NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่938 คุณจะไปแล้วงั้นเหรอ？
ขณะเดียวกันที่กลายเป็นหิน ยังมีผู้คนที่อยู่ด้านล่างเวที
ตอนนี้ในหัวทุกคนมีความคิดนี้แวบเข้ามา：แย่แล้ว……
แต่ทว่าผ่านไป1วินาที……10วินาทีก็แล้ว……
ทั้งจัตุรัสยังคงเงียบสงบ
“ทะ ทำไมไม่ระเบิด ？”
ทุกคนแปลกใจมาก คนบางส่วนที่ปิดตารอความตายไปแล้วก็เบิกตาโพลงขึ้นมา มองกวาดตัวเองที่ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย รวมถึงชิวเฉิงหลี่ที่ยืนแน่นิ่งอยู่บนเวที
“หรือว่า……”
“ชิวเฉิงหลี่โกหก！โกหกแน่ๆ！”
“ฉันก็ว่า เขาจะกล้าพินาศไปกับพวกเราได้ยังไง！”
“เจ้าสารเลวนี่ ฆ่าให้ตายด้วยมีดหมื่นเล่มก็ไม่เสียดาย！”
เมื่อเห็นว่าตนไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้ว ผู้คนด้านล่างเวทีก็เริ่มด่าทอกันออกมา ถ้อยคำไม่น่าฟังต่างๆนาๆด่าไปยังชิวเฉิงหลี่ และชิวจงเทียนเหมือนสาดน้ำใส่
และในขณะที่ผู้คนลุกฮือ กู่ยี่เทียนค่อยๆเดินขึ้นเวที ตรวจสอบตัวควบคุมที่มัดอยู่บนตัวชิวเฉิงหลี่โดยละเอียด
ทีแรกไม่มีใครสนใจ แต่ท่าทีที่มุ่งมั่นและจริงจังของกู่ยี่เทียน ทำให้คนบางส่วนด้านล่างเวทีคิดอะไรขึ้นมาได้ หุบปากอย่างรู้สถานการณ์สุดๆ
ผู้คนหุบปากมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงด่าทอในจัตุรัสค่อยๆเงียบลง จนกระทั่งหายไปหมด
และขณะที่ทุกคนมองหน้ากัน กู่ยี่เทียนก็ขมวดคิ้วพลางพูดขึ้น：“การรื้อออกนั้นยุ่งยากมาก ต้องให้มืออาชีพมาถอด และมีดที่คุณแทงลงไปค่อนข้างลึก เกรงว่าเขาคงรอดได้อีกไม่นาน”
หลี่ฝางพูดอย่างช่วยไม่ได้：“นี่เป็นครั้งแรกของผมเหมือนกัน สำเร็จได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว อย่าหนีเลย”
กู่ยี่เทียนพยักหน้าพลางพูด：“คุณนี่ก็กล้ามากจริงๆ แทงจนเขาหมดสติ แต่ก็ยังรักษาอัตราการเต้นหัวใจให้ปกติได้ คุณไม่กลัวเหรอว่าหากผิดพลาดขึ้นมา พวกเราจะพินาศกันหมด？”
“กลัวสิ ใครไม่กลัวตายบ้าง”หลี่ฝางยิ้มปนหัวเราะ：“แต่ผมทำสำเร็จ แค่นี้ก็พอแล้ว”
“บ้าระห่ำจริงๆ”กู่ยี่เทียนขมวดคิ้วไปมา จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้ม
หลี่ฝางไม่พูดอะไร หมุนตัวเดินออกไป ทิ้งสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆไว้ด้านหลังเขา ท่าทางที่แสดงออกดูเหมือนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่แอบโล่งใจในใจ
เมื่อกลับมาที่เดิม กลับพบว่าชิวทิงหยุนร้องไห้เหมือนสาวเจ้าน้ำตาไปแล้ว พอเห็นว่าหลี่ฝางกลับมา ก็พุ่งตัวเข้าไปทันที น้ำตาไหลเหมือนน้ำท่วมที่ไหลไม่หยุด
หลี่ฝางตบหลังปลอบใจชิวทิงหยุนเบาๆ ในใจนี่ถอนหายใจออกมายาวๆ การแก้แค้นครั้งยิ่งใหญ่ ถ้าเธอจะร้องก็ให้เธอร้องอย่างสบายใจเถอะ
เมื่อเห็นด้านหลังหลี่ฝาง ความรู้สึกของไท่ซางที่อยู่บนเวทีก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ความขัดแย้งในการเป็นน้องของหลี่ฝางน้อยลง และจริงใจมากขึ้น
ทันทีที่ชิวเฉิงหลี่ตาย ก็ไม่มีการพูดถึงการก่อตั้งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้อีก แผนการของตระกูลชิวล้มเหลวไม่เป็นท่า
ดูเหมือนเรื่องนี้จะจบลงเช่นนี้ แต่ผลกระทบที่ตามมาภายหลังค่อยๆแผ่ขยายไปตามกาลเวลา
หลี่ฝางไม่มีความสนใจที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับจุดจบของตระกูลชิว ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับภารกิจ เขาก็คงไม่มายุ่งกับเรื่องชาวบ้านแบบนี้
เมื่อเห็นว่าเรื่องจบลงแล้ว หลี่ฝางก็ไม่อยู่ต่อ เตรียมตัวพาไท่ซางกลับออกไปเลย
“อาจารย์ คุณจะไปแล้วงั้นเหรอ？”ชิวทิงหยุนเดินเข้ามา ท่าทีร้องไห้อย่างเจ็บปวดทำให้หลี่ฝางไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
ทันใดนั้นไท่ซางที่อยู่ข้างๆ จู่ๆก็พูดเสียงดังกับหยูหลิงฮุ่ย：“จะไปกับผม หรือให้ผมชดใช้ให้ จากกันด้วยดี คุณเลือกมาสักอย่างเถอะ”
เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับหยูหลิงฮุ่ย จึงพูดออกมาแบบนี้โดยไม่ไว้หน้ากันเลย ตรงไปตรงมามากๆ
ตัวเลือกของหยูหลิงฮุ่ยตรงไปตรงมา ตอนไท่ซางเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ก็ทำให้เธอกอดไม่ปล่อยอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ไท่ซางเป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายใน เหนือกว่าที่เธอจะจินตนาการยิ่งกว่าก่อนหน้านี้อีก บัดนี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะเชื่อมความสัมพันธ์ได้ จะไปมือไปง่ายๆได้ยังไง
อีกทั้งแค่เพียงติดตามไท่ซาง ก็จะมีโอกาสได้คบค้าสมาคมกับหลี่ฝาง เมื่อถึงตอนนั้น……ความคิดในใจหยูหลิงฮุ่ยแวบเข้ามา ไม่ทำให้ใครดูออก
หลี่ฝางถอนหายใจ แล้วพูดกับชิวทิงหยุน：“ชิวเฉิงหลี่ตายแล้ว ปู่คุณก็ออกจากการจำศีลแล้วเช่นกัน สถานะของคุณในตระกูลชิวจะไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป อีกทั้งตอนนี้ตระกูลชิวกำลังเผชิญความลำบาก คุณไม่อยู่เคียงข้างปู่คุณเหรอ？”
ชิวทิงหยุนลังเลขึ้นมาทันที แม้เธอไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับตระกูลชิว แต่เมื่อก่อนชิวจงเทียนถือได้ว่าดีกับเธอมาก อีกทั้งเรื่องหลายปีมานี้ชิวจงเทียนไม่รู้อะไรเลย ชิวทิงหยุนไม่อาจเอาความเกลียดชังที่ประสบมาไปลงที่ชิวจงเทียน
คิดเช่นนี้ ชิวทิงหยุนก้ค่อยๆรู้สึกเป็นกังวล
“อาจารย์ ต้าเซี่ยหลงเช่วจะลงโทษปู่ฉันยังไง？”
“ไม่ต้องกังวลเกินไป ยังไงปู่คุณก็เป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายใน”หลี่ฝางพูด“ถ้าเขามีทัศนคติที่ดีขึ้น อย่างมากก็ชดใช้ทรัพย์สินเล็กๆน้อยๆ ต้าเซี่ยหลงเช่วจะไม่บีบบังคับเขาเกินไป”
เพียงแต่ตั้งแต่นี้ต่อไปตระกูลชิวอาจต้องพึ่งพาต้าเซี่ยหลงเช่วทุกด้าน
ประโยคนี้หลี่ฝางไม่ได้พูดออกไป
ขณะนั้นเองพ่อบ้านชราของตระกูลชิวเดินมา
“ท่านปรมาจารย์ทั้งสอง”เขาทำความเคารพอย่างสุภาพสุดๆ แล้วพูดกับหลี่ฝางด้วยความเคารพยำเกรง“นายท่านของผมอยากพบคุณผู้หญิงสักหน่อย ขอให้ปรมาจารย์หลี่อนุญาตด้วยครับ”
“พบเธอ？มีอะไรให้พบ？”หลี่ฝางถามอย่างเรียบเฉย
พ่อบ้านชราสำลักไปทีหนึ่ง แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้ง รีบพูดขึ้นทันที：“นายท่านจำศีลหลายปี ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณหนูแม้แต่น้อยเพิ่งจะรู้ตอนนี้……นายท่านละอายใจเป็นอย่างมาก จึงอยากพบคุณหนูเพื่อเป็นการชดเชย