NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 919 ดูแลผู้หญิงของนายให้ดีๆ

เห็นท่าทีของไท่ซางแบบนี้ หยูหลิงฮุ่ยที่อยู่ด้านข้างก็ช็อกไปเลย

ปรมาจารย์ยุทธภพคนนึง ทำไมถึงต้องเคารพไอ้คนไร้ประโยชน์คนนึงด้วย? แล้วอุกกาบาตเมื่อกี้ที่เขาพูดเหมือนว่าจะเป็น……ลูกพี่?

หลี่ฝางคือลูกพี่ของไท่ซาง?

สำหรับหน้าตกตะลึงของหยูหลิงฮุ่ย ไท่ซางไม่ได้สนใจ และพูดถามต่อ： “ลูกพี่ ทำไมจู่ๆ ถึงเรียกฉันออกมา?”

หลี่ฝางเหลือบไปมองหยูหลิงฮุ่ย แล้วพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ ： “ดูผู้หญิงของนายให้ดีๆ อย่าให้หล่อนระรานคนอื่นไปทั่ว”

ไท่ซางได้ยินแบบนั้นก็ชะงักอยู่ครู่ จากนั้นก็หันไปทางหยูหลิงฮุ่ย ด้วยแววตาที่ไม่ค่อยดี

ถูกไท่ซางจ้องแบบนี้ ใจของหยูหลิงฮุ่ยก็ลนลานขึ้นมา จึงรีบก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไร

ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าหล่อนเข้าใจแล้ว ระหว่างหลี่ฝางกับไท่ซาง สรุปแล้วเป็นความสัมพันธ์อะไรกันแน่

ไท่ซางเห็นท่าทีของหยูหลิงฮุ่ย ราวกับคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในตอนนั้นก็พูดอย่างโมโห： “ใช้ให้เธอทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ยังทำได้ไม่ดี ไร้ประโยชน์！”

เสียงดังเพี๊ยะ ความเจ็บแสบแปล๊บๆ ทำให้หยูหลิงฮุ่ยอึ้งไปทั้งร่าง กุมหน้าตัวเองไว้ อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่กล้าร้อง ร่างกายสั่นเทาไปทั้งร่าง

เห็นหน้าแบบนี้ของหยูหลิงฮุ่ย ไท่ซางยิ่งโกรธจัดขึ้นไปอีก หรืออาจจะแสดงให้หลี่ฝางดู และง้างมือขึ้นอีกครั้ง

“หยุดมือเถอะ หลังจากนี้ตัวเองก็ระวังหน่อย” เสียงของหลี่ฝางดังขึ้น ทำให้ไท่ซางตบลงไป

“ครับ ลูกพี่” ไท่ซางรีบเก็บมือ และหันไปพูดกับหลี่ฝางอย่างเคารพ “จากนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกครับ”

หยูหลิงฮุ่ยในตอนนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก และยิ่งไม่กล้าแสดงออกถึงความเคียดแค้น พลางพูดขึ้น： “ขอโทษค่ะ ต่อไปไม่กล้าแล้วค่า ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะ”

“ก็ตามนั้นแล้วกัน” หลี่ฝางพูดอย่างนิ่งๆ และกลับหลังหันเดินเข้าไปในห้อง ชิวทิงหยุนที่ตามมาด้วยด้านหลัง ก่อนเดินตามเข้าไป

จนเมื่อหลี่ฝางเดินเข้าไปในเรือนเรียบร้อยแล้ว ไท่ซางถึงจะถอนหายใจได้ ทั้งร่างก็ผ่อนคลายลง

หยูหลิงฮุ่ยที่อยู่ด้านข้างในที่สุดก็อดไม่ไหวจึงถามขึ้นมาอย่างน้อยใจ： “พวกนายสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่? คนที่เป็นถึงปรมาจารย์อย่างนายทำไมถึงกลัวจอมยุทธตัวเล็กๆ อย่างเขา……”

ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็พูดไท่ซางอุดปากไว้ กลัวว่าหลังจากนี้หยูหลิงฮุ่ยจะพูดอะไรผิดอีก แล้วทำให้หลี่ฝางไม่พอใจไท่ซาง ก็ลากหยูหลิงฮุ่ยกลับเข้าเรือนของตัวเองไป

หลังจากปิดประตูลงแล้ว ไท่ซางถึงจะพูดกับหยูหลิงฮุ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง： “เธอติดตามฉันจะโอหังสักหน่อยก็ได้ ผู้คนปกติธรรมดาไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจ แม้ว่าจะเป็นเจ้าบ้านตระกูลชิว เธอไปทำให้เขาไม่พอใจก็ไม่เป็นไร แต่ว่าสำหรับลูกพี่ของฉันแล้วท่าทีของเธอจำเป็นต้องนอบน้อม ต้องนอบน้อมกว่าที่ปฏิบัติต่อฉันอีก เข้าใจมั้ย?”

พูดจบ ถึงอย่างนั้นก็กังวลว่าหยูหลิงฮุ่ยจะยังไม่เข้าใจ ไท่ซางจึงเน้นย้ำอีกครั้ง： “ไม่อย่างนั้น ถึงตอนที่ลูกพี่เอาจริงขึ้นมา ฉันก็จะซวยไปด้วย ถึงตอนนั้นฉันอาจจะมาลงมือจัดการกับเธอด้วยตัวเองเลยก็ได้！”

คำพูดของไท่ซางข่มขู่อย่างไม่ปกปิด ทันใดนั้นก็ทำให้หยูหลิงฮุ่ยช็อกไปโดยชิ้นเชิง ทำได้แค่พยักหน้าตอบรับอย่างระวัง ไม่กล้าพูดอะไรเลย

ฐานะของหลี่ฝางคืออะไรกันแน่ หล่อนในตอนนี้ไม่กล้าไปนึกถึงมันเลย

อีกฝั่ง หลี่ฝางมองชิวทิงหยุนที่เข้ามาในห้องก็รินชาให้เขาอย่างเชื่องๆ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก： “เธอก็เหนื่อยแล้ว ไปพักผ่อนหน่อยเถอะ”

เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะขังตัวเองมาตลอดทั้งคืนนึง วันถัดมาออกไปเห็นท่าทีของชิวทิงหยุน ก็รู้ได้เลยว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้หลับตาลงเลยทั้งคืน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ฉันเป็นจอมยุทธ ไม่ได้นอนคืนเดียวไม่เป็นไรหรอก” ชิวทิงหยุนส่ายหน้าพลางพูด

“ต้องพักผ่อน” หลี่ฝางยังคงพูดยืนกราน “อีกแป๊บเมื่อศึกชิงจ้าวยุทธภพเริ่มขึ้นฉันจะเรียกเธอ ตอนนี้เธอไปนอนสักแป๊บเถอะพักผ่อนเอาแรง”

ชิวทิงหยุนถึงแม้อยากยืนกราน แต่ว่าหลี่ฝางพูดซะชัดเจนขนาดนี้ เธอก็ไม่กล้าขัดคำ จึงไปพักผ่อนอย่างเชื่อฟัง

หลี่ฝางก็ค่อยๆ ลูบไปที่แหวนนิ้วโป้งหยกของเขา และตกลงไปในห้วงความคิด

ถึงแม้ว่าออร่าแปลกๆ ในแหวนวงนี้จะถูกหลี่ฝางสูบพลังมาจนหมดแล้ว ตอนนี้ ก็ไม่มีพลังอัศจรรย์ที่ประหลาดซ่อนอยู่อีกต่อไป

แต่หลี่ฝางกลับไม่ได้โยนทิ้งไป เขายังคงสวมมันไว้ที่นิ้ว เก็บไว้เป็นที่ระลึก

ออร่าข้างในแหวนวงเล็กๆ วงนึง แน่นอนว่าไม่สามารถทำให้กำลังภายในของหลี่ฝางเปลี่ยนไปได้หมด จากการดูดพลังมาทั้งคืน ออร่าทั้งหมดนั้นก็ถูกใช้จนหมดแล้ว

ออร่าที่ถูกผสานพลังเข้ากับกำลังภายในของหลี่ฝางคิดได้เป็น1ใน20ของทั้งหมดในร่างหลี่ฝางเท่านั้น

แต่ว่า มีเจ้าสิ่งนี้ หลี่ฝางก็สามารถไม่ต้องพึ่งพาของแปลกปลอม ที่เหลือตนแค่นำมาผสานเข้ากัน แต่แค่ความเร็วอาจจะไม่เร็วเหมือนการดูดซับพลังปราณบริสุทธิ์จากแหวนนิ้วโป้งหยกโดยตรง

ยึดความเร็วของเขาในตอนนี้ หลี่ฝางก็ประมาณว่า หากต้องการผสานพลังเข้ากับปราณในร่างของตนทั้งหมด อาจจะต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือน ในหนึ่งเดือนนั้น ก็เปลี่ยนไปตามกำลังภายในของเขา ความสามารถของเขา ก็จะพัฒนาขึ้นไม่หยุด

หลี่ฝางคิดล่องลอยไปเรื่อย หลังจากที่ชิวทิงหยุนนอนลงบนเตียงสักพักก็ยากที่จะนอนหลับ

เธอพลางมองเงาหลังของหลี่ฝาง เธอก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คิดมากไปมาแบบนี้ ก็ค่อยๆ เข้าสู่ห้วงนิทราไป

เมื่อเธอตื่นขึ้น ก็หลังจากนั้นสามชั่วโมงแล้ว

“กะ กี่โมงแล้ว?” เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็พบว่าหลี่ฝางย้ายเก้าอี้มาหลังอยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นก็ตกใจ จนได้สติตื่นขึ้น

“นอนเป็นยังไงบ้าง?” หลี่ฝางลุกขึ้นพลางพูด “นอนพอแล้วก็ลุกขึ้นมาเถอะ ศึกชิงจ้าวยุทธภพจะเริ่มแล้ว”

“ค่ะ ได้ค่ะ” ชิวทิงหยุนรีบคลานขึ้นมา แล้วรีบจัดแจงที่นอน จากนั้นก็เดินตามหลี่ฝางออกจากเรือน

พอดี ที่ไท่ซางก็พาหยูหลิงฮุ่ยเดินออกมาจากเรือน2เหมือนกัน

หยูหลิงฮุ่ยในตอนนี้คอยตามไท่ซางอยู่ด้านหลังอย่างสงบเสงี่ยม ไม่กล้าที่จะยโสโอหังเหมือนแต่ก่อน แต่กลับระมัดระวังตัว ราวกับกลัวว่าไท่ซางจะโกรธอย่างนั้นแหละ

“ลูกพี่ พวกเราไปกันเถอะ?” ไท่ซางยิ้มแย้มเข้ามาหา

“ไปเถอะ” หลี่ฝางพยักหน้า และจึงเดินไปที่ลานจัดศึกชิงจ้าวยุทธภพกับไท่ซาง