NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่557 คำขอร้องของหลินชิงชิง
“อะไรนะ？”
หลี่ฝางกับหลินชิงชิงตาเบิกโตขึ้นพร้อมกัน มองส้าวส้วยอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ฆ่าตัวตาย？นี่จะเป็นไปได้ไงล่ะ ร้านนั้นเพิ่งจะสี่สิบปี ลูกชายก็เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย และยังเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังอีก จิตใจเขาก็ดูร่าเริงมาตลอด จะฆ่าตัวตายได้ไงล่ะ？”
“ลุงคนนั้นก็ตลกมาก ทุกครั้งที่ฉันไม่มีความสุข เขามักจะหาทางหยอกให้ฉันมีความสุขเสมอ”
“แล้วก็ภรรยาของเขา ไม่ใช่แค่หน้าตาสวย แต่ยังจิตใจดี ความรู้สึกกับเจ้าของนั้นก็กลมเกลียวหันมาตลอด ไม่เคยทะเลาะกันเลย”
หลินชิงชิงเม้มปาก พูดว่า：“ฆ่าตัวตาย？จะเป็นไปได้ไง？”
ตามที่หลินชิงชิงเพิ่งพูดไป จริงๆแล้ว เจ้าของร้านแป้งทอดเนื้อลานี้ ไม่มีทางที่จะฆ่าตัวตายได้
“ฆ่าตัวตายจริงๆ ผมเพิ่งโทรหาโหจื่อ ให้เขาไปดูหน่อย ตอนที่โหจื่อเพิ่งไปถึงหน้าประตูหมู่บ้านพวกเขา ก็เห็นกลุ่มคนล้อมรอบเข้ามา และตรงกลางระหว่างฝูงชนนั้น ก็คือเจ้าของของร้านแป้งทอดเนื้อลา เขากระโดดตึกฆ่าตัวตาย ตายอย่างอนาถมาก ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ก็ไปเปิดกระดานข่าวของตงไห่ได้ ไปดู เชื่อว่าหลายๆคนกำลังพูดถึงเรื่องนี้อยู่ นอกจากนี้ ……”
“ภรรยาของเขาบ้าไปแล้ว ถูกพาไปที่โรงพยาบาลจิตเวช”เงียบไปเล็กน้อย ส้าวส้วยก็พูดต่อ
สีหน้าของหลินชิงชิง ตกใจไป
“ไม่มีทางเป็นไปได้ นี่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย สองสามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันดีๆ คนหนึ่งจะไปฆ่าตัวตาย อีกคนจู่ๆจะบ้าขึ้นมาได้ไง”สีหน้าหลินชิงชิงตะลึงงัน
สีหน้าของหลี่ฝาง ก็ค่อยๆหม่นลงไป
ถึงแม้ส้าวส้วยไม่พูดตรงๆ แต่หลี่ฝางรู้ว่า เจ้าของของร้านแป้งทอดเนื้อลา ไม่มีทางฆ่าตัวตายแน่
หลี่ฝางเห็นท่าทางของหลินชิงชิงนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงพูด：“พี่ ผมประคองพี่ขึ้นไปพักผ่อนข้างบนดีกว่า”
หลินชิงชิงไม่ปฏิเสธ ตอนที่ขึ้นไป หลินชิงชิงก็มองหลี่ฝางแวบหนึ่ง ตากะพริบเล็กน้อย แล้วพูดว่า：“เสี่ยวฝาง ฉันเข้าใจความหมายของส้าวส้วย ส้าวส้วยพูดต่อหน้าฉัน น่าจะอยากบอกฉันว่า เจ้าของร้านแป้งทอดเนื้อลาถูกฆ่า เกี่ยวข้องกับฉัน”
“เขาไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่เขาถูกฆ่า และคนที่ฆ่า น่าจะเป็นพ่อฉัน ใช่ไหมของ？”
“ถึงแม้ฉันจะพยายามอย่างสุดชีวิตให้ตัวเองไม่ไปสงสัย แต่เรื่องบางเรื่อง ก็เป็นแบบนั้น ยิ่งฉันไม่ไปคิด ในหัวก็ยังมีเรื่องพวกนั้นวนเวียน”
“ตั้งแต่เมื่อกี๊จนตอนนี้ ที่ในหัวฉันคิด ต่างเป็นรอยยิ้มเป็นกันเองของคุณลุง”
“พอฉันคิดว่าเขาฆ่าตัวตาย ในใจก็เจ็บปวด”
หลินชิงชิงหยุดฝีเท้าลง มองหลี่ฝาง แล้วถามว่า：“ใช่พ่อฉัน ฆ่าเขาไหม？”
ประโยคของหลินชิงชิง ทำเอาหลี่ฝางตกตะลึง
ถ้าทุกอย่าง ล้วนแต่เป็นกับดักล่ะก็ งั้นคนที่วางกับดักนี้ ชัดเจนว่าเป็นลูกพี่หลินเองอย่างไม่ต้องสงสัย
และตอนนี้ดูแล้ว นี่ต้องเป็นกับดักแน่นอน
และที่ฆ่าเจ้าของของร้านแป้งทอดเนื้อลา ถึงไม่ใช่ตัวลูกพี่หลินเอง แต่ต้องเป็นอำนาจจากลูกพี่หลินแน่
หลี่ฝางไม่พูด หลินชิงชิงหัวเราะอย่างขมขื่น：“คุณกำลังกังวลอะไร？”
“กังวลว่าพูดความจริง ฉันจะรับไม่ได้เหรอ？หรือว่าเผชิญหน้าไม่ได้？”
หลินชิงชิงขมวดคิ้ว พูดว่า：“ที่จริง เรื่องนี้ชัดเจนอยู่แล้ว กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นพ่อฉันทำ”
“เช้าวันนี้ ฉันเห็นแล้วจริงๆ ถึงแม้ต้นขาพ่อฉันจะถูกยิงสองนัด ดูเหมือนรุนแรงมาก แต่ไม่บาดเจ็บไปที่เส้นลือดใหญ่ ถ้าอีกฝ่ายต้องการให้พ่อฉันตายจริงๆ งั้น อีกฝ่ายคงไม่ยิงตำแหน่งนั้นแน่”
หลี่ฝางมองหลินชิงชิงอย่างแปลกใจ พูดว่า：“พี่ชิงชิง ความหมายของคุณคือ？”
“เป็นกลยุทธ์ทุกข์กาย เห็นได้ชัดมาก”หลินชิงชิงพูดหน้านิ่งๆ
“ที่จริงคุณก็คิด ใช่ไหม？”หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง สายตานั้นซับซ้อน
“ไม่ว่าจะพูดยังไง เขาก็คือพ่อฉัน ไม่ว่าเขาจะทำเรื่องชั่วช้า ไร้คุณธรรมแค่ไหน ความจริงที่เขาคือพ่อฉันนี้ เปลี่ยนแปลงไม่ได้ พูดตรงๆนะ ความจริงนี้ ฉันก็รับไม่ได้ แต่พอคิดดีๆ ในเมื่อพ่อฉันทำได้แม้แต่ธุรกิจพวกนั้น ยังจะมีเรื่องอะไรอีกที่เขาทำไม่ได้ล่ะ？”
หลินชิงชิงส่ายหน้า พูดว่า：“ในรถ พ่อฉันกำชับฉันสองเรื่อง เรื่องแรก ก็คือให้ฉันแต่งงานกับคุณ ยิ่งเร็วยิ่งดี ฉันเชื่อว่ามีบางอย่างเขาไม่ได้หลอกคน ตอนนี้สถานการณ์ที่เขาเผชิญอยู่อันตรายมาก และการคุกคามนี้ ก็จะส่งมาที่ฉันด้วย น่าจะเป็นลุงป๋ายหม่าผู้ชายคนนั้น”
“เมื่อก่อนฉันรู้แค่ว่าลุงป๋ายหม่าช่วยพ่อฉันหาเงินได้ตั้งเยอะ พวกเขาพูดถึงเรื่องหุ้นอะไรนั่นตลอด ตอนนี้ดูแล้ว น่าจะเป็นการอำพราง ที่พ่อฉันทำกับลุงป๋ายหม่า ที่จริงแล้วคือสิ่งสกปรก”
“ของแบบนี้ ผิดศีลธรรม แต่กำไรสูง แทบจะพูดได้ว่ากำไรมหาศาล ถึงของสิ่งนี้จะสืบสวนเข้มงวดแค่ไหน ก็ยังมีคนขายในตลาดยังไงเพื่อเงินแล้ว ฆ่าคนวางเพลิงอะไรคนก็ยังทำกันได้ แล้วนับประสาอะไรกับขายสิ่งนี้ล่ะ？”
“คนจนไม่กลัวตาย แต่กลัวจน สังคมนี้มีคนหลายๆคนอยากอยู่ตำแหน่งสูงๆ ก็แค่รอโอกาสเท่านั้นแหละ ถึงแม้โอกาสนี้ทำให้เขาตายได้ พวกเขาก็ไม่มีความลังเลใดๆ”
“นานมาแล้ว พ่อฉันก็เป็นคนที่ทำทุกอย่างได้โดยไม่สนอะไร เมื่อก่อนมีสองแก๊งที่สู้กัน หนึ่งในนั้นบอกว่า แค่ฆ่าหัวหน้าที่มีชื่อเสียงของอีกฝ่ายได้ ก็จะได้รับหนึ่งล้าน”
หลินชิงชิงพูดไป ทันใดนั้นก็หัวเราะ：“พ่อฉันฆ่าคน จากนั้นก็ได้มาหนึ่งล้านจริงๆ”
หลี่ฝางตะลึง เขาคิดไม่ถึงว่า หลินชิงชิงจะบอกตัวเองเรื่องพวกนี้ ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องลับส่วนตัว
ถ้าถูกหลี่ฝางอัดเสียงไว้ล่ะ สำหรับลูกพี่หลินแล้ว เป็นเรื่องอันตรายถึงชีวิตเลย
“ที่จริง พวกเราไม่ใช่คนตงไห่ พวกเรามีกันสามคนพ่อแม่ลูก เป็นคนนอกพื้นที่ ตอนนั้น ครอบครัวฉันจนมาก แทบจะไม่มีข้าวกินเลย พ่อฉันไม่ได้มีประวัติสะอาดนัก ตอนวัยรุ่นก็เข้าห้องขังเป็นประจำ ก่อนที่ยังไม่มีฉัน ทุกครั้งเขาจะเข้าคุกอยู่สองเดือน จากนั้นก็ออกมาสองเดือน เหอะเหอะ เขารู้สึกว่าชีวิตนั้นความกดดันสูง เมื่ออยู่ข้างนอก แต่ด้านในสำหรับเขานั้นถือว่าผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย”
“แม่ฉันเคยคิดหย่า แต่ก็ยังอาลัยอาวรณ์พ่อฉัน หลังจากมีฉัน แม่ฉันก็ขู่พ่อฉัน ถ้าเขาไม่เป็นคนใหม่ล่ะก็ เข้าคุกอีก แม่ก็จะหนีไป และทำแท้งเอาฉันออก จากนั้นพ่อฉันก็เปลี่ยนใหม่ ไม่ทำเรื่องผิดกฎหมายอีก”
“แต่วางมือมันจะง่ายที่ไหนกัน เมื่อก่อนพ่อฉันเป็นหนี้หลายพันหยวน สุดท้ายดอกเบี้ยก็ทบไปเรื่อยๆ จนไปถึงเกือบแสน ตอนนั้นพ่อฉันขายพวกลูกชิ้นเสียบไม้ทอดที่ข้างถนน เงินหนึ่งแสน ต้องหาถึงสองปีแหนะ ครอบครัวเราไม่มีเงิน ถูกพวกเขารังแก ทรมานทุกวัน”
“สุดท้าย แก๊งสองแก๊งที่นั่นของพวกเราก็สู้กัน แล้วพ่อฉันก็ติดหนี้นอกระบบของคนนี้ ซึ่งก็คือหัวหน้าคนนั้นแหละ แล้วอีกฝ่ายก็เสนอเงินรางวัลให้ หัวของเขา กับเงินหนึ่งล้าน”
“เจ้านายคนนั้นเคยทุบตีแม่ฉัน คนอย่างพ่อฉัน ที่จริงแล้วแค้นใจมาก ถึงแม้เขาไม่พูดมาตลอด แต่ในใจก็อัดอั้นความโกรธไว้ คืนหนึ่งฝนตกหนัก พ่อฉันก็แอบหนีออกไป ตอนที่กลับมา มาพร้อมกับเงินหนึ่งล้าน”
“จากนั้น เราสามคนพ่อแม่ลูก ก็มาที่ตงไห่ในชั่วข้ามคืน”
“พ่อฉันจ่ายเงินไปนิดหน่อย เพื่อซื้อทะเบียนบ้านปลอม ที่จริงฉันไม่ได้นามสกุลหลิน ส่วนนามสกุลอะไรนั้น ฉันไม่รู้”
“น่าจะเพราะว่ากลัวจนสุดๆ พ่อฉันจึงกลายเป็นคนเห็นเงินสำคัญเท่าชีวิต บวกกับที่เขาเคยฆ่าคน ความกล้าก็มากกว่าคนทั่วไป ดังนั้นแป๊บเดียวเขาก็มีชื่อเสียงอย่างไว ครั้งแรกที่ฉันเจอลุงป๋ายหม่า ฉันยังเด็กมาก ฉันยังจำได้ว่าเขาให้ลูกอมกระต่ายขาวฉันเม็ดหนึ่ง แต่ลุงป๋ายหม่าไป พ่อฉันก็ให้ฉันเอาลูกอมในปากคายออก ฉันกลืนลงไป พ่อฉันก็พาฉันไปล้างท้องที่โรงพยาบาล”
“พ่อฉันรักฉันมาก เขาอ่อนโยนกับฉันมาตลอด แม้แต่พูดกับฉันยังพูดเสียงอ่อนหวาน แต่ครั้งนั้น ฉันเห็นพ่อที่ไม่เหมือนเดิม ฉันเริ่มกลัวเขา”
“หลังจากลุงป๋ายหม่าปรากฏตัว พ่อฉันกับแม่ฉันมักจะทะเลาะกัน จากนั้นแม่ฉันก็หนีไป ส่วนพ่อฉันไม่กี่วันก็พาผู้หญิงที่สวยกว่าสาวกว่ากลับมาบ้าน และชี้ไปที่เธอ และบอกให้ฉันเรียนเธอว่าแม่”
“ฉันไม่เรียก ก็จะถูกขังไว้”
หลินชิงชิงพูดไป ใบหน้าก็ปรากฏความเศร้า：“หลายครั้ง ฉันออกไปจากบ้าน อยากไปหาแม่แท้ๆ แต่ทุกครั้งก็จะถูกจับกลับมา พ่อฉันบอกฉันว่า ผู้หญิงสวยตรงหน้านี้ คือแม่แท้ๆของฉัน”
“ตอนนั้นฉันคิดว่าพ่อฉันไม่รักฉันแล้ว จากวันนั้นไปฉันก็ทำตัวต่อต้าน ตอนเข้าเรียน ก็กลายเป็นเจ๊ของโรงเรียน ทั้งโรงเรียน ไม่มีใครกล้ารังแกฉัน มีคุณชายไม่เข้าตาคนหนึ่งอยากจะได้ฉัน ฉันไม่ยอม ก็ด่าฉันว่าทำเป็นใสซื่อ แล้วตบฉัน หลังจากพ่อฉันรู้ ก็ตัดมือของคุณชายคนนั้น คุณชายคนนั้นที่บ้านรวยมาก ส่งคนมาหาพ่อฉัน สุดท้ายพ่อฉันชี้หน้าด่าพวกเขา ฉันคือลูกสาวของเขา แม้แต่เขายังไม่ตีฉัน ใครกล้าแตะต้อง เขาจะเอาถึงตาย”
“บ้านของคุณชายคนนั้นแน่นอนว่าไม่พอใจ แต่พวกเขาไม่ได้สู้กับพ่อฉัน สุดท้ายธุรกิจของครอบครัวก็ล้มละลาย เหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับพ่อฉัน”
“หลังจากเรื่องนั้น แม้แต่ครูใหญ่ของโรงเรียนก็ไม่กล้าตะคอกใส่ฉัน ไม่ว่าฉันทำอะไร พวกครูต่างไม่กล้าว่าฉัน”
“หลังจากเรื่องนั้น ฉันจึงเข้าใจว่า ที่จริงพ่อฉันรักฉัน”
หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง แล้วพูด：“หลี่ฝาง ฉันรู้ว่าพ่อฉันไม่ใช่คนดี ทำร้ายคนอย่างไร้ศีลธรรมมามากมาย แต่เขาคือพ่อฉัน แต่เด็กจนโต เขาเลี้ยงฉันมาตลอด และก็เอาใจฉันมาก”
“เขาวางแผนใส่คุณ เขาผิดเอง แต่ก็ยังไม่ถึงจุดที่สมควรตาย ฉันหวังว่าต่อไปคุณจะอยู่ห่างเขาหน่อย ครั้งนี้ ปล่อยเขาไป โอเคไหม？”หลินชิงชิงถาม
“เดิมทีผมก็ไม่คิดจะทำร้ายเขา”หลี่ฝางพูดพร้อมหัวเราะเหอะเหอะ
“พ่อฉันเรียกฉันไป คุยกับฉันสามเรื่อง นอกจากเรื่องแต่งงานกับคุณแล้ว ก็ให้บัตรเอทีเอ็มนี้ ในบัตรมีห้าร้อยล้าน”
หลินชิงชิงเอาบัตรเอทีเอ็มยื่นให้หลี่ฝาง：“ถือว่าเป็นการชดเชยให้คุณละกัน”
“ผมไม่เอา”หลี่ฝางส่ายหน้า：“คุณเอาไปเถอะ”
“ถ้าคุณไม่เอาล่ะก็ งั้นฉันก็จะส่งให้ตำรวจ”หลินชิงชิงพูดด้วยใบหน้าหม่นๆ