NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่937 พินาศไปด้วยกัน
“พวกคุณด่าผมหน่ะได้ แต่ถ้าหัวใจผมเตินเร็วขึ้นก็อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน เมื่อถึงตอนนั้นพอมันระเบิด เจอกันที่ถนนยมโลกพวกคุณจะมาด่าผมไม่ได้นะ”
ชิวเฉิงหลี่พูดอย่างหน้าไม่อาย อีกทั้งยังใช้สายตายั่วยุกวาดมองไปทั้งจัตุรัส
ทันใดนั้น ผู้คนที่ด่ากราดกันเมื่อครู่ก็เงียบปากลงทันที
“เป็นไงล่ะห้ะ？”ชิวเฉิงหลี่พูดเย้นหยันใส่ชิวจงเทียน
“ไอ้สารเลว！”ชิวจงเทียนด่ากราดออกมา“แกจะทำอะไรกันแน่！”
ชิวเฉิงหลี่ยิ้มร่า พูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย：“แน่นอนว่าต้องการให้พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ก่อตั้งขึ้นอย่างราบรื่นหน่ะสิ แกคิดว่าฉันจะโง่เหมือนแกรึไง การโดดลงไปอยู่ภายใต้สายตาของต้าเซี่ยหลงเช่ว ก็ต้องเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าถึงจะถูก！”
“นิสัยที่โฉดชั่วเหมือนหมาป่าอย่างที่คิดไว้จริงด้วย”หลี่ฝางพูดขึ้นเรียบๆ
“นิสัยที่โฉดชั่วเหมือนหมาป่าแล้วจะทำไม！”ชิวเฉิงหลี่ฉีกหน้ากากออกมาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
“อย่างมากก็แค่ตายไปด้วยกัน แกดูข้างๆแกสิ นอกจากแกแล้ว ยังมีไท่ซางนั่น แล้วก็หลานสาวสุดที่รักของฉัน ทุกคนตายไปพร้อมกัน ดูสิว่าแกกล้าหรือไม่ก！”
ไท่ซางได้ยินเช่นนั้นก็ถามออกมาอย่างอดไม่ได้：“คุณรู้จักผมงั้นเหรอ？”
“ในเมื่อปรมาจารย์หลี่เปิดเผยตัวตนออกมาแล้ว ทำไมฉันจะไม่รู้จักแก？ไหนว่าหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ที่แท้ก็ไปเป็นหมารับใช้ให้หลี่ฝาง นี่หน่ะเหรอที่เรียกว่าปรมาจารย์กำลังภายใน？”
ชิวเฉิงหลี่ทำสีหน้าดูถูกยั่วโมโห เหมือนมั่นใจว่าไท่ซางไม่กล้าทำอะไรเขา
ไท่ซางก็ไม่กล้าทำอะไรจริงๆนั่นแหละ เขาไม่อยากตายอยู่ที่นี่ ถ้าถูกคนดูถูกไม่กี่คำแล้วจะตาย ตอนนั้นเขาคงไม่ตกลงเป็นศิษย์ของหลี่ฝางหรอก
ขณะนั้นเอง ในที่สุดกู่ยี่เทียนก็ถามขึ้น：“ว่าข้อเสนอของคุณมาเถอะ”
“ถ้าพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกคงง่ายขึ้นเยอะ？”ชิวเฉิงหลี่ยิ้มเยาะ“ง่ายมาก ผมต้องการเป็นผู้นำพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ และพวกคุณต้าเซี่ยหลงเช่วก็ห้ามยื่นมือเข้ามายุ่ง！”
“ฝันไปเถอะ”กู่ยี่เทียนพูดด้วยความเย็นชา
“คุณคิดว่าผมตอบตกลงคุณแล้ว คุณจะนั่งบนตำแหน่งผู้นำได้อย่างมั่นคงงั้นเหรอ？”กู่ยี่เทียนพูดเหยียดหยาม“ดูสารรูปตัวเองก่อนเถอะแล้วค่อยพูด”
พูดได้ว่าชิวเฉิงหลี่นั้นทำให้คนไม่พอใจเป็นจำนวนมาก จากวันนี้ไปมีศัตรูทั่วทุกหนแห่ง ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้มีระเบิดขู่ไว้ เขาโดนผู้คนในจัตุรัสยำเละไปแล้ว
“ฉันเป็นผู้นำพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ใครจะกล้าทำอะไรฉัน！ไม่กลัวนักศิลปะการต่อสู้ในพันธมิตรฉันรึไง？”ชิวเฉิงหลี่ตะโกนเสียงดังบ้าๆบอๆ ไม่สนใจสักนิดว่ากู่ยี่เทียนกำลังพูดอะไรอยู่
ทุกคนในตอนนี้กังวลใจ ชิวเฉิงหลี่นั้นบาไปแล้ว ใครจะไปรู้ว่าต่อไปคนบ้าจะทำอะไร？
“เลิกไร้สาระ รีบตอบตกฉันลงมา ไม่งั้นฉันจะจุดระเบิดเดี๋ยวนี้”ชิวเฉิงหล่ำพูดขึ้นอีกครั้ง
“ต่อให้ผมตอบตกลงคุณไปก็ไม่มีประโยชน์”กู่ยี่เทียนพูดขึ้น“เรื่องนี้ ไม่มีลูกพี่ใหญ่พูด ที่ผมพูดไปก็ไม่นับ”
“งั้นคุณไปหาเขาเดี๋ยวนี้！”ชิวเฉิงหลี่พูดอย่างเสียสติ“เรียกเขามา ฉันจะดูซิว่าเขาตกลงหรือไม่ตกลง！”
กู่ยี่เทียนถอนหายใจในใจ ชิวเฉิงหลี่นี่ไม่ปกติแล้ว ตอนนี้ยากที่จะสนทนากับเขาจริงๆ
“เดี๋ยวก่อน！”จู่ๆเสียงของหลี่ฝางก็ดังขึ้น
เขาในตอนนี้ก็ยังคงมีท่าทีที่เงียบสงบ เหมือนเรื่องที่เผชิญอยู่ไม่ใช่เรื่องความเป็นความตายเรื่องใหญ่อะไร
“ชิวเฉิงหลี่ มีคำถามหนึ่งที่ผมอยากถามคุณ”หลี่ฝางพูด
“ถามอะไร แกว่ามา”ชิวเฉิงหลี่พูดอย่างอันธพาลสุดๆ
“คุณเป็นคนฆ่าชิวเฉิงเห้า น้องชายของคุณหรือเปล่า？”
คำถามนี้ทำเอาทุกคนถึงกับอึ้ง
ทุกคนคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะถามเรื่องนี้ออกมา ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้
แม้ชิวเฉิงเห้าตายอย่างมีเลศนัย แต่ถ้าเทียบกับความเป็นความตายของทุกคนในตอนนี้ เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องเล็กไปเลย
ทว่ามีคนหนึ่งท่ามกลางฝูงชนปิดปากด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ
บางทีสำหรับคนอื่นเรื่องนี่อาจเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับชิวทิงหยุนมันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ
“แกถามเรื่องนี้งั้นเหรอ？”ชิวเฉิงหลี่กลับหัวเราะอย่างประหลาดๆ แล้วพูดยอมรับ：“ฉันเป็นคนฆ่าเอง ทำไม？ใครใช้ให้มันมาแย่งตำแหน่งเจ้าบ้านกับฉันล่ะ！”
ทันใดนั้น ทุกคนในจัตุรัสก็ระเบิดคำด่าทอขึ้นมาอีกครั้ง
“เรื่องแค่นี้……”หลี่ฝางมองไปที่ชิวทิงหยุนที่อยู่ในกลุ่มคน พบว่าเธอร้องไห้หนักมาก ดั่งสาวเจ้าน้ำตาก็ไม่ปาน
“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่ผมคิดว่าถ้าคุณไม่พูด หลังจากนี้ก็คงไม่มีโอกาสพูดอีก”หลี่ฝางพึมพำ แล้วจู่ๆก็คว้ามีดเล็กๆออกมา
มันเป็นแค่มีดเล็กธรรมดาๆ ดูคล้ายมีดแกะสลัก มีแค่ปลายมีดที่คมกริบแวววาว
ได้มาจากเมื่อวาน ไม่มีความพิเศษอะไร แค่ไม่พังง่าย
“แกกล้าฆ่าฉันงั้นเหรอ！”สายตาชิวเฉิงหลี่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวทันใด
เขาไม่ได้บ้า！ที่แสร้งทำบ้าๆบอๆแบบนี้ ก็แค่แสดงให้ทุกคนในจัตุรัสดูก็เท่านั้น！
ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหลี่ฝางจะลงมือ เขาก็กลัวสุดๆ！
“ทำไมจะไม่กล้า？”
หลี่ฝางทิ้งมีดเล็กนั่นไปอย่างไม่ลังเล
“ไม่！”
ทุกคนมองมีดเล่มนั้นลอยไปแทงชิวเฉิงหลี่ตาไม่กะพริบ
กู่ยี่เทียนกำลังจะห้าม แต่ก็ฉุกคิดขึ้นได้ จึงไม่ได้ทำอะไร
“ฉึก！”
ปลายมีดแทงไปที่ระหว่างคิ้วของชิวเฉิงหลี่อย่างแม่นยำ
วินาทีนั้น ชิวเฉิงหลี่แม้แต่จะตั้งสติก็ไม่ทัน ดวงตาทั้งคู่ไร้ราศี ตัวแข็งทื่อไม่ขยับไปไหนราวกับก้อนหิน