NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 987 ซาก
ทั้งสองคนเห็นแค่ตรงหน้าจู่ๆ ก็มีน้ำวนปรากฏขึ้น แถมน้ำวนนั้นยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แรงดูดก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น อยู่ในระดับที่ไม่นานก็สามารถพัดแพเล็กๆ ของพวกเขาเข้าไปในน้ำวนได้แล้ว
“ทำไงดี?” จอร์จมองน้ำวนนั่น และหันไปมองหลี่ฝางอย่างหมดหนทางพลางยิ้มแหยๆ
“ไม่มีหนทาง” หลี่ฝางก็ยิ้มแหยๆ เช่นกัน “ตอนนี้พวกเราจะทำอะไรก็สายไปแล้ว ปล่อยไปตามเวรตามกรรมเถอะ”
“เหอๆ จู่ๆ ก็มีน้ำวนโผล่มาแบบนี้ มันจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ที่ไหนกัน……” จอร์จถอนหายใจเฮือกใหญ่ “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพวกเราจะโดนโชคชะตาเล่นตลกแบบนี้”
ทั้งสองคนต่างมองออก ทั้งหมดนี้เป็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ เป็นแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง ทั้งสองก็เริ่มยอมแพ้ที่จะดิ้นรนแล้ว
เสียงดัง “พรึบ” น้ำวนทำให้แพคว่ำ น้ำวนนั้นเปลี่ยนกลายเป็นใหญ่ขึ้นในชั่วขณะ หลังจากที่กลืนน้ำเข้าไปหลายอึก น้ำวนก็หดเล็กลงอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่แค่นั้นเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็หายไปแล้ว
และบนผิวน้ำที่กว้างใหญ่ ทั้งหลี่ฝางและจอร์จก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
……
หลี่ฝางตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา และลุกขึ้นนั่งทันที เมื่อเห็นจอร์จกำลังนั่งอยู่ข้างกายเขา ทั้งตัวก็รู้สึกมึนๆ ราวกับยังไม่ได้สติ
ด้วยสัญชาตญาณหลี่ฝางจึงรอบไปรอบๆ และก็ต้องตกตะลึงในทันที
ตนกับจอร์จมาอยู่ในห้องที่ทั้งสี่ด้านเป็นหิน แสดงให้เห็นสีดำทึบ บนผนังถูกสลักภาพจิตรกรรมและตัวหนังสือที่แปลกประหลาดเต็มไปหมด
“ที่นี่……” เขากลืนน้ำลาย และพูดอย่างเหลือเชื่อ： “ไม่ได้เป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นใช่มั้ย?”
จอร์จที่อยู่ด้านข้างก็ขยี้ตา จู่ๆ ก็กระโดดลุกขึ้นเข้าไปใกล้กำแพง ดวงตาเบิกกว้างพลางพูด： “นี่มันเหมือนอักษรโบราณเลย สัญลักษณ์คล้ายผีพวกนี้เหมือนของพวกคนยุคหิน”
“หรือว่าที่นี่จะเป็นโบราณสถานใต้ดิน?” หลี่ฝางพูดอย่างสงสัย
“อาจจะใช่ ซากโบราณของคนในอดีต” ตาสองข้างของจอร์จเป็นประกาย “คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะมาค้นพบที่นี่！”
หลี่ฝางกลับไม่ได้พูดตอบ และพูดพึมพำกับตัวเอง： “ไม่ใช่สิ พวกเราพูดน้ำวนดูดเข้าไปนะ ที่นี่น้ำสักนิดก็ไม่มี ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของสิ่งอื่นที่โดนพัดเข้ามาด้วย”
หลี่ฝางก็เงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง สีหน้าก็ยิ่งประหลาดใจหนักกว่าเดิม： “ห้องนี้ก็ไม่ได้มีรู ไม่มีทางที่จะถูกพัดเข้ามาที่นี่ หรือว่า……พวกเราถูกย้ายมาที่นี่อย่างจงใจ?”
สีหน้าของจอร์จราวกับ “นายล้อฉันเล่นหรือไง” พลางพูด： “ใคร? มนุษย์ต่างดาวหรือว่านางเงือก?”
“เหอๆ ……” หลี่ฝางยิ้มแห้งๆ ： “ไม่แน่นายอาจจะทายถูกก็ได้นะ”
จอร์จถอนหายใจอย่างเอือมๆ และหันกลับไปค้นคว้ารูปแกะสลักพวกนั้นต่อ
หลี่ฝางเดินเข้าไปถาม： “ค้นพบอะไรมั้ย?”
ที่จริงคิดว่าจอร์จจะพูดอะไรไร้สาระ คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ กลับทำสีหน้าจริงจังพลางพูด： “ฉันรู้จักตัวหนังสือพวกนี้แล้ว ตัวหนังสือพวกนี้ เป็นอารยธรรมของชาวแอซเท็ก”
หลี่ฝางทำหน้าเซอร์ไพรส์： “นายดูสัญลักษณ์ประหลาดพวกนี้ออกจริงๆ เหรอ?”
จอร์จยิ้มอย่างเลิ่กลั่ก： “อืม พูดตามตรง ที่จริงแล้วพวกเราไม่ใช่คณะนักสำรวจที่มาเดินเล่นป่าเล่นน้ำ ถ่ายรูปอะไรพวกนั้น แต่ที่ทำจะเป็นการขุดค้นโบราณวัตถุและวัฒนธรรมโบราณให้มากยิ่งขึ้น……”
หลี่ฝางเม้มปากพลางพูด： “นายก็บอกว่าขุดสุสานโบราณก็ได้แล้ว?”
“ในครั้งนี้พวกนายมุ่งมาเพราะสาเหตุอะไรกัน?” หลี่ฝางถาม
จอร์จส่ายหน้า และพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ： “ไม่ ไม่ใช่ อารยธรรมชาวแอซเท็กน่าจะอยู่ในอเมริกากลาง ได้มาพบเจอตัวอักษรแบบนี้ที่นี่ฉันประหลาดใจมาก แต่เท่าที่ฉันรู้ อารยธรรมของชาวแอซเท็กนั้นดำรงอยู่มานานกว่าพันปี น่าจะเป็นอารยธรรมของชาวยุคหิน เป็นไปไม่ได้ที่จะมาปรากฏอยู่บนกำแพงห้องที่ทำจากหินทั้งห้องแบบนี้ ดังนั้น ห้องที่เราอยู่ตอนนี้……”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ： “นายอย่าบอกนะว่ามนุษย์ต่างดาวเป็นคนทำ……”
จอร์จคิดว่าความคิดของตนโคตรไม่น่าเชื่อถือ จึงยิ้มอย่างเลิ่กลั่ก： “เหอะๆ ฉันก็แค่สมมุติ”
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะพูดล้อเล่น： “ถ้านายสามารถเอาหลักฐานมายันกับสมมุติฐานของนายได้ นายก็รวยแล้ว แค่เอาวัฒนธรรมชาวมายาหรือการอพยพครั้งใหญ่ของสิ่งมีชีวิตอะไรนั่นมารวมๆ กัน แล้วเขียนเรื่องราวให้น่าสนใจ ฉันว่านายคงขายหนังสือขายลิขสิทธิ์ได้จนรวยเลย ถ้าเก่งหน่อย ไม่แน่อาจจะได้รางวัลโนเบลเลยนะ”
เขาพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็ชะงักเล็กน้อย ต่อมาก็ร้องเรียก： “เชี่ย……”
จอร์จไม่เข้าใจที่หลี่ฝางพูดว่า “เชี่ย” นั้นแปลว่าอะไร เขาจึงรีบถาม： “ทำไมเหรอ?”
หลี่ฝางขยับตัวออกและชี้ไปที่กำแพง ระหว่างผนังเรียบนั้นมีร่องรอยที่ชัดเจนปรากฏขึ้น
บนผนังนี้มีประตูลับอยู่
“Shit！” จอร์จก็ร้องออกมาอย่างอดไม่ได้
ทั้งสองคนรีบไปผลักประตูบานนั้น คิดไม่ถึงประตูหินที่คาดว่าน่าจะหนักสุดๆ กลับถูกผลักเปิดออกอย่างเบาๆ
ราวกับว่ามีกลไกเคลื่อนที่อยู่ด้านใน เปิดออกร้อยแปดสิบองศา ทำเอาทั้งสองพุ่งเข้าไป
จากนั้นประตูหินก็ปิดสนิทอีกครั้ง ผนังสะอาดเรียบ ราวกับตรงนั้นไม่เคยมีประตูมาก่อน
หลี่ฝางกับจอร์จก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่า สภาพแวดล้อมรอบข้างพวกเขาเปลี่ยนไป
ยังคงเป็นห้องเล็กๆ ห้องนึง เป็นผนังเรียบ มีภาพจิตรกรรมฝาผนังและตัวหนังสือประหลาดๆ เต็มไปหมด ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือรูปทรงของห้อง จากห้องทรงสี่เหลี่ยมกลายเป็นทรงกระบอก