NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่896 คฤหาสน์ตระกูลชิว
“ผมบอกให้นะ ได้ยินว่าคุณท่านตระกูลชิวท่านนั้นที่ห่างหายจากโลกภายนอกมาหลายปีจะออกมาแล้ว！”หยูฉายพูดอย่างลึกลับ
“ครั้งนี้คุณท่านตระกูลชิวออกมา ไม่แน่อาจจะเพราะว่าเขาทะลุผ่านปรมาจารย์กำลังภายในได้แล้ว ถึงตอนนั้นตระกูลชิวอยากกลับไปอยู่ตระกูลชนชั้นหนึ่งอีกครั้งก็ไม่ธรรมดาเหรอ？”
“เอ๋？”หลี่ฝางคิดอย่างละเอียด นี่มีความเป็นไปได้จริงๆ
“แบบนี้ก็คือตระกูลชนชั้นหนึ่งพวกนั้นอาจจะได้รับข่าวคราวมาแล้ว ถึงยอมให้ตระกูลชิวมาจัดศึกชิงจ้าวยุทธภพ？”
“เรื่องนี้ผมไม่รู้นะ”หยูฉายหัวเราะอย่างขมขื่น“ผมก็ได้ยินมาเหมือนกัน เลยไม่แน่ใจ”
หลี่ฝางพยักหน้า ไม่ได้พูดต่อ
มีคำถามอะไร รอไปถึงตระกูลชิวก็จะรู้เอง ถึงตอนนั้นอย่าทำเป็นที่สนใจก็ไม่เลว
ตอนที่หลี่ฝางเงียบ ไท่ซางในตอนนี้ที่อยู่ข้างๆกลับไม่จบ พูดไม่หยุดเลย
“หลิงฮุ่ย ตอนที่เห็นคุณในที่สุดผมก็เข้าใจว่าทำไมหมอดูถึงบอกว่าชีวิตของผมยังไม่สมบูรณ์ เพราะว่าคุณเติมเต็มผม ถึงจะสมบูรณ์แบบขึ้นมา”
ตั้งแต่ขึ้นรถมา ไท่ซางก็ไม่หยุดเปลี่ยนลูกไม้พูดคำพูดที่หลายสิบปีก่อนไม่มีใครชอบฟัง ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ยอมหยุด
หยูหลิงฮุ่ยที่รู้สึกเหลือทน ก็เริ่มด่าเขาขึ้นมา ไม่ใช่แค่ไม่ทำให้เขาหุบปากได้ กลับกันยังทำให้เขาดีใจมากขึ้น จึงต้องหุบปากลงอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วเลือกจะไม่สนใจเขาแทน
หยูฉายที่อยู่ข้างๆก็ทำอะไรไม่ได้
ที่จริงเขาอยากรู้จักสองคนนี้ในระหว่างทางที่ไปตระกูลชิว ถึงตอนนั้นก็จะมีสิทธิ์ในการพูดที่ศึกชิงจ้าวยุทธภพมากขึ้น
ใครจะไปคิดว่าไท่ซางที่เพิ่งเห็นและขึ้นมา จะทำให้หยูฉายปวดหัวมาก
เขากลับรู้สึกดีมากต่อหลี่ฝาง แต่การแสดงออกของไท่ซางกลับทำให้หยูฉายล้มเลิกความคิดที่จะผูกมิตรกับทั้งสองคนโดยสิ้นเชิง
หลี่ฝางก็รู้สึกขายขี้หน้าเล็กน้อย ยังไงการแสดงออกของไท่ซางตอนนี้ก็เหมือนโรคจิต ถ้าเป็นคนทั่วไปคงถูกชกจนไม่กล้าไปเจอใครแล้ว
คิดถึงตรงนี้ หลี่ฝางยิ่งจ้องไท่ซางอย่างโหดเหี้ยมโหดเหี้ยมมากขึ้น ทำให้ไท่ซางหุบปากลงอย่างเชื่อฟังทันที
เพราะว่าเขามองคำว่า“ถ้ากล้าพูดอีกคำจะชกคุณจนไม่กล้าไปเจอผู้คนแน่” จากสายตาของหลี่ฝางออก
เขาเป็นคนที่มองสายตาของคนอื่นออก เหมือนกลับระหว่างทางเมื่อกี๊ ถึงแม้เขาจะบ่นอยู่นาน หลี่ฝางกลับไม่ได้โกรธจริงๆ
ทันใดนั้นไท่ซางก็เงียบลง กลับทำให้หยูหลิงฮุ่ยแปลกใจขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะมองสำรวจหลี่ฝางเล็กน้อย
เพราะว่าเมื่อกี้เธอก็สังเกตถึงสายตาที่หลี่ฝางจ้องไท่ซางได้ แค่คิดไม่ถึงว่าไท่ซางจะเชื่อฟังหลี่ฝางได้ขนาดนี้
ในใจหยูหลิงฮุ่ยก็สงสัยมากขึ้น หลี่ฝางกับไท่ซาง ทั้งสองคนนี้จะต้องไม่ใช่เพื่อนกันทั่วไปแน่ กลับกันยิ่งเหมือนว่า ……เป็นความสัมพันธ์ของลูกพี่กับลูกน้อง
ก็แค่หลี่ฝางเกินคำว่าธรรมดาเกินไป หยูหลิงฮุ่ยสำรวจอยู่นาน ก็ไม่เห็นอะไรเป็นพิเศษ
ก็ตามนี้ หยูหลิงฮุ่ยได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจ ไม่ไปคิดอีก
สิบนาทีถัดมา ในที่สุดรถก็ขับมาถึงพื้นที่โล่งๆ จากถนนคดเคี้ยวเล็กๆ
แล้วภูเขาราบเรียบอันกว้างใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน
“ในที่สุดก็ถึงแล้ว”หยูฉายหัวเราะขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว ด้วยความเร็วจึงพารถขับมาที่ลานจอดรถโล่งๆแห่งหนึ่ง
“นี่เหรอ？ทำไมไม่มีอะไรเลย？ตระกูลชิวอาศัยอยู่ใต้ดินนี่น่ะเหรอ？”ไท่ซางมองไปรอบๆ ก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“เหอะเหอะ ปัญญาอ่อน”หยูหลิงฮุ่ยหัวเราะดูถูก“ตระกูลชิวอยู่ที่หุบเขาข้างล่างต่างหาก！”
“หลิงฮุ่ย！ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ！”หยูฉายอดไม่ได้ที่จะตำหนิลูกสาวตัวเองไปทีหนึ่ง
เห็นลูกสาวตัวเองหันหน้าไปอย่างโกรธเคือง หยูฉายจึงอธิบายอย่างขอโทษว่า：“ว่ากันว่าตอนนั้นปรมาจารย์อาวุโสตระกูลชิว ทำตามอาจารย์ฮวงจุ้ยชี้นำ จึงต้องเอาตำแหน่งของคฤหาสน์ไปอยู่ใต้หุบเขา ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ฮวงจุ้ยดี เดินลงไปตลอดตามเส้นภูเขานี้ก็จะถึงแล้ว”
พวกหลี่ฝางสองคนมองไปตามทางที่หยูฉายชี้ ก็เห็นอาคารที่ซ่อนอยู่ภายใต้กลุ่มเมฆอย่างเลือนราง
“ห่าเอ๊ย ฮวงจุ้ยดีอะไรกันล่ะ”ไท่ซางด่าอย่างไม่พอใจ“แม้แต่ถนนก็ยังไม่ซ่อม ต้องให้คนขึ้นลงเขาไปมาแบบนี้ สมควรแล้วที่ตระกูลชิวจะต่ำต้อยลงไป！”
“เอ่อ！”ได้ยินไท่ซางพูดแบบนี้ หยูฉายมองซ้ายมองขวาอย่างกังวลทันที แล้วจึงพูดเสียงเบา：“แต่อย่าพูดแบบนี้ในที่นี้ ให้คนของตระกูลชิวได้ยิน ไม่งั้นพวกเราจบเห่แน่！”
ถ้าไท่ซางอยู่ที่อื่น จะพูดยังไงก็ช่างเขาเถอะ ที่สำคัญคือตอนนี้หยูฉายยืนอยู่กับพวกเขา ถ้าทำให้คนเข้าใจเขาผิดว่าไม่พอใจตระกูลชิวด้วยจะทำยังไง？
“หึ นี่ยังไว้หน้าเขานะ ถึงหัวหน้าครอบครัวตระกูลชิวจะอยู่นี่ ผมยังควรด่าเหมือนกันไหม！”ไท่ซางทำเสียงฮึดฮัดอย่างดูถูก“กล้าพูดเหลวไหลกับผมอีก ดูสิผมจะตบเขาตายไหม！”
ถ้ารู้ตัวตนของไท่ซาง พ่อลูกตระกูลหยูก็จะเชื่อคำพูดของไท่ซางเอง แค่เสียดายที่พวกเขาไม่รู้ ดังนั้นทัศนคติที่หยูหลิงฮุ่ยมีต่อไท่ซางก็ยิ่งดูถูก
“ตอนนี้พูดจาฟังดูดีนะ ถ้าได้เจอหัวหน้าครอบครัวตระกูลชิวจริงๆ ฉันกลัวว่าคุณจะตกใจกลัวจนฉี่ราดน่ะซิ！”
หัวหน้าครอบครัวตระกูลชิว ชิวเฉิงหลี่ เป็นคนที่มีชื่อเสียงมานาน เผชิญหน้ากับรุ่นน้องที่ไม่มีชื่อเสียงใดๆอย่างไท่ซางนี้ ในสายตาหยูหลิงฮุ่ย แค่มือข้างเดียวก็สามารถตบให้ตายได้
เห็นไท่ซางกับหยูหลิงฮุ่ยจะทะเลาะกันไม่หยุดอีก หลี่ฝางรีบห้ามไท่ซางไว้ พูดว่า：“พวกเรารีบลงไปดีกว่า”
ไท่ซางได้ยินคำนี้ ได้แต่หุบปากอย่างเชื่อฟัง ตามหลังหลี่ฝางเดินลงไปถนนเล็กๆนั่น