NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่522 คุณไม่รู้แม้แต่ว่าตัวเองจะตายยังไงเหรอ
บทที่522 คุณไม่รู้แม้แต่ว่าตัวเองจะตายยังไงเหรอ
หูเฟยหันหน้าไป มองหลิวเสี่ยวเทาแล้วถาม：“คุณจะแจ้งความใคร？”
“เขา”
หลิวเสี่ยวเทายื่นนิ้วหนึ่งออกไป ชี้ไปที่หลิวเหล่าซาน
สีหน้าหลิวเหล่าซานซีดขาว ตื่นตระหนกสุดๆ“ไอ้หมอนี่ กินยาผิดมาหรือไง ผมเป็นลุงแท้ๆคุณนะ แจ้งความผมอะไรกันฮะ！”
“รีบไสหัวกลับไป”
หลิวเหล่าซานจ้องหลิวเสี่ยวเทาเขม็ง แล้วต่อว่า
หลิวเสี่ยวเทามองหลิวเหล่าซานด้วยสีหน้านิ่งๆ พูดว่า：“คุณอาซาน คุณรู้ไหมอะไรที่เรียกว่าผดุงซึ่งคุณธรรมแม้จะเป็นญาติมิตร？”
หลังจากพูดจบ หลิวเสี่ยวเทาก็หัวเราะ：“ตำรวจ ในห้องนอนของคุณอาซานผม มีหมอนที่ทำมาจากไม้อันหนึ่ง คุณเปิดหมอนไม้นั้นออก ก็จะพบของดีบางอย่าง”
ประโยคของหลิวเสี่ยวเทา หลิวเหล่าซานก็ตัวสั่น
“ไอ้หมอนี่ คุณจะเอาผมให้ตายใช่ไหม！”หลิวเหล่าซานเดินหน้าขึ้นมาตรงหน้าของหลิวเสี่ยวเทา
สีหน้าหลิวเหล่าซานดูน่ากลัว แทบอยากจะฆ่าหลิวเสี่ยวเทาให้ตาย
หลิวเสี่ยวเทาส่ายหน้า：“คุณอาซาน ผมก็ไม่อยากทำร้ายคุณ”
“คุณยังจำได้ไหม คุณปลูกฝังความคิดอย่างหนึ่งในตัวผมตั้งแต่เด็กจนโต ว่าเพราะความโลภอันนำมนุษย์ไปสู่หายนะ ชีวิตคน ต้องเรียนรู้ที่จะหาเงิน เงินในสังคมนี้ เรียกได้ว่ามีอำนาจทุกอย่าง”
“พวกเขาบอกแล้ว แค่ผมยอมแจ้งความคุณ ก็จะให้ผมหนึ่งล้าน”หลิวเสี่ยวเทาพูด
หลิวเหล่าซานมองไปที่หลิวเสี่ยวเทา น้ำเสียงเย็นชา：“คุณมันโง่ คุณคิดว่าพวกเขาจะให้คุณเหรอ？”
“ใช่ ผมไม่เชื่อพวกเขา……”
หลิวเสี่ยวเทาหัวเราะ พูดว่า：“แต่ความจริงอยู่ตรงหน้าผม ผมไม่เชื่อไม่ได้”
พูดไป หลิวเสี่ยวเทาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดข้อความของตัวเอง：“ที่ธนาคารมีโอนเข้ามา ในบัญชีผม มีเพิ่มขึ้นมาหนึ่งล้านหยวนจริงๆ”
“อีกอย่างผมก็ไปดูในธนาคารแล้ว เงินก้อนนี้ เป็นของจริง”
หลิวเสี่ยวเทามองหลิวเหล่าซาน พูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด：“คุณอาซาน ขอโทษนะครับ”
“คุณ……”
หลิวเหล่าซานมองไปที่หลิวเสี่ยวเทา ทันใดนั้นก็พูดไม่ออก
“คุณอาซาน เพราะอาสอนได้ดี หรือว่าผมเข้าใจได้เร็วกันนะ？”หลิวเสี่ยวเทาเงยหน้าขึ้นมองหลิวเหล่าซานแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างร้ายกาจ
“ไอ้หมอนี่ ถือว่าคุณโหดดี”หลิวเหล่าซานใช้นิ้วชี้ไปที่หลิวเสี่ยวเทา โกรธจนตัวสั่น
เวลานี้ หูเฟยก็ส่งสายตาให้ลูกน้องของตัวเอง：“ไปที่ห้องทำงานของหลิวเหล่าซาน หยิบหมอนของเขามา”
“ช่างเถอะ ผมไปเองละกัน”
พูดจบ หูเฟยก็เปลี่ยนใจ
คนอย่างหลิวเหล่าซาน ถือว่าเป็นคนช่ำชองในยุทธภพ
คนที่เขารู้จัก มีมากกว่าคนที่หูเฟยรู้จักอีก
หูเฟยกลัวว่าลูกน้องของตัวเองจะถูกลงมือบางอย่างกลางคัน จึงตัดสินใจไปด้วยตัวเอง
หลิวเหล่าซานคว้าแขนของหูเฟยไว้ พูดเบาๆว่า：“น้องหู ถึงแม้เราสองคนไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกันนัก แต่หลายปีนี้ ผมก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้คุณใช่ไหม？”
“ก็ไม่นี่”
“ปล่อยผมไปครั้งหนึ่งนะ ต่อไปกำไรของห้องเล่นไพ่ที่นี่ ผมจะแบ่งให้คุณสามสิบเปอร์เซ็นต์เป็นไง？”หลิวเหล่าซานกัดฟันพูด
สามสิบเปอร์เซ็นต์ นั่นก็หลายแสนแล้ว
หลิวเหล่าซานปวดใจหน่อยๆ แต่ ตอนนี้เขาหมดหนทาง ไม่มีทางอื่นแล้ว
ถูกหลานชายแท้ๆของตัวเองไปขาย หลิวเหล่าซานก็พูดไม่ออก
ตอนนี้ที่หลิวเหล่าซานจะทำ ก็คือปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ขอโทษนะ ผมคือตำรวจ”หูเฟยส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความชอบธรรมและน่าเกรงขาม
ทันใดนั้น หลิวเหล่าซานก็สั่นไปทั้งตัว
ใช่ ตอนนี้หูเฟยรับดูแลตระกูลสวีต่อ จะไปสนใจเงินแค่นี้ได้ไงล่ะ？
หลิวเหล่าซานรู้ ครั้งนี้ตัวเองแย่แล้ว
หลิวเหล่าซานมองเฉินฝูเซิง แล้วพูด：“ไอ้หนุ่ม คุณนี่โหดใช้ได้เลยนะ”
“ดูจากสภาพพวกคุณแล้ว ไม่เหมือนคนท้องถิ่นของเมืองเอกเลยนะ？”หลิวเหล่าซานถาม
เฉินฝูเซิงพยักหน้าเบาๆ：“ผมเพิ่งมาที่เมืองเอกได้ไม่นาน”
“เหอะเหอะ เพิ่งจะมาก็ทำตัวกร่าง แล้วยังมาเหยียบหัวผมอีก คุณนี่เจ๋งใช้ได้เลย จะบอกให้นะ ผมหลิวเหล่าซานไม่มีความสามารถใดๆ แต่มีเพื่อนเยอะ พรรคพวกเยอะ คุณมาเหยียบหัว พวกเพื่อนๆ พรรคพวกของผม ไม่ปล่อยคุณไปแน่”
หลิวเหล่าซานพูดอย่างเย็นชา
“ผมว่าตาแก่ คุณรู้จักไหมที่เรียกว่าชาวโลกไร้น้ำใจต่อกัน？รอให้คุณเข้าไปในคุกมืด พวกเพื่อนๆ พรรคพวกพวกนั้นของคุณ ใครจะไปสนคุณเหรอ คุณคิดว่าพวกเขาจะแก้แค้นให้คุณ？ก็นอกจากว่าพวกเขาจะไม่อยากดูน่ะสิ”
“งั้นผมจะบอกคุณตรงๆนะ ผมชื่อเฉินฝูเซิง พ่อคือกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ”
“ผมไม่ใช่คนโนเนม จมลงที่ใต้เท้าผม คุณไม่ขาดทุนแน่”เฉินฝูเซิงมองหลิวเหล่าซาน แล้วพูดอย่างเย็นชา
“กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ？”
ได้ยินชื่อนี้ ตัวของหลิวเหล่าซานก็สั่นอีกครั้ง
“คุณคือลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ？”
หลิวเหล่าซานสูดหายใจลึกๆ
ไม่น่าล่ะพลังต่อสู้ของเฉินฝูเซิงนั้นแข็งแกร่งมาก ไม่น่าล่ะคนพวกนี้ถึงได้เอาชนะศัตรูด้วยกำลังเพียงเล็กน้อยได้
ที่แท้ พวกเขาก็คือลูกน้องของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
นี่ไม่ใช่การเหยียบถิ่นของอื่นต้องทำตัวเจียมตัว ดูเหมือน นี่ตัวเองจะไปขัดใจกับคนเก่งที่คิดจะสู้แล้ว
ก็แค่ หลิวเหล่าซานยังไม่อยากจะเชื่อ ลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือนี้ ทำไมต้องพุ่งเป้ามาที่ตัวเอง แล้วยังอยากทำการฆ่าล้างตัวเองให้เรียบด้วย
หลิวเหล่าซานถามว่า：“คุณชายแห่งกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ทำไมต้องทำร้ายผมล่ะ？”
หลิวเหล่าซานไม่ได้โง่ ชัดเจนว่าเป็นการฆาตกรรมอย่างหนึ่งโดยเจตนา
“ผมไปทำอะไรขัดใจคุณตรงไหนเหรอ？”หลิวเหล่าซานมองเฉินฝูเซิง ถามอย่างไม่เต็มใจ
“คุณไม่ได้ขัดใจผม แต่คุณขัดใจเจ้านายของผม”เฉินฝูเซิงกลอกตาใส่หลิวเหล่าซาน จากนั้นก็มองหลี่ฝาง
หลี่ฝางเดินหน้าเข้าไป มองหลิวเหล่าซาน แล้วพูดอย่างเย็นชา：“ถ้าคุณรีบเอาตัวโจวเสี่ยวชิงออกมา ก็คงไม่มีจุดจบเช่นนี้”
“หลิวเหล่าซาน นารีเป็นเหตุ คุณเป็นนักเลงมาตั้งหลายปี เหตุผลแค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ？”
หลิวเหล่าซานตะลึง เขามองไปที่หลี่ฝาง เหมือนมองตัวประหลาด
“คุณคือเจ้านายของเขาเหรอ？”หลิวเหล่าซานจะเชื่อได้ไง
เฉินฝูเซิงเป็นถึงลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คนแบบนี้ ทำไมถึงเรียกหลี่ฝางว่าเจ้านาย？
นี่มันอะไรกันเนี่ยแม่เอ๊ย
หลี่ฝางพยักหน้า：“เขาคือคนของผมจริงๆ”
“รวมถึงหลานชายของคุณ ก็คือคนที่ผมรับออกมา หนึ่งล้าน ก็เป็นผมที่ให้เขา แล้วก็คนพวกนั้นที่ติดหนี้คุณ ก็คือผมที่เรียกพวกเขามา”
หลี่ฝางพูดว่า：“หลิวเหล่าซาน คุณยังจำได้ไหม？วันนั้นที่หน้าโรงแรมว่างโก๋ คุณบีบผมจนหมดทางเลือก เกือบจะตัดขาของผม”
“ตอนนี้……บัญชีเก่าบัญชีใหม่ของพวกเรา ก็คิดไปด้วยกันซะเลย”หลี่ฝางพูดไป สีหน้าก็เย็นชาทันที
หลิวเหล่าซานมองหลี่ฝาง ถามด้วยริมฝีปากสั่น：“หลี่ฝาง คุณคือใครกันแน่？”
“ถึงทำให้ลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ยอมตายเพื่อคุณได้ นี่มัน ……”หลิวเหล่าซานคิดยังไง ก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อ
แป๊บเดียว หูเฟยก็กลับมา ในมือของเขา ถือถุงยาเป็นถุงๆ และขวดยาอีกสองขวด
หูเฟยมองหลิวเหล่าซาน แล้วพูดอย่างเย็นชา：“หลิวเหล่าซาน คุณนี่กล้าจริงๆ ซ่อนสินค้าตั้งมากมายไว้”
หลิวเหล่าซานรีบมองไปที่ไอ้หัวล้าน ไอ้หัวล้านก้มหน้าลง ไม่กล้ามองหลิวเหล่าซาน
“ทำไม อยากให้ลูกน้องคุณมาเป็นแพะแทนอีกเหรอ”หูเฟยมองหลิวเหล่าซาน แล้วหัวเราะเหยียดหยาม
จากนั้น หูเฟยก็มองไปที่ไอ้หัวล้านอีก แล้วถาม：“คุณจะแบกมันไว้ไหม？”
“แอบปล่อยเงินกู้นอกระบบ ไม่ใช่ความผิดใหญ่อะไร แต่แอบมีของพวกนี้ ……”หูเฟยพูด แล้วก็หัวเราะเหอะเหอะ：“ตั้งเยอะแบบนี้ กลัวว่าจะต้องยิงเป้า”
ไอ้หัวล้านรีบส่ายมือ พูดกับหูเฟย：“ตำรวจหู ผมไม่เคยแตะต้องของพวกนี้เลย”
“เหรอ？”
หูเฟยหัวเราะ พูดว่า：“ได้แตะต้องหรือไม่ ไปโรงพักก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ”
“พาออกไป”
หูเฟยมองหลิวเหล่าซานกับไอ้หัวล้านแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างเย็นชา
หลิวเหล่าซานส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจทันที ทำไมตัวเองแจ้งตำรวจ แต่สุดท้ายที่ถูกตำรวจจับ กลับเป็นตัวเองล่ะ？
เยี่ยมจริงๆเลยตอนนี้ ตัวเองกลายเป็นคนเลวที่จงใจสร้างความปั่นป่วนเพื่อหลบหนีเป้าหมาย
“แล้วก็พวกคุณ ทำการต่อสู้ทะเลาะวิวาท ก็ต้องตามผมกลับไปที่สถานีด้วย”หูเฟยชี้ไปที่พวกเฉินฝูเซิง แล้วพูดเบาๆ
เฉินฝูเซิงหัวเราะหึหึ：“นั่นแน่นอน”
ตอนหูเฟยจะไป ก็มาตรงหน้าของหลี่ฝาง แล้วพูด：“คุณชายหลี่ ผมไปก่อนล่ะ”
“โอเค”หลี่ฝางพยักหน้า
“คุณชายหลี่？”หลิวเหล่าซานขมวดคิ้ว มองหูเฟย：“คุณเรียกเขาว่าอะไร？”
“คุณชายหลี่ไง！”
หูเฟยส่ายหน้าขำๆ：“หลิวเหล่าซาน ไม่มั้ง？แม้แต่ว่าตัวคุณไปขัดใจใครคุณยังไม่รู้เลยเหรอ？”
“นี่เป็นถึงคุณชายแห่งสถานตากอากาศ มีมูลค่ากว่าหนึ่งแสนล้าน”
หูเฟยมองหลิวเหล่าซาน พูดว่า：“ดูคุณสิ คุณไม่รู้แม้แต่ว่าตัวเองจะตายยังไงเลยเหรอ”