NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 917 กำลังภายในที่บริสุทธิ์

หลังจากที่กลุ่มคนรอบข้างถูกไท่ซางตะคอกใส่ไป ทันใดนั้นก็ค่อยๆ แยกย้ายกันไป ไม่กล้าจะอยู่ต่อไปเลยสักนิด

ถึงยังไงภาพเมื่อกี้ที่ไท่ซางโมโหยังคงชัดเจน พวกเขาไม่อยากถูกโยนออกไปเหมือนหมา

วินาทีนั้น คนรอบข้างก็วิ่งหายไปจนโล่ง เหลือแค่หลี่ฝางที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น

ในตอนนี้ ในที่สุดสายตาของไท่ซางก็หันไปมองหยูหลิงฮุ่ย

ที่เขาออกหน้าไม่ได้เพื่อความยุติธรรม

หยูหลิงฮุ่ยเห็นไท่ซาง ก็เดาความคิดของเขาออกโดยธรรมชาติ แต่แค่ไม่กล้าจะจากไปแบบนี้ หลังจากลังเลอยู่ครู่ ทำได้แค่เดินเข้าไปข้างหน้าเพื่อขอบคุณไท่ซาง

ดังนั้นหยูหลิงฮุ่ย ตอนแรกที่เจอกับหลี่ฝางสองคนนี้เจอเธอครั้งแรกพวกเขาต่างกันโดยสิ้นเชิง อำนาจบาตรใหญ่ในตอนแรกก็หายไปนานแล้ว ตอนนี้ราวกับเด็กที่ทำความผิดอย่างไงอย่างนั้น ดูแล้วท่าทางประหม่าและวิตกกังวล

ไท่ซางกลับยิ้มเหอะๆ และพูดขึ้นเสียงเบา： “ไปนั่งที่เรือนฉันเป็นไง? เรือน2ของฉันนั้นกว้างขวางกว่าเยอะ ที่นั่นโซฟาทั้งใหญ่และนั่งสบาย เธอสามารถทบทวนได้ว่าจะลองเข้าไปพักกับฉันมั้ย”

เขาพูดพลาง มือของเขาก็วางบนไหล่ของหยูหลิงฮุ่ยตามใจตัวเอง

รู้สึกถึงมือของไท่ซางที่มาสัมผัสตัวเอง หยูหลิงฮุ่ยก็สะดุ้ง อยากจะหลบก็แต่ไม่กล้า สุดท้าย จึงทำได้แค่เลือกยอมศิโรราบอย่างหมดหนทาง

วันนี้เธอได้เห็นสภาพแวดล้อมภายนอกที่อันตรายและน่ากลัวอย่างแจ่มแจ้งแล้ว และในที่สุดก็เข้าใจ ว่าเมื่อก่อนตนใช้ชีวิตแค่ในแวดวงสังคมเล็กๆ ถูกพ่อของตนปกป้องนั้นดีแค่ไหน

และในที่สุดก็ได้เข้าใจ ถ้าหากไม่มีความสามารถมากพอที่จะมารองรับ ความเย่อหยิ่งของตนเมื่อก่อนในสายตาคนอื่น นั้นน่าขันแค่ไหน

ไท่ซางดูเหมือนจะรู้สึกความแปลกในใจของหยูหลิงฮุ่ย จึงพูดเสริมอย่างหนักแน่น： “ได้ยินมาว่าตอนนี้เธอพักอยู่ในที่ที่สภาพแวดล้อมแย่มากๆ? เธอดูเอา เธอหน้าตาสวยขนาดนี้ จะไปพักอยู่ในที่แบบนั้นได้ยังไงกัน? คนที่ไม่รู้จักตื้นลึกหนาบางผ่านไปผ่านมา อันตรายแค่ไหน”

ได้ยินไท่ซางพูดแบบนี้ ในใจของหยูหลิงฮุ่ยก็ยิ่งเจ็บปวด เพราะว่าตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอพักอยู่ในที่ที่ไม่มี แต่เธอไม่มีแม้แต่ที่จะพัก

หลังจากถูกไล่ พวกเขาก็ไม่มีที่อื่นให้ไป พ่อลูกสองคนเตรียมตัวนอนค้างในรถคืนนึง

“นายคือปรมาจารย์จริงๆ เหรอ?” ในที่สุด หยูหลิงฮุ่ยก็ตัดสินใจ ไม่ลังเลอีก แล้วถามขึ้นมาคำถามนึง

“แน่นอน ฉันไม่มีทางโกหกเธอหรอก” ไท่ซางยิ้มฮี่ๆ รู้ว่าปลาติดเบ็ดแล้ว

หยูหลิงฮุ่ยพยักหน้า แอบเศร้าในใจเล็กน้อย แต่กลับไม่มีความรู้อะไรไปมากกว่านั้น

เพราะว่าที่จริงแล้วเธอก็อยากเกาะความสัมพันธ์กับตระกูลใหญ่ๆ ไม่ว่าจะเป็นชิวเฉิงฝูหรือไท่ซางก็ดี โดยเฉพาะเกาะไท่ซางได้ ผลลัพธ์มันดีกว่าที่เธอคิดไว้เป็นหมื่นเท่า

ถึงยังไงชิวเฉิงฝูก็ไม่ได้มีตำแหน่งอะไรในตระกูลชิว ก็แค่ญาติห่างๆ เท่านั้น แต่ไท่ซาง กลับเป็นปรมาจารย์ท่านนึงที่พ่อบ้านของตระกูลชิวยังต้องเคารพนับถือ

คิดแบบนี้ กลับกันในใจของหยูหลิงฮุ่ยก็สบายใจขึ้นมามาก แม้กระทั่ง ยังรู้สึกอิ่มเอมใจตัวเองอยู่บ้าง

ไท่ซางเห็นว่าหยูหลิงฮุ่ยในที่สุดก็ยอมตน ในใจก็มีความหวังขึ้นมา แม้กระทั่งมีความรู้สึกร้อนอกร้อนใจรอไม่ไหวเกิดขึ้น

ที่จริงแล้วเขาก็เป็นคนที่หื่นอยู่ แต่ว่ามีหลี่ฝางคอยคุมอยู่ ทำให้เขาแตะผู้หญิงไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว จึงทนไม่ไหวมานานแล้ว

ตอนนี้ไม่เพียงแค่มีผู้หญิงกระโดดเข้าหา แถมยังเป็นสาวสวยอย่างหยูหลิงฮุ่ยอีก จะให้เข้าปฏิเสธได้ยังไง

แต่ว่าเขาก็นึกถึงคำเตือนของหลี่ฝางขึ้นมาทันที จึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ของหลี่ฝางอย่างระวังๆ แต่กลับไม่รู้ว่าหลี่ฝางจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ทันใดนั้นไท่ซางก็ดีใจมาก เข้าใจว่าครั้งนี้หลี่ฝางไม่ได้ห้ามเขา จึงคว้าหยูหลิงฮุ่ยเข้ามาโอบไว้

“ปรมาจารย์ไท่ซาง ผมได้ยินมาว่าตอนนี้พ่อของคุณหนูหยูยังไม่มีที่พัก ให้ผมเก็บกวาดห้องนึงจัดให้เขาพักมั้ยครับ?” ในตอนนั้นพ่อบ้านเฒ่าก็เอ่ยปากพูดอยู่ด้านข้าง

ได้ยินพ่อบ้านเฒ่าพูดแบบนี้ ไท่ซางก็พยักหน้าทันที สายตาที่มองพ่อมาเฒ่าก็ดูอ่อนโยนขึ้นไม่น้อย แล้วหัวเราะฮ่าๆ พลางตบไปที่ไหล่ของพ่อบ้านและพูดว่า： “ดี ดีมาก รู้จักทำงานดีมาก”

พ่อบ้านเฒ่ายิ้มอย่างหมดหนทางอยู่ในใจ แค่หวังว่าไท่ซางจะหาปัญหามาให้เขาน้อยๆ หน่อย เขาก็พอใจแล้ว

เมื่อได้ยินว่าพ่อของตนก็สามารถมาพักที่ห้องได้ ที่จริงหยูหลิงฮุ่ยก็ค่อนข้างลังเลในใจที่จะยอมแพ้

เมื่อกี้ไท่ซางทำเฉยๆ ก็สามารถได้รับการปฏิบัติที่ดีขนาดนี้ ทั้งหมดนี้ ชิวเฉิงฝูไอ้คนไร้ประโยชน์นั่นไม่สามารถให้เขาได้

อีกฝั่ง หลี่ฝางก็ได้พาชิวทิงหยุนกลับมาถึงที่เรือน

เขาก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเรื่องของไท่ซางแล้ว เพราะว่าครั้งนี้ไท่ซางไม่ได้บังคับหยูหลิงฮุ่ย ทั้งหมดนี้หยูหลิงฮุ่ยยินยอมเองทั้งนั้น

ทุกคนต่างบรรลุนิติภาวะแล้ว ตัวเองเลือกแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง

และหลี่ฝางตอนนี้ก็ไม่มีเวลาว่างคิดถึงเรื่องนั้น สติสตังของเขาทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่แหวนนิ้วโป้งหยกที่เขาเพิ่งได้มา

หลังจากพยายามอยู่ระยะนึง ในที่สุดหลี่ฝางก็นำกำลังภายในของตัวเองอัดเข้าไปในแหวนนิ้วโป้งหยกวงนี้ ทันใดนั้น เขาก็ตรวจสอบได้แล้วว่าด้านในแหวนหยกวงนี้มีอะไรอยู่กันแน่

นั่นคือออร่าแปลกๆ ที่คลุ้งเต็มไปหมด

ปราณบริสุทธิ์เหล่านี้ไม่มีสิ่งเจือปนเลยแม้แต่น้อย สามารถผสานเข้ากับกำลังภายในของหลี่ฝางได้อย่างง่ายดาย ไม่มีอุปสรรคอะไรใดๆ ทั้งสิ้น

และในขณะที่กำลังทำอยู่นั้น หลี่ฝางรู้สึกว่ากำลังภายในของตัวเอง มีความเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง

พลังปราณที่เป็นกำลังภายใน ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นบริสุทธิ์ขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งผสานเข้ากันมากขึ้น ถ้าหากพูดว่ากำลังภายในเมื่อก่อนคือไม้อัดแผ่นนึง งั้นตอนนี้กำลังภายในของเขากำลังเปลี่ยนกลายเป็นโลหะ

ตอนที่ค้นพบสิ่งนี้ หลี่ฝางก็ไม่ได้แปลกใจ

เหตุผลที่ปรมาจารย์กำลังภายในแตกต่างกับวิทยายุทธได้ มีความสามารถที่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน จุดที่สำคัญ ก็คือสามารถฝึกฝนกำลังภายในออกมาได้

ความมหัศจรรย์ของกำลังภายใน ก็คือสามารถทำให้ปรมาจารย์กำลังภายในมีแรงที่มหาศาล จนสามารถชกหินให้แตก แม้กระทั่งถึงขั้นฉีกโลหะได้เลย

สำหรับปรมาจารย์กำลังภายในแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือลำบากฝึกฝนให้มีกำลังภายในออกมา และยิ่งกำลังภายในบริสุทธิ์ ก็ยิ่งสามารถมีพลังได้มากขึ้นเท่านั้น