NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่983 ทางหนี
ดังนั้นเขาจึงพลางวิ่งพลางตอบโต้ เขาเก็บพวกก้อนหินขึ้นมาแล้วเขวี้ยงไปข้างหลังก็สามารถทำให้คนป่าที่ไล่ตามมาหัวแตกเลือดออกได้ ทำให้พวกนั้นช้าลง
แล้วก็ หลี่ฝางยังเดินและพลางปกปิดร่องรอยการหนีของเขาด้วย ทำให้พวกนั้นสับสน ไม่ให้ชาวเผ่าพวกนั้นไล่ตามมา
เพราะว่าตอนที่จอร์จวิ่งนั้นมันลนลานไปมาก จึงทำให้ร่องรอยที่พื้นนั้นชัดเจน แม้ว่าตอนนี้จะวิ่งมาไกลแล้ว ถ้าคนป่าพวกนั้นตามร่องรอยนี้มา ไม่นานก็ไล่ตามมาจับเขากลับไปได้
ขณะที่หลี่ฝางพาชาวเผ่าพวกนั้นวิ่งในป่าไปหลายรอบ ทำให้พวกเขางงกับเส้นทางแล้วนั้น ก็สลัดจากพวกชาวเผ่าได้สำเร็จ และไม่นานก็พบว่าจอร์จล้มตัวลงที่พื้นเหนื่อยหอบอย่างกับหมา
เขาเหนื่อยจนแม้แต่จะคลานยังคลานไม่ไหว
“เอาล่ะ พักกันก่อนเถอะ ตอนนี้พวกเราสลัดคนป่ากลุ่มนั้นทิ้งได้แล้ว” หลี่ฝางเดินขึ้นมาแล้วพูด
จอร์จพักอยู่ตรงนั้นสักพัก ถึงจะมีแรงคลานขึ้นมา ใบหน้าแสดงสีหน้าดีใจและตื่นเต้นที่ได้รอดชีวิตพลางพูด： “หนีรอดแล้ว พวกเราหนีรอดออกมาได้จริงๆ ！”
“ใช่แล้ว หนีรอดแล้ว” หลี่ฝางคิดอยู่ครู่ จึงควักไฟแช็กออกมา และยื่นให้จอร์จพลางพูด： “ด้านหน้ามีถ้ำอยู่ พวกเราไปหลบอยู่ในนั้นสักคืนนึงก่อน นายไปจุดไฟ ฉันจะไปหาของกิน”
“ได้” จอร์จไม่พูดมาก พยักหน้า รับไฟแช็กมาและมุ่งหน้าเดินไปยังถ้ำ
……
หลี่ฝางหาอาหารกลับมาได้เล็กน้อย ทั้งสองก็กินกันอย่างง่ายๆ ไปหนึ่งมื้อ หลังจากนั้นทั้งสองคนที่เหนื่อยทั้งกายและใจก็ผล็อยหลับไปในถ้ำแห่งนี้
พวกเขาไม่ได้มีเฝ้ายามตอนดึกหรือว่าป้องกันอะไร หนึ่งคือทั้งสองเหนื่อยแล้ว สองคือหลี่ฝางรู้ว่า พวกชาวเผ่าจะไม่ออกมาเคลื่อนตัวตอนกลางคืน
ที่ตรงนี้ถือเป็นที่ที่ลึกลับ ธรรมดาแล้วจะไม่มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญโผล่มาที่นี่
หลี่ฝางเห็นจอร์จที่นอนหลับลึกอยู่ข้างๆ ก็ถอนหายใจ
ที่จริงเขาแค่ต้องคิดว่าจะออกไปจากสถานที่บ้าๆ นี่ได้ยังไง ถ้าหากสามารถหาความทรงจำที่หายไปอย่างลึกลับได้จะดีที่สุด แต่ว่าตอนนี้ กลับมีภาระอย่างจอร์จโผล่เข้ามา แถมยังมีพวกกลุ่มชาวเผ่าที่จ้องตนอย่างถมึงทึงในความมืด
ทั้งหมดนี้ทำเอาหลี่ฝางปวดหัวไม่จบไม่สิ้น
หลี่ฝางหลับไม่สนิท ขณะที่สะลึมสะลือ เขาก็ได้ยินว่ามีคนเรียกตน
“กู่เทียน รีบตื่น รีบตื่นเร็ว!” จอร์จเขย่าหลี่ฝางอย่างแรง
“เกิดอะไรขึ้น?” หลี่ฝางมีความหงุดหงิดที่ถูกปลุกเล็กน้อย โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่นอนไม่สนิท เขาจึงหงุดหงิดหนักกว่าเดิม แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เพราะว่าเขาตื่นจากความฝันมาสู่ความเป็นจริงแล้ว
“ด้านนอกเหมือนจะมีเสียงอะไรสักอย่าง” จอร์จพูดอย่างกังวล “หรือว่ากลุ่มคนป่าพวกนั้นหาพวกเราเจอแล้ว?”
“เดี๋ยวก่อน ฉันออกไปดูแป๊บ” หลี่ฝางสะดุ้ง วินาทีต่อมาก็ได้สติขึ้นมา แล้วพูดเสียงเบา
เขาคลำมาจนถึงปากถ้ำ แล้วมองออกไปด้านนอกอย่างระมัดระวัง ไม่เห็นเงาของคนป่า คิดอยู่ครู่ เขาจึงหยิบก้อนหินขึ้นมาจากพื้น และก็ลองเขวี้ยงออกไป ก็ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร
“อาจจะเป็นพวกสัตว์เล็กๆ ” หลี่ฝางพูดเสียงเบา “นายฟังผิดไปหรือเปล่า?”
“เสียงอาจจะดังมาจากบนต้นไม้” จอร์จพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “พวกมันจะปืนขึ้นไปซ่อนอยู่บนต้นไม้มั้ย”
หลี่ฝางก็เขวี้ยงก้อนหินขึ้นไปบนต้นไม้อีกหลายก้อน แต่ก็ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหว
“เสียงที่นายได้ยินเมื่อกี้คงจะเป็นลิงมั้ง” หลี่ฝางคิดอยู่ครู่ก็พูดปลอบ “พวกเรารีบออกไปให้ห่างจากที่นี่เถอะ หนีออกไปยิ่งไกลพวกเรายิ่งปลอดภัยกว่า”
ทั้งสองออกเดินทางทันที และเดินต่อไปทางทิศตะวันตกอย่างไม่หยุดพัก ความเร็วของทั้งสองไม่ช้า มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกอย่างรวดเร็ว ระหว่างไม่ค่อยได้หยุดพักเลย แค่หวังว่าจะออกไปจากพื้นที่ล่าของคนป่าโดยเร็วที่สุด
โดยปกติ พวกคนป่าจะไม่ออกจากบริเวณของตนมาล่าไกลหนัก เพราะมันหมายความว่ามันจะมีความเสี่ยงที่ไม่รู้จักมากยิ่งขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงไปต้องวิ่งหนีอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
และพวกคนป่าที่ไม่มียานพาหนะช่วงบริเวณล่าของพวกเขาคงไม่ใหญ่มากนักอย่างแน่นอน ทั้งสองรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเดินนานมากนัก ก็น่าจะปลอดภัยอย่างไม่ต้องกลุ้มแล้ว
ถึงยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปจากเขตแดนของคนป่าได้อย่างง่ายๆ จากตรงนี้ก็จะบุกรุกเข้าไปในอาณาเขตของคนป่าอีกกลุ่มหนึ่งทันที
ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ จนพระอาทิตย์ขึ้น ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ทำได้แค่หยุดพักแค่ครู่เดียว และกินของต่างๆ ประทังความหิว
ยังดีที่บนต้นไม้ในป่ามีของที่กินได้มากมาย ทั้งสองจึงพอหาของมากินได้ ไม่สนใจว่าจะอร่อยมั้ย ขอแค่กินแล้วไม่เป็นอะไร ในเวลาแบบนี้ก็ไม่มีอารมณ์มานั่นสนใจเรื่องรสชาติแล้ว
หลังจากกินเสร็จ พลังของทั้งสองก็ฟื้นฟูมาเล็กน้อยและรีบเดินกันต่อ เดินข้ามลำธารไปหลายสาย และเดินผ่านบึงใหญ่ๆ ไปหนึ่งแห่ง เดินไปบ่ายนึงเต็มๆ
ทั้งสองก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง คิดว่าคนป่าจะไล่ตามยังไงก็คงไม่ไล่ตามมาถึงที่นี่
ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าจะหยุดพักผ่อนสักครู่ ถึงยังไงการเดินทางที่ทรหดอันยาวนานแบบนี้ สำหรับคนธรรมดาแค่เส้นทางปกติก็ยังถือว่าเป็นเรื่องท้าทาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามาเดินอยู่ในป่าในดงแบบนี้ เส้นทางเดี๋ยวลาดเดี๋ยวชัน พื้นก็ดูซับซ้อนเดินยาก ทั้งสองถือได้ว่าเหนื่อยสุดๆ จริงๆ
ขณะที่หลี่ฝางจะเรียกจอร์จ เตรียมตัวถามถึงเรื่องการหยุดพัก เขาก็ได้เห็นเงาดำประหลาดแว๊บผ่านไป ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที