NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่940 ท่านจวนออกมาแล้ว
“ดีมาก คราวนี้ปรมาจารย์ชิวทำได้ไม่เลวเลย”กู่ยี่เทียนค่อยๆยืนขึ้น ท่าทีเย็นชา“แต่ความผิดครั้งนี้ของตระกูลชิวไม่อาจลบทิ้งได้ทั้งหมด ที่ต้องได้รับ ตระกูลชิวก็ต้องได้รับ！”
“แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น ปรมาจารย์กู่โปรดวางใจ”ชิวจงเทียนรีบพูดเห็นชอบ“ครั้งนี้ตระกูลชิวผิดก่อนจริงๆ แน่นอนว่าต้องชดใช้ให้ทุกท่าน ทุกท่านโปรดรอดูต่อไป”
คนอื่นๆเมื่อเห็นเช่นนี้ ก็เข้าใจว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วน่าจะจบแล้วจริงๆ แม้พวกเขาไม่ได้ผลประโยชน์อะไรจากตระกูลชิวมาก แต่อย่างน้อยก็ได้บ้าง ถือว่าได้กำไรแล้ว
ดังนั้นทุกคนจึงตัดสินใจไม่อยู่ต่อ บอกลาเสร็จก็แยกย้ายกันไป
ไม่นานนักที่นี่ก็เหลือแค่ชิวจงเทียนสามคนกับพวกหลี่ฝาง กู่ยี่เทียนก็จากไปด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นกัน
“พี่ชิว ผมก็ต้องไปแล้ว เกรงว่าครั้งนี้ตระกูลข่งของผมจนแล้ว”ข่งจิ่งยู่ยิ้มเจื่อนๆให้ชิวจงเทียน แล้วเดินออกไป
ส้งหมิงก็เดินเข้าไปแล้วพูดขึ้น：“พี่ชิว หนี้บุญคุณที่ติดพี่ ผมได้คืนให้แล้ว เรามาถึงเท่านี้เถอะ”
“เห้อ ครั้งนี้ผมทำผิดต่อพี่ส้งแล้ว”ชิวจงเทียนถอนหายใจแล้วพูด
ข่งจิ่งยู่และชิวจงเทียนร่วมมือกันเพราะผลประโยชน์ แน่นอนว่าไม่ได้สนิทกันเท่าส้งหมิงกับชิวจงเทียน เพื่อนของตนต้องเหนื่อยเพราะช่วยตน แน่นอนว่าทำให้ชิวจงเทียนไม่สบายใจนัก
“ต้าเซี่ยหลงเช่วก็เป็นที่ซุกหัวชั่วคราวที่ไม่เลว ผมเร่ร่อนมาทั้งชีวิต สุดท้ายก็สามารถอาศัยที่ต้าเซี่ยหลงเช่วได้ บางทีอาจไม่ตายดีก็ได้”ส้งหมิงพูดอย่างเรียบเฉย
ปรมาจารย์กำลังภายในทั้งสามท่าน ถูกต้าเซี่ยหลงเช่วจับจุดอ่อนได้ ต้าเซี่ยหลงเช่วจะปล่อยพวกเขาไปง่ายได้ยังไง
ความผิดพลาดครั้งนี้ พวกเขาสองคนสามารถเอาทรัพย์สินของตระกูลมากำบังได้ แต่ส้งหมิงทำได้แค่ใช่ตัวเองเป็นโล่กำบัง
พูดจบส้งหมิงก็เดินออกไป
ตอนนี้ห้องโถงใหญ่อันว่างเปล่านี้ เหลือแต่หลี่ฝางไม่กี่คน
เมื่อเห็นหน้าตาเรียบเฉยของหลี่ฝาง ชิวจงเทียนก็รู้สึกซับซ้อนในใจสุดๆ
เห็นๆอยู่หลี่ฝางยื่นมือมาแทรกก่อน ทำลายสถานการณ์ดีๆของเขา แต่ตอนนี้เขาต้องให้ตระกูลชิวดำเนินต่อไป จึงให้หลี่ฝางเป็นผู้นำความลำบากในใจนั้นมากมายมหาศาล
“ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องตระกูลชิวของพวกคุณ”หลี่ฝางมองชิวจงเทียน พลางพูดอย่างเรียบเฉยๆ“แต่ตระกูลชิวก็ต้องรักษาหน้าที่ตัวเองให้ดี อย่ามาเล่นลูกไม้อะไรกับผม”
“แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น”ชิวจงเทียนพูดด้วยความขมขื่น
“อ้ออีกอย่าง ทิงหยุนยังเด็ก แม้คุณมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้เธอ ยากที่คนใต้อาณัติจะไม่ทำหน้าอย่างหลังอย่าง ผมไม่ได้อยู่ตระกูลชิว คุณต้องดูให้ดี เธอเป็นถึงหลานสาวคุณนะ อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ”หลี่ฝางพูดต่อ
“ตกลง”ชิวจงเทียนตอบรับ
“งั้นก็เอาอย่างงี้แหละ”หลี่ฝางโบกมือไปมา แบบไม่ยุ่งแล้ว
ชิวจงเทียนตัดสินใจได้ทันใด เข้าใจทัศนคติของหลี่ฝางแล้ว
บางทีสำหรับตระกูลชิวแล้ว ครั้งนี้ไม่ใช่แค่วิกฤตกาล แต่เป็นโอกาสด้วย！
หลี่ฝางจะพูดอะไรอีก แต่เห็นหงส์แดงสี่ขุนศึกของกู่ยี่เทียนเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น：“หลี่ฝาง หัวหน้ากู่ของเราต้องการพบคุณ”
หลี่ฝางเหลือบมองหงส์แดงอย่างเฉยชาพลางถาม：“เขาเรียกหาผมทำไม？”
หงส์แดงพูด：“แล้วคุณจะรู้เอง”
หลี่ฝางขมวดคิ้วไปมา รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
คนของต้าเซี่ยหลงเช่วพวกน้องอวดดีจริงๆ กู่ยี่เทียนอยากพบเขา ก็ให้หงส์แดงมาบอกเขาทื่อๆแบบนี้นะเหรอ？
“ช่างเถอะ อย่าไปถือสาอะไรเธอ คิดซะว่าให้เกียรติคนเบื้องบน”หลี่ฝางคิดในใจ
“ผมไปก่อนนะ ไท่ซางคุณรออยู่ที่นี่”หลี่ฝางพูด
ไท่ซางมองหงส์แดงอย่างหยาดเยิ้ม พูดโดย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว：“ลูกพี่ไม่ต้องห่วง แค่สั่งมาคำเดียวผมจะไปทันที ให้แม่สาวผู้นี้ได้รู้ถึงความเก่งกาจของผม”
หงส์แดงถลึงตาใส่ไท่ซางอย่างโหดๆ สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
“น่าสะอิดสะเอียนจริงๆ！”ด่าเสียงเบาๆ เธอจ้องหลี่ฝางอย่างไม่พอใจสุดๆ เหมือนพาลแค้นหลี่ฝางไปด้วยอีกคน
หลี่ฝางหมดคำจะพูด รีบโบกมือให้ไท่ซางผู้น่าอายผู้นี้กลับไปก่อน
“ไปกันเถอะ”หลี่ฝางมองหงส์แดง
หงส์แดงทำเสียงหึอย่างเย็นชา เดินนำหลี่ฝางไป ไม่นานนักก็มาถึงหน้าประตูลานบ้าน แล้วพูดขึ้น：“เขาไปสิ หัวหน้ากู่รอคุณอยู่ด้านใน”
“ให้ผมเข้าไปเอง？”หลี่ฝางพูดด้วยความสงสัย
หงส์แดงถอยหลังไปสองก้าวเงียบๆ พลางพูด：“ฉันไม่เข้าไป คุณเข้าไปเองเถอะ”
ทันใดนั้นหลี่ฝางก็รู้สึกแปลกๆ ไม่ทันที่เขาจะได้พูด ก็มีพลังขนาดใหญ่ลอยขึ้น เต็มไปด้วยฤทธิ์ร้ายแรงพุ่งมาทางหลี่ฝางหลี่ฝาง
หลี่ฝางตกใจ ไม่คิดอะไรทั้งนั้น จิตใจถูกพลังอันน่าสะพรึงกลัวนั่นปะทะ เห็นๆอยู่ว่าเป็นพลังลวงตา แต่กลับทำให้หลี่ฝางรู้สึกเหมือนร่างกายปะทะเข้าจริงๆ ถึงขนาดทำให้หลี่ฝางรู้สึกวิงเวียนศีรษะหมุนติ้ว
“กู่ยี่เทียน ทำอะไรของคุณ？”หลี่ฝางเก็บสำรวมจิตใจที่ปั่นป่วน แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เข้ามาพูดข้างใน”เสียงเย็นชาของกู่ยี่เทียนดังมาจากในห้อง“ยืนอยู่ด้านนอกทำไม？”
“ถ้าผมเข้าไป คงไม่ได้ออกไปง่ายๆ！”หลี่ฝางฟึดฟัด ยกเท้าเดินเข้าไปด้านใน
และในขณะที่หลี่ฝางวางเท้าลง ปูนซีเมนต์ใต้เท้าเขาถูกเหยียบลงไปอย่างแรงแล้วแตกออก จนเกิดเสียง“ตูม”ดังขึ้น！
ผนังเกิดเป็นรูขนาดใหญ่
ทันใดนั้น เสียงดังนี้ก็ดึงดูดความสนใจผู้คนจำนวนไม่น้อย แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ทำแค่มองจากที่ไกลๆ
ผู้แข็งแกร่งแดนเต๋าสองท่านสู้กัน พวกเขาไม่อยากโดนลูกหลงไปด้วย
แต่ภาพจากนั้นไม่ได้เกิดการต่อสู้ที่ดุเดือดอย่างที่ทุกคนคิด