NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่691 คนโลภ
“ไม่ต้องถามแล้ว รู้มากไปก็ไม่ดีกับคุณ ไม่เคยดูละครเหรอ คนที่รู้มากเสมอ มักจะตายก่อนตลอด ”หลี่ฝางหัวเราะหึหึ เยาะเย้ยไป
“เถอะน่า วันๆก็เอาแต่ยุ่งไม่รู้อะไร ไม่รู้ว่าคุณกำลังทำอะไร”เหยนเสี่ยวน่ากลอกตาใส่หลี่ฝาง พูดว่า:“โอเค ฉันเรียกรถกลับละนะ จำไว้ว่า ไม่ว่าจะทำอะไร ต้องระวังตัวด้วย”
เข้าไปในรถออดี้a4คันนั้น หลี่ฝางก็พูดกับโจวต้าเหนียน:“ที่ถนนฉางหง มีร้านชาซินซิน รู้จักไหม？”
“รู้จัก”โจวต้าเหนียนพยักหน้า พูดว่า:“ความเป็นมาของร้านชาซินซินนั้น ใหญ่นะ”
“อ้อ？ใหญ่แค่ไหน？”หลี่ฝางถามไปงั้นๆ
“นั่นคือถิ่นของแมงป่อง ถึงแม้จะแขวนป้ายร้านน้ำชาไว้ แต่ที่จริงแล้ว กลับเป็นบ่อนขนาดใหญ่ หลายๆคน ต่างชอบไปเล่นที่นั่น ผมรู้จักบรรดาพี่ชายคนหนึ่ง ก็ชนะไปแสนกว่า จากที่นั่น”โจวต้าเหนียนพูดพร้อมหัวเราะเหอะเหอะ
“จากนั้นล่ะ？ไม่พนันอีก？”หลี่ฝางถามต่อ
“จากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย เหมือนว่าเคยไปพนันอีกไม่กี่ครั้ง แต่น่าจะแพ้ให้มั้ง？เพราะว่าแค่เขาชนะมา ก็จะเลี้ยงเหล้าพวกเราที่ผับ จากนั้นก็จะเรียกสาวๆกลุ่มใหญ่ ที่สดใสเป็นพิเศษ”
พูดคุยกับโจวต้าเหนียนไป ทั้งสองคนก็มาถึงร้านชาซินซิน
ยังไงก็เป็นถิ่นของแมงป่อง หลี่ฝางไม่ได้เข้าไป แต่มาที่หน้าประตูที่ไม่ไกล โทรหาหัวหน้าของว่างต้าต้า
คนนี้ ชื่อว่าหวางเหมียว
ไม่นานหวางเหมียว ก็เดินออกมาพร้อมกับพุงใหญ่ๆ หน้าของเขา มีไฝใหญ่ๆสีดำ หน้าตาน่าเกลียดมาก มองเห็นออดี้a4 ก็รีบวิ่งไม่กี่ก้าว เข้ามา
“ผมว่านะ คุณคือคนที่ว่างต้าต้าแนะนำใช่ไหม？”
มองหลี่ฝางกับโจวต้าเหนียน ใบหน้าของหวางเหมียว ก็เผยให้เห็นความไม่พอใจ
เขารู้สึกว่าตัวเองถูกว่างต้าต้าเล่นงาน หลี่ฝางหน้าเด็ก มองไปแล้วอย่างมากก็ยี่สิบ ส่วนว่างต้าต้าถึงแม้อายุมองไปจะไม่น้อยแล้ว แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่ ล้วนแต่เป็นสินค้าแผงลอย
ดีที่ ขับเป็นออดี้ ไม่อย่างนั้น หวางเหมียวก็หมุนตัว ออกไปนานแล้ว
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า:“ขึ้นรถ คุยกันหน่อยสิ”
หวางเหมียวหัวเราะเหอะเหอะอย่างเย็นชา:“ไม่ต้องหรอก ผมจะถามพวกคุณ เอาเงินมาไหม ถ้าเอาเงินมา พวกเราก็คุย ถ้าไม่เอามา ผมว่าพวกคุณอย่าถ่วงเวลาผมเลย ยังไงมือของผมนี้ ก็เฮงอยู่ ช้าไปหนึ่งนาที ก็เป็นเงินหลายแสนเลย”
หลี่ฝางไม่ชอบใจนักกับคำโม้ของหวางเหมียว จึงแดกดันเขาไป:“ในเมื่อมือคุณเฮงขนาดนั้น ได้ งั้นคุณก็เข้าไปเล่นพนันสิ ยังไงซะก็ไม่รีบหรอกที่เราจะเจรจากัน”
สีหน้าของหวางเหมียว เขินหน่อยๆ ที่จริง เขาเสียจนไม่มีเงินสักหยวนแล้ว ส่วนคนของแมงป่อง ก็ไม่ให้เงินเขายืมอีก
อย่างละเอียดแล้ว หวางเหมียวนี้เสียไปรวมหนึ่งล้านได้
นอกจากเงินออมของตัวเองกับที่ยืมเพื่อนร่วมงานแล้ว เขายังติดเงินทุนแมงป่องกว่าห้าแสน รวมกับดอกเบี้ยแสนห้าแล้ว
หกแสนกว่า ตอนนี้หวางเหมียวแทบจะบ้าคลั่งแล้ว
“ผมว่านะน้องชาย คุณมีเงินแน่หรือเปล่า จริงใจหรือเปล่า”หวางเหมียวขมวดคิ้ว
หลี่ฝางพูดอีกครั้ง:“ขึ้นรถไป พวกเราเปลี่ยนที่คุย”
หวางเหมียวลังเลหน่อยๆ และตอนนี้เอง คนของแมงป่อง ก็เดินออกมาจากร้านชา เห็นหวางเหมียว ก็ตามออกมา
“สารเลว คืนนี้จะมาเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆอีกแล้วใช่ไหม！”
หลังจากเห็นคนพวกนี้ หวางเหมียวก็เปิดประตูรถ เข้าไปในรถ พูดกับโจวต้าเหนียน:“พี่ชาย เร็วหน่อย ถ้าถูกพวกเขาจับไป ผมตายแน่”
โจวต้าเหนียนเหยียบคันเร่งอย่างไม่อยู่สุก จากนั้นก็ออกไป
ไปถึงร้านเคเอฟซี หลี่ฝางจึงให้โจวต้าเหนียนหยุดรถลง หลี่ฝางพูดกับหวางเหมียว:“คุยในรถ หรือว่าข้างใน？”
“เข้าไปคุยข้างในดีกว่า กระหายพอดี เลี้ยงโค้กผมสักแก้ว”
พอเข้าไป หลี่ฝางก็ให้โจวต้าเหนียนหนึ่งร้อย ให้เขาไปซื้อโค้กมา
“ใบมรณบัตร ผมออกให้คุณได้ แต่คุณต้องรับประกันผมเรื่องหนึ่ง เรื่องแรก พอจบเรื่องนี้ คุณต้องพาคนตายไปศัลยกรรมหน่อย เรื่องที่สอง อย่าให้เขาปรากฏตัวที่อำเภอหลิน อย่ากลับมาอีกเลย ผมไปถามคนมาแล้ว เด็กนั่น แม่เป็นคนอำเภอหลิน ส่วนพ่อ ตายไปนานแล้ว ไม่มีญาติที่ไหน”หวางเหมียวพูดเบาๆ
หลี่ฝางตกใจหน่อยๆ ดูเหมือนหวางเหมียวจะไม่จริงจัง แต่คิดไม่ถึงว่า เขากลับเอาข้อมูลของเสี่ยวโจว ขุดออกมาหมด ในเวลาสั้นๆ
“สุดยอดเลยนี่คุณ”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูด
หวางเหมียวก็หัวเราะตาม:“ก็ไม่หรอก ผมแค่มีเพื่อนเยอะ อีกอย่างผมก็สืบมาแล้ว ที่ตัวเขาไม่มีคดีอะไร ที่จริงผมคิดไม่ถึงว่าทำไมคุณถึงออกใบมรณบัตรให้เขา แต่ผมได้ยินว่างต้าต้าบอกว่า เหมือนเขาจะเกือบถูกคนฆ่าตาย ดังนั้นผมจึงเดาว่า ตัวผู้ชายคนนี้ น่าจะมีความแค้นสินะ？ถูกคนจับตามอง อยากทำใบมรณบัตร จากนั้นก็พิสูจน์ว่าคนๆนี้ไม่มีอีกแล้ว คิดจะหนีไป ใช่ไหม？”
หลี่ฝางพยักหน้า ไม่ปฏิเสธ:“คุณฉลาดมาก ผ่านเบาะแส ก็เดาทุกอย่างออกมาหมด”
หวางเหมียวหัวเราะเหอะเหอะ:“ไม่ต้องชมผม เดี๋ยวคุณก็จะเกลียดผมแล้ว”
“ผมต้องการหนึ่งล้าน ไม่น้อยไปกว่านี้”
หวางเหมียวหัวเราะเหอะเหอะ ยื่นนิ้วออกไป ส่ายตรงหน้าของหลี่ฝาง
จากการเสนอราคาของว่างต้าต้า ใบมรณบัตร อย่างมากก็สามแสน แต่คิดไม่ถึงว่า จู่ๆหวางเหมียวกลับเรียกข้อเสนอเยอะ เอากับหลี่ฝางหนึ่งล้านเลย
ทันใดนั้น สีหน้าของหลี่ฝางก็หม่นลง:“ห้าแสน มากที่สุดแล้ว ผมมีแค่นั้น”
“น้องชาย เห็นผมเป็นตลาดขายผักเหรอ ผมบอกให้นะ ทางที่ดีคุณอย่าต่อราคากับผมเลย ไม่งั้น จะมีตอนที่คุณเสียใจ”
หวางเหมียวหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูด
หวางเหมียวมีนัยแอบแฝงอย่างชัดเจน หลี่ฝางขมวดคิ้วมองหวางเหมียว ถามว่า:“หมายความว่าไง？ขู่ผม？ผมมีอะไรให้เสียใจ อย่างมาก ผมก็เปลี่ยนโรงพยาบาล หาคนอื่นมาทำใบมรณบัตร”
“ห้าแสน ผมเชื่อว่าจะต้องมีหลายคนที่ใจเต้น”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา
ตอนนี้เอง โจวต้าเหนียนก็ถือโค้กเข้ามาพอดี หลี่ฝางยืนขึ้น พูดว่า:“เอาโค้กให้เขา พวกเราไปเถอะ”
หลี่ฝางรู้ หวางเหมียวก็แค่นักพนันคนหนึ่ง เขาก็แค่กำลังเดิมพันกับตัวเอง
เงินที่เขาเป็นหนี ก็แค่สามถึงห้าแสน
ดังนั้น ตัวเองให้เขาไปห้าแสน เพียงพอที่จะแก้ไขความลำบากตรงหน้าเขา
และล้านหนึ่ง ก็มากไปหน่อย
หลี่ฝางมีเงินตรงนี้ แต่ไม่อยากเป็นคนที่โดนหลอกง่าย ดังนั้น ตอนที่หลี่ฝางลุกขึ้นแน่ใจหวางเหมียวแล้ว คิดในใจว่าหวางเหมียว จะต้องห้ามตัวเอง เห็นด้วยกับข้อตกลงที่จะเอาห้าแสนแลกกับใบมรณบัตร
อย่างที่หลี่ฝางคิดไว้ ตอนที่หลี่ฝางลุกขึ้น หวางเหมียวก็ลุกขึ้นด้วย
เขาถือโค้กแก้วหนึ่ง กรอกเข้าปากของตัวเอง พูดว่า:“น้องชาย ผมยังพูดไม่จบเลย ทำไมต้องรีบไปขนาดนั้น”
“ผมไม่ให้ล้านหนึ่ง”หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้าเด็ดขาด:“ดังนั้นต่อไปไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ก็เหลวไหลทั้งนั้น”
“ไม่ใช่สักหน่อย นั่งฟังก่อนไหมล่ะ？ยังไงซะ คุณก็มาหาผมตั้งไกลแล้ว นี่แค่ไม่กี่นาทีไม่เป็นไรมั้ง？”
หวางเหมียวหัวเราะอย่างร้ายกาจ พูดไป
“คำพูดของผม ยังพูดไม่จบเลย พูดไปได้ครึ่งหนึ่งคุณก็จะไป น้องชาย คุณไม่ให้เกียรติกันเลย？”หวางเหมียวหัวเราะไปพูดไป
หลี่ฝางนั่งลงไปใหม่ มองที่หวางเหมียวแล้วถาม:“คุณจะพูดอะไรกันแน่？”
“ต่อไปที่ผมจะพูด ต้องเป็นเรื่องที่คุณกลัวอยู่แล้ว ผมกล้าเอาล้านหนึ่งกับคุณ ก็ต้องมีความมั่นใจอย่างแน่นอน อย่างแรก คนนั้นในโรงพยาบาล สำคัญสำหรับคุณสินะ？ชีวิตของเขา น่าจะไม่ใช่แค่หนึ่งล้านในใจของคุณสินะ？”
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า:“ก็พูดตรงๆนะ ชีวิตของเขา ข้างในใจผมนั้น ไม่ใช่แค่หนึ่งล้านจริงๆ”
หลี่ฝางไม่ได้โกหก เพราะว่าโกหกไปก็ถูกมองออก ไม่มีความหมาย
หวางเหมียวดูแล้วถึงจะธรรมดามาก แต่ที่จริง คือคนหนึ่งที่ชั่วช้า
หวางเหมียวพูดทันที:“ตอนที่เขาถูกส่งไปที่โรงพยาบาล ในเล็บมือ คือเลือดหมดเลย นอกจากเลือดแล้ว ก็มีผิวหนังหนึ่งชั้น ผมหาคนมาสอบถามแล้ว นั่นเป็นผิวหนังบนคอ และพอดีเลย คืนนี้ โรงพยาบาลพวกเรารับผู้บาดเจ็บคนหนึ่ง คอของเขา ก็ถูกคนฉีกขาดพอดี ใช้นิ้วฉีก”
“แล้วผมเพิ่งหาคนชันสูตรไป เลือดที่นิ้วเพื่อนคุณ กับเลือดผู้บาดเจ็บคนนั้น เข้ากันพอดี ดังนั้น……”หวางเหมียวหัวเราะหึหึ พูดว่า:“เป็นเพื่อนคุณ ที่ทำร้ายอีกฝ่าย”
สีหน้าของหลี่ฝาง เปลี่ยนทันที ขณะเดียวกันหัวใจก็เต้น และสั่นตาม
หวางเหมียวนี้ แค่ในเวลาสั้นๆ ก็วิเคราะห์ทุกอย่างออกมาหมด
ไอ้อ้วนที่ดูปลิ้นปล้อนและน่าเกลียดนี่ ไม่ไปเป็นนักสืบ ก็ไม่ได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มที่
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองหวางเหมียว พูดว่า:“คุณอยากพูดอะไรกันแน่？”
“เหอะเหอะ ตอนแรกที่นั่งไป ผมก็บอกแล้ว ที่คุณทำใบมรณบัตรให้เพื่อนคุณ ไม่มีอะไรไปมากกว่าให้เพื่อนคุณหนีศัตรู และคุณก็ยอมรับจุดนี้แล้ว ดังนั้น ศัตรูคนนี้ ก็คือผู้บาดเจ็บที่ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลคืนนี้สินะ？”
“ผู้บาดเจ็บคนนั้น ตอนนี้พักฟื้นเสร็จแล้ว ถ้าคุณไม่รับปากผม ตอนนี้ผมจะโทรไป แล้วก็จะมีคนบอกอีกฝ่าย ข่าวที่เพื่อนคุณรอดชีวิต ถึงตอนนั้น คุณว่าเพื่อนคุณ จะโชคดีอย่างนั้นไหม？ถูกช่วยขึ้นมาอีกครั้ง？”
หวางเหมียวหรี่ตา มองหลี่ฝางแล้วถาม
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองหวางเหมียว:“คุณรู้ไหม คุณทำแบบนี้ จะขัดใจผม？”
“คุณรู้ไหม ผมคือใคร？”
“คุณรู้ตั้งเยอะขนาดนี้ หรือว่าไม่กลัว……”
หวางเหมียวหัวเราะเหอะเหอะ มองหลี่ฝาง:“คุณจะฆ่าปิดปากเหรอ？มาสิ ตอนนี้ผมก็เป็นหนี้ก่อนหนึ่งอยู่ ยังไงซะถึงคุณไม่ตามฆ่าผม คนของแมงป่อง ก็จะตามฆ่าผม น้องชาย ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ได้แต่รีดไถคุณนี่แหละ หนึ่งล้าน จ่ายมาหนึ่งล้าน รับประกันชีวิตของเพื่อนคุณ ถึงจะแพงหน่อย แต่คุ้มค่า”
“คุณไม่ได้เพิ่งบอกเหรอ ชีวิตของเพื่อนคุณ อยู่ในมือของคุณ คุ้มค่ากับหนึ่งล้าน”หวางเหมียวพูด
หลี่ฝางรู้ว่าตัวเองซวยแล้ว ถ้าไม่รับปาก ความปลอดภัยของเสี่ยวโจว ก็ไม่อาจรับประกัน ถ้าหวางเหมียวเอาข่าวที่เสี่ยวโจวรอดชีวิตบอกชางสู่ ชางสู่จะต้องไปฆ่าเสี่ยวโจวอีกแน่
เทพีแห่งความโชคดีไม่มีทางที่จะดูแลเสี่ยวโจวถึงสองครั้งแน่ ดังนั้น ตอนนี้ หลี่ฝางได้แต่เลือกการประนีประนอม
หลี่ฝางพยักหน้า มองหวางเหมียวแล้วพูด:“โอเค งั้นก็ล้านหนึ่ง คุณจะช่วยผมทำใบมรณบัตรเมื่อไหร่？”
“เหอะเหอะ สิ่งนี้ง่ายมาก แค่ผมเขียนให้ดี ทุกคนลงชื่อด้วยกันก็จบแล้ว แต่ว่า เพื่อนผมต้องรีบไปจากโรงพยาบาล จากนั้นคุณก็ทำตัวตนใหม่ให้เขา ให้เขาใช้ชีวิตอีกคน”
“ถ้าออกใบมรณบัตรนี้แล้ว ก็หมายความว่าคนๆนี้ตายแล้ว”
หวางเหมียวมองหลี่ฝางแล้วพูด:“คุณน่าจะเข้าใจความหมายของผมนะ？”
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า:“วางใจเถอะ”
หวางเหมียวส่ายหน้า:“ผมไม่วางใจเลย แต่ผมไม่มีทางอื่น ผมไม่มีเงิน ได้แต่เลือกที่จะเสี่ยง”
“ต่อไปอย่าพนันอีก ไม่มีใครหาเงินได้จากกาสิโนหรอก”หลี่ฝางมองหวางเหมียวแล้วพูด
ในใจของหวางเหมียวเสียใจสุดๆ ตอนนี้เขาแทบอยากจะตัดมือของตัวเอง หวางเหมียวพยักหน้า พูด:“ไม่พนันแล้ว ให้ตายก็ไม่เล่นพนันอีก”
ในตอนนี้เอง ด้านนอกก็ปรากฏรถสองสามคัน จอดที่หน้าร้านเคเอฟซี กลุ่มคนลงมาชี้ไปที่ออดี้a4คันนั้น พูดว่า:“พวกเขาอยู่ข้างใน”