NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่881 สู้กับพวกเขาแล้ว
“ความคิดของคุณไม่เลว แต่กลัวว่าคนด้านนอกจะไม่ให้เวลาพวกเราหนี”
ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ด้านนอก หลี่ฝางก็ถอนหายใจ
สีหน้าซูเชี่ยนซีดขาว เปิดทางลับหรือปิดทางลับล้วนแต่ต้องการเวลาช่วงหนึ่ง ถึงแม้ช่วงเวลานี้จะสั้นมาก แต่ต้องการเวลาแค่สามวินาที อีกฝ่ายก็จะบุกเข้ามาในห้อง ถึงตอนนั้นพวกเขาก็หนีไม่ได้เลย
“อาจารย์กู่เทียน ทำอย่างไรดี？”ซูเชี่ยนจับมิลลี่สาวใช้ที่อยู่ข้างๆไว้แน่น มองหลี่ฝางอย่างน้ำตาคลอ
“คงได้แต่สู้สักตั้งแล้ว”หลี่ฝางสู้หายใจลึกๆ“มอง”เห็นนักฆ่าที่ใกล้ที่สุดเข้ามาใกล้ประตูแล้ว รู้ว่าลังเลอีกไม่ได้แล้ว ตัดสินใจ ออกแรงขาทั้งสองข้างเตะประตูแล้วพุ่งออกไป
นักฆ่าเสื้อเขียวที่ถือปืนเดินไปหน้าประตูอย่างระมัดระวังยังไม่ทันเห็นฉากในห้องอย่างชัดเจน ก็ตกใจไปชั่วขณะหนึ่งที่จู่ๆถูกหลี่ฝางมาปรากฏตัวตรงหน้า จากนั้นก็เจ็บตรงช่วงหัวใจ หัวใจของเขาถูกหลี่ฝางต่อยจนลอยออกไป
“ยิง！”
นักฆ่าที่อยู่ด้านหลังมีสติขึ้นมาทันที ถือปืนขึ้นมายิง โดยไม่สนว่าเพื่อร่วมทีมของตัวเองจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่
หลี่ฝางหันข้างใช้ไหล่พิงศพของนักฆ่าคนนั้น คว้าปืนของเขาแล้วหันปากปืนออก ตอบโต้อย่างดุเดือดกับนักฆ่ากลุ่มนั้น
เสียงปืนปังปังปังดังทั่วสนั่นอีกครั้ง หลี่ฝางเอาศพมากั้นกระสุนสองสามนัดนั้น หลบตัวกลับไปที่หลังกำแพงอีกครั้ง ด้านนอกมีนักฆ่าสองสามคนล้มลงไปที่พื้นอีกครั้ง
จู่ๆ ลูกระเบิดสีเขียวก้อนกลมๆอันหนึ่งก็กลิ้งเข้ามาพร้อมควัน
“ห่า！”หลี่ฝางตกใจแทบตาย ยิงออกไปโดยไม่คิดใดๆทั้งสิ้น ขว้างระเบิดลูกนั้นลอยออกไปเหมือนกับลูกกอล์ฟใหญ่ๆลูกหนึ่ง ได้ยินแค่เสียงดังสนั่นด้านนอก หูของหลี่ฝางดังลั่นขึ้นมา สั่นสะเทือนด้วยความเจ็บในทันที
นี่เป็นระเบิดมือขั้นสูงที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ
“โหดเหี้ยมขนาดนี้เชียว？จะสู้กับพวกคุณแล้วนะ！”ในใจหลี่ฝางเต็มไปด้วยความโมโห ใช้ประโยชน์จากความปั่นป่วนที่เกิดจากระเบิดด้านนอกยังไม่สงบลง รีบพุ่งออกไป หยิบกริชสองเล่มจากพื้นที่ทำหล่นโดยชายชุดดำคนแรกที่เข้ามาในบ้านติดมือขึ้นมา และพุ่งออกไปราวกับลม
ร่างหลี่ฝางภายใต้ความเร็วนั้นเหมือนกับปีศาจ เดินผ่านระหว่างกลุ่มนักฆ่าเสื้อเขียวเหล่านั้น กริชสองเล่มปาดคอของนักฆ่าเสื้อเขียวเหมือนกับหั่นเต้าหู้ พิษที่อยู่บนกริชฆ่าชีวิตของพวกเขาไปอย่างง่ายดาย ภายใต้ระยะห่างอันใกล้ เหล่านักฆ่าที่ในใจเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกก็ยังยิงปืนไม่ทัน
นอกห้อง การสังหารหมู่ที่บ้าคลั่งดำเนินไปอย่างเงียบๆ นอกจากมีดปาดไปที่คอแล้ว นอกจาก“เสียงหยดตึ๋งตึ๋ง”ของเลือดที่ไหลออกมาจากแผลกับเสียงคร่ำครวญของคนที่ล้มตายแล้ว ทั้งสนามรบก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างแปลกประหลาด
ในห้องเล็ก ซูเชี่ยนกอดมิลลี่ไว้แน่น เธอไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้น และไม่รู้ว่าตอนนี้หลี่ฝางเป็นอย่างไร ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงของหลี่ฝาง：“โอเค กำจัดศัตรูไปหมดแล้ว ออกมาเถอะ”
ซูเชี่ยนยืนขึ้นมา มองไปด้านนอกจากหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย
หลี่ฝางยืนข้างทะเลสาบด้วยเลือดที่ท่วมตัว รอบๆมีศพล้มลงพื้นอย่างไม่เป็นระเบียบ คนรอดสักคนยังไม่มี เขาหันกลับไป แล้วยิ้มไปทางในห้อง：“ตอนนี้พวกเราไปหาพ่อคุณดีกว่า”
……
ทางด้านซูโน่ กำลังดวลปืนอย่างดุเดือด
นอกจากหลี่ฝางแล้ว ซูโน่ยังหายอดฝีมือที่สุดยอดมาคนหนึ่ง เทคนิคยิงปืนนั้นเทพมาก ตอนนี้กำลังถือปืนขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างแปลกประหลาด ยิงใส่ศัตรูที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง
นักฆ่าธรรมดาด้านนอกถูกเขาฆ่าไปเยอะแล้ว เหลือเพียงแต่ผู้ชายที่มีความคล่องตัวสูงมากเท่านั้น ที่สามารถหลบกระสุนภายใต้วิกฤตได้ทุกครั้ง ด้วยความเร็วที่เรียกได้ว่าวิปริต
กระทั่งว่าคนๆนั้นหลบกระสุนไป ก็ยังสูบบุหรี่อย่างไม่สะทกสะท้านไปด้วย
“เดี๋ยวฝ่ายสนับสนุนก็จะมาถึงแล้ว อดทนไว้นะลุงหลิว！”ซูโน่ตะโกนไปทางคนข้างๆ
“ดูถูกใครกันเหรอ เดี๋ยวผมจะจัดการไอ้ระยำนั่นทิ้งทันที！”ยอดฝีมือคนนั้นด่าไปคำหนึ่ง แล้วก็เริ่มใส่กระสุน
ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายเข้าสู่ทางตันที่ผิดปกติ
ซูโน่หลบอยู่ด้านหลังกำแพง ในใจตื่นเต้นสุดๆ
ทางด้านเขาถ่วงเวลามานานแล้ว รออีกเดี๋ยวหลี่ฝางมา เขาก็จะไม่มีอันตรายใดๆอีกแล้ว
ครั้งนี้เขาชนะแล้ว！
ในตอนนี้เอง คนที่อยู่ตรงข้ามเหมือนจะหมดความอดทนแล้ว จู่ๆก็หยิบของอะไรอย่างหนึ่งออกมา ลังเลเล็กน้อย แล้วใช้งานไปเบาๆ
“รีบวิ่ง！”ลุงหลิวกวาดสายตาไปมองเห็นฉากนี้ ทันใดนั้นก็เกิดประกายในใจ ดึงซูโน่ไว้แล้ววิ่งไปด้านหลัง
ปัง！！
ตู้ม！！
มีเสียงดังขึ้น จากนั้นไฟก็ลุกโชนไปทั่วห้องนี้
……
หลี่ฝางในตอนนี้กำลังพาพวกซูเชี่ยนทั้งสองคนรีบวิ่งไปทางซูเฉิง แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นมา จึงมองไปทางด้านนั้น
“ซูโน่！เป็นพี่ชายฉันทางนั้น！”สีหน้าซูเชี่ยนซีดขาวในทันที
ตอนนี้เสียงปืนเสียงระเบิดรอบๆน้อยลงเรื่อยๆ หมายความว่าการต่อสู้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว ดังนั้นเสียงระเบิดนั้นถึงได้กะทันหันขนาดนั้น
รอบๆเต็มไปด้วยศพทุกที่ ควันพลุ่งพล่านลอยออกมาจากอาคารแต่ละตึกที่แผดเผา ลอยออกไปทั่ว อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นที่ทำให้คนขยะแขยง
เป็นครั้งแรกที่ซูเชี่ยนเห็นฉากแบบนี้ กลิ่นคาวเลือดที่มาพร้อมกับกลิ่นเนื้อที่ทำให้คนกระอักกระอ่วน ทำให้เขาขยะแขยง ทนไว้ไม่ให้คายออกมา
ถึงแม้หลี่ฝางก็เป็นครั้งแรกที่เห็นการต่อสู้ที่สู้กันดุเดือดขนาดนี้ กลับน่าแปลกที่ในใจไม่มีความรู้สึกต่อต้านหรือความกลัวเลยสักนิด กลับกันเหมือนกับว่าปรับตัวได้จนเห็นเป็นฉากปกติ
ระดับของการได้รับผลกระทบก็ลึกซึ้งมากขึ้น หลี่ฝางคิดในใจ