NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่893 ไปเยี่ยมมู่หรงฉางเฟิงที่โรงพยาบาล
“อย่าทำตัวเองเหนื่อยเกินไป พวกเรายังมีเวลาอยู่ ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ”
เงียบไปเล็กน้อย จู่ๆหลี่ฝางก็ถามอีกว่า：“ช่วงนี้ที่บ้านดีไหม？”
“ไม่เลวเลย”ฉินวี่เฟยพยักหน้า พูดว่า“ฉันก็เพิ่งรับช่วงต่อ ยังไม่ชินกับธุรกิจของครอบครัวนัก”
หลังจากพูดคุยทั่วไป ฉินวี่เฟยก็ขับรถไปทำงาน ตอนที่หลี่ฝางกลับไปที่สถานตากอากาศ ก็พบตงฟางเย่นกำลังรอเขาอยู่อย่างไม่คาดคิด ชักสีหน้าชี้อาหารเช้าธรรมดาๆที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นี่คุณทำอะไร？”หลี่ฝางจ้องอาหารเช้าบนโต๊ะด้วยใบหน้าประหลาดใจ
“ชิมสิ”ตงฟางเย่นทำหน้ามุ่ย และก็ไม่อธิบาย พูดสองคำนี้ออกมาอย่างเย็นชา
หลี่ฝางบิดแซนด์วิชมาหนึ่งชิ้น ถามอย่างไม่สบายใจว่า：“คุณคงไม่ได้วางยาไว้ในนี้ใช่ไหม？”
“ไม่กินก็ตามใจ！”ตงฟางเย่นทำเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็หันกลับเดินออกไป
“อะไรกันเนี่ย？”หลี่ฝางรู้สึกสับสน กัดแซนด์วิชในมือไปคำหนึ่ง
“รสชาติไม่เลวเลย คนที่หมกมุ่นอยู่แต่กับยุทธทำอาหารเป็นด้วย？วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไง？”
ในฐานะคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลตงฟาง แน่นอนว่าทำอาหารไม่เป็น แต่หลายวันนี้เริ่มเรียนการทำอาหาร การเปลี่ยนแปลงในระหว่างนี้เป็นเพราะอะไรนั้น หลี่ฝางคิดไม่ออก
จัดการอาหารเช้าบนโต๊ะเสร็จอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางจึงกลับบ้านไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเสร็จ จึงออกมาใหม่อีกครั้ง
หลังจากออกมาก็เห็นโหจื่อขยับมือและเท้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก พอเห็นหลี่ฝาง ตาทั้งคู่ก็เป็นประกายทันที หัวเราะฮิฮิพูดว่า：“ไป ไปโรงพยาบาลกับผม”
“ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ
“มู่หรงฉางเฟิงให้ไท่ซางจัดมือและเท้าจนเข้าโรงพยาบาล เราสองคนซื้อผลไม้ไปเยี่ยมเขาเถอะ”
เห็นรอยยิ้มร้ายกาจของโหจื่อ ในใจหลี่ฝางก็รู้สึกสนใจทันที หัวเราะหึหึ：“ไป！”
ทั้งสองคนขับรถอยู่บนถนน แป๊บเดียวก็มาถึงโรงพยาบาลเมือง พอเอารถจอดเสร็จ หลี่ฝางก็เห็นโหจื่อถือกระเช้าผลไม้ออกมาจากข้างในท้ายรถ จึงถามอย่างแปลกใจว่า：“คุณซื้อผลไม้มาเมื่อไหร่？”
“เตรียมไว้นานแล้ว อีกเดี๋ยวคุณก็ดูดีๆนะ”โหจื่อกะพริบตาทางหลี่ฝาง หัวเราะหึหึ
หลี่ฝางไม่รู้ว่าโหจื่อคิดจะทำอะไร แต่นิ้วหัวแม่ตีนคิดก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ มีจิตใจดูเรื่องครึกครื้น จึงตามโหจื่อขึ้นไปข้างบน ห้องป่วยVIP ของมู่หรงฉางเฟิงโดยตรง
ด้านหน้าห้องคนไข้ของมู่หรงฉางเฟิงมีบอดี้การ์ดสวมสูทสีดำสองคนยืนอยู่ ยืนจ้องคนที่เดินผ่านไปมาเขม็ง แม้แต่พยาบาลกับหมอที่เดินผ่านก็ไม่เว้น เหมือนว่าทุกคนติดเงินสองคนนี้
แต่พอสองคนนี้เห็นหลี่ฝาง ก็ตะลึงเล็กน้อยก่อน จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าหวาดกลัวทันที
ถึงแม้หลี่ฝางไม่เคยเห็นสองคนนี้ แต่เห็นการตอบสนองของพวกเขาแล้ว ก็น่าจะรู้จักตัวเอง
“มู่หรงฉางเฟิงอยู่ในนี้สินะ ได้ยินว่าเขาบาดเจ็บ ผมในฐานะเพื่อนเก่าของเขามาเยี่ยมเขาวันนี้เป็นพิเศษ”หลี่ฝางเดินเข้าไปพร้อมกับหัวเราะ
คนด้านซ้ายที่สวมสูทสองคนก็หัวเราะอย่างประจบ：“คุณชายหลี่ กรุณารอสักครู่ ผมจะเข้าไปบอกสักหน่อย”
“ไม่ต้อง ผมเป็นเพื่อนรักกับมู่หรงฉางเฟิง มาเยี่ยมเขายังต้องให้พวกคุณรายงานอีกเหรอ เขยิบไป”หลี่ฝางตะโกนเสียงดัง แล้วผลักชายสวมสูทสีดำออกไป
ชายสวมสูทสองคนสบตากัน อยากจะไปขวางหลี่ฝาง แต่ถูกโหจื่อจ้องเขม็งและแยกเขี้ยวใส่ ตกใจจนไม่กล้าพูดทันที
หลี่ฝางผลักประตูออกไป ด้านในก็มีเสียงด่าโวยวายออกมาจากด้านใน
“ผมไม่ได้บอกเหรอไงว่าไม่มีคำสั่งของผมพวกคุณห้ามเข้ามาน่ะ？ขยะอย่างพวกคุณสองคนไม่รู้ภาษาคนเหรอ？อยากตบหน้ากันเองอีกใช่ไหม？”
ได้ยินคำนี้ หลี่ฝางจึงเข้าใจทันทีว่าบอดี้การ์ดด้านนอกสองคนนั้นทำไมหน้าบูดเบี้ยวอย่างนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา：“โหย！คุณชายมู่หรง ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลล่ะ？”
เห็นมู่หรงฉางเฟิงสวมชุดคนไข้ หลี่ฝางก็หัวเราะอย่างทนไม่ไหว
ทำอะไรไม่ได้ มู่หรงฉางเฟิงตรงหน้าที่ป่วยอยู่ไม่พอใจ ต่างกันราวฟ้ากับดินกับคุณชายหลี่ที่เย่อหยิ่ง จิตใจฮึกเหิมเมื่อวันก่อนจริงๆ
“หลี่ฝาง คุณเหรอ？”มู่หรงฉางเฟิงนั่งขึ้นจากเตียงทันที จึงส่งผลไปยังแผล เจ็บจนยิงฟันออกมา กัดฟันถามไปว่า：“หลี่ฝาง คุณฟู่ คุณมาทำอะไร？”
“ไม่ใช่ว่าได้ยินคุณเข้าโรงพยาบาลหรือไง ผมเลยมาเยี่ยมคุณหน่อย เกิดอะไรขึ้น คุณไม่ระวังตัวเลยนะ”
“ไม่ต้องลำบากปรมาจารย์หลี่หรอกครับ”
มู่หรงฉางเฟิงตอบกลับอย่างเย็นชา
ในใจเขาคิดว่าผมบาดเจ็บอย่างไรคุณไม่รู้เหรอไง ตอนนี้ยังตั้งใจมาเยาะเย้ยผมอีก？
ในใจมู่หรงฉางเฟิงเสียใจมาก แต่กลับไม่กล้าด่าชี้หน้าใส่หลี่ฝาง ตอนนี้สภาพต่างกับเมื่อก่อนแล้ว ไม่ต้องพูดจาโอเวอร์ ถึงตอนนี้หลี่ฝางกำจัดมู่หรงฉางเฟิงทิ้ง เขาก็หมดหนทาง
“เหอะเหอะ！”
ได้ยินเรียกว่า‘ปรมาจารย์’หลี่ฝางก็ไม่แปลกใจ
น่าจะรู้ความแข็งแกร่งของเขา มู่หรงฉางเฟิงตะโกนไปแบบนี้ก็มีความเสียดสีอยู่ข้างในด้วย
“อ้อ ใช่สิ ผมยังตั้งใจเอาผลไม้มาให้คุณด้วย”
หลี่ฝางกะพริบตาไปทางโหจื่อ โหจื่อเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มในทันที
“ผลไม้ดีนะ กินผลไม้มีประโยชน์ให้ร่างกายแข็งแรง มา คุณชายมู่หรง กินแอปเปิลหน่อย สุภาษิตว่าไว้ว่า กินแอปเปิลวันละลูก จะได้อยู่ห่างมือหมอ”
โหจื่อไม่พูดอะไร หยิบแอปเปิลไปไว้ที่มุมปากมู่หรงฉางเฟิง