายใช้วิธีนี้”
“ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น?” สีหน้าของหลี่ฝางหม่นหมอง
“จากการใช้พลังของกำลังภายในไม่หยุดหย่อน นายจะสูญเสียความเป็นตนเอง ตอนนี้นายจะเหมือนลูกพี่ใหญ่เฉพาะเวลาใช้กำลังภายใน แต่หลังจากนี้ชีวิตประจำวันของนายจะคล้ายกับลูกพี่ใหญ่ นี่ไม่เท่าไหร่ สุดท้าย แม้แต่ความทรงจำของนายก็จะสับสน ถึงเวลานั้น……นายก็จะเปลี่ยนเป็นอีกคน”