NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 903 กับฉันหรือว่ากับเขา
“เธอกลับไปเถอะ” เมื่อรู้สึกเห็นใจชิวทิงหยุน หลี่ฝางก็ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ ปัดมือแล้วพูด： “ไท่ซางไม่ต้องการให้เธอมารับใช้หรอก”
“ไม่ ไม่นะ ได้โปรดอย่าให้ฉันกลับเลยนะ” ความหวังดีของหลี่ฝาง กลับทำให้ชิวทิงหยุนเผชิญหน้ากับความหวาดกลัว ร่างกายสั่นไปทั่วร่าง
“ลูกพี่ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ คนๆนี้ตระกูลชิวส่งมาให้ฉันนะ” ไท่ซางแสร้งทำเป็นน้อยใจอย่างเร็ว และรีบพูดขึ้น
เมื่อเห็นท่าทีที่ดูน่าตลกของไท่ซาง ทันใดนั้นในใจของชิวทิงหยุนก็เกิดความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะมาพ่อบ้านเฒ่าเคยเตือนเธอ ปรมาจารย์ในยุทธภพปรมาจารย์ไท่ซางนั้นเมื่อเทียบกับชิวเฉิงหลี่แล้วเป็นยอดฝีมือที่แกร่งว่าอีก ต้องให้เธอปรนนิบัติเขาให้ดีๆ
แต่ตอนนี้เธอกับประหลาดใจที่พบว่า เหมือนความสัมพันธ์ของสองคนนี้ไม่ธรรมดาเลย
กลับกันผู้ชายที่หน้าตาดูบ้านๆ นั้นอยู่ในตำแหน่งผู้นำเสมอ และไท่ซางก็เคารพผู้ชายคนนั้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ น่าประหลาดใจสุดๆ
ทันใดนั้นในใจของชิวทิงหยุนก็เกิดความอยากรู้อยากเห็น คาดเดาว่าผู้ชายที่สามารถทำให้ปรมาจารย์เคารพได้ ที่จริงแล้วมีฐานะอะไรกันแน่
“ลูกพี่ ทิ้งหล่อนไว้ให้ฉันเถอะ หล่อนก็ยินยอมเองแล้วด้วย ทำไมนายต้องห้ามด้วย?”
จู่ๆ ไท่ซางก็โยนประเด็นไปที่ชิวทิงหยุน ดวงตาสองข้างจ้องหล่อนเขม็ง สายตานั้นความหมายชัดเจนในตัวมันเอง ทำให้ชิวทิงหยุนต้องพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้และพูด： “ชะ……ใช่ ฉัน……”
“ฮ่าๆ ลูกพี่ ครั้งนี้พูดไม่ออกแล้วใช่มั้ย！” เมื่อได้ยิน ทันใดนั้นไท่ซางก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา
เมื่อหลี่ฝางเห็นภาพนี้ก็หมดหนทาง เขาคิดอยู่ครู่ จู่ๆ ก็พูดขึ้น： “ชิวทิงหยุน ตอนนี้เธอเลือกได้ว่าจะไปกับฉัน หรือเลือกจะอยู่ที่นี่ และก็เลือกได้ว่าจะออกไปเอง เธอเลือกเองแล้วกัน！”
ทันใดนั้นชิวทิงหยุนก็ลังเล
เธอไม่มีทางเลือกที่จะออกไปเองแน่ๆ แบบนี้เหมือนรนหาที่ตายอย่างไม่ต้องสงสัย คงจะถูกชิวเฉิงหลี่ตีตายแน่ๆ
แต่ถ้าตามความต้องการของชิวเฉิงหลี่ เธอต้องมาปรนนิบัติไท่ซางปรมาจารย์ยุทธภพคนนี้ และพ่อบ้านเฒ่ายังบอกเธอว่า หลี่ฝางก็แค่ผู้ฝึกยุทธฝีมือต่ำ ถ้าหากเธอไปกับหลี่ฝาง แล้วชิวเฉิงหลี่รู้เข้า เธอก็ยังคงจบไม่สวยเหมือนกัน
แต่จากที่ชิวทิงหยุนสังเกตเมื่อกี้ กลับรู้สึกว่าฐานะของหลี่ฝางต้องไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้น ทำไมไท่ซางถึงปฏิบัติต่อเขาอย่างเคารพแบบนั้น?
ตอนนี้ ในที่สุดชิวทิงหยุนก็ตัดสินใจเลือกอย่างบ้าบิ่น หลังจากหันไปโค้งคำนับให้ไท่ซาง ก็หันหลังตามหลี่ฝางไป
“เนื้อป้อนถึงข้างปากแล้วนะ！” ไท่ซางโมโหทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ตาสองข้างไร้อารมณ์ อย่างซังกะตาย
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากด้านหลัง บนหน้าของหลี่ฝางก็มีรอยยิ้มเล็กน้อย
“ทำไมเธอถึงตามมา?” หลี่ฝางหันหลัง และถาม
“ฉันเชื่อนาย” ชิวทิงหยุนจ้องที่ไปหลี่ฝางพลางพูด
“อือ เข้ามาเถอะ” หลี่ฝางยิ้มเบาๆ และหันหลังเดินเข้าไป
ชิวทิงหยุนรีบเดินตามหลี่ฝางเข้าไป และถามขึ้นอีกครั้ง： “นี่คุณ ฉันควรเรียกคุณว่าอะไรเหรอ?”
หลี่ฝางตอบอย่างนิ่งๆ ： “ฉันชื่อกู่เทียน！”
ไม่มีใครกล้ารับประกัน ว่าชิวทิงหยุนจะใช่หมากที่ชิวเฉิงหลี่วางแทรกซึมเข้ามาหรือเปล่า แค่ชนะใจด้วยการแกล้งทำตัวน่าสงสาร
ดังนั้นหลี่ฝางก็ยังคงต้องปิดบังชื่อที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้
ที่เมืองเอกกับสี่ตระกูลใหญ่ รับมือกับคนมาทุกประเภท ทำให้หลี่ฝางค่อยๆ พัฒนานิสัยระมัดระวังทีละน้อย
ชิวทิงหยุนได้ยินชื่อของหลี่ฝางก็อดจะชะงักอยู่ครู่ไม่ได้ รู้สึกว่าชื่อนี้มันดูปลอมจริงๆ คงจะไม่ใช่จงใจตั้งชื่อให้ดูปลอมใช่มั้ย?
ถ้าหากหลี่ฝางรู้ความคิดนี้ เกรงว่าผู้หญิงคนนี้คงจะประหลาดใจกับสัญชาตญาณที่น่ากลัวนี้ มันแม่นจริงๆ
ทันใดนั้น หยูหลิงฮุ่ยพ่อลูกทั้งของคนกำลังอยู่ในห้องพักแขกที่อยู่ในที่ห่างไกลของคฤหาสน์ตระกูลชิว
สภาพแวดล้อมที่นี่ย่ำแย่ที่สุด จอมยุทธสิบกว่าคนที่มาจากต่างถิ่น พวกเขาทุกคนต่างถูกจัดให้พักอยู่ที่นี่
“สถานที่ทรุดโทรมขนาดนี้เลยนะ ฉันคิดว่าตำแหน่งของชิวเฉิงฝูในตระกูลชิวจะสูงสักแค่ไหน ที่แท้ก็แค่นี้” หลังจากที่ชิวเฉิงฝูไปแล้ว หยูหลิงฮุ่ยก็บ่นออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ
ต่อหน้าชิวเฉิงฝู หล่อนไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้หรอก
“ช่างมันเถอะ อยู่ที่ตระกูลชิวจะพูดอะไรก็ต้องระวังหน่อย ไม่งั้นเกรงว่าจะหาเรื่องมาใส่ตัวเอง！” หยูฉายตักเตือนหยูหลิงฮุ่ย และยังมองดูรอบๆ อย่างระมัดระวังว่ามีคนแอบฟังอยู่หรือไม่
“กลัวอะไร ที่โทรมๆ แบบนี้ จะมีคนตระกูลชิวมาได้ยังไง” หยูหลิงฮุ่ยก็ยังคงบ่นอย่างไม่พอใจ
ตอนนี้เธอรู้แล้ว ชิวเฉิงฝูไม่ใช่คนในสายเลือดของตระกูลชิว แต่เป็นแค่ญาติห่างๆ ของตระกูลชิว ไม่มีตำแหน่งฐานะอะไรเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องจัดแบ่งห้องเลย
แค่สถานที่แบบนี้ ชิวเฉิงฝูยังต้องแลกมา ถึงจะได้มาอย่างไม่ง่ายเลย เพื่อที่จะ มาใช้เอาใจหยูหลิงฮุ่ยเท่านั้น
“เอาละ ทำใจเถอะ！มีที่ให้พักก็ดีแล้ว ลูกลองคิดถึงพวกกู่เทียนสิ ตอนนี้ทำได้แค่รีบกลับเข้าไปพักในเมือง?”
หยูฉายถอนหายใจ นึกถึงหลี่ฝางทั้งสองคนนั้น ในใจก็รู้สึกผิดไม่น้อย
ถึงยังไงพวกเขาก็มาด้วยกัน สุดท้ายก็ไม่ง่ายที่จะพาคนมาได้ แถมยังให้พวกเขากลับกันไปเอง เป็นแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดเล็กน้อยจริงๆ
“หึ！คนไม่ได้เรื่องสองคน ไม่มีความสามารถ แถมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยังคิดอยากเข้าร่วมศึกชิงจ้าวยุทธภพ รู้ตัวเร็วแล้วกลับไปก่อนก็ดี จะได้ไม่ถึงเวลาแล้วต้องมาขายขี้หน้า!” หยูหลิงฮุ่ยพูดกับหยูฉาย แต่กลับมีความดูถูกและเหยียดหยาม
หยูหลิงฮุ่ยยังคงบ่นอย่างไม่พอใจ： “ที่จริงคิดว่าในตระกูลชิว ชิวเฉิงฝูจะมีตำแหน่งสูงส่งขนาดไหน คิดไม่ถึงว่าจะจัดการให้มาอยู่ในสภาพแวดล้อมแค่นี้ ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ เลย”
ขณะที่พูดคุยกับชิวเฉิงฝู หล่อนก็พอจะรู้ถึงสถานการณ์ของชิวเฉิงฝูในตระกูลชิว
พูดให้ชัดๆ ชิวเฉิงฝูไม่ใช่ญาติทางสายเลือดของตระกูลชิว พ่อแม่ของเขา ก็แค่พวกพ้องกับคุณท่านตระกูลชิวเท่านั้น นับว่าเป็นแค่ญาติลูกพี่ลูกน้องเท่านั้นเอง
ฐานะญาติห่างๆ ในตระกูลชิว แน่นอนว่าต้องไม่สูงเหมือนญาติทางสายเลือด ศึกชิงจ้าวยุทธภพในครั้งนี้ สิทธิ์ในการจัดสรรห้อง ก็ไม่มีเป็นธรรมดา สามารถจัดหาห้องพักแขกที่อยู่เปลี่ยวๆ ไกลๆ มาให้หยูหลิงฮุ่ยพ่อลูกได้ ก็ต้องใช้เงินจำนวนนึงถึงจะได้มา