NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่888 ในที่สุดก็กลับมาแล้ว
เวลานี้ หลี่ฝางเปิดห้องโดยสาร ก็มองเห็นด้านหน้าล้อมรอบด้วยรถต่างๆเต็มไปหมด แสงไฟต่างสาดส่องไปที่ร่างเขา คนด้านล่างแต่ละคนเหมือนกับเป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง มองหลี่ฝางอย่างประหม่า
หลี่ฝางตะลึง แล้วหันไปมองผู้โดยสารที่อ้วกอย่างวุ่นวายในห้องโดยสาร จึงเบะปาก แล้วเดินไปที่ห้องนักบิน
“ราฟาเอล คุณเป็นไงบ้าง？”
พอเปิดประตูห้องนักบินออก ก็มีกลิ่นเหม็นออกมาทันที
“boss ผมแย่มาก เจ้าเด็กนี่กลัวจนฉี่ราด”ราฟาเอลพุ่งออกมาจากห้องนักบินอย่างรวดเร็ว อุดจมูกไว้อย่างรังเกียจ
“ไม่ตายก็พอแล้ว”หลี่ฝางหัวเราะหึหึออกมา……
……
พูดตรงๆแล้ว หลี่ฝางไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อพม่าหรือประเทศสองสามประเทศทางนี้นัก ไม่อยากเสียเวลาที่นี่ หลี่ฝางจึงให้ราฟาเอลออกหน้า ยืมอุปกรณ์สื่อสารติดต่อในประเทศ ดูว่าหลิวฮุยช่วยเขากลับไปได้หรือไม่
ถึงแม้เรื่องเมื่อก่อนจะรู้สึกผิดต่อหลิวฮุยมาก แต่พอคิดเพื่อชีวิตของเกาเมิ่งฉีแล้ว หลี่ฝางก็ยังจะทำแบบนี้อีกครั้ง หวังว่าหลิวฮุยจะไม่โกรธเพราะสิ่งนี้ หวังว่านะ……
“คุณยังจะกล้าโทรหาผมอีก？ดร.เกาถูกคุณทำจนไปอยู่ไหนแล้ว？คุณมันระยำ！เดี๋ยวก่อนนะ คุณอยู่ที่พม่า？”
หลังจากโทรติด หลี่ฝางแสดงตัวตนของตัวเองไป ทางนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างรุนแรง และใช้เวลาในการพูดไปไม่กี่คำ หลิวฮุยก็ได้ตำแหน่งของหลี่ฝางแล้ว
“เอ่อ……คุณฟังผมอธิบายนะ……”หลี่ฝางหัวเราะเสียงแห้ง คิดว่าครั้งนี้ตัวเองทำไม่ได้มาตรฐานเท่าไหร่จริงๆ ได้แต่หัวเราะเหอะเหอะพูดสถานการณ์ของตัวเองกับหลิวฮุยไปรอบหนึ่ง
พอหลี่ฝางเอาทุกอย่างพูดไปหมด น้ำเสียงของหลิวฮุยจึงดีขึ้นมาหน่อย พูดว่า：“ดร.เกาเป็นอย่างไรบ้าง？เอาเธอกลับมาได้เมื่อไหร่？”
“อันนี้ผมก็ไม่รู้ น่าจะต้องอีกสักพักหนึ่ง คุณเอาผมกลับไปก่อนโอเคไหม？”หลี่ฝางพูดในใจว่าผู้ชายคนนี้มีแต่เกาเมิ่งฉี ไม่สนความเป็นความตายของตัวเองเลยสักนิด
“……”ทางนั้นเงียบไปเล็กน้อย แล้วก็มีเสียงของหลิวฮุยเข้ามา：“โอเค คุณกลับมาก่อน ส่วนเรื่องอื่นกลับมาก่อนค่อยว่ากัน”
ถึงหลิวฮุยจัดการ ระยะเวลาเดินทางอย่างน้อยก็ต้องหกชั่วโมง เวลานี้หลี่ฝางก็ไม่อยากหนีไปไหนมาไหนแล้ว ได้แต่รออยู่ที่พม่าหกชั่วโมง
“ลูกพี่ เรื่องครั้งนี้ไม่ธรรมดาเลย”ราฟาเอลเดินเข้ามาพูด
“ไร้สาระ ตัวเองก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ธรรมดาแน่”ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่พูดเรื่องที่ไวรัสทำคนกลายเป็น“ซอมบี้”นี้ องค์กรน่ากลัวที่เล็กๆแบบนี้สามารถศึกษาออกมาได้เหรอ？
“ผู้โดยสารบนเครื่องบินเป็นอย่างไรบ้าง？”
“ทั้งหมดถูกกักตัวแล้ว ตอนนี้อยู่ภายใต้การตรวจสอบแยกกักตัวเดี่ยว แล้วยังจะจับพวกเราไว้อีก แต่ถูกผมขวางไว้แล้ว”ราฟาเอลชี้ไปไม่ไกล มีคนหลายคนเดินไปเดินมา มองมาทางนี้อย่างคลุมเครือ
“ช่างเถอะ พวกเราก็ไปดูกันเถอะ ถึงแม้ตัวเองจะรู้ว่าไม่เป็นไร ยังไงก็ให้คนวางใจหน่อย”หลี่ฝางเดินไปทางคนพวกนั้นก่อน
คนพวกนั้นเหมือนรู้มาจากปากผู้โดยสารคนอื่นๆบนเครื่องบินแล้วว่าหลี่ฝางสองคนนี้ไม่ใช่คนทั่วไป จึงไม่กล้าทำอะไรที่มากเกินไปต่อหลี่ฝาง แล้วรีบช่วยเขาตรวจสอบ หลังจากแน่ใจว่าไม่ได้รับการแพร่เชื้อ จึงจัดห้องรับรองพิเศษให้เขา
ถึงบอกว่าเป็นห้องรับรอง แต่หลี่ฝางรู้สึกเหมือนพวกเขาสองคนถูกกักขังแล้ว แต่ว่าเทียบกับผู้โดยสารคนอื่นๆแล้วถือว่าปฏิบัติดีกว่าหน่อย หลี่ฝางกับราฟาเอลรออยู่หกชั่วโมงเต็ม ในที่สุดก็มีคนพาพวกเขาสองคนออกมา
“พวกคุณไปได้แล้ว”คนนั้นที่นำพวกเขาออกมาหน้าตาแย่เหมือนกับกินมูลสัตว์
“ตอนนี้ด้านในเป็นอย่างไรบ้าง ไวรัสควบคุมได้ไหม？”หลี่ฝางถาม
“บอกอะไรไม่ได้เลย”คนๆนั้นชักสีหน้า ทำท่าทางไสหัวออกไปทันที
หลี่ฝางสบตากับราฟาเอล เดินออกไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ทั้งสองเดินไปได้ไกลหน่อย หลี่ฝางจึงพูดว่า：“ดูเหมือนเรื่องนี้จะไม่ได้แก้ไขง่ายๆ”
“boss นี่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา จะต้องมีคนออกนอกหน้าแน่”
“คุณพูดถูก เรื่องเกิดขึ้นแล้วยังไงเราก็ต้องทำให้ถึงที่สุด ไป กลับไปกับผมก่อน”หลี่ฝางยิ้ม เอาเรื่องนี้เก็บไว้ก่อนชั่วคราว แล้วไปซื้อตั๋วบินจากพม่าไปจีน
หลังจากประสบกับความล่าช้าของเรื่องนี้ หลี่ฝางทั้งสองคนนี้ก็สายกว่าที่คาดการณ์ไว้สิบกว่าชั่วโมง จนไปถึงเย็นอีกวัน ในที่สุดก็บินกลับประเทศจีน
เพิ่งลงจอด หลี่ฝางยังไม่ทันโล่งอก ก็ถูกหลิวฮุยที่รออยู่นานที่ด้านนอกสนามบินขวางไว้
“ขึ้นรถเถอะ”เห็นหลี่ฝาง หลิวฮุยก็กลอกตาใส่ พูดด้วยเสียงเย็นชา
“ไปไหนเหรอ？”ในใจหลี่ฝางรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ แต่ใบหน้ากลับถามด้วยรอยยิ้มร่า
“ไปเจอผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งกับผมก่อน จากนั้นพวกเรามาคิดเรื่องที่ต้องชดเชยกัน”
“ชดเชย？ชดเชยอะไร？”หลี่ฝางตะลึง
“เหลวไหล คุณคิดว่าเอาคุณกลับมาจากพม่าง่ายมากเหรอ？คิดก่อนว่าคุณมีเงินเท่าไหร่！”หลิวฮุยเปิดประตูรถ ส่งสัญญาณให้ หลี่ฝางเข้าไปนั่ง
“ไอ้ห่า หลิวฮุยคุณมันขี้งกไปแล้ว！”หลี่ฝางกระโดดเตะอย่างทนไม่ไหว แต่หลิวฮุยเข้าไปในรถแล้ว หลี่ฝางก็ทำอะไรไม่ได้ ยังไงคนอ่อนแอก็สู้คนแข็งแกร่งไม่ได้ ได้แต่พาราฟาเอลเข้าไปนั่งด้านหลัง
“ครั้งนี้ผู้ยิ่งใหญ่คนไหนจะเจอผมเหรอ หาผมมีอะไร บอกให้ผมรู้ก่อนได้ไหม？”