NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่884 ผมไม่ยินยอมที่จะยอมรับ
ราฟาเอลฝ่าฟันกำลังภายในไปได้อย่างผ่อนคลาย ผ่อนคลายกระทั่งว่าแม้แต่ตัวเขาเองยังยากที่จะเชื่อ
“น่าเสียดายที่‘มรณะ’ของผม แทบจะเบิกเงินในการโจมตีกับตระกูลซูครั้งนี้ไปหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นก็จะให้ bossใช้ได้”ราฟาเอลทัดผมสีทองของเขา เอาไปไว้ด้านหลัง พูดอย่างเสียใจ
พอฝ่าฟันได้ หน้าตาของเขาก็ดูเยาว์วัยอีกครั้ง ภายนอกดูเหมือนยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด มีทั้งความกระฉับกระเฉงของวัยรุ่น และก็มีความเป็นผู้ใหญ่ของชายวัยกลางคนด้วย บวกกับหน้าตาที่ไม่ใช่ดาราหนังของเขา ก็ทำให้สาวๆคลั่งไคล้ได้
หลี่ฝางพอเข้าใจอารมณ์รีบร้อนของราฟาเอลในตอนนั้นได้บ้าง นั่นเป็นของที่ทำให้เขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ยืดอายุได้ด้วย ถึงแม้จะมีความเป็นไปได้นิดเดียว ก็เพียงพอที่ทำให้เขาเอาทุนทั้งหมดของตัวเองมาสู้
แค่เสียดายก็คือราฟาเอลหรือซูโน่ต่างมองพลังของตัวเองสูงเกินไปหมด สุดท้ายก็ทำให้บอบช้ำไปทั้งสองฝ่าย เกือบจะประสบความพินาศด้วยกัน
“ไปเถอะ ผมก็ควรจะกลับไปได้แล้ว หลายวันก่อนผมเพิ่งรับลูกน้องมาคนหนึ่ง ก็ทำกำลังภายในได้ด้วย คุณเพิ่งฝ่าฟันไปได้ ก็สามารถเรียนกับเขาได้ ผมไม่มีเวลาสอนคุณมากขนาดนั้น”
ลูกน้องคนนั้นที่หลี่ฝางพูดแน่นอนว่าเป็นไท่ซาง สองคนนี้ล้วนแต่เป็นคนที่เขาเพิ่งรับมา พวกเขามีความภักดีหน่อยๆ ที่จริงหลี่ฝางไม่มั่นใจ และให้ไท่ซางไปประเทศจีนตามลำพังในสองสามวันนี้ทำให้เขาไม่วางใจอย่างมาก ในเมื่อเตรียมกลับไปแล้ว ก็เอาพวกเขาสองคนมาไว้อยู่ข้างกายคอยดูละกัน
ตัดสินใจแล้ว หลี่ฝางก็เตรียมไปจากตระกูลซู
จากนั้นที่หลี่ฝางคิดไม่ถึงก็คือ พอได้ยินว่าเขาจะไป ซูเชี่ยนเสียใจอย่างมาก
“อาจารย์ คุณอย่าไปได้ไหม？”ซูเชี่ยนชงชาไป ก็ขอร้องหลี่ฝางไปด้วย
“ไม่ไปไม่ได้ ผมกลับไปยังมีธุระอีก”หลี่ฝางชักหน้าให้โหดเหี้ยมแล้วปฏิเสธ
“เอ่อ……”ซูเชี่ยนทำใบหน้าน่าสงสาร “คุณพาฉันไปได้ไหม？”
“ไม่ได้ ผมมาบ้านคุณ พอกลับไปก็จะเอาคุณไปด้วยแบบนี้ แล้วบ้านคุณจะคิด？”
“อาจารย์……”ซูเชี่ยนเอามือค่อยๆยื่นไปที่เสื้อของตัวเอง
หลี่ฝางหูไวตาไว รีบคว้ามือของเธอ แล้วถอนหายใจ
“อย่าบุ่มบ่าม ผมมีผู้หญิงที่ผมรักแล้ว ผมรักแค่เธอคนเดียว”หลี่ฝางพูดคำที่เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อ
ไม่ใช่เขาไม่อยาก ก็แค่จิตใต้สำนึกสุดท้ายในใจดึงเขาไว้ ทำให้เขาไม่ลงมือกับสาวน้อยคนนี้
“ฉันเข้าใจ อาจารย์ไม่หยุดอยู่ข้างกายฉันแน่”น้ำตาของซูเชี่ยนค่อยๆไหลออกมาจากหางตา“แต่ว่า ไม่มีคุณ ชีวิตครึ่งหลังของฉันก็ไม่มีแสงสว่าง ……”
“เหลวไหลอะไรอีก”หลี่ฝางทนไม่ไหวลูบหัวของซูเชี่ยน“อย่ามาคิดเพ้อเจ้อที่นี่ คุณอายุแค่เท่าไหร่เอง ก็จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับผมแล้ว โตอีกหน่อยเถอะ”
พูดจบ หลี่ฝางก็ออกไปทันที ไม่กล้าทำให้เสียเวลา
ทิ้งไว้เพียงแต่ซูเชี่ยนที่คุกเข่าอยู่ในห้องเล็กๆคนเดียว น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มของเธอ
“อาจารย์ ถ้าอยู่กับคุณไม่ได้ แล้วทำไมต้องให้ฉันต้องพบเจอคุณล่ะ？”
เธอเงยหน้าขึ้น แววตามีความมุ่งมั่น
“ฉันจะต้องหาคุณให้เจอ！”
หลี่ฝางกับราฟาเอลนั่งบนเครื่องบิน จากนั้น ก็มีเครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งบินตามขึ้นไปเงียบๆ
บนเครื่องบิน
“ผู้ชายหล่อมักจะมีปัญหาเยอะแบบนี้”หลี่ฝางถอนหายใจ
“นี่มันปกติมาก” ราฟาเอลที่อยู่ข้างๆพูดอย่างเฉยเมย：“ปัญหาแบบนี้มีไม่กี่คนที่จะได้เจอ”
พูดไป ราฟาเอลรับแชมเปญแก้วหนึ่งที่แอร์โฮสเตสส่งมา
แอร์โฮสเตสคนนั้นเห็นราฟาเอลยิ้มขอบคุณให้เธอ ทันใดนั้นก็มึนๆ เหมือนไปถึงสวรรค์ มึนหัวไปทั้งตัว
“เหอะเหอะ คุณดูเข้าใจดีนะ”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ กำลังจะพูดอย่างอื่น จู่ๆก็เกิดความโกลาหลด้านหน้า
“เกิดอะไรขึ้น？”
ทั้งสองคนมองไปทางนั้น ก็เห็นทางนั้นถูกคนล้อมรอบไว้
และแอร์โฮสเตสเมื่อกี๊ก็แหวกทางทุกคน ตะโกนว่า：“ขอโทษนะคะมีหมออยู่ไหมคะ？ช่วยดูชายชราท่านนี้หน่อยได้ไหมคะ？”
หลี่ฝางมองอย่างชัดๆ ก็เห็นคนแก่คนหนึ่งล้มลงที่พื้น หลับตาลง ขมวดคิ้ว สีหน้าดูแย่
หลี่ฝางส่งสัญญาณหน่อยๆให้ราฟาเอล ราฟาเอลเข้าใจทันที รีบเดินเข้าไป
“ผมคือหมอ ให้ผมดูหน่อยได้ไหม？”
พูดไป ราฟาเอลก็ยิ้มไปทางแอร์โฮสเตสคนนั้น ทันใดนั้นก็ทำให้ความกลัวในใจแอร์โฮสเตสว่างเปล่าทันที
จากนั้น ราฟาเอลก็ยื่นมือช่วยตรวจดูคนแก่คนนั้น อดไปที่หน้าอกของชายแก่เบาๆ ในสายตากลับจริงจังจนสังเกตไม่ได้ง่าย
แป๊บเดียว อาการของชายชราฟื้นฟูขึ้นมา แค่ยังคงหมดสติไม่ตื่น
ราฟาเอลยืนขึ้นมาพูดว่า：“โอเค ให้ชายชราคนนี้พักสักหน่อย แป๊บเดียวก็ไม่เป็นไรแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ”
แอร์โฮสเตสขอบคุณราฟาเอลอย่างประทับใจ ในสายตาเต็มไปด้วยความนับถือและประกายแวววาว
ราฟาเอลพยักหน้า กลับไปนั่งที่นั่ง
“เหอะเหอะ แอร์โฮสเตสคนเมื่อกี๊เหมือนจะชอบคุณเข้าแล้ว”หลี่ฝางพูดเสียงเบา“พอเครื่องลงแล้วคุณพาเธอไปด้วย เธอก็น่าจะไม่ปฏิเสธมั้ง？”
“น่าจะนะ”ราฟาเอลยักไหล่“แต่ว่า เรื่องแบบนี้ผมทำไม่ไหว”