One-click Invincibility Of The Apocalyptic Super System Modifier - ตอนที่ 393-394

บทที่ 393-394
　　สุดท้าย เมื่อมองไปที่แม่มดที่ยังคงดิ้นรนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา เขาก็ยกดาบฟันหัวอีกครั้งก่อนที่จะมีอีกหัวที่กลิ้นหลุนๆออกไป.
　　เมื่อเห็นฉากนี้ มอนเตอร์ที่อยู่รอบๆก็กลายเป็นบ้าขึ้นมาทันที มันวิ่งเข้ามาเหมือนกับมวลซอมบี้.
　　หลินเฟยเหวี่ยงดาบยาวไปด้านหน้า.
　　วูบบบ!
　　ดาบยาวสั่นสะท้าน ทันใดนั้นมันก็แตกออกเป็นสองส่วนก่อนจะกลายเป็นสี่และกลายเป็นแปด มีแสงสะท้อนจากใบดาบกระจายอยู่รอบๆตัวของหลินเฟยและทันใดนั้นมันก็แตกกระจายออกไป.
　　ฟุบๆๆๆ–
　　เกิดเสียงแทงทะลุขึ้นมาพร้อมกับแสงจากใบดาบ 8 เส้น.
　　แม้แต่แม่มดที่วิ่งอยู่รอบนอกและโจมตีหลินเฟยด้วยสายฟ้าก็ถูกเศษดาบแทงทะลุและตกลงมาจากอากาศอย่างช่วยไม่ได้.
　　หลินเฟยตัดโซ่ที่มัดก็อดแฮนท์ออกมา.
　　”นาย!”
　　ก็อดแฮนท์มองไปที่หลินเฟยด้วยท่าทีหวาดกลัว ตัวตนที่เขาควรจะกลัวแท้จริงแล้วอยู่ด้านหน้าของเขา?
　　ทำได้อย่างไง?
　　และทำไมเขาถึงได้ดูหล่อขึ้นจัง?
　　”พี่ เป็นไรไหม?”ฉู่ฉูวิ่งเข้าหาก็อดแฮนท์.
　　ทันใดนั้นก็อดแฮนท์ก็มองไปที่ฉู่ฉูด้วยท่าทางที่น่ากลัว”สมองแกมีปัญหาหรอ? แกไม่จำเป็นต้องสนใจคนอย่างฉันเหมือนเมื่อก่อนก็ได้!”
　　ฉู่ฉูยิ้มอย่างอายๆ.
　　เขายังเป็นเด็กที่ขี้เล่น และเขารู้สึกว่าเขานั้นไร้เทียมทานอย่างแท้จริง.
　　แต่ตอนนี้ เขาเห็นคนที่แข็งแกร่งจริงๆแล้ว เขารู้ว่าตอนแรกนั้นเขาไร้เดียงสาแค่ไหน เทพใหญ่ที่แท้จริงนั้นไม่ได้หยิ่งพยองนัก เขาเป็นเหมือนกับพวกขยะที่พองขนอยู่ตลอด.
　　”ก่อนหน้านี้ฉันยังเด็กและโง่เขลา”เขาพูด.
　　ก็อดแฮนท์มองไปที่หลินเฟยและหลังจากคิดเกี่ยวกับมันแล้วเขาก็เข้าใจว่าหลินเฟยต้องได้ช่วยฉู่ฉูแน่นอน.
　　”ฉันสบายดี”ก็อดแฮนท์พูด”มันเพิ่งจะดูดพลังของฉันไปบ้าง แต่มันจะกลับมาเหมือนเดิมในอีกไม่กี่วัน.”
　　”ขอบคุณที่ช่วยฉัน.”
　　เขามองไปที่หลินเฟยและพูดอย่างจริงจังว่า”จากนี้ไปชีวิตของฉัน ก็อดแฮนท์จะเป็นของคุณ.”
　　”ไม่ ไม่จำเป็น.”
　　หลินเฟยพูด”นายไม่ใช้สาวสวยล่มเมือง.”
　　ทันทีที่เขาพูดจบ หลินเฟยก็รู้สึกว่าถูกหยิกที่เอว.
　　เลิกคิดได้เลย.
　　”ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”ฉู่ฉูรีบพูด”ตอนนี้ทุกคนพร้อมแล้ว ออกจากสถานที่ผีสิงพวกนี้เถอะ และอย่ากลับมาอีก!”
　　ฉู่ฉูคิดเสมอว่าหลินเฟยไม่ได้จากไปเพราะเขาต้องการช่วยก็อดแฮนท์.
　　ผลก็คือ หลินเฟยส่ายหัว.
　　เขาพูด”นายไปก่อนเลย ฉันมีอย่างอื่นต้องทำ.”
　　ทั้งสองมองหน้ากันอย่างตกตะลึง.
　　ไม่ออกตอนนี้หรอ หรือรอใครมาชวนกันข้าว?
　　ที่นี่มันน่ากลัวมาก ราวกับอยู่ในคฤหาส์ผีสิงหลายพันปีและไม่มีใครอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว.
　　เขาไม่รู้จริงๆว่าเขาจะทำอะไรที่นี่.
　　แต่เมื่อเห็นหลินเฟยไม่ได้ออกไป พวกเขาก็ไม่มีอะไรทำ เพราะตอนนี้พวกเขาต้องพึ่งพาหลินเฟยเพียงอย่างเดียวและมีเพียงหลินเฟยเท่านั้นที่จะพาพวกเขาออกไปได้.
　　”เธอรีบชวนเขาเร็วๆสิ”ทั้งสองหันไปพูดกับเด็กสาว”เราจะเข้าไปข้างในต่อหรอ? ข้างในอันตรายกว่านี้แน่นอน.”
　　ฉู่ฉูพูดเพิ่ม”เธอลืมเรื่องเสียงก่อนหน้านี้ไปแล้วหรอ?”
　　ผลลัพธ์ก็คือเด็กสาวยังคงสงบและพูด”ฉันรู้ ฉันจำได้ แต่ตราบใดที่หลินเฟยอยู่ที่นี่ ฉันก็ไม่กลัว.”
　　พรึ่บ!
　　ทั้งสองเข่าอ่อนอย่างกระทันหัน ขณะที่มองโดยไม่พูดอะไร.
　　ว่ากันว่าIQของผู้หญิงเวลาอยู่ในห้วงความรักนั้นเป็นศูนย์ และตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องจริง เธอจะยอมตายถ้าเขาขอให้เธอตาย?
　　ครึ่นๆ–
　　คราวนี้ ก่อนที่หลินเฟยจะก้าวเข้าไป สถานที่แห่งนี้ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง.
　　มีบางอย่างกำลังมาที่นี่.
　　”ฉันจะให้แกอยู่ในความมืดตอนนี้.”
　　”ตอนนี้อะไรอีก?”
　　ฉู่ฉูกระโดดตัวโยนด้วยความตกใจทันทีและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหลินเฟยโดยไม่รู้ตัวและก็อดแฮนท์ก็ขมวดคิ้วและมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง.
　　ครึ่นๆ–
　　ถ้ำสั่นสะเทือน วินาทีต่อมา อุโมงค์ข้างหน้าก็ระเบิด มีแมลงตัวใหญ่คลานออกมาจากถ้ำ.
　　หลินเฟยมองเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ามันเป็นแมลงที่ขนาดใหญ่หลายสิบเท่าพร้อมกับขาที่ยั้วเยี้ย แต่ตาของมืดบอดและร่างกายของมันยังคงปกคลุมไปด้วยผิวสีเทาอมเขียวแข็งๆ.
　　ครึ่นๆ–
　　มันโผล่ออกมาจากอุโมงค์ ค่อยๆผ่านหัวทุกคนและจมลงไปในดินอีกฝั่งหนึ่ง.
　　เจ้านี่มีขนาดเท่ากับรถไฟและยาวถึง 20-30 เมตรด้วยซ้ำ.
　　และเมื่อมอนเตอร์ตัวนี้ปรากฏขึ้น ดินที่นี่ก็อบอวลไปด้วยบรรพยากาศอึมครึม.
　　ก็อดแฮนท์,ฉู่ฉูและเด็กสาวต่างถูกบรรยากาศนี้กลืนกิน มันรู้สึกวิงเวียนราวกับเพิ่งเห็นนรก.
　　นี่คือมอนเตอร์ที่มีพลังเท่ากับกองทัพ.
　　พวกมันขุดดิน สร้างอุโมงค์ทิ้งไว้และทำให้สิ่งเหล่านี้กลายเป็นรังของพวกมัน…
　　”เมื่อเรามา แกจะต้องพินาศ.”
　　เสียงที่ไพเราะราวกับพูดอยู่ข้างหู ทำให้หลายคนแทบหมดสติ.
　　ก่อนที่จะเริ่มต่อสู้ ความรู้สึกหวาดกลัวก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของพวกเขาทันทีและดูเหมือนว่าพวกเขาจะมองเห็นสิ่งลี้ลับขณะตกอยู่ในภวังค์.
　　พวกไร้เทียมทาน.
　　มีเพียงหลินเฟยเพียงคนเดียวที่ไม่เป็นไรตอนนี้.
　　เมื่อเห็นออร่าสีดำแผ่กระจายไปทั่วทุกหนแห่ง หลินเฟยก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจและพูดว่า”นี่คืออะไร?”
　　ทันทีที่เขาหันกลับมา เขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ.
　　เพราะเขาเห็นเด็กสาวหน้าซีดและร่างกายของเธอก็สั่นอย่างต่อเนื่องราวกับว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลก.
　　”ฉันจะจัดการเอง นายก็กำลังเล่นเป็นผีอยู่หรอ?”หลินเฟยตะโกน”แต่นายคิดว่าฉันช่วยอะไรไม่ได้งั้นหรอ?”
　　ด้วยการโบกมือครึ่งหนึ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันใดนั้นเขาก็ได้จับไปที่อ่อร่าก่อนที่จะฉีกออกมันอย่างแรง.
　　ฮึมม!
　　ใต้เท้าของหลินเฟยจู่ๆก็มีวงเวทย์ปรากฏ.
　　วงกลมเวทย์มนตร์ขนาดใหญ่ 100 เมตรก็ขยายออกมาจากใต้ฝ่าเท้าของเขาด้วยเส้นที่วาดด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์จางๆและหมอกศักดิ์สิทธิ์เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องจากวงกลมเวทย์มนตร์.
　　ไอความมืดที่สัมผัสแสงก็กระจายหายไปทันที.
　　สามคนที่ถูกความมืดกัดเซาะก็ตื่นขึ้นทันที.
　　”นี่มันเรื่องอะไรกัน?”ฉู่ฉูมองไปรอบๆด้วยความตกใจ แสงสีทองส่องอำไพอาจจะมาจากแดนสวรรค์?
　　”นี่คือไอความมืด”หลินเฟยพูด”นายเพิ่งถูกมันเกาะกุม.”
　　”ฉันเข้าใจแล้ว แต่นายไม่ได้บอกว่ามีพลังไฟงั้นหรอ?”จู่ๆฉู่ฉูก็ถาม.
　　หลินเฟย: “…”
　　”สิ่งนี้มันมากกว่าการปัดเป่าความมืดใช่ไหม?”ก็อดแฮนท์พูดขึ้น.
　　”ฉันรู้สึกว่าพลังที่หายไปของฉันกำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็วและแม้แต่อาการบาดเจ็บก็ดูเหมือนจะหายเร็ว.”
　　”เมื่อคุณพูดแล้ว”ฉู่ฉูขมวดคิ้ว มองดูมือของเขาและพูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง”ฉันก็รู้สึกว่าพลังของฉันเพิ่มมากขึ้น?”
　　”นี่คือพี่เลี้ยงในตำนาน”หลินเฟยพูดเบาๆ.
　　มันไม่ใช่แค่การสุ่มบัฟอย่างการเสริมพลังหรือรักษา? มันไม่ใช่เรื่องที่จะอายเลยแม้แต่น้อย.
　　”นี่คือพี่เลี้ยง!”
　　ทั้งฉู่ฉูและก็อดแฮนท์ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ.
　　เมื่อก่อนพวกเขาได้แต่คิดว่าพี่เลี้ยงมันจะดีสักแค่ไหน แต่ตอนนี้พวกเขาได้เห็นกับตาของตัวเองแล้ว.
　　แค่โบกมือ พี่เลี้ยงคนนี้ก็แข็งแกร่งอย่างมากและเป็นสิ่งสำคัญดั่งหัวใจหลักอย่างแน่นอน!