NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่761 ฉันไม่ได้ไร้อนาคตเหมือนแก
“หลี่ฝาง ฉันจะคอยดูว่าแกหลบไปถึงเมื่อไหร่？”
มู่เสี่ยวไป๋ตะโกนจนเหนื่อยแล้ว จึงจับสาวแผนกต้อนรับมาเป็นม้านั่งให้ตน
“ถ้าเธอทำฉันล้ม ฉันจะตัดขาเธอซะ”มู่เสี่ยวไป๋พูดกับสาวแผนกต้อนรับอย่างเยือกเย็น
มู่เสี่ยวไป๋นั่งอย่างสบายใจ แถมยังจุดบุหรี่สูบอีก
ไม่นานนักชั้นหนึ่งของไนต์คลับที่เดิมทีสวยงามตระการตา ตอนนี้ยุ่งเหยิงหมดแล้ว
และคนพวกนั้นก็ยังคงทำลายไม่หยุดหย่อน
เมื่อหลี่ฝางและคนอื่นๆลงมา เห็นการกระทำที่บ้าคลั่งของคนเหล่านี้ ซินปาก็ตาแดงก่ำขึ้นมาทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโหและดุร้าย ส่วนหลี่ฝางกลับเรียบเฉยมากๆ
แค่ไนท์คลับเล็กๆแค่นั้น
อย่าว่าแต่พังแค่ชั้นเล็กๆชั้น1 ต่อให้พังทั้งหมดหลี่ฝางก็ไม่เจ็บใจสักนิด
ข้อแรกคือหลี่ฝางรวย
ข้อที่สอง หลี่ฝางรู้ว่าจบเรื่องแล้วมีคนจ่ายให้
มู่เสี่ยวไป๋เห็นหลี่ฝางเดินมา ก็แสดงสีหน้าตื่นเต้นทันที
ตอนนี้ภายใต้ข้อเรียกร้องของตระกูลตงฟาง ใครๆก็ต่างตามหาตัวหลี่ฝางอยู่ทั้งนั้น แค่จับตัวหรือฆ่าหลี่ฝางได้ คนคนนั้นก็จะได้เข้า4ตระกูลใหญ่อย่างเป็นทางการ และได้รับการยอมรับจากตระกูลตงฟาง
จากกำลังของตระกูลตงฟาง ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะผลักดันตระกูลใหม่ให้ขึ้นมา
ซินปาตะโกนเสียงดัง：“หยุดเดี๋ยวนี้ ได้ยินไหม ฉันบอกให้หยุด”
แต่ไม่ว่าซินปาตะโกนยังไง คนพวกนั้นไม่มีทีท่าจะหยุดแต่อย่างใด
ซินปาตะโกนจนเสียงแหบแล้วก็ยังคงไม่มีประโยชน์อะไร
มู่เสี่ยวไป๋เห็นจึงพูดอย่างเยาะเย้ย：“ฉันว่านะซินปา แกตาบอดไปแล้วรึไง ถึงได้ติดตามเจ้านายติดต่อกันสองคน คนหนึ่งคือห้าวหนาน ตอนนี้ก็เป็นคนกากๆ อีกทั้งคนในตอนนี้ก็ใกล้ตายแล้ว”
“ถ้าแกไม่อยากอดตาย ฉันแนะนำให้รีบหาเจ้านายคนใหม่”
มู่เสี่ยวไป๋มองรองเท้าตัวเองพลางหัวเราะ：“รองเท้าฉันสกปรกแล้ว ถ้าแกยอมมาเลียให้สะอาด บางทีฉันอาจจะลองพิจารณาให้แกเป็นลูกน้องฉัน”
“มู่เสี่ยวไป๋ แกแม่งฝันไปรึไง”ซินปามองมู่เสี่ยวไป๋อย่างเยือกเย็น
หลี่ฝางมีบุญคุณต่อซินปา เมื่อก่อนตอนที่ซินปาย่ำแย่ที่สุด หลี่ฝางเป็นคนให้ทุกอย่างกับเขา
ต่อให้หลี่ฝางถูกโค่น ซินปาก็จะพาลูกน้องของตนออกจากเมืองเอก ไม่ไปพึ่งพามู่เสี่ยวไป๋แน่นอน ยิ่งกว่านั้นยังให้ไปเลียรองเท้าให้สะอาดอีก！
การกระทำที่เหยียดหยามแบบนี้ อย่าว่าแต่ซินปาที่เป็นลูกพี่ที่มีชื่อเสียง และเป็นอันธพาลมา10กว่าปีเลย เป็นอันธพาลมา9ปีก็ไม่มีทางทำได้
“ได้ จำคำที่แกพูดเอาไว้ อีกเดี๋ยวฉันจะให้แกชดใช้กับคำพูดเมื่อครู่นี้”มู่เสี่ยวไป๋มองซินปาพลางพูดอย่างเยือกเย็น：“ฉันจะจัดการหลี่ฝางก่อน แล้วค่อยมาจัดการแก”
หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ด้วยสีหน้าเรียบเฉย：“หาฉันเจอได้เร็วขนาดนี้ แกเป็นหมางั้นเหรอ？”
ขณะเดียวกันโหจื่อก็ชักปืนออกมาแล้วยิงไปที่มู่เสี่ยวไป๋
เสียงยิงดังปัง ทำเอามู่เสี่ยวไป๋ตกใจจนหน้าซีด เขาจึงลากคนมาคนหนึ่งเพื่อบังให้เขา
แต่เขาช้าไปหน่อย
กระสุนแฉลบผ่านหูเขาไป และไปโดนอีกคน
ปังๆๆ！
ถังหยู่ซวนก็ชักปืนออกมาเช่นกัน ยิงไปบนฟ้าหลายนัด
จากนั้นถังหยู่ซวนพูดอย่างเยือกเย็น：“หยุดเดี๋ยวนี้ ใครไม่หยุดฉันจะฆ่ามัน”
จากคำพูดของถังหยู่ซวน เมื่อคนอื่นๆได้ยินเสียงปืนก็หยุดสิ่งที่ทำอยู่ และมีไม่กี่คนที่ไม่หยุด ถังหยู่ซวนก็ทำตามที่พูดไว้ คือยิงใส่คนเหล่านั้น
มู่เสี่ยวไป๋สีหน้าเคร่งขรึมสุดๆขึ้นมาทันที
มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝางพลางพูด：“อย่าคิดว่ามีแต่พวกแกที่มีปืน”
มู่เสี่ยวไป๋พูดจบ ชางสู่และลูกน้องกลุ่มนั้นชักปืนออกมาทันที และเล็งไปที่หลี่ฝางพวกเขา
“หลี่ฝาง ถ้าแกอยากให้ตายไปพร้อมกัน งั้นก็ตายไปพร้อมกันเถอะ อย่าคิดว่ามีแต่แกที่มีปืน ฉันก็มี”
มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างเรียบเฉย：“เป็นไง หรือไม่เราก็เก็บปืนกันซะ”
“ได้”
หลี่ฝางพยักหน้า มองถังหยู่ซวนและโหจื่อพลางพูด：“เก็บปืนก่อน”
เมื่อโหจื่อและถังหยู่ซวนเก็บปืนแล้ว ชางสู่และลูกน้องของเขาก็เก็บปืนเช่นกัน
มู่เสี่ยวไป๋กลัวปืนลั่น เขาอยากฆ่าหลี่ฝาง พอสำเร็จแล้วได้เข้าไปเป็น4ตระกูลใหญ่ ได้รับความดีความชอบจากตระกูลตงฟาง ไม่ได้อยากให้ใครชิงยิงเสียก่อน
มู่เสี่ยวไป๋ยิ้มเบาๆ มองหลี่ฝางพลงพูด：“หลี่ฝาง คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะออกมาจากสถานตากอากาศจริงๆ ฉันคิดว่าแกจะเป็นไอ้ขี้ขลาดไม่ออกจากสถานตากอากาศทั้งชีวิตซะแล้ว”
“ฉันไม่เหมือนแก”หลี่ฝางพูด
มู่เสี่ยวไป๋หัวเราะ：“ใช่ แกมันเก่ง แกกล้ามากพอใจยัง？ฮ่าๆ แกพูดถูก ถ้าฉันเป็นแกนะ ไม่ว่าใครจะโทรหาฉันฉันก็จะไม่ออกมาเด็ดขาด ยังไงอยู่ในสถานตากอากาศแกก็ยังปลอดภัย แต่ถ้าแกออกมา แกรู้ไหม？แกจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย”
“ตอนนี้คนทั้งเมืองเอกล้วนอยากฆ่าแกทั้งนั้น”มู่เสี่ยวไป๋พูด：“แน่นอนว่ารวมถึงฉันด้วย”
หลี่ฝางพูด：“พวกแกฆ่าฉัน ฆ่าฉันได้จริงๆเหรอ？”
หลี่ฝางรู้สึกตลกอย่างอดไม่ได้ ส่วนมู่เสี่ยวไป๋กลับขมวดคิ้ว ชี้ไปยังกลุ่มคนด้านหลังพลางพูด：“แกดูให้เต็มตา ด้านหลังฉันมีเป็นร้อยคน แต่ด้านหลังแกมีแค่ไม่กี่คน ทำไม หรือแกคิดว่าคนไม่กี่คนของแกจะขวางคนนับร้อยของฉันได้？”
“นอกจากโหจื่อ ยังมีใครที่ต่อสู่ได้บ้าง？”
มู่เสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างดูถูก：“ส่วนบอดี้การ์ดปิดหน้า4คนของแก ไม่ต้องพูดถึงพวกมันแล้วล่ะ ตระกูลตงฟางส่งคนมาขวางพวกมันอยู่ด้านนอกแล้ว ดังนั้นคืนนี้เป็นวันตายของแกแล้วล่ะ”
หลี่ฝางยิ้มอย่างสงบ：“งั้นเหรอ？ดูเหมือนว่าแกจะจับฉันได้แล้วล่ะสิ”
“งั้นรออะไรอยู่อีก ลงมือเลยสิ มัวพูดมากอยู่ทำไม”หลี่ฝางยิ้มอย่างดูถูก
“ความตายมาเยือนแล้วไม่รู้จักกลัวเลยสักนิด หลี่ฝางนะหลี่ฝาง บางครั้งฉันก็ชื่นชมคแกจริงๆ อายุยังก็น้อย ไม่กลัวอะไรสักนิด”
มู่เสี่ยวไป๋พูด：“ฉันคิดว่าแกจะขอร้องอ้อนวอนให้ฉันปล่อยแกไปซะอีก”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เหมือนแก ที่ไม่มีความหยิ่งในศักดิ์ศรี”
หลี่ฝางยิ้มบางๆ：“แล้วก็ แกคิดว่าฉันต้องตาย ฉันก็ต้องตายจริงๆงั้นเหรอ ฉันแนะนำว่าอย่าด่วนสรุปก่อนที่เรื่องจะออกมาดีกว่า”
“ไม่งั้นเดี๋ยวหน้าแตกเข้า จะอายเอานะ”หลี่ฝางพูดจบก็ก้าวเท้าไปด้านหน้า