NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่899 ธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ
แต่แค่พลังแบบนี้ก็เพียงพอที่จะหวาดกลัว ดังนั้นจึงให้พ่อบ้านออกมาต้อนรับไท่ซางเองกับตัว
หลี่ฝางที่อยู่ด้านหลังหมดหนทางเล็กน้อย ที่จริงเขาแค่อยากให้ไท่ซางโชว์ความทรงพลังของพลังภายนอกขั้นสูงสุดออกมา เพื่อสถานที่พักก็พอแล้ว
แต่ไท่ซางมีนิสัยชอบโชว์ จึงได้ปล่อยพลังของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ออกมา
ต้องรู้ว่า ยอดฝีมือกำลังภายในบนโลกที่จริงแล้วน่าสงสาร ฝึกฝนยากลำบากเป็นเวลาหลายสิบปี คนรุ่นเก่าที่แข็งแกร่งก็เตรียมจะเข้าโลงอยู่ได้ไม่นานแล้ว ถึงไม่ได้ฝึกฝนกำลังภายใน แต่กลับมีค่ากับคำว่า“ปรมาจารย์”คำนี้
ส่วนพลังภายนอกขั้นสูงสุดกับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ความต่างก็ถือว่าต่างกันราวฟ้ากับดิน
ดังนั้นพ่อบ้านวิ่งออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง ก็ทำให้พวกเขาได้รับความสนใจมากเกินคาด
ทำให้หลี่ฝางไม่พอใจอย่างมาก
“ผมนามสกุลไท่！”ไท่ซางตอบไปอย่างนั้น
พ่อบ้านพูดอย่างสงสัย：“ปรมาจารย์ไท่！ฟังดูแล้วไม่ใช่คนประเทศนี้？”
ถึงแม้หน้าตาของไท่ซางจะไม่ต่างกับคนในประเทศมาก แต่พูดภาษาจีนแล้วยังทะแม่งอยู่หน่อยๆ
“ทำไม？ไม่ได้เหรอ？”ไท่ซางไม่ค่อยพอใจกับคำถามที่ดูเหมือนแสดงความนับถือของพ่อบ้าน จึงขมวดคิ้วถาม
“ไม่ไม่ไม่ ไม่ได้หมายความอย่างนี้เลย ศึกชิงจ้าวยุทธภพก็เชิญเพื่อนๆทั่วสารทิศมาเข้าร่วมอยู่แล้ว ปรมาจารย์ไท่มาได้ ถือว่าไว้หน้าตระกูลชิวผมมาก！”พ่อบ้านพูดต่อว่า“ปรมาจารย์ไท่ เชิญด้านในครับ！”
พูดจบ พ่อบ้านก็เชิญไท่ซางเข้าไปอย่างเคารพ
“นี่ก็พอได้！”
เห็นสถานการณ์แล้ว ไท่ซางก็บ่นพึมพำ แล้วชี้ไปที่หลี่ฝางพูดแนะนำว่า：“นี่คือเพื่อนรักผมกู่เทียน มาด้วยกันกับผม พวกคุณจะทิ้งเขาไว้ไม่สนใจไม่ได้！”
พ่อบ้านมองหลี่ฝางอวบหนึ่ง คิดว่าหลี่ฝางก็แค่คนทั่วไปที่ธรรมดาไม่มีอะไรน่าแปลกเท่านั้น
ที่จริงนักรบแบบนี้ไม่มีคุณสมบัติเข้าไปที่ตระกูลชิว แต่ในเมื่อไท่ซางปรมาจารย์คนนี้พูดแล้ว เขาจึงไม่กล้าปฏิเสธ
“แน่นอน เพื่อนของปรมาจารย์ไท่ ผมตระกูลชิวก็ต้องต้อนรับอย่างดี เชิญเข้ามาสิ”พ่อบ้านรีบพยักหน้าพูด
หลังจากพวกหลี่ฝางสองคนเข้าไปที่ตระกูลชิว ในที่สุดพ่อบ้านก็เช็ดเหงื่อที่มุมหน้าผาก แล้วโล่งอก
หันกลับไป พลังของพ่อบ้านก็เร็วขึ้นมาอย่างมาก ชี้ไปที่ลูกน้องสองคนนั้นแล้วพูดว่า：“พวกคุณสองคนไม่ต้องทำงานตรงนี้แล้ว ไปซะ！”
พ่อบ้านพูดออกมาประโยคเดียว ทำให้ลูกน้องสองคนสีหน้าซีดขาวทันที
พวกเขาสองคนเฝ้าประตูให้ตระกูลชิว คนที่มาทำธุระที่ตระกูลชิวต่างให้เกียรติพวกเขา บางครั้งก็ยังแสดงความกตัญญูต่อด้วย
เช่นศึกชิงจ้าวยุทธภพครั้งนี้ พวกเขาก็แสดงความโดดเด่นให้ผู้คนสนใจ ถ้าเป็นที่อื่นล่ะก็ คนฝึกยุทธพวกนั้นคงไม่มองพวกเขามากนักหรอก
ทั้งสองรู้จักนิสัยของพ่อบ้านอย่างดีจึงไม่ได้หาทางหนีทีไล่ ได้แต่ถอนหายใจลึกๆ ออกไปด้วยความเสียใจ แล้วหาทางออกอื่น
หลังจากคนใช้สองคนออกไป พ่อบ้านจึงหันกลับไปตามติดพวกไท่ซางสองคน นำพวกเขาเดินรอบตระกูลชิว แนะนำอาคารก่อสร้างทีละตึกของตระกูลชิว
เดินไปสักพัก ไท่ซางก็หยุดฝีเท้าลง ถามว่า：“ผมเหนื่อยแล้ว พวกคุณมีที่พักหรือเปล่าเนี่ย？”
พ่อบ้านรีบหัวเราะ：“เตรียมไว้ให้ปรมาจารย์ไท่นานแล้วครับ กรุณาตามผมมา”
แป๊บเดียว พ่อบ้านก็พาหลี่ฝางสองคนนี้มาที่หน้าเรือนห้องเดี่ยว สภาพแวดล้อมของที่นี่ดีมาก เงียบสงบ
“นี่คือสถานที่พักที่ตระกูลชิวเตรียมไว้เพื่อปรมาจารย์”พ่อบ้านหัวเราะ：“ปรมาจารย์ไท่ คุณพักเรือน 2ทางนั้นเป็นไง？”
“งั้นเรือน 1ล่ะ？”ไท่ซางไม่พอใจ
ดูจากภายนอกแล้ว เห็นได้ชัดว่าเรือน 1ดีกว่าเรือน 2เยอะเลย
“แค่กแค่ก ช่วงนี้ปรมาจารย์ที่เพิ่งทะลุผ่านกำลังภายในได้ จะพักอยู่ที่เรือน 1”พ่อบ้านรีบอธิบาย
ไท่ซางเข้าใจทันที ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน เขาก็ไม่คิดบัญชีด้วย
ยังไงเขาก็ไม่ได้โชว์ความแข็งแกร่งของกำลังภายใน และก็ไม่ดีที่จะข่มขู่พ่อบ้านนี้ที่มีท่าทีให้ความเคารพมาตลอด
ถ้าโชว์ความแข็งแกร่งของปรมาจารย์กำลังภายใน ตัวตนก็จะมีพิรุธออกมา
“งั้นคุณหาสถานที่ให้เพื่อนผมด้วย”ไม่ได้พัวพันกับคำถามของเรือน 1ต่อ ไท่ซางก็ส่งต่อความลำบากใจกับอีกคำถามหนึ่งให้
พ่อบ้านยังไม่ค่อยโล่งใจ ได้ยินคำถามของไท่ซาง ใจของเขาก็ไม่สบายใจ
ขยะที่ความแข็งแกร่งอยู่ต่ำนั้น คุ้มค่าที่ต้องหาที่พักอีกที่ให้เหรอ？
แต่ว่าพ่อบ้านไม่กล้าพูดลอยๆใส่ไท่ซาง ได้แต่ตอบไปว่า：“พวกเราได้จัดที่พักอีกที่ให้คุณกู่แล้ว”
“ไม่ได้ เพื่อนผมจะพักแย่กว่าผมไม่ได้ เขาเป็นเพื่อนที่ดีของผม！พวกเราพักด้วยกันกินด้วยกัน！”ไท่ซางโบกมือพูด
ได้ยินคำนี้หลี่ฝางก็หน่าหม่นลง ผู้ชายสองคน พูดแบบนี้รู้สึกแปลกๆ
“เอ่อ……เรือนพวกนี้จัดให้ปรมาจารย์แล้ว……”พ่อบ้านพึมพำ
ทางนี้รวมแล้วมีเรือนอยู่ไม่กี่ห้อง ถ้าให้หลี่ฝางแล้วปรมาจารย์ที่มาทีหลังไม่มีห้องพักจะทำอย่างไร？
อีกอย่างหลี่ฝางที่ไม่เอาไหนแบบนี้ทำไมต้องให้พักที่แบบนี้？ปรมาจารย์คนอื่นได้ยินแล้วจะไม่พอใจได้
แน่นอนว่า ปัญหาพวกนี้พ่อบ้านไม่กล้าพูด
“ผมไม่สน คุณต้องหาห้องให้เพื่อนผม ไม่งั้นผมก็จะไปจองห้องเอง แต่พวกเราต้องคุยกันให้เรียบร้อย ถ้าผมลงมือ เรื่องราวจะรับมือยากแน่！”
ไท่ซางจ้องเขม็ง แล้วพูดข่มขู่