NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่977 ความเห็นต่างกันก็ระเบิดพลีชีพ
รอเขาจัดการทั้งบริษัทคลอริส ถึงตอนนั้นข้อมูลศึกษาอะไรไม่มี ก็ไม่ต้องให้คาร์ลลงมือเลย
คาร์ลที่ในใจไม่กังวลในที่สุดก็พูดทุกอย่างที่ตัวเองรู้ออกมา
ที่จริงคาร์ลเป็นลูกจ้างติดอาวุธของบริษัทคลอริส ต่อมาในการต่อสู้ครั้งหนึ่ง ทำให้ทั้งร่างกายอัมพาต ดังนั้นจึงได้รับการทดสอบดัดแปลงพันธุกรรมของบริษัท
สุดท้ายผลการทดลองล้มเหลว เขาถูกบริษัทย้ายจาก ห้องปฏิบัติการที่เจ็ดที่เชี่ยวชาญด้านการศึกษาวิจัยอาวุธพันธุกรรมไปที่ห้องปฏิบัติการที่สามที่รับผิดชอบการศึกษาค้นคว้าอาวุธเครื่องกลโดยเฉพาะ
หลังจากเปลี่ยนแปลงสำเร็จ เขาก็รับหน้าที่ต่อ ยังคงชายชีวิตให้บริษัทคลอริส
ตอนหลี่ฝางได้ยินคาร์ลบอกว่าห้องปฏิบัติการที่เจ็ดแบ่งไปอยู่ที่พม่า ประเทศเหล่ากับประเทศเยว่แต่ละที่ต่างมีแห่งละสาขา และก็นึกถึงตอนนั้นที่เกาเมิ่งฉีถูกจับแล้ว ทำไมถึงถูกส่งไปที่พม่า
ที่แท้เบื้องหลังนี้ยังมีเงาของบริษัทคลอริส
ยิ่งคาร์ลพูด หลี่ฝางก็ยิ่งตกใจ เพราะว่าเขาพบว่าตัวเองเหมือนจะขุดความลับใหญ่อะไรขึ้นมาได้
บางทีหลังจากเอาข้อมูลนี้รายงานไป เบื้องบนอาจจะสามารถตามรอย แล้วหาปัญหาเจอได้มากขึ้น！
ในใจหลี่ฝางคิดแบบนี้
ส่วนอีกด้าน โดซานกับคนของBlood goldนัดเจอกันที่ร้านอาหาร แป๊บเดียวก็ถูกหลี่ฝางกำจัด
มองคนที่ล้มไปที่พื้นอย่างกลาดเกลื่อน ไอ้หน้าหนวดที่รับหน้าที่เชื่อมต่อกับโดซานก็คุกเข่าที่พื้นไม่กล้าพูดอะไร
“ให้เขานัดกากีออกมา”หลี่ฝางพูดว่า“หรือบอกพวกเราว่ากากีอยู่ไหน”
แป๊บเดียว ไอ้หน้าหนวดก็หาคำอธิบายดีๆ เล่าว่าหลี่ฝางเป็นลูกเศรษฐี มาคุยธุรกิจกับพวกเขา ส่วนกากีก็เห็นด้วยที่จะเจอกับหลี่ฝางทันที พูดคุย“ธุรกิจใหญ่”ด้วยตนเอง
หลี่ฝางคิด รู้ว่าเรื่องที่นี่เกือบจะเสร็จหมดแล้ว จึงเอาไอ้หน้าหนวดไปขังไว้ที่หนึ่ง แล้วตัวเองก็พาโล่ซือหานออกไป
“อันนี้ให้คุณ เป็นค่าไกด์ของคุณวันนี้”หลี่ฝางหยิบเงินก้อนหนึ่งทั้งหมดหนึ่งหมื่นวางไว้ตรงหน้าโล่ซือหานแล้วหัวเราะ：“วันนี้ต้องขอบคุณคุณมาก ตัวตนของคุณจะไม่เปิดเผย วางใจเถอะ”
ได้ยินหลี่ฝางพูดแบบนี้ โล่ซือหานเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรทันที ถามไปอย่างลังเลว่า：“พรุ่งนี้……”
“พรุ่งนี้ผมก็ไปแล้ว”หลี่ฝางพูดตรงๆ
“โอเค ได้”โล่ซือหานก้มหน้าลง ดูเสียใจอย่างเห็นได้ชัด“ขอบคุณนะ”
หลังจากพูดขอบคุณเสร็จ โล่ซือหานก็ค่อยๆเอาเงินใส่ไปในกระเป๋าของตัวเอง แล้วก็มองหลี่ฝางอย่างลึกซึ้ง กัดริมฝีปาก สุดท้ายก็จากไป
การจากลานี้ เป็นการจากลาตลอดไป ทั้งสองคนไม่ได้พัวพันกันอีกต่อไป
โล่ซือหานที่กลับไปในชีวิตปกติชีวิตต่อจากนี้ก็เป็นชีวิตประจำวันทั่วไปที่ปลอดภัย ไม่มีคลื่นลูกใหญ่ใดๆ ก็แค่แต่งงานมีลูก ถึงไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่ง แต่ก็สะดวกสบายมาก
มีแค่บางเวลาที่อยู่คนเดียว เธอถึงนึกถึงประสบการณ์แฟนตาซีที่แทบจะลืมไปหมด นึกถึงที่ทั้งๆเป็นเพียงแค่วันเดียวแต่กลับเป็นเรื่องราวที่วิเศษมาก นึกถึงผู้ชายที่เหลือเชื่อคนนั้น
วันถัดมา
ระหว่างทางที่หลี่ฝางพาไอ้หน้าหนวดไปผับที่นัดไว้กับกากี ผับนั้นก็ถูกเคลียร์หมดแล้วในตอนนี้ ผู้ชายกำยำยี่สิบกว่าคนนั่งอยู่ข้างใน แต่ละคนมาพร้อมอาวุธ ท่าทางน่าเกรงขาม
และในกลุ่มคนนี้ผู้ชายวัยกลางคนที่ดูเป็นลูกพี่อย่างเห็นได้ชัดมีชื่อว่าลิเวอร์ซาน หลังจากมาถึงที่นี่แล้วรอสักพักแล้ว ลิเวอร์ซานถามอย่างทนไม่ไหว：“ตอนนี้กี่โมงแล้ว？”
“ห้าทุ่มกว่า”
“แม่เอ๊ย ไอ้ระยำนั่นทำไมยังมาไม่ถึง？”ลิเวอร์ซานโมโหทันที“ตายระหว่างทางเหรอไง？”
เพิ่งพูดจบ หลี่ฝางก็ถีบประตูใหญ่ ลากไอ้หน้าหนวดเดินเข้ามา มองลิเวอร์ซาน จากนั้นโยนไอ้หน้าหนวดไปที่พื้น
“เขาคือกากีเหรอ？”
“ไม่ ไม่ใช่เขา เขาไม่ใช่กากี……”ไอ้หน้าหนวดนอนล้มลงพื้น เงยมองลิเวอร์ซาน ตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
“คุณหักหลังพวกเรา！”ลิเวอร์ซานตอบสนองได้ทันที“คุณมัน……”
ตู้ม！
เสียงของลิเวอร์ซานถูกเสียงระเบิดปกปิดไว้อย่างรุนแรง ผับนั้นกลายเป็นซากปรักหักพังทันที เปลวไฟที่โหมกระหน่ำปล่อยความร้อนสูงมาก ควันหนาทึบลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า เปลวไฟที่โหมกระหน่ำปล่อยความร้อนระดับสูงออกมา
หลี่ฝางในตอนนี้กลับพาไอ้หน้าหนวดกับลิเวอร์ซานมาปรากฏตัวที่สถานที่หนึ่งอีกหลายร้อยเมตร มองผับที่กลายเป็นทะเลไฟ แล้วโยนสองคนนั้นทิ้งไปที่พื้น
“ลูกน้องของตัวเองบอกว่าเสียสละก็เสียสละ สุดยอด โหดมาก”หลี่ฝางหัวเราะหึหึอย่างเย็นชา พูดกับลิเวอร์ซาน：“ความรู้สึกที่เกือบถูกคนของตัวเองกำจัดทิ้งมันเป็นยังไง？”
ลิเวอร์ซานรอซากปรักหักพังเหล่านั้น ดวงตาทั้งคู่มีประกายแห่งความเกลียดชังออกมา
เวลานี้ กากีกำลังหลบในคฤหาสน์ของตัวเอง มองดูผับทางนั้นที่ไฟไหม้โหมกระหน่ำผ่านโทรทัศน์ ก็ส่ายเหล้าที่อยู่ในมือเบาๆ แสดงอาการพอใจสุดๆ
“ทำไมไม่ให้ผมไปจับผู้ชายคนนั้นเลย？”ผู้ชายรูปร่างผอมเล็กคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆถาม
“จับมาทำอะไรล่ะ？”กากีหัวเราะเหอะเหอะ“นั่นไม่มีความหมาย แซมบิน ไม่มีความหมาย เรื่องที่ทำเงินไม่ได้ล้วนแต่ไม่มีความหมายใดๆ”
“ที่แท้ก็แบบนี้ เข้าใจแล้วครับ”แซมบินก้มหน้าพูด
“ฮ่าฮ่าฮ่า แซมบิน ที่คุณต้องเรียนรู้ยังมีอีกเยอะนะ ถึงแม้คุณ……”
เสียงพูดจบ จู่ๆด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้นมา
“เป็นไงบ้าง ด้านนอกเกิดอะไรขึ้น？”กากีนั่งขึ้นมาทันที