NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่763 ความแข็งแกร่งของหลี่ฝาง

มู่เสี่ยวไป๋ทนฟังต่อไม่ไหวแล้ว ความสามารถของหลี่ฝางเขารู้ดี

ในบรรดาทุกคนที่อยู่ที่นี่ คนที่หลี่ฝางสู้ชนะได้คงเป็นมู่เสี่ยวไป๋？

ตอนนี้หลี่ฝางกลับพูดบ้าๆออกมาว่าจะสู้2ต่อ1？

จะโม้ก็ให้มันพอดีหน่อยได้ไหม？

มู่เสี่ยวไป๋มองบนใส่หลี่ฝางพลางพูด：“แม้ส้งผิงจะดูผอมบางอ่อนแอ แต่เคยชกมวยใต้ดิน อย่างแกสู้กับส้งผิงได้เกิน3ท่าก็ถือว่าไม่เลวแล้ว”

หลี่ฝางยิ้มบางพลางมองมู่เสี่ยวไป๋：“เมื่อกี้แกบอกว่าถ้าฉันชนะส้งผิง แกจะเรียกฉันว่าพ่อใช่ไหม？”

มู่เสี่ยวไป๋หัวเราะร่า：“ทำไม แกคิดว่าตัวเองจะสู้ชนะส้งผิงเหรอหรือยังไง？”

ที่มู่เสี่ยวป๋พูดไปเมื่อครู่ เป็นแค่คำพูดตอนโกรธ

แต่เขาไม่คิดว่าหลี่ฝางจะคิดว่าตนพูดจริงจัง

มู่เสี่ยวไป๋คิดในใจ ยังไงหลี่ฝางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของส้งผิง รับปากจะเป็นไรไป？

มู่เสี่ยวไป๋พยักหน้าพลางพูด：“ถ้าแกชนะส้งผิงฉันจะเรียกแกว่าพ่อ สิ่งนี้ไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าไม่ชนะล่ะ？”

“แล้วแต่แกจะลงโทษ”หลี่ฝางพูดอย่างเรียบเฉย

“งั้นเมื่อถึงตอนนี้จะฆ่าแกก็ได้ใช่ไหม？”มู่เสี่ยวไป๋ยิ้งบางๆพลางถาม

หลี่ฝางพยักหน้าพูด：“เมื่อกี้ฉันบอกแล้วไงว่าทำอะไรก็ได้ แล้วแต่แกจะลงโทษ แกไม่เข้าใจรึไง？”

“โอเค เข้าใจแล้ว งั้นเราอย่าเสียเวลา เริ่มกันเลยดีกว่า”

ขณะนี้มู่เสี่ยวไป๋เดินไปข้างๆส้งผิง แล้วกระซิบกับส้งผิง：“เปลี่ยนแผน ไม่ต้องฆ่ามัน ไว้ชีวิตมันก่อน”

ส้งผิงหน้าเสียเล็กน้อย เมื่อครู่มู่เสี่ยวไป๋รับปากเขาแล้วนะ ว่าขอแค่ฆ่าหลี่ฝางได้ ส้งผิงก็จะได้เงินที่ทั้งชีวิตนี้ไม่มีทางหาได้

ตอนนี้กลับบอกไม่ต้องฆ่าแล้ว งั้นเงินก็ไม่ให้แล้วเหมือนกันเหรอ？

มู่เสี่ยวไป๋ตบไหล่ส้งผิงพลางพูด：“เอาล่ะ ไปเถอะ”

แม้ส้งผิงไม่ค่อยพอใจ แต่ทำได้เพียงไม่พูดอะไรเหมือนน้ำท่วมปาก

โทษตายละเว้นได้ แต่โทษเป็นไม่อาจหลบหนี

แม้มู่เสี่ยวไป๋พูดแล้วว่าไม่ให้ส้งผิงฆ่าหลี่ฝาง ตาสายตาที่ส้งผิงมองหลี่ฝางในตอนนี้เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด แค่มองก็รู้ว่าไม่ออมมือแน่

ถังหยู่ซวนที่อยู่ด้านหลังหลี่ฝางร้อนรนขึ้นมาทันที เขาจะเข้าไปด้วยแต่กลับโดนโหจื่อรั้งไว้

“อาจารย์ แค่มองก็รู้ว่าหมอนี่ไม่ธรรมดา เสี่ยวฝางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย”ถังหยู่ซวนมองโหจื่อ พลางพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนกโหจื่อกลับเรียบเฉยมาก：“พวกเขาไม่ยังสู้กันนายก็ด่วนตัดสินแล้วว่าคุณชายจะแพ้งั้นเหรอ？”

“เสี่ยวฝางเป็นยังไงผมรู้ดีกว่าใครๆ ต่อให้เขาใช้ยาดัดแปลงพันธุกรรม แต่ไม่มีใครฝึกฝนเขาก็ไร้ประโยชน์ อย่างมากสมรรถภาพทางกายของเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย จะสู้ชนะคนที่ชื่อส้งผิงได้ยังไง？ส้งผิงผู้นี้แม้จะดูธรรมดา แต่ความดุร้ายในตัวเขาบอกได้ชัดว่าเขาไม่ธรรมดา”

ถังหยู่ซวนขมวดคิ้วพูด：“เสี่ยวฝางจะสู้ชนะเขาได้ยังไง？”

“แม้แต่ผมก็เกรงว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

ถังหยู่ซวนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

โหจื่อพยักหน้าพูด：“ใช่ ถ้าพวกนายสองคนสู้กันนายแพ้แน่นอน”

“งั้นทำไมเรายังไม่ไปช่วย ยืนดูเสี่ยวฝางไปตายงั้นเหรอ？”

ถังหยู่ซวนกลัดกลุ้ม เมื่อก่อนโหจื่ออาจารย์ของตนดูแลเอาใจใส่หลี่ฝางทุกอย่าง กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับหลี่ฝาง

แต่ตอนนี้ทำไมกลับไม่ห่วงหลี่ฝางขนาดนี้？

ยังมีอีก เมื่อก่อนจากที่ถังหยู่ซวนรู้จักหลี่ฝาง หลี่ฝางเป็นคนเงียบๆมาตลอด เขาไม่เคยฝืนทำเรื่องที่ไม่มั่นใจ แต่วันนี้เป็นอะไรไป？

“ถ้าคุณชายมีอันตราย ฉันจะยื่นมือเข้าไปทันที นายไม่ต้องกังวล”โหจื่อพูดปลอบขวัญถังหยู่ซวน

“ฉันรู้ว่านายไม่เชื่อมั่นในความสามารถของคุณชาย คิดว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของส้งผิง แต่นายลองย้อนกลับไปนึกดู คุณชายที่โยนซือถูเฟยออกไปไกลหลายเมตรด้วยมือเปล่าเมื่อครู่ เป็นคุณชายในเมื่อก่อนที่นายรู้จักหรือเปล่า？”

โหจื่อพูดเตือนถังหยู่ซวน

ถังหยู่ซวนกลับไปนึกถึงฉากเมื่อครู่ทันที พอนึกขึ้นได้ก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

ขณะนั้นเอง ส้งผิงมองหลี่ฝางพลางพูด：“คุณชายหลี่ คุณเริ่มก่อน ผมอายุมากกว่าคุณหลายปี เดี๋ยวพอผมชนะแล้วไม่อยากโดนคนพูดว่ารังแกคนที่ด้อยกว่า”

“หรือไม่ ผมให้คุณออกก่อน2-3ก็ได้”สีหน้าส้งผิงเต็มไปด้วยความดูถูก

รับมือกับเด็กน้อยอย่างหลี่ฝาง ปกติส้งผิงสู้ได้เป็นสิบคน

แต่ตอนนี้ไม่ค่อยเหมือนเดิมแล้ว

หลี่ฝางค่อยๆหรี่ตาลง ก้าวเท้าไปด้านหน้า1ก้าว มองส้งผิงพลางพูด：“ขอบใจมาก”

“ฮ่าๆ เริ่มเถอะ ใช้กำลังทั้งหมดของคุณซัดผมสักหมัด”ส้งผิงดูถูกมาก

และยังนึกอยากขำ

เด็กน้อยตรงหน้าจะสู้กับตนคนเดียวจริงๆ？

นี่มันไร้สาระจริงๆ ส้งผิงกระตุกยิ้มอย่างดูถูก เห็นหลี่ฝางปล่อยหมัดมาทางหน้าอกตน เขาก็ยิ้มออกมา：“แรงแค่นี้ ไม่ได้กินข้าวมาเหรอ？”

เมื่อหมัดของหลี่ฝางโดนหน้าอกส้งผิง พลังจากส่วนต่างๆในร่างกายไปรวมกันที่หมัดของตน แม้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างฉับไว แต่หลี่ฝางก็รู้สึกได้ชัดเจน

ในวินาทีนั้น เกิดเรื่องที่คนคาดไม่ถึงขึ้น หมัดที่ดูธรรมดาๆและไม่ทำให้ส้งผิงรู้สึกเจ็บซักเท่าไหร่ของหลี่ฝาง แต่จู่ๆกลับทำให้ร่างกายของเขาได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง

ส้งผิงหน้าถอดสีทันที รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที และแทนที่ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ส้งผิงตาเบิกกว้าง เขามองหลี่ฝางด้วยสายที่ไม่อยากจะเชื่อ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น？

ส้งผิงไม่เข้าใจ ทำไมจู่ๆหมัดของหลี่ฝางถึงได้กดทับมาที่ตัวเขาเหมือนแม่แรงอย่างนี้

ส้งผิงรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในของตนแตกสลายอย่างไรอย่างนั้น ท้องไส้ปั่นป่วนมาก อย่าว่าแต่ข้าวที่กินไปเมื่อคืนเลย แม้แต่ข้าวที่กินไปเมื่อตอนบ่ายก็อ้วกออกมาจนหมด

โชคดีที่หลี่ฝางเก็บหมัดทัน ถอยหลังไป1ก้าว ทำให้ตัวไม่เลอะอ้วก

“เกิดอะไรขึ้น？”

มู่เสี่ยวไป๋และชางสู่อึ้งไปเช่นกัน จากนั้นสีหน้าของทั้งสองก็ดูไม่ได้เลย ดูไม่ได้มากๆ

มู่เสี่ยวไป๋ถีบไปตรงหลังส้งผิง เพื่อให้เขาล้มลงกับพื้น：“แกแม่งลุกขึ้นมา เสแสร้งอะไรของแม่งวะ！”

“เชี่ยเอ้ย อาหารเป็นพิษงั้นเหรอ？คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง！”

มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้ว อารมณ์เสียสุดๆ กว่าจะหาผู้ช่วยมาได้ คิดไม่ถึงว่าจะเลือกคนที่อาหารเป็นพิษ

หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋พลางพูดอย่างเรียบเฉย：“เขาแพ้แล้ว แกจะเรียกฉันว่าพ่อ ตามที่รับปากไปเมื่อกี้ไหม？