One-click Invincibility Of The Apocalyptic Super System Modifier - ตอนที่ 377-378

บทที่ 377-378
　　”ในเขตชานเมือง”ชายชราด้วยสีหน้าแปลกๆ”เธอถามทำไม? ตอนนี้ไม่มีผลไม้ที่สุกแล้ว.”
　　หลินเฟยยิ้มและพูดว่า”ฉันต้องการปลูกต้นไม้บ้างและฉันจะพาคุณมากินผลไม้ในปีหน้า.”
　　ชายชราตกใจอย่างมาก”เธอจะปลูกต้นไม้?”
　　”ไม่ ตอนนี้ฉันจะเอาสิ่งที่ฉันมีให้เธอได้อย่างไง?”ชายชราพูดเสริม.
　　”ถูก ตราบใดที่คุณยังคิดถึง คุณก็ยังสามารถมีกินได้”หลินเฟยยิ้มและพูดว่า”ผมไม่ต้องการมะม่วงตากแห้งเหล่านี้ บอกผมทีว่าสวนของคุณอยู่ที่ไหน เดี่ยวผมจะไปดูเอง.”
　　ชายชราจ้องไปที่หลินเฟยเป็นเวลานาน แต่ท้ายที่สุดเขาก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ.
　　”ตกลง.”
　　เขาบอกหลินเฟยถึงตำแหน่งสวนของเขาโดยประมาณ.
　　”เธอต้องระวังให้ดี แม้ว่ามันจะไม่มีมอนเตอร์ในเขตชานเมือง”ชายชราพูดอย่างจริงจัง.
　　”ไม่ต้องห่วง”หลินเฟยพูดด้วยรอยยิ้ม”เมื่อผลไม้ออกผลแล้ว ก็กินผลไม้นั้น”
　　เมื่อพูดเสร็จแล้ว เขาก็รีบออกไปพร้อมกับเด็กสาว.
　　เด็กสาวยิ้มอยู่ข้างๆเขาและพูดว่า”นี่คือรางวัลของคนดีหรอ? คุณช่วยปู่คนนั้น และก็ได้ผลไม้ที่คุณอยากได้มาตลอด.
　　”น่าจะอย่างนั้น”หลินเฟยพูด.
　　อันที่จริงนี่อาจจะเป็นพลังเหตุและผลของเขา.
　　เพราะเขาอยากได้ต้นผลไม้มาตลอด เหตุการณ์แบบนี้จึงเกิดขึ้นและปล่อยให้เขาได้ต้นไม้เหล่านั้นจากในสวน.
　　สวนผลไม้อยู่ชานเมืองห่างออกจากไปชุมนุมเล็กน้อย.
　　แต่สำหรับหลินเฟยมันไม่ไกลนัก เขากับเด็กสาวก็บินออกไปหลังเดินออกห่างจากชุมนุมไปพักหนึ่ง.
　　”เขาบอกว่ามีทะเลสาบเล็กๆอยู่ใกล้ๆ”หลินเฟยพูด.
　　ด้วยลักษณะของพื้นที่ที่ทำให้ง่ายต่อการค้นหา เขาเพียงแค่บินขึ้นสูงและมองสำรวจดูก็ทำให้เขาหาสวนผลไม้นี้ได้ง่ายขึ้น.
　　ไม่นาน เขากับเด็กสาวก็เห็นสวนผลไม้.
　　สวนผลไม้นี้อยู่บนเนินเขาไม่สูงนัก มันมีขนาดหลายร้อยไร่และล้อมด้วยนรั้วไม้.
　　แต่เมื่อมองจากบนฟ้า ก็จะเห็นรั้วที่พังได้.
　　และไม่มีใครมาที่นี่ได้ 2-3 เดือนแล้ว หญ้าที่นี่รกชัน มันสูงถึงครึ่งตัวคนแล้ว.
　　มีซอมบี้หลายตัวเดินเตร่อยู่ในสวน.
　　เพราะมันเป็นเขตชานเมือง ซอมบี้ที่นี่ค่อนข้างนอก สิ่งที่อันตรายที่สุดในเขตชานเมืองคือสัตว์กลายพันธุ์มากกว่าซอมบี้.
　　”ฆ่าทีละตัวเมื่อเข้าใกล้.”
　　หลินเฟยกลัวว่าเขาจะทำลายภูเขาด้วยหมัดของเขา.
　　ถึงเวลานั้น ผลไม้ทั้งหมดก็หายไปและก็มาร้องไห้ทีหลัง.
　　เขาหยิบธนูขึ้นมา.
　　ฟุ่บ!
　　ซอมบี้ถูกฆ่าในดอกเดียวและไม่นาน ที่นี่ก็ถูกกวาดจนเหี้ยน.
　　”มีบางอย่างผิดปกติ”ในตอนนี้ เด็กสาวขมวดคิ้วและบอกว่าเธอรู้สึกถึงอันตรายอย่างร้ายแรง สัมผัสที่เธอสัมผัสได้ถึงความร้ายแรงนี้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล.
　　”มีอะไร?”หลินเฟยงง.
　　”มีบางอย่างผิดปกติที่นี่”เด็กสาวขมวดคิ้วและมองไปรอบๆแต่ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น.
　　กรอบ แกรบ–
　　ในตอนนี้ หญ้ารอบๆเคลื่อนไหวเบาๆ ราวกับมีบางอย่างกำลังเข้ามาจากทุกทิศทางอย่างช้าๆ.
　　หลินเฟยใช้[perspective]ทันทีและเมื่อเขาเห็นสิ่งต่างๆรอบๆตัวของเขา ใบหน้าของเขาก็เหลือเพียงสามนิ้วทันที.
　　มันเป็นไปได้ไง!
　　เขารู้สึกว่าขนกำลังลุกชันและเขาก็รีบอุ้มเด็กสาวขึ้นไปบนฟ้า.
　　”เกิดอะไร?”เด็กสาวถามอย่างกังวล.
　　เพราะเธอรู้สึกว่าหลินเฟยตัวสั่น.
　　”ฉันสงสัยในชีวิต”หลินเฟยกลืนน้ำลายและพูดอีกว่า”ในโลกนี้มีสิ่งที่น่ากลัวอย่างนี้ได้อย่างไง?”
　　”อะไร?”เด็กสาวมองไปที่พื้นด้วยความกังวล.
　　”อย่ามองมัน”หลินเฟยะูด”คราวนี้มันแย่มาก ฉันจะพาเธอกลับไปก่อน”
　　เขาหยิบรีโมทออกมาและทั้งสองก็กลับไปที่บ้านบนเนินเขา ก่อนที่จะปล่อยให้เด็กสาวอยู่ที่บ้านและเขาก็กลับมาที่สวนตัวคนเดียว.
　　หลินเฟยสาบานได้ว่านี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยเห็นมาก่อนในชีวิตของเขา.
　　หายใจเข้าลึกๆ ลูกบอลเพลิงก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา.
　　ตูมม!
　　เขาปาบอลเพลิงอัดลงไปที่หญ้ารกด้านล่างและเผามันทันที เปลวไฟได้ลุกไหม้และหลินเฟยได้ใช้พลังของเขาเพื่อปกป้องต้นผลไม้.
　　ป้องกันการถูกเผาโดยไม่ตั้งใจ.
　　ไฟค่อยๆมอดลงและในที่สุดสิ่งที่ซ่อนอยู่ในพงหญ้าก็ถูกเปิดเผย.
　　กองขี้เถ้านับไม่ถ้วนปลิวว่อน…
　　มันก็คืองู.
　　แต่ละตัวมีความยาวไม่น้อยกว่าครึ่งเมตร และที่น่ากลัวที่สุดคือร่างกายของมันเต็มไปด้วยดวงตาของมนุษย์!
　　เมื่อครั้งแรก ทั้งภูเขาและที่พืชพรรณนั้นมีสุดลูกหูลูกตา.
　　และเมื่อสิ่งมีชีวิตที่เหมือนงูเลื้อยคลาน หลินเฟยก็รู้สึกว่าภาพจินตนาการของเขากำลังหายไปอย่างรวดเร็ว.
　　ผู้มีจิตใจปกติย่อมมองเห็นสิ่งปกติ.
　　และคนที่ไร้เรี่ยวแรงก็ย่อมจะมองเห็นในสิ่งที่คนธรรมดามองไม่เห็น.
　　อย่างเช่น เมื่อคิดว่ากลุ่มเหล่านี้เป็นศพของเด็กสาว และมนุษย์ธรรดาเป็นกลุ่มซอมบี้…
　　เมื่อมองไปที่ภูเขาและที่ราบ หลินเฟยเริ่มสงสัยในความถูกต้องของโลกนี้ มันน่ากลัวเสียจนถือว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมชาติ!
　　นี่มันนรกตอนกลางวันชัดๆ.
　　นั่นเป็นเหตุผลที่หลินเฟยส่งเด็กสาวกลับไปก่อน.
　　เขากังวลว่าถ้าคนธรรมดามาเห็นภาพเหล่านี้ พวกเขาอาจจะบ้าตายทันที.
　　”ทนไม่ไหวแล้ว.”
　　ตูม!
　　หลินเฟยใช้พลังเหนือธรรมชาติของเขา ในตอนนี้ พื้นดินที่มีต้นผลไม้อยู่ก็ได้ถูกยกขึ้นและกลายเป็นแท่นดินสูง.
　　จากนั้นเขาก็เอาต้นผลไม้ออกไปพร้อมกับดิน.
　　ก่อนที่เขาจะเทเลพอต เขาก็ได้ตรวจสอบต้นไม้ทุกต้นอย่างระมัดระวังเพื่อป้องกันไม่ให้ไข่หรือลูกของสิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยงเหล่านี้หลบซ่อนได้.
　　ครึ่นๆๆ–
　　คราวนี้ บนยอดเขา พื้นดินแตกเป็นแผ่นๆและลอยขึ้นไปบนอากาศ แต่ละแผ่นจะมีต้นไม้อยู่หนึ่งต้น.
　　หลินเฟยยืนอยู่กลางอากาศ ตรงกลางของผืนดินเหล่านั้น เขาตรวจสอบต้นไม้ทุกต้นอย่างระมัดระวัง.
　　ถ้ามันติดเชื้อ เขาจะเผาทันที.
　　ท้ายที่สุดต้นไม้ทั้งหมดในสวนก็ถูกเขาเอาไป.
　　สายตาของเขาจ้องมองไปที่สัตว์ประหลาดด้านล่าง บางคนอาจต้องการศึกษาพวกมัน แต่หลินเฟยไม่!.
　　”ตายซะ!”
　　เขายกมือขึ้นฟ้า.
　　ครึ่นๆๆ–
　　ก้อนดินลอยอยู่รอบๆตัวของเขาทันที มันบนขึ้นไปบนฟ้นและเกิดการชนกันอย่างรุนแรงจนเละเป็นโคลน.
　　”ไฟ!”
　　ตูม!
　　ก้อนโคลนถูกเผาอย่างรุนแรง ความร้อนที่แผ่ออกมานั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก มันราวกับเป็นดวงอาทิตย์ขนาดย่อม.
　　พรึ่บพับๆ!
　　หลินเฟยโบกมือและดวงอาทิตย์ขนาดย่อมก็ตกลงบนเนินเขาด้านล่าง.
　　ใกล้ๆ.
　　ทุกสิ่งที่อยู่บนภูเขากำลังลุกไหม้อย่างรุนแรง.
　　รวมทั้งสัตว์ที่น่าขยะแขยงอย่างงูก็เหมือนกัน.
　　พวกมันบิดร่างกายไปมาในกองไฟและส่งเสียงร้องเหมือนกับเด็กน้อย ซึ่งมันดูแตกต่างไปกว่าเดิม.
　　ตูม!
　　แต่เสียงร้องไม่นานก็ถูกกลบด้วยเสียงระเบิด และดวงอาทิตย์ขนาดย่อมก็กระทบดินราวกับดาวหางพุ่งชนโลกที่เนินเขา.
　　ความร้อนทำลายทุกอย่างในรัศมีสิบไมล์รอบๆทันที และทุกสิ่งก็ถูกเผา.
　　นี่คือความจริงภายในสิบไมล์.
　　เนินเขาถูกทำลายจนเป็นผงและกลายเป็นหลุมลึก ดวงอาทิตย์น้อยก็ยังอยู่ที่ก้นหลุมและเผาผลาญอย่างรุนแรง.
　　หลินเฟยเหลือบไปมองที่ด้านล่างของหลุมและไม่เห็นสิ่งมีชีวิตใดๆอีก.
　　เพราะทุกอย่างถูกเผาจนเป็นถ่าน.
　　”ไม่ ฉันต้องไม่กังวล”เมื่อคิดถึงรูปลักษณ์ที่น่าขยะแขยงของสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น หลินเฟยก็รู้สึกว่าเขาจะต้องฝันร้ายแน่ๆ.
　　ดังนั้นเขาจึงมาอีกครั้ง.