NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่532 การหลบหนีครั้งยิ่งใหญ่
บทที่532 การหลบหนีครั้งยิ่งใหญ่
ลูกพี่หลินเกิดที่นี่ โตที่นี่ ถ้าลองเป็นคนอื่น ต้องไปจากสถานที่เกิดและเติบโต ก็ต้องคิดถึงทั้งนั้น
หลี่ฝางถามไปว่า：“พ่อตา ต่อไปคุณจะไม่กลับมาแล้วเหรอ？”
“ไม่กลับมาแล้ว ไม่แน่อาจจะไม่มีโอกาสกลับมาด้วย ผมหนีออกจากเมือง หมาจื่อจะปล่อยผมแน่ แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มีทาง อิทธิพลของผู้ชายคนนั้น แพร่ไปทั้งประเทศ หลายๆที่ล้วนแต่มีตัวแทนของเขา”
“ดังนั้นผมจะมีชีวิตอยู่รอดไหมก็ไม่แน่นอนหรอก”
ลูกพี่หลินพูดเหมือนกับไม่สนใจความเป็นความตายแล้ว：“ที่ผมไปจากเมืองเอก ที่จริงสาเหตุที่สำคัญคือ ก็เพื่อชิงชิง”
“ถ้าผมหลบ หมาจื่อกับผู้ชายคนนั้นหาผมไม่เจอ จะต้องลงมือกับชิงชิงแน่ เอาชิงชิงมาข่มขู่ผม”
“ผมไปนอกเมือง การข่มขู่ของชิงชิง ก็น้อยลงไปเยอะ”
ลูกพี่หลินพูดไป ก็เหลือบมองชายผมยาวแล้วพูด：“ฉางเหมา พรุ่งนี้ไปกับผม”
“ได้ ผมส่งคุณไปที่ปลอดภัยแล้ว ปักหลักดีแล้วค่อยกลับมา”
“คุณจะกลับมาทำไมอีก？ผมเป็นตาแก่ขี้เหงาที่ขาพิการ ไม่ต้องการคนดูแลหรือไง？ครั้งนี้หลังจากหนีไปกลับผมแล้ว อย่ากลับมาอีกเลย”ลูกพี่หลินจ้องชายผมยาว แล้วพูด
ชายผมยาวเบะปาก：“ลูกพี่ ผมยังมีภรรยาและลูกนะ ผมคอยกลับมาจัดการพวกเขาแป๊บเดียวเอง？ผมกลับมา จัดการพวกเขาเสร็จ ก็กลับไปดูแลคุณ โอเคไหม？”
“คุณลองดูความมโนธรรมนะ ฉางเหมา คุณกลับมาเพื่อดูแลภรรยาและลูกคุณใช่ไหม？ผมรู้ ลูกน้องของคุณ ยังเลี้ยงคนที่ทำได้ทุกอย่างโดยไม่คำนึงถึงชีวิตไว้สองคนด้วย คุณอยากกลับมาแก้แค้นให้ผมใช่ไหม？”
“หมาจื่อไม่ต้องให้คุณฆ่า คุณก็ฆ่าไม่ได้ ตอนนี้หมาจื่อต้องการอะไรก็ได้ทั้งนั้น พวกคุณไม่กี่คน ยากที่จะฆ่าเขาทิ้ง เขาคือคนที่ระวังตัว เพิ่งจะทรยศผมไป ครั้งนี้ก็จะระวังตัวมากขึ้น ช่วงเวลานี้ คุณหาโอกาสอะไรไม่ได้หรอก”
“แต่ ลูกพี่ งั้นพวกเรา ……”
“ใช่ แค้นนี้ปล่อยไปเถอะ ผมเชื่อว่าเวรกรรมมีจริง ถึงเฉินฝูเซิงฆ่าหมาจื่อไม่ตาย สักวันหนึ่ง หมาจื่อก็จะถูกคนที่อยู่เบื้องหลังของผู้ชายคนนั้นเล่นงานจนตาย จุดจบของเขา ไม่ดีไปกว่าผมหรอก ตรงนี้คุณวางใจเถอะ”
ลูกพี่หลินพูดไป ก็มีเสียงไก่ขันจากด้านนอก
ลูกพี่หลินก้มหน้าลง ดึงเข็มออกไปทันที หลังจากหลี่ฝางเห็น ก็รีบเอาสำลีฆ่าเชื้ออันหนึ่ง กดไว้：“พ่อตา ทำไมคุณต้องรีบร้อนขนาดนี้ล่ะ”
“ผมไม่มีเวลามากแล้ว รีบพาผมไป”ลูกพี่หลินพูดว่า：“ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆหัวใจของผมก็เต้น เต้นแรงมาก”
“เสี่ยวฝาง ลำบากคุณแล้ว พาผมไปเจอลูกสาวผมหน่อย ก่อนไป ผมอยากเจอเธอ”
ลูกพี่หลินพูดขอร้อง
ลูกพี่หลินรู้ กลัวว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาสองคนพ่อลูกได้เจอกัน
“มีอะไรให้ลำบากละครับ พ่อตา ผมพาคุณไปเจอพี่ชิงชิงไม่มีปัญหาหรอก แต่ร่างกายคุณ ……”หลี่ฝางมองขาของลูกพี่หลิน ก็ลังเลที่จะพูด
“อย่าเพิ่งพูดถึงเลยว่าร่างกายของคุณจะรับได้ไหมกับความสั่นคลอนนี้ แต่ถ้าพี่ชิงชิงเห็น จะต้องเสียใจแน่”
“ไม่งั้นเอาอย่างนี้ ผมโทรหาลุงเฉียน ให้เขาหาที่ปักหลักให้คุณสองสามวัน คุณรักษาบาดแผลก่อน รอแผลดีขึ้น ค่อยเจอหน้าพี่ชิงชิงเป็นไง”
หลี่ฝางเพิ่งพูดจบ ลูกพี่หลินเงยหน้าขึ้นจ้องหลี่ฝาง：“เสี่ยวฝาง ผมคือพ่อตาของคุณ แต่อีกด้านคือพ่อแท้ๆของคุณ ปัญหาของเขาก็มากพอแล้ว คุณยังจะสร้างปัญหาให้เขาอีกเหรอ？”
“รับผมไป เท่ากับว่าขัดใจคนที่อยู่เบื้องหลังพวกนั้นของหมาจื่อกับหมาจื่อ ผมไม่ได้บอกว่าหลอซ่าแตะต้องคนพวกนั้นไม่ได้ แต่อย่างน้อยคนพวกนั้นก็ไม่เห็นสี่ตระกูลใหญ่อยู่ในสายตา สร้างศัตรูที่แข็งแกร่งให้พ่อคุณแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ลูกชายอย่างคุณควรทำ เข้าใจไหม？”
“ตอนนี้ผมคือคนพิการ เป็นชีวิตที่ไม่มีดี รับผมไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร พูดตรงๆนะ ถึงสุดท้ายถูกจับไป ก็ถูกฆ่าตาย ผมก็ไม่รู้สึกตำหนิใดๆ”
“ชีวิตของผมไม่มีความเสียใจแล้ว”
“ส่วนชิงชิง ความสามารถในการยอมรับที่อยู่ในใจของเธอไม่อ่อนแออย่างที่คุณคิด ก็แค่ขาสองข้างไหมล่ะ？อย่างมากชิงชิงก็ร้องไห้สักพัก ผมต้องส่งมอบให้เธอบางเรื่อง”
ลูกพี่หลินพูดด้วยใบหน้าดื้อรั้น
“เรื่องนี้เอาตามนี้แหละ ฉางเหมา คุณไปเก็บของ แล้วก็บอกลาภรรยาคุณด้วย คุณสองคนเดินคนละเส้นทาง ต่อไปอย่าติดต่อกันอีก เธอหน้าตาสวยมาก พอไม่มีคุณ ก็ยังหาคนดีๆได้ อย่าให้เธอรอคุณเลย และก็ยิ่งอย่าให้เธอไปกับคุณ เข้าใจไหม？ครั้งนี้พวกเรา อันตรายมาก”ลูกพี่หลินพูดกับฉางเหมา
ถึงแม้ฉางเหมาจะมีสีหน้าทำใจไม่ได้ แต่ก็พยักหน้าพูด：“เอาตามลูกพี่แหละครับ ลูกพี่”
“ชีวิตนี้ผมเป็นหนี้คุณ มีภรรยาที่ดีขนาดนี้ แต่เพราะผม คุณสองคนเลยไม่ได้อยู่ด้วยกัน คุณไม่เกลียดผมใช่ไหม？”ลูกพี่หลินมองฉางเหมาแวบหนึ่ง แล้วถาม
ฉางเหมาส่ายหน้า：“ลูกพี่ ผมมีแต่ความขอบคุณคุณเท่านั้น ชีวิตนี้ไม่มีทางเกลียดได้”
“ภรรยาและลูกชายของคุณจะต้องเกลียดผม”
ลูกพี่หลินโบกมือ เรียกฉางเหมามาตรงหน้าของตัวเอง：“ผมจะบอกคุณที่หนึ่ง หลังจากพวกเราไป ให้ภรรยาคุณไปตามหาดู”
ลูกพี่หลินพูดเสียงเบา หลี่ฝางกลับได้ยิน แต่โก่เอ๋อยืนอยู่ไกล ไม่ได้ยินเลย
ลูกพี่หลินแอบซ่อนทองไว้ ฝังไว้บนภูเขาเหลือง เขาให้ภรรยาของฉางเหมาไปขุด
ฉางเหมาส่ายหน้า พูดว่า：“พวกเขามีเงิน ปกติที่คุณให้ผมมา ผมก็ให้พวกเขาหมด พวกเขาใช้ไม่หมด ทองพวกนี้พวกเราเอาไปดีกว่า หลบหนีจะต้องใช้”
“คุณฟังผมนะ แค่ทำตามก็พอแล้ว”ลูกพี่หลินกลอกตาใส่ฉางเหมา：“อย่างแรก ผมติดค้างภรรยาคุณ อย่างที่สอง ภรรยาคุณไม่ได้โลภอะไรกับคุณเลยมาทั้งชีวิต วัยหนุ่มสาวก็ให้ไปอย่างสูญเปล่าแล้ว น่าจะชดเชยให้เธอสักหน่อย”
“เธอไม่ได้โลภในสิ่งพวกนี้”
“ผมไม่ได้ว่าเธอโลภ แค่เป็นน้ำใจส่วนหนึ่งของผม ถ้าเธอไม่รับไว้ ในใจผมจะรู้สึกผิด เข้าใจไหม？ส่วนเราสองคน หลังจากไปแล้ว ก็หิวโหยไม่ได้ หลายปีมานี้ ที่ผมมีคือเงินออม ก็แค่ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ เอาไปไม่ได้ก็เท่านั้น”ลูกพี่หลินพูด
หลังจากลูกพี่หลินพูดจบ ก็โบกมือให้ชายผมยาว：“ประคองผมขึ้นมา พวกเราไปด้วยกัน”
“ลูกพี่ ร่างกายคุณ ควรจะพักอีกสักหน่อยจริงๆ ……เห้อ ช่างเถอะ ผมประคองคุณขึ้นมาละกัน”ฉางเหมาส่ายหน้า ถอนหายใจลึกๆ ประคองลูกพี่หลินขึ้นมา
ฉางเหมารู้สันดานของลูกพี่หลิน เรื่องที่คุณตัดสินใจ ลูกน้องไม่สามารถโน้มน้าวได้
ฉางเหมาแบกลูกพี่หลินทันที หันหน้าไปมองหลี่ฝางแล้วพูด：“ไปเปิดประตู ผมแบกไปที่รถลูกพี่ แล้วจะไปหาภรรยาและลูกผม”
“คุณทิ้งที่อยู่ให้ผม ตอนบ่ายผมจะไปหาคุณ”ฉางเหมาพูด
หลี่ฝางตอบรับไป แล้วเปิดประตู
ตอนที่จะเดินออกไปนั้น ทันใดนั้นคิ้วของลูกพี่หลินก็ขมวด：“ปิดประตู”
ตอนนั้นหลี่ฝางไม่คิดอะไรเลย รีบปิดประตูทันที
“ลูกพี่ ทำไมเหรอ？”ฉางเหมากังวลขึ้นมาทันที
“มีคน”
สีหน้าของลูกพี่หลิน จู่ๆก็จริงจังขึ้นมา：“ยางรถถูกคนเจาะแล้ว”
ลูกพี่หลินพูดอย่างร้อนใจ：“เร็วหน่อย ไปประตูหลัง”
จริงๆด้วย ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าเข้ามา แต่ว่าพวกเขาไม่ได้บุกเข้ามาโดยตรง
“ครับ”ฉางเหมาพยักหน้า พูดว่า：“ลูกพี่ ด้านนอกมีคนจริงๆด้วย”
“อือ น่าจะมีเจตนาจะปล่อยพวกเราไป”
ลูกพี่หลินพยักหน้า พูดว่า：“คนที่มาตามล่า น่าจะเป็นหม่าเชา”
“เห้อ พวกเขาก็หมดหนทาง”ลูกพี่หลินถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้
ส่วนฉางเหมาก็แบกลูกพี่หลิน เดินไปทางห้องนอนโดยตรง ในห้องนอนนี้ยังมีประตูหนึ่ง ด้านนอกประตูนี้ เป็นถนนใหญ่อีกสายหนึ่ง
“เวลาสิบห้าวินาที น่าจะพอนะ？”
“ลูกพี่ ผมทำดีที่สุดแล้ว”
“ถ้าคุณยังซวยอีก อย่าว่าผมนะ”
ผู้ชายคนหนึ่งที่ไว้ผมทรงอันเดอร์คัต พูดกับตัวเอง แล้วพูดสั่งไปว่า：“บุกเข้าไป”
เสียงดังปังขึ้นมา หลังจากประตูถูกเตะออก คนสิบกว่าคน ก็บุกเข้าไปในห้องทันที
“พี่เชา ไอ้โจรแก่นั่นอยู่นี่จริงๆด้วย”
หม่าเชาพยักหน้า พูดว่า：“ห้องนี้จะต้องมีทางออกอื่นแน่ รีบตามไป”
หม่าเชาตะโกนเสร็จ คนพวกนั้นก็บุกเข้าไปในห้องนอน
คนพวกนี้เพิ่งเข้ามา ทันใดนั้นห้องนอนก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น
สารเคมีในห้อง มีปฏิกิริยาตอบโต้ทันที เกิดระเบิดกลางอากาศ
นี่คือผลงานชิ้นเอกของฉางเหมา
ได้ยินเสียงระเบิด ฉางเหมาก็หัวเราะหึหึขึ้นมา：“ไม่รู้ว่าระเบิดตายไปกี่คน ถ้าระเบิดใส่หมาจื่อได้ด้วย นั่นก็คงจะดีมากแล้ว