Ore no Oyome-san, Hentai Kamo Shirenai: Zero Kyori datta Osananajimi, Kekkon Shita Totan Sokuochi Shite Ore ni Muchuu desu - ตอนที่ 2.1 สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น (1)

ตอนที่ 2 —สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

 

.

 

.

 

.

 

—ผมได้แต่งงานกับซูซูกะ เพื่อนสมัยเด็กของผม

 

เราเป็นคู่รักที่ไม่แน่นอน และมีโอกาสสูงที่เราจะเลิกกัน

 

การที่เราตัดสินใจไม่บอกผู้ปกครองน่าจะเป็นเหตุผลที่ดีแน่แล้วอย่างนั้นเหรอ…

 

ผมทำแบบนั้นไม่ได้ และสักวันหนึ่งการปกปิดนี้ก็ต้องได้สิ้นสุดลงอยู่ดี

 

สุดท้ายแล้วผมจึงนั่งในห้องนั่งเล่นของบ้านพ่อแม่ของผม

 

—ยืดท่าทางให้ตรงขณะพูดคุยกับพวกเขา

 

“พ่อครับ แม่ครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก”

 

พ่อกับแม่ไม่แปลกใจ “เป็นอะไร” พวกเขาถาม

 

“ผมแต่งงานแล้วครับ!”

 

.

 

.

 

*พรืด—เฮ้อก!!…*

 

“ฮึก !..เฮอะๆ—”

 

พวกเขาทั้งสองออกอาการไออย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมพยายามอยากจะบอกเขาทุกอย่างและทำให้สถานการ์ผ่อนคลายที่สุด อาจเป็นเพราะผมรีบ แต่ผมก็ยังยืนยันที่จะคุยกันต่อไปโดยไม่ลังเลต่อความรู้สึกพวกเขาสองคน

 

ผมถูกลอตเตอรี่ แต่งงานกับซูซูกะ และอื่นๆ อีกมากมาย　

 

พอผมเล่าทุกอย่างให้เขาฟังเสร็จ เขาก็โกรธมาก

 

เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นหากผมแต่งงานโดยไม่ได้รับความยินยอม…

 

การแต่งงานในโรงเรียนมัธยมเป็นเรื่องแปลกจริงๆ

 

แม้ว่าซูซูกะจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังสู้หน้าพ่อแม่ไม่ได้

 

แม้ว่าผมจะถูกลอตเตอรี ผมก็ยังต้องทำให้แน่ใจว่าผมได้รับอนุญาตให้ทำอะไรได้และทำอะไรไม่ได้

 

“ผมขอโทษ…”

 

ผมรู้ตัวเองดีว่าทำพลาดไป

 

ผมได้แต่ก้มหน้าขอโทษพ่อแม่สำนึกถึงความรู้สึกผิดอยู่แต่โดยดี

 

ผมไม่มีสิทธ์ขัดขืนได้แต่อย่างใด ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับอย่างตรงไปตรงมา

 

หากไม่โดนอะไรสักอย่างก็ไม่แปลก…

 

แทนที่จะเป็นความเจ็บปวดจากการถูกตี สติของผมก็ค่อยๆมืดมัวลงเรื่อยๆ

 

ผมไม่รู้จริงๆ…ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง….

 

.

 

.

 

.

 

“ตอนนี้เรากำลังจะไปที่บ้านพ่อแม่ของซูซุกะจัง”

 

พ่อของผมซึ่งกำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้านได้เปลี่ยนเป็นชุดสูทเพื่อแสดงความเหมาะสม

 

ผมเปลี่ยนชุดนักเรียนด้วย ซึ่งเป็นชุดทางการของนักเรียนมัธยมปลาย

 

จากนั้นผมก็ไปที่บ้านของ ซูซุกะ กับแม่และพ่อของผม

 

เมื่อเราถึงบ้านของ ซูซุกะ เธอกำลังรอเราอยู่ในชุดพิธีการของเธอ…

 

…อะไรกันเนี่ย…

 

มีการประชุมครอบครัวระหว่างผม ซูซุกะ และพ่อแม่ของเราทั้งคู่

 

คำเทศนาที่ยาวและยาว บทสรุปที่ได้มาคือ……

 

“ถ้าพวกเธอจัดการเรื่องการเงินได้ ก็ไม่มีปัญหากับการแต่งงาน ไม่ มีปัญหาใหญ่มาก แต่พ่อจะทนกับมัน แต่ในฐานะผู้ปกครอง พ่อขอถามพวกเธอเป็นครั้งสุดท้าย พวกเธอสองคนรักกันจริงๆ ใช่ไหม..?”

 

พ่อของผมกล่าวปิดท้ายในนามของครอบครัวเรา

 

เนื่องจากเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันมานาน พวกเขาจึงไม่สงสัยในความรักที่เรามีให้กัน

 

ผมรู้สึกดีใจ แต่ไม่ใช่ว่าผมมีความรู้สึกโรแมนติกหรืออะไรแบบนั้น แต่ผมไม่สามารถพูดได้ว่าผมกำลังคิดเรื่องการหย่าร้างหากเราเข้ากันไม่ได้

 

แม้ว่าเราจะเพิ่งเป็นสามีภรรยากันก็ตาม

 

ถ้าผมบอกไปว่ากำลังคิดจะอย่ากันจริงๆ ครั้งนี้ผมคงจะถูกซ้อมอย่างหนักแบบไม่ต้องสงสัยเลย

 

นั่นคือสิ่งที่ผมไม่บอกพวกเขาตรงๆ ว่าผมแต่งงานเพราะคิดว่าจะต้องเสียภาษีของขวัญ—ผมคงมีปัญหาหนักแน่

 

ถ้าเราจะออกมาบอกว่าไม่รักกัน…มีความเป็นไปได้ที่ผมจะมีโอกาสเสียชีวิตสูง—มาก

 

การคิดวิเคราะห์ถูกไตร่ตรองมาแล้วอย่างดี

 

“ฉันแน่ใจว่าเธอจะเข้าใจได้” นี่ คือสายตาที่ผมสบตากับเธอ

 

“ใช่ครับ!”

 

“ใช่ค่ะ!”

 

“เราทั้งสองรักกัน!!”

 

เราสามารถพูดว่าเรารักกันได้ที่นี่ แต่มีบางครั้งที่เราเข้ากันไม่ได้และเลิกกันหลังจากที่เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว

 

“ฮ่าฮ่า เข้าใจแล้วๆ พวกเธอสองคนมีความรักไม่เหมือนเด็กแล้วจริงๆด้วย”

 

“ฉันรู้ว่ามันกะทันหัน แต่ก็ดีที่ได้เห็นลูกสาวของเราแต่งงาน มันทำให้เรามีความสุขมากใช่ไหม”

 

ทันทีที่เทศน์จบ พ่อแม่ของเราก็เริ่มฉลองการเริ่มต้นใหม่ให้กับผมและซูซุกะ

 

จะจัดพิธีตอนไหน ?

 

จะไปฮันนีมูนที่ไหน ?

 

เมื่อไหร่จะมีหลาน ?

 

พวกเขาถามคำถามทุกประเภทและเราเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่~

 

.

 

.

 

.

 

วันรุ่งขึ้นหลังจากถูกดุ รับรู้ และเฉลิมฉลอง

 

ซูซุกะ กับผมนั่งอยู่บนชิงช้าในสวนสาธารณะในช่วงพลบค่ำ

 

“..ฉันคิดว่าเรากำลังมีปัญหา..”

 

“อะ..อึม ฉันคิดว่านายก็น่าจะพอเดาออกนะ พวกเขาบอกฉันว่าหลังจบมัธยมปลาย เราจะทำอะไรก็ได้ตามต้องการ มันหมายความว่าฉันต้องย้ายออกจากบ้านใช่ไหม..”

 

“ก็คงต้องแบบนั้นแหละ..”

 

การที่เธอพูดแบบนั้นทำให้ผมคิดอะไรได้สักอย่าง

 

เราเป็นสามีภรรยากันแล้วมันก็แปลกที่เราจะอยู่แยกกันหลังจากไปตลอดเรื่อยๆ

 

“ถ้าเรามาอยู่ด้วยกันล่ะ..เราแต่งงานกันแล้ว จะมีปัญหาอะไรรึเปล่า”

 

“…!!?”

 

“การอยู่ร่วมกันเป็นคำที่ใช้กับผู้ชายและหญิงที่ไม่ได้แต่งงาน ในกรณีของเรา เราอยู่ด้วยกันได้..ใช่ไหม”

 

“อะ..อึม เราได้ก้าวข้ามการอยู่ร่วมกัน เรากำลังอยู่ด้วยกัน เรามาไกลแล้ว… มันคงไม่ได้แย่ขนาดนั้น พวกเราเองก็รู้จักกันมานาน ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะเป็นคู่รักธรรมดาเนอะ!!”

 

จู่ๆซูซุกะก็หน้ามุ่ยครุ่นคิดเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้

 

“แหวนมั่น!”

 

เธอพูดด้วยแววตาเป็นประกาย ถ้าผมบอกเธอตอนนี้ว่าผมไม่ซื้อเพราะเราอาจจะหย่ากัน มันคงแย่มาก…

 

“ฮึ..อะอึ้ม จริงด้วย ถ้ามีโอกาสฉันจะซื้อมัน”

 

หลังจากนั้นเราพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตด้วยอารมณ์ที่ผ่อนคลาย

 

ขณะที่เรากำลังจะแยกจากกัน ซูซุกะ เงยหน้าขึ่นพูดกับผมอย่างตั้งใจด้วยใบหน้าสีแดงสด..

 

“….นายอยากจูบลามั้ย..”

 

“พรืดดด—!! ทำไมจู่ๆ…….เราก็เป็นสามีภรรยากัน ฉันไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร เราผ่านอะไรมามากมาย แต่เรายังคงเป็นคู่รักที่ไม่แน่นอน ฉันจะเก็บมันไว้ก่อน เธอไม่จำเป็นต้องอารมณ์พลุ่งพล่านและจงใจทำอะไรที่ดูเหมือนคู่รัก เอาง่ายๆ ไปตามจังหวะของเราเอง โอเคไหม…”

 

“ฮิฮิ~ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น ลาก่อน… ฉันกลัวที่จะเจอครูที่โรงเรียนพรุ่งนี้จัง”

 

เป็นรายงานหลังการดำเนินการ แต่ยังไงผมก็ต้องรายงานไปยังโรงเรียน

 

ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะอะไรขึ้นต่อจากนี้..ผมแค่กลัว

 

“ฟุฟุ~ยูกิเองก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ  เรามีเงิน พวกเขาจะไม่ไล่เราออก และถ้ามีใครพูดอะไรกับเราและเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย เราก็แค่ใช้เงินแล้วก็ผ่อนคลายกับมัน~”

 

“อึ้ม ขอบคุณนะ นั่นฟังดูดีเลยล่ะ”

 

“กลับบ้านปลอดภัยนะคะ คุณ สา มี ของ ฉัน”

 

“อื้อ..เดินทางปลอดภัยเช่นกันนะคุณ ภรรยา”

 

พวกเขาจงใจเน้นคำว่า “ภรรยาและสามี” และพูดกัน

 

คำพูดนั้นสงบเสียจนปากของทั้งคู่ฉีกยิ้มเล็กๆออกมา…

 

.

 

.

 

.

 

จบ….