One-click Invincibility Of The Apocalyptic Super System Modifier - ตอนที่ 301-302

Chapter 301
คุณต้องรู้ว่ายาฆ่าเชื้อและผ้าก๊อซหรือเครื่องมือแพทย์ต่าง ๆ เหล่านี้
หายากมาก แม้แต่ในโรงพยาบาลก็ยังหายากมาก ๆ
ทำให้เมื่อเห็นคนด้านหน้าของพวกเขาหยิบออกมาจากประเป๋ า!
แกร๊ก!
ปืนในมือของพวกเขากระชับแน่น
“มันต้องเป็นภาพลวงตาแน่ ๆ” ผู้กองพูดอย่างจริงจัง นี่คือวันสิ้น
โลก ใครจะเป็นเจ้าของสิ่งล้ำค่าเหล่านี้ได้อย่างไร
แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าของจริง ๆ แต่เขาก็ไม่จำเป็นต้องมอบให้กับคน
ไม่รู้จัก!
กล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่ใช่ภาพลวงตา?
หลินเฟยอดมองคนเหล่านี้อย่างช่วยไม่ได้และพูดอย่างสงบ ๆ ว่า
“คนบาดเจ็บกำลังจะตาย”
หลายคนมองเด็กหนุ่มที่อยู่บนหลัง
เลือดที่ไหลออกมาจนถึงตอนนี้ยังไม่หยุดและดูเหมือนว่ามันจะแย่
จริง ๆ
“หัวหน้า”
ชายหนุ่มค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าของเขาซีดอย่างน่ากลัว
เขาพูด “ถ้าผมตาย คุณต้องบอกแม่ผมด้วย ผมไม่ได้หมายความว่า
อย่างนั้น ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริง ๆ …”
เมื่อพูดเสร็จ เขาก็สลบไป
“อย่าหลับ!”
ผู้กองรีบกอดเด็กหนุ่มไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดว่า “อย่าหลับตรงนี้!”
หลินเฟยมองเห็นฉากด้านหน้าของพวกเขาและพูดว่า “มาเอาสิ่ง
เหล่านี้ไป เขายังไม่ตายหากช่วยทัน คุณต้องการฆ่าเขาหรือไง?”
ผู้กองเงยหน้าขึ้นมองอย่างกะทันหันและมองไปที่สิ่งของในมือของ
หลินเฟย ในที่สุดเขาก็ไม่ลังเล เขาเดินไปและหยิบยาเหล่านั้นจากมือ
ของหลินเฟย
“เข้ามาช่วยกัน!”
ในเวลานี้ มีคนที่มีความรู้ทางการแพทย์รีบเข้ามาช่วยทันที
หลินเฟยและเด็กสาวเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ
เขาไม่ได้มีท่าทีรังเกียจหรือปฏิเสธนักรบเหล่านี้ สาเหตุก็เพราะพวก
เขาระวังตัวหลังจากที่ถูกมอนสเตอร์หลอกมาก่อน
และทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่?
หลินเฟยแม้จะใช้หัวแม่เท้าคิดเขาก็รู้ พวกเขาคงมาสืบเสาะและหา
วิธีทำลายศัตรู
ทหารหลายคนทำแผลให้ชายหนุ่ม เมื่อใช้ผ้าพันแผลเป็นจำนวนมาก
เลือดก็หยุดไหล
ผู้กองลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ขอบคุณมาก ๆ ”
เขาพูดอย่างอาย ๆ ว่า “ผมเข้าใจ ผมขอโทษ ผมขอโทษกับพวกคุณ
จริง ๆ”
“ไม่จำเป็น”
หลินเฟยยิ้มและพูด “ผมเพิ่งจะมาที่นี่”
เขาแต่เดิมต้องการถามผู้กองว่าเขาเห็นมอนสเตอร์หรือไม่ แต่เขายัง
ไม่ได้พูดอะไร ลมแปลก ๆ ก็พัดมาที่นี่
“มันมาแล้ว!”
ทหารพูดออกมาพร้อมกับความหวาดกลัว
หลินเฟยมองไปที่คนอื่น ๆ และพบว่าพวกเขามีใบหน้าที่เต็มไปด้วย
ความหวาดกลัว
“เร็วเข้า”
เมื่อผู้กองเห็นลมแปลก ๆ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาพูด
เสียงดังว่า “หนีไป เราจะระวังหลังให้กับคุณ”
ในเวลานี้ ถ้าเขาถามว่าถ้าเขาจะอยู่ เขาจะต้องตายแน่ ๆ
แต่เขาไม่ลังเลที่จะพูดว่า “คุณทั้งสองรีบ ๆ จากไปเร็ว มันมีมอนสเตอร์
ที่ทรงพลังอยู่ในภูเขาลูกนี้ คนธรรมดาไม่อาจจัดการมันได้!”
คนในกลุ่มไม่ลังเลที่จะยกคนเจ็บขึ้นมาและรีบหนีไปทันที
ไม่ใช่ว่าเพราะเขากลัว
แต่เพราะเขารู้อยู่แก่ใจ
ถ้าเขามัวแต่อ้อยอิ่งที่นี่ มันจะไม่มีใครรอดและตายกันอยู่ที่นี่!
ผู้กองผลักหลินเฟยอย่างแรง จากนั้นก็หยิบหอกขึ้นมาและขว้างเข้า
ไปในความมืดในภูเขา
“สวรรค์!”
เขาตะโกน
“เราทำอะไรผิด?”
“ทำไมถึงมีปีศาจอย่างนี้มาได้?”
Chapter 302
“นี่คือปีศาจที่น่ากลัวและชั่วร้ายที่สุดในทุก ๆ เรื่องที่ฉันเคยเห็น!”
ปัง ปัง ปัง
เสียงกระสุนปืนดังขึ้น แต่ทั้งหมดก็หายไปในความมืด
“พระเจ้า!”
เขาตะโกน “แกอยู่ที่ไหน?”
“เราจะต้องทำยังไงแกถึงจะปล่อยเรา?”
แกร๊ก ๆ ๆ !
เสียงไกปืนที่สับได้แต่ความว่างเปล่าโดยไม่มีกระสุนอีกต่อไป เมื่อ
ต้องเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ที่น่ากลัว คนเหล่านี้ไม่อาจต้านทานได้
และยังคงหวาดกลัวอยู่
เพราะนี่คือธรรมชาติของมนุษย์
เหมือนกับเมื่อหลายพันปีก่อน เมื่อมนุษย์เผชิญหน้ากับภัยพิบัติที่ไม่
อาจต้านทานได้ ท้ายที่สุดพวกเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นและได้แต่
อธิษฐานขอร้องให้พระเจ้าอภัย
แต่เช่นเดียวกับหลายพันปีที่ผ่านมา พระเจ้าไม่ได้มาเพื่อช่วยเหลือ
มนุษย์
ตอนนี้ก็ไม่
ตั้งแต่แรก มนุษย์ทำได้เพียงพึ่งพาตัวเองเท่านั้น
ฟ้าวว!
สายลมสีดำพัดมาและเห็นซอมบี้รูปร่างมนุษย์โผล่ขึ้นมาจากอากาศ
มันไม่สูงมาก แต่มีกล้ามเนื้อที่แน่นและดวงตาของมันก็ประกายแสง
สีแดงที่น่าหวาดกลัว
“55555”
มันยิ้มและพูด “มันไม่มีประโยชน์ที่จะขอความเมตตา”
“เพราะแกถูกเทพทอดทิ้ง พวกแกเลยเหลือเพียงความตาย!”
ผู้กองมองไปที่มอนสเตอร์ที่เดินเข้ามาทีละก้าวอย่างหมดหวัง
พรึ่บ!
ในเวลานี้ เขาถูกจับทั้งสองไหล่ก่อนที่จะใจหล่นไปถึงตาตุ่มและ
มองย้อนกลับไปจากนั้นเขาก็ตะลึง
เพราะเขาเห็นหลินเฟย
“ผมให้คุณหนีไปแล้วนิ?” เขาร้องไห้
“แม้ว่าผมจะอายนิด ๆ แต่จริง ๆ แล้วที่ผมที่นี่วันนี้เพื่อมาหามอน
สเตอร์ตัวนี้” หลินเฟยพูดพร้อมรอยยิ้ม
“หา?” ผู้กองผงะเล็กน้อย
ฝีเท้าของมอนสเตอร์ก็หยุดลงเช่นกัน
“มาหาฉัน?” มอนสเตอร์ยิ้ม “หาที่ตาย?”
“นายบ้าหรอ?” ผู้กองมองไปที่หลินเฟยและอุทานออกมา “นายไม่มี
โอกาสที่จะสู้กับมันได้ มันจะสร้างภาพลวงตา!”
หลินเฟยยิ้มจาง ๆ เขาเดินผ่านผู้กองและเดินไปหามอนสเตอร์โดย
ไม่หันกลับมามอง
“กล้าหาญ”
มอนสเตอร์ยิ้มและพูด “ถ้าอย่างนั้น นายก็อยู่ในภาพลวงตาไป”
เมื่อเสียงจบลง เขาเห็นแสงสีแดงในดวงตาของมอนสเตอร์ซึ่งเหมือน
กับไฟท้ายรถยนต์
แต่ความสามารถนี้ใช้ไม่ได้กับหลินเฟย
เพราะหลินเฟยไร้พ่าย
เมื่อมอนสเตอร์เห็นหลินเฟยยังเดินไปที่ข้างหน้าโดยไม่ได้รับอันตราย
ใด ๆ พร้อมกับขมวดคิ้วและมีบางอย่างผิดปกติ?
“พลังของแกไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน” หลินเฟยพูด
มอนสเตอร์อึ้ง
เพราะนี่เป็นการยืนยันว่าหลินเฟยไม่โดนภาพลวงตา!
“นี่เป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะไม่สนใจต่อความสามารถที่เทพเจ้ามอบ
ให้ฉันได้อย่างไร!” มอนสเตอร์กรีดร้อง
“เทพ?”
ดวงตาของหลินเฟยสว่างวาบ เขาเดินเข้าหามอนสเตอร์และพูดว่า
“นายเคยเห็นเทพมาก่อนหรอ?”
เพราะหลินเฟยเร็วมาก เขามาถึงด้านหน้ามอนสเตอร์จนมันต้องผงะ
หลัง
ราวกับท่าทางเดียวที่โบรเค่นทีซทำเมื่อหวาดกลัว
แต่มอนสเตอร์ตอบสนองอย่างรวดเร็วฉวยโอกาสและยิงสายฟ้า
ออกมา
ฟ้าว!
มอนสเตอร์ตบหัวหลินเฟยโดยที่มันพยายามจะฆ่าเขาทันที
ผลก็คือ
ฟุ่บ!
ตามมาด้วยเสียงทึบ จากนั้นอุ้งเท้าของมอนสเตอร์ก็กระเด็นออกไป
“แกต้องบอกความจริงกับฉัน”
หลินเฟยพูดพึมพำและตัดขาหน้าอีกข้างของมอนสเตอร์
เพื่อป้องกันไม่ให้มอนสเตอร์หลบหนี เขาตัดขาทั้งหมดของมัน
ตุบ!
เพียงพริบตา มอนสเตอร์ก็ล้มลงต่อหน้าหลินเฟย ร่างกายของมันสั่น
ไม่หยุด
มีความกลัวอยู่บนใบหน้าของมัน
มันเงยหน้าขึ้นมองหลินเฟยราวกับว่าเขาเป็นปีศาจ มนุษย์เดี๋ยวนี้เริ่ม
น่ากลัวตั้งแต่เมื่อไหร่?