NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 879 บุกมาถึงที่แล้ว
“มิลลี่”
“คะ คุณหนู” สาวรับใช้ที่อยู่ข้างๆเดินมาด้านหน้าหนึ่งก้าว
“เธอคอยปกป้องพี่ซูโน่อย่างลับๆสักระยะหนึ่ง ช่วงนี้อย่าให้พี่ออกไปข้างนอกแล้ว พี่อาจจะไม่ตระหนักถึงเรื่องนี้ ฉันกลัวว่าพี่จะออกไปเที่ยว แล้วถูกศัตรูลอบทำร้าย”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“เธอรู้สึกว่าคุณกู่เทียนคนนั้นเป็นยังไง?”
“น่าจะเป็นนักต้มตุ๋นค่ะ” สาวรับใช้พูดเสียงต่ำ “บางทีอาจจะเป็นทายาทของศิลปะการต่อสู้พื้นบ้าน แตกต่างกับพวกเรามากค่ะไ
“เข้าใจแล้ว บอกให้พวกเขาดูแลความปลอดภัยของคุณกู่เทียนให้มากขึ้นด้วย”
“ค่ะ”
สองสามวันต่อจากนั้น หลี่ฝางไม่ได้ทำอะไร สอนศิลปะการต่อสู้ให้กับซูเชี่ยน ออกกำลังกายเล็กน้อย
ความเป็นจริงหลี่ฝางก็ไม่รู้อะไรมาก กลัวว่าจะสอนผิดแล้วทำให้ซูเชี่ยนได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งซูเชี่ยนเองก็แค่อยากจะออกกำลังกายเพื่อดูแลสุขภาพเท่านั้น ดังนั้นหลี่ฝางจึงสอนศิลปะการต่อสู้ที่ไม่หนักมาก แต่กลับยิ่งทำให้ซูเชี่ยนเข้าใจผิด ทำให้เธอรู้สึกว่าศิลปะการต่อสู้พื้นบ้านค่อนไปทางดูแลสุขภาพ
ชีวิตดำเนินแบบนี้จนผ่านไปห้าวัน ทุกอย่างปกติดีไม่มีเรื่องอะไร จนกระทั่งวันที่หก
ชายคนหนึ่งสวมผ้าคลุมสีทองหม่นยืนอยู่บนที่สูงไม่ไกลจากคฤหาสน์ มองสำรวจไปทั่วคฤหาสน์
“ที่นี่คือคฤหาสน์ตระกูลซู?”
“อืม” ด้านข้างมีใครบางคนผ่านมา
“ฝ่ายตรงข้ามเตรียมความพร้อมตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว แม้แต่ลำดับการต่อสู้ก็ส่งออกมาแล้ว”
“ลำดับการต่อสู้ของเกาะสตาร์?” บุรุษชะงักเล็กน้อย “ฉันได้ยินเรื่องกองกำลังพิเศษนี้มานานแล้ว ได้ยินว่าสามารถเทียบกับทีมหลงหยาของประเทศจีน คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะมีโอกาสได้มาเจอด้วยตนเอง”
“จะให้พวกเราทำอะไรอย่างอื่นอีกไหม?”
“ไม่ต้อง บุกเข้าไปก็พอแล้ว” บุรุษพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ
“ล้อกันเล่นรึเปล่า?”
“ครั้งนี้ฉันจะลงมือด้วยตนเอง”
ประโยคนี้ทำให้อีกคนถึงกับกลืนคำพูดกลับไป
บุรุษมองคฤหาสน์ที่อยู่ด้านล่าง พูดเสียงเรียบ：“เตรียมลงมือ ในเมื่อเขาปฏิเสธฉัน ก็น่าจะรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง”
“ราฟาเอล ฉันอยากถามอะไรคุณหนึ่งอย่าง” อีกคนหนึ่งพูด “แค่ซูเฉิงคนเดียว ไม่คุ้มค่าที่นายจะทุ่มเทต่อสู้ขนาดนี้”
ราฟาเอลพูดเสียงเรียบ：“หลังจากจบเรื่องนี้ ฉันจะบอกทุกอย่างให้นายฟัง”
“อืม หวังว่าจะเป็นแบบนั้น” ชายหนุ่มจับจ้องไปยังดวงตาของราฟาเอล
“ไปกันเถอะ”
ราฟาเอลทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วเดินไปที่คฤหาสน์ก่อน
เสียงกริ๊งกร๊างดังขึ้น ภายในป่ามีเงาขนาดใหญ่ตามราฟาเอลเข้าไป
อย่างรวดเร็วพวกเขาก็มาถึงตำแหน่งที่อยู่ห่างจากคฤหาสน์ประมาณหนึ่งร้อยเมตร
กลุ่มคนชุดเขียวเริ่มโยนระเบิดเข้าไปในคฤหาสน์
คนในคฤหาสน์เริ่มยิงทันที ยิงไปยังลูกระเบิด ทำให้ระเบิดทันที
จากนั้น พวกคนที่ยิงปืนก็ตายด้วยอะไรบางอย่างที่ไม่ทราบชื่อ บนหน้าผากมีรูเล็กๆปรากฏออกมา
เวลาต่อมา เสียงไซเรนดังก้องไปทั่วทั้งคฤหาสน์
เสียงตู้มดังขึ้น ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ถูกระเบิดจนเปิดออก ทหารเฝ้าประตูหลายคนดับอนาถ ปกคลุมไปด้วยทะเลไฟ ร้องโอดครวญด้วยความทรมาน จากนั้นเสียงก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว
ทั้งสามคนบุกเข้ามาในเวลาเดียวกัน ด้วยความเร็วสูง แค่ชั่วพริบตา ทหารที่เฝ้าอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ก็ถูกกำจัดทิ้งอย่างรวดเร็ว
ด้านหลังของพวกเขา เป็นกลุ่มคนสวมชุดสีเขียวบุกเข้ามา ถืออาวุธและกราดยิงกำลังเสริมที่อยู่ไกล ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด
“เหมือนว่าพวกเขาจะแยกจากกันแล้ว ต่างฝ่ายต่างอยู่ จัดการยังไง?” หนึ่งในสามคนที่เข้ามาเป็นอันดับต้นๆถามขึ้น
“หึ อยากจะใช้วิธีนี้ถ่วงเวลาอย่างนั้นเหรอ? ไร้ประโยชน์” อีกด้านหนึ่งพูด “ที่นี่ใหญ่แค่นี้ ลงมือ แยกย้ายกันโจมตี แล้วค่อยมารวมตัวกัน！”
“รับทราบ！”
สิ้นเสียงคำสั่ง ทั้งสามคนบุกไปคนละทิศ
เวลานี้ซูเชี่ยนและหลี่ฝางกำลังนั่งอยู่ในห้องเล็กๆข้างทะเลสาบ
“ฉันเหนื่อยมากเลยค่ะ” ซูเชี่ยนนวดตา แล้วพูดด้วยความเกียจคร้าน
“สิ่งสำคัญที่สุดในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้คือการไม่หยุดที่จะฝึกซ้อม คุณทำแบบนี้มีแต่จะทำให้ความพยายามที่ทุ่มเทลงไปล้วนสูญเสียไปเปล่าๆ” หลี่ฝางคุยโวด้วยสีหน้าจริง สีหน้าของเขาเหมือนว่าตนเป็นจอมยุทธ์ที่ฝึกซ้อมด้วยความลำบากตั้งแต่เด็ก
“แต่ว่าฉันเหนื่อยมากเลยค่ะ……” ซูเชี่ยนขดตัวบนโซฟาด้วยความขี้เกียจ จ้องมองหลี่ฝางแล้วถามขึ้น：“อาจารย์กู่เทียน คุณมีแฟนไหมคะ?”
หลี่ฝางเงียบไปพักหนึ่ง จากนัน้พูดต่อ：“อย่าคิดไม่ซื่อกับผม”
“อาจารย์กู่เทียนนิจริงๆเลย……” ซูเชี่ยนหัวเราะเสียงเบา ยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงไซเรนแสบแก้วหูดังก้องไปทั่วคฤหาสน์
“หึๆ ดูเหมือนว่าทางนั้นกำลังฝึกซ้อมกันอีกแล้ว” หลังจากซูเชี่ยนตกใจไปพักหนึ่ง เธอก็ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว แววตาของเธอคมเฉียบกะทันหัน
“ฝึกซ้อมทีไรต้องใช้เวลานาน ที่นี่จะเสียงดังและวุ่นวายมาก” ซูเชี่ยนแกล้งทำเป็นบ่น “อาจารย์กู่เทียนคะ เราไปหาที่เงียบๆอยู่กันสักพักเถอะค่ะ”
ในเวลานี้เอง ด้านนอกมีเสียงดังขึ้น ประตูเปิดออก มิลลี่พุ่งตัวเข้ามา
“คุณหนู รีบไปจากที่นี่กับฉันค่ะ ศัตรูกำลังบุกเข้ามาแล้ว！” มิลลี่สวมชุดสีดำทั้งชุด สีหน้าของเธอเป็นกังวลอย่างมาก
“เป็นไปได้ยังไง！” ซูเชี่ยนพูดด้วยความตกใจ
“พวกเราไปจากที่นี่กันก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้มันอันตรายมากจริงๆ！”