NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่782 นี่คือพลังของกำลังภายใน
บทที่782 นี่คือพลังของกำลังภายใน
ท่านจวนมองคนวัยกลางคนนี้ ที่หน้าก็ปรากฏความนับถือเล็กน้อย ท่านจวนพูดกับคนวัยกลางคนนี้ ด้วยใบหน้าที่เคารพว่า:“ชีซาเพื่อนรัก รบกวนคุณจริงๆเลย ต้องให้คุณต้องมาหาถึงที่”
“ผมสมควรมาอยู่แล้ว”
ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าชีซา สองมือยกขึ้นมาไว้ด้วยกัน แล้วพูดกับท่านจวน:“ท่านจวนเคยช่วยเรื่องทุนต่อเซราฟิมของพวกเราตั้งเยอะ เริ่มช่วยระดมทุนตั้งแต่พวกเราพี่น้องก่อตั้งขึ้น จนกระทั่งตอนนี้ บุญคุณที่ท่านมีต่อพวกเรา พวกเราสามคนพี่น้อง ไม่ลืมง่ายๆ”
ใบหน้าท่านจวนเต็มไปด้วยความประทับใจ ชีซาจำบุญคุณของเขาในตอนนั้นได้ เป็นเรื่องที่ยากมาก
องค์กรเซราฟิมนี้ มีผู้นำทั้งหมดหลักๆ พวกเขานั้นแบ่งเป็นชีซา โพ่จุน และก็หมาป่าละโมบ
สามคนนี้ ชื่อที่แท้จริงนั้น ไม่มีใครรู้ พวกเขาล้วนแล้วแต่ใช้ชื่อเล่นมาที่ยุทธภพ
พวกเขาสามคน ถึงแม้จะไม่เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง แต่อย่างน้อยคนที่รู้จักพวกเขา ต่างก็กลัวการมีอยู่ของพวกเขาทั้งนั้น
เพราะว่าสามคนนี้ เป็นองค์กรนักฆ่าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ
ไม่มีใครไม่กลัวพวกเขา
แต่ว่าองค์กรนักฆ่าเซราฟิมนี้ น้อยมากที่จะร่วมความขัดแย้งบนยุทธภพนี้ พวกเขาก็แค่รับจ้างฆ่าคน
คิดไม่ถึงว่า ท่านจวนจะแอบเลี้ยงพวกเขามาตลอด ……
ในความเป็นจริงแล้ว ก่อนที่พวกเขาสามคนนี้จะเข้ามาในวงการ ได้เสริมกำลังท่านจวน ท่านจวนก็เคยรับปรมาจารย์สามคนนี้ มาไว้ภายใต้บังคับบัญชาของตัวเอง
ก็แค่ สามคนนี้ มีความมักใหญ่ใฝ่สูงมากไป และก็ไม่ยอมถวายชีวิตให้ใคร
ท่านจวนรู้ว่าปรมาจารย์แบบนี้ ถึงแม้จะเอามาเป็นลูกน้องไม่ได้ ก็เป็นศัตรูด้วยไม่ได้ จึงให้เงินพวกเขา ให้พวกเขาก่อตั้งองค์กรนักฆ่า เซราฟิม
หลายปีมานี้ เซราฟิมก็ยิ่งใหญ่โตมากขึ้น รวบรวมปรมาจารย์พื้นบ้านได้จำนวนมาก
หลายปีมานี้ ท่านจวนก็ไม่เคยละทิ้งการช่วยเงินสนับสนุนต่อเซราฟิม
อย่างที่พูดกันว่าเตรียมความพร้อมในยามปกติมาอย่างยาวนานก็เพื่อเอาไว้ใช้ในยามเร่งด่วน ตอนนี้ ก็ถึงเวลาที่จะใช้พวกเขาแล้ว
“ชีซา？”
ตอนที่ได้ยินชื่อนี้ ตัวของลุงเฉียน ก็สั่นเล็กน้อย
ถ้าเมื่อกี๊สีหน้าของลุงเฉียนนั้นหนักอึ้ง งั้นตอนนี้ ก็หวาดกลัว
ชีซามาแล้ว ที่ใบหน้าของลุงเฉียน ก็หมดหวังหน่อยๆ
หรือว่า วันนี้ตัวเองจะตายที่นี่？
โหจื่อค่อยๆยืนขึ้นมา ในมือถือกระบี่อ่อนไว้ เดินเข้ามาทีละก้าว
ร่างของโหจื่อ ทำให้คนชื่นชม
เขาฆ่าคนมาเยอะ สู้มาหลายครั้ง เขาที่เดิมทีหมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว กลับต้องยืนขึ้นมาสู้อีกครั้ง
ก็แค่ โหจื่อในตอนนี้ ไม่สามารถสู้ได้
ชีซามองโหจื่อ เดาอะไรออก
“เลือดที่ตัวคุณ ที่เปื้อนนั้น เป็นพี่น้องท้องเดียวกันกับผม？”ชีซาถามไป แล้วก็แสดงอาการเย็นชาอย่างมาก
โหจื่อพยักหน้า พูดว่า:“เลือดของคนอ่อนแอไร้ค่า”
“ไม่มีใคร ที่จะดูหมิ่นเซราฟิมได้ตามอำเภอใจ ไม่อย่างนั้น ก็ตายซะ”
สายตาชีซาคมกริบ มองโหจื่อ:“เหมือนว่าคุณจะสู้ไม่ได้อีกแล้ว ผมในฐานะหนึ่งในผู้ก่อตั้งของเซราฟิม ไม่มีทางเอาเปรียบผู้อื่น ผมจะให้เวลาคุณพักฟื้น รอคุณพักฟื้นดีแล้ว ค่อยมาฆ่าคุณ”
“เหอะเหอะ”โหจื่อหัวเราะอย่างดูถูก มาตรงหน้าของหลี่ฝางกับลุงเฉียน
ท่านจวนไม่ชอบความหยิ่งในศักดิ์ศรีของชีซามาก แต่เขาก็ไม่กล้ามีอิทธิพลต่อความคิดของชีซา
ชีซาในตอนนี้ ท่านจวนไม่อาจออกคำสั่งได้เลย
“ชีซาเพื่อนรัก เด็กคนนี้ฝึกกำลังภายในได้ อย่าปล่อยเขาไปง่ายๆเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นเลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้”ท่านจวนชี้ไปที่หลี่ฝางแล้วพูด
ที่จริง ท่านจวนอยากไว้ชีวิตของหลี่ฝาง เพื่อเอาไว้ศึกษาดีๆ
แต่เมื่อกี๊ ตอนที่หลี่ฝางเกือบจะฆ่าเขา ท่านจวนก็เปลี่ยนความคิดทันที
กำลังภายใน？
รูม่านตาของชีซาขยายกว้างทันที หลายปีมานี้ พวกเขาสามคนพี่น้อง ครุ่นคิดถึงกำลังภายในที่อยู่ในตำนานมาลอด แต่ว่า สัมผัสมานานแล้ว ก็ยังไม่ได้อะไรจากกำลังภายใน
กระทั่งว่า พวกเขาสามคนพี่น้องคิดเหมือนกันว่า กำลังภายในเป็นการมีอยู่ของสิ่งเพ้อฝัน เป็นอย่างหนึ่งที่ไม่มีอยู่
แต่ตอนนี้ท่านจวนกลับพูด เด็กตรงหน้าคนนี้ ดันฝึกกำลังภายใน？
ใบหน้าของชีซา ไม่ใช่แค่ไม่กลัวสักนิด แต่ยังดีใจหน่อยๆ
ใบหน้าของเหยโก่วกับหมาป่าขาว ก็ปรากฏความตะลึงพร้อมกัน
“ท่านจวน คุณล้อเล่นอะไรกัน เด็กคนนี้อายุแค่เท่าไหร่ ฝึกกำลังภายในได้แล้ว？”ในตาของเหยโก่ว นี่คือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ถึงแม้กำลังภายในไม่ใช่ความลับอะไร สำหรับนักศิลปะป้องกันตัว แต่ว่า ถ้าบอกว่าหลี่ฝางเด็กคนนี้ฝึกกำลังภายในได้ พวกเขาไม่เชื่อ
ท่านจวนพูดด้วยใบหน้าซับซ้อน:“บอดี้การ์ดสี่คนของผม มีอยู่สองคนที่ตายในมือของเด็กคนนี้”
“คุณหมายถึงพวกหม่าเฟิง？”ชีซาขมวดคิ้ว ตอนนั้นที่เขารู้จักท่านจวน เคยเห็นพวกหม่าเฟิงแล้ว
สำหรับพวกหม่าเฟิงแล้ว ชีซาเข้าใจอยู่
ท่านจวนพยักหน้า
ชีซาหัวเราะเหอะเหอะ:“ถึงแม้ฟังดูแล้วไร้สาระสุดๆ แต่ผมเชื่อว่าท่านจวนไม่ใช่คนที่ชอบล้อเล่น”
“คุณฝึกกำลังภายใน ทั้งที่อายุน้อยๆแบบนี้ได้ไง？”ชีซามองหลี่ฝาง แล้วถามเบาๆ
“พระเจ้าให้มา”หลี่ฝางพูดไปสั้นๆ
ชีซาได้ยินก็ขมวดคิ้ว ใครจะไปรู้ว่า คำพูดลวกๆแบบนี้ จะไม่อยากฟังอย่างเห็นได้ชัด
เหยโก่วขมวดคิ้ว พูดว่า:“ผมไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะฝึกกำลังภายใน”
ตอนที่เหยโก่วจะลงมือ หมาป่าขาวยื่นมือออกไปพูดว่า:“เมื่อกี๊พวกเราพูดแล้ว เด็กคนนี้ เป็นเหยื่อของพวกเราเอง”
เหยโก่วไม่พอใจหน่อยๆ แต่ก็ได้แต่ยอม เขาโบกมือ พูดว่า:“โอเค คุณจะจัดการก็จัดการ”
ชีซาเตือนหมาป่าขาวไปว่า:“ระวังหน่อย”
หมาป่าขาวพยักหน้า แล้วมาที่หลี่ฝาง
แล้วลุงเฉียนก็เข้าใจ หลี่ฝางเพิ่งได้รับมรดกทางสายเลือดของหลอซ่าสำแดงพลังออกมาได้ไม่มากนัก
เผชิญหน้ากับศัตรูที่รับมือยากอย่างหมาป่าขาว ลุงเฉียนคิดว่า หลี่ฝางสู้แล้วจะต้องใช้แรงหน่อย
แต่ตอนที่ลุงเฉียนจะช่วย เหยโก่วก็ยิ้มยิงฟัน หัวเราะหึหึให้ลุงเฉียน:“ชายชรา คนที่คุณต้องรับมือด้วยคือผม”
พูดไป เหยโก่วก็กระโดด พุ่งเข้ามาที่ลุงเฉียน
ตาชีซาจ้องไปที่หลี่ฝาง เหมือนกับมองเห็นของล้ำค่าอะไรอย่างนั้น
ความเร็วของหมาป่าขาวนั้นเร็วมาก แต่หลี่ฝางกลับมองออกอย่างชัดเจนว่า หมาป่าขาววาบตัวเข้ามา หลี่ฝางหลบกลับได้อย่างคล่องแคล่ว
สีหน้าหมาป่าขาวเปลี่ยนไป:“คุณ……ไม่ธรรมดาจริงๆด้วย”
ในมือหมาป่าขาวหยิบลูกดอกมาสองสามอัน คว้าไว้ในมือ เตรียมจะเขวี้ยงออกไปอยู่ตลอดเวลา
และฉวยโอกาสจากช่องว่างนี้ ท่านจวนจึงคว้าแขนของนักฆ่า พูดไปว่า:“ไปฆ่าเขา”
คนนั้นที่ท่านจวนพูดถึง ก็คือโหจื่อ
โหจื่อในตอนนี้ พิการไปแล้ว ตอนนี้ฆ่าเขา ก็ถือเป็นโอกาสที่ดีที่สุด
แต่ว่า ชีซาเพิ่งพูดไปว่า เขาจะรอให้โหจื่อฟื้นตัวได้ก่อน แล้วค่อยฆ่าเขากับมือ
ตอนนี้ ท่านจวนกลับต้องการให้นักฆ่าคนนี้ไปฆ่าโหจื่อ แล้วนักฆ่าจะกล้าได้ไง？
นักฆ่าคนนี้มองชีซา แต่ความสนใจของชีซา ต่างไปอยู่ที่หลี่ฝาง ท่านจวนมองนักฆ่าคนนี้ แล้วพูดต่อ:“สิบล้าน ถ้าทางด้านชีซาตำหนิขึ้นมา ผมจะช่วยขออภัยให้คุณเอง”
หลังจากมีคำรับประกันนี้แล้ว นักฆ่าคนนี้ก็กลายเป็นร้อนรนขึ้นมาทันที
พวกเขาก็ทำเพื่อเงิน มาเข้าร่วมกับเซราฟิม ตอนนี้ ท่านจวนให้เขาสิบล้านในครั้งเดียว สำหรับนักฆ่าที่เป็นลูกน้องตัวเล็กๆแบบนี้ สิบล้าน ทั้งชีวิตของพวกเขานั้นก็แทบกระอักเลือดที่จะหามาได้
นักฆ่าคนนี้ไม่คิดอะไร ก็เคลื่อนไหวทันที
กริชในมือ ก็เข้ามาแทงทางโหจื่อโดยตรง โหจื่อยกกระบี่อ่อนขึ้นมา หลบการโจมตีนี้
จากนั้น ในมือของโหจื่อ ก็ปรากฏยาสีเหลืองขวดหนึ่ง ความจริงนี้เป็นของหลี่ฝาง โหจื่อถือโอกาสที่ไม่สนใจ ขโมยมา
โหจื่อเอายาสีเหลืองกรอกใส่ในปากของตัวเอง จากนั้น ร่างกายของเขา ก็มีเสียงแตกดังออกมา
แป๊บเดียว พลังที่ตัวของโหจื่อพุ่งสูงขึ้น ชีซาเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ แต่นักฆ่าคนนั้นไม่เห็น เขายังคงคิดว่าตอนนี้โหจื่อเหมือนคนพิการ แค่ขยับตัวก็ฆ่าทิ้งได้
แต่โหจื่อขยับตัว ก็ปรากฏอยู่ด้านหลังของนักฆ่าคนนี้ กระบี่อ่อน โอบไปที่คอของนักฆ่าคนนี้
มีเสียงแทง แล้วมุมปากของโหจื่อ ปรากฏรอยยิ้มที่น่ากลัว
เลือดสด ก็กระจายสีแดงไปที่กระบี่อ่อนในมือของโหจื่อ
ชีซามองโหจื่อ ขมวดคิ้วแล้วถาม:“ที่คุณดื่มเมื่อกี๊ คืออะไร？”
ถึงแม้ชีซาไม่เข้าใจว่ายาสีเหลืองนั่นคืออะไร แต่ความสามารถในการต่อสู้ฟื้นฟูขึ้นมาได้ทันที ทำให้ชีซาหลงใหลอย่างมาก
โหจื่อหัวเราะหึหึ:“นี่คือเหล้าพิษที่พระเจ้าคุณศึกษาออกมา ทำไม คุณก็จะดื่มเหรอ？”
“คุกเข่าลงเรียกผมว่าพระเจ้าสิ บางทีผมอาจจะให้รางวัลคุณสักหยด”โหจื่อพูด
ชีซาได้ยินก็ขมวดคิ้ว ประโยคของโหจื่อ ทำชีซาหงุดหงิดสุดๆ ชีซาพูดอย่างเย็นชา:“อยากตายสินะ！”
จากนั้น ชีซาก็ลงมือ
โหจื่ออยากจะยั่วยุชีซา ให้ลงมือที่เขาสุดๆ
ก็แค่โหจื่อนั้นรู้ดี ในเมื่อชีซาเล็งไปที่หลี่ฝางแล้ว ก็ไม่มีทางยอมวางมือแน่
ถึงแม้หลี่ฝางเอาชนะหมาป่าขาวได้ ชีซาก็จะลงมือจัดการหลี่ฝาง
ดังนั้น ชีซาไม่ใช่แค่ผู้ชม คนๆนี้ ไม่ช้าก็เร็วก็จะลงมือ
ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นโหจื่อก็นิ่งดูดายไม่ได้แล้ว เขาจะจัดการภัยแฝงนี้ทิ้ง แทนหลี่ฝางเอง
ชีซาลงมือ ไม่ว่าจะเป็นความเร็ว หรือว่าพลัง ก็สุดยอดเยอะกว่าหมาป่าขาวกับเหยโก่วมากเลย
หลี่ฝางเห็นการลงมือของชีซา ก็ถอนหายใจ ส่วนหมาป่าขาวในตอนนี้ก็พูดเสียงดูถูก:“นี่น่ะเหรอปรมาจารย์กำลังภายในที่ในตำนานน่ะ？ดูเหมือนจะไม่เท่าไหร่นะ”
ในตำนานกล่าวว่า ปรมาจารย์กำลังภายในนั้นทรงพลังจนน่าหวาดกลัว
คนฝึกศิลปะการต่อสู้อย่างหมาป่าขาวนี้ อยู่ในมือของปรมาจารย์กำลังภายใน ก็มีชีวิตอยู่ไม่เกินหนึ่งนาที
ตอนนี้ หมาป่าขาวสงสัยหน่อยๆว่า ท่านจวนกำลังโกหก หลี่ฝางไม่ใช่ปรมาจารย์กำลังภายในอะไร
หมาป่าขาวส่ายหน้า เหมือนจะผิดหวังหน่อยๆ ลูกดอกในมือเขา ลอยออกไปพร้อมกัน เตรียมจะทำร้ายหลี่ฝางอย่างหนักไม่ก็ฆ่าตาย
และตาของหลี่ฝางในตอนนี้ก็เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว
ตาของหลี่ฝาง แค่มองก็มองทิศทางวิ่งมาของลูกดอกออก เขาก้มเอว เคลื่อนไหวตัว การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หลบลูกดอกพวกนี้พอดี
ฉากนี้ ทำเอาหมาป่าขาวตกใจ
หมาป่าขาวมั่นใจกับลูกดอกของตัวเองเป็นพิเศษ นอกจากเจ้าสำนักทั้งสามแล้ว ก็มีไม่กี่คน ที่สามารถหลบลูกดอกของเขาได้ โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ
แต่หลี่ฝางกลับทำได้
หลังจากหลี่ฝางหลบไป ใบหน้าก็ปรากฏเหงื่อออกมา เหมือนว่า วินาทีที่ลูกดอกพวกนี้ผ่านผิวของตัวเองไป หลี่ฝางก็รู้สึกตื่นตระหนก
“ความเร็วของเขา นั้นไวกว่าผมอีก”
หมาป่าขาวพูดเสียงหม่น:“แต่ว่า คุณขาดการต่อสู้ที่แท้จริง”
จากความเร็วของหลี่ฝาง เขาสามารถเอาชนะหมาป่าขาวได้อย่างง่ายดาย จุดนี้ หมาป่าขาวรู้เป็นอย่างดี
แต่ว่าหาทางออกมาไม่ได้สักพักแล้ว หลี่ฝางก็ยังไม่ได้โจมตีตัวเอง ทำให้หมาป่าขาวคิดว่า เด็กตรงหน้าคนนี้ก็แค่นักฝึกศิลปะการต่อสู้ที่ไม่เอาไหน
หมาป่าขาวหัวเราะอย่างเย็นชา พุ่งเข้ามา มีดในมือยกขึ้นแล้วเอาลง ปาดไปที่ข้างกายของหลี่ฝางโดยตรง
วินาทีที่หลี่ฝางหลบ หมาป่าขาวหมุนตัว ขาข้างนั้นเตะเข้ามา หลี่ฝางเอามือไปบัง แต่ก็ยังถูกเตะออกไปหลายเมตร
“คิดไม่ถึงว่า ปรมาจารย์กำลังภายในที่เคยเจอเพียงคนเดียวในชีวิต วันนี้จะมาตายในเงื้อมมือของผมได้”
หมาป่าขาวส่ายหน้าหัวเราะอย่างดูถูก ขยับตัวขึ้นไป ส่วนหลี่ฝางกลับกระโดดขึ้นจากพื้น กระโดดขึ้นมา ใช้กำลังทั้งตัว ปล่อยหมัดต่อยไปที่หมาป่าขาว
หมาป่าขาวหลบได้ แต่โดยสัญชาตญาณแล้วไม่ได้หลบ เขาจะต่อต้านการโจมตีนี้ ทันใดนั้น ก็เอามีดในมือ เสียบเข้าไปในร่างกายของหลี่ฝาง
แต่ว่า หมาป่าขาวคิดไม่ถึงเลยว่า หมัดของหลี่ฝางนี้ จะเหมือนกับแรงกดดันและการโจมตีขนาดใหญ่
หมัดนี้ต่อยมา ทั้งตัวหมาป่าขาวก็คุกเข่าไปที่พื้น อวัยวะภายในเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เลือดนั้น ก็พุ่งออกมาทันที
“หมาป่าขาว！”
เหยโก่วมองเห็นฉากนี้ ก็ตะโกนอย่างร้อนรน
ชีซาตั้งใจรับมือกับโหจื่อ ไม่กล้าฟุ้งซ่าน
หลี่ฝางมองหมาป่าขาวด้วยสีหน้าราบเรียบ:“ไม่ใช่ว่าคุณไม่เชื่อมาตลอดเหรอว่าผมฝึกกำลังภายใน？นี่ก็คือพลังของกำลังภายใน”
ลมหายใจหนึ่ง แทรกเข้าไปในร่างกายของหมาป่าขาว ทำให้หมาป่าขาวเจ็บปวดอย่างมาก