Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 150

รักษาระยะห่าง…หลินเสี่ยวเข้าใจความคิดของเอเลน่าได้อย่างง่ายดาย

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่าวิธีคิดของราชาปีศาจนั้นแปลกเกินไปถ้าไม่ใช่เพราะความเข้าใจที่แปลกประหลาดที่พวกเขามีถ้าเป็นคนอื่นพวกเขาคงคิดว่าเธอบ้าแน่ ๆ

ทั้งซื้อพิษเพื่อฆ่านายของเธอ หรือเป็นสาวใช้ที่เชื่อฟังนายของเธอ

ในหนึ่งวันเอเลน่าซึ่งยังคงเป็นแมวดุร้ายเมื่อวันก่อนจากแมวสองตัวที่อยู่ตรงข้ามกันกลายเป็นสาวใช้ที่สมบูรณ์แบบในวันรุ่งขึ้น

นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเธอได้ยินและเชื่อฟังทุกคำพูดของเขาไม่ได้ทำผิดพลาดหรือก่อให้เกิดปัญหา หลินเสี่ยวหาความผิดไม่ได้ แต่ในเวลาเดียวกันเขาไม่มีทางที่จะเข้าหาเธอ

หลินเสี่ยวรู้ว่าแผนของเธอคือการอดทนจนกว่าจะสิ้นสุดการแข่งขันวิทยาลัยดังนั้นสโนว์จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระดังนั้นการเชื่อฟังเธอจึงไม่ใช่ความอ่อนโยนของเธอแต่เป็นการโหมโรงการลาของพวกเขา

เธอใช้วิธีเย็นชาเพื่ออำลาหลินเสี่ยวล่วงหน้า

“ ชิ แล้วยังไง?”

เขาไม่เคยชอบเอเลน่ามาตั้งแต่แรกดังนั้นใครสนใจว่าเธอปฏิบัติต่อเขาอย่างไร นอกจากนี้นับตั้งแต่ที่เขาพบเธอเธอไม่เคยปฏิบัติต่อเขาอย่างดีดังนั้นเขาจึงไม่สนใจแม้ว่าเธอจะยังคงปฏิบัติต่อเขาอย่างเยือกเย็น

เขาพอใจตราบใดที่เอเลน่าเชื่อฟังในฐานะสาวใช้ของเขา

การเดินทางไปยังทะเลสาบเดสแปร์นั้นเงียบสงบมาก

ไม่มีโจรขวางทาง ไม่มีนักฆ่า พวกเขาดำเนินการต่อไปตามแผนที่วางไว้ผ่านเขตแดนของอาณาจักรลอมบาร์ดมุ่งหน้าไปตามที่ราบทางทิศตะวันออกมุ่งสู่ชายแดนของเฮโน

การเดินทางที่น่าเบื่อ เอเลน่าไม่สนใจเขาดังนั้นหลินเสี่ยวจึงเบื่อดังนั้นเขาสามารถไปหาเจ้าหญิงอันเป็นที่รักของเขาได้

เชนไตหยินเป็นเจ้าหญิงเธอไม่รำคาญกับเรื่องสัพเพเหระแม้ว่าเธอจะปฏิเสธเขาสองครั้งแต่เธอก็ยังสามารถคุยกับเขาได้โดยไม่ต้องลำบากใจ

รอยยิ้มที่อ่อนโยนเสียงที่ไพเราะและมารยาทอันงดงามนี่เป็นแฟนที่สมบูรณ์แบบตามที่เขาคาดไว้ ดีกว่าแมวเหมียวที่น่ารังเกียจบางตัว!

“ หลินเสี่ยวเจ้าเคยได้ยินซีซ่าร์พูดถึงพี่ชายของเขาไหม?” เชนไตหยินถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ ไม่เคย.”

“ อืม… แต่เขาปฏิบัติต่อซีซาร์อย่างดีทำไมเขาไม่เห็นคุณค่ามันแปลกจัง” เชนไตหยินคิด

หัวข้อในวันนี้เป็นเรื่องของครอบครัวและการนินทา

แม้ว่าเชนไตหยินเป็นเจ้าหญิงที่สง่างาม แต่เธอก็เป็นเด็กสาวด้วยเช่นกันเธอจึงสนใจในเรื่องซุบซิบมากเหมือนกัน เมื่อพูดถึงเรื่องครอบครัวของซีซาร์มันก็เหมือนว่าเธอทำการบ้านและมีหลายอย่างที่เธออยากจะพูด

เกี่ยวกับโทมัสอเล็กซ์ พี่ชายของซีซาร์หลินเสี่ยวมีความประทับใจในตัวเขามากกว่าหรือน้อยกว่า

เขายังจำได้เมื่อพี่ชายของเขามอบรถม้าของเขาเป็นพิเศษเพื่อฉลองความจริงที่ว่าซีซาร์ได้แรงค์ S สำหรับการฝึกซ้อมรบจริง แม้ว่าซีซาร์จะปฏิเสธแต่เขาก็ไม่ได้โกรธ คราวนี้เขายังคงส่งผู้คุ้มกันส่วนตัวเพื่อปกป้องเขาดังนั้นใคร ๆ ก็สามารถบอกความสัมพันธ์แบบพี่น้องของพวกเขาได้

แต่ซีซาร์ยังไม่เห็นคุณค่าและมีทัศนคติที่ต้องการให้เขาคำนึงถึงธุรกิจของเขาเอง

ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่ซีซาร์จะรู้สึกไม่ยอมรับเท่านั้น…ข้าสังเกตเห็นว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้โรซี่ก็ไม่ได้รู้สึกดีเกินไปเช่นกัน” เชนไตหยินกระซิบข้างหูของหลินเสี่ยว

เนื่องจากมีรถม้าจำนวนมากในกลุ่มของพวกเขาตอนนี้พวกเขาทั้งหมดจึงต่างกัน

นอกเหนือจากการอยู่ด้วยกันในวันที่พวกเขาออกเดินทาง ซีซาร์และโรซี่ต้องการความเงียบสงบโดยไม่ต้องการได้ยินเสียงของหลินเสี่ยวและเชนไตหยิน พวกเขาจึงแยกตู้โดยสารกัน หนึ่งข้างหน้าและหนึ่งหลังทิ้งหลินเสี่ยวไว้ตรงกลาง

สำหรับหลินเสี่ยวเขาแบ่งปันรถกับเอเลน่าและเชนไตหยิน แมวเหม็นเย็นชาอยู่ทางซ้ายมือของเขาและเจ้าหญิงที่อ่อนโยนมีเสน่ห์อยู่ทางขวาของเขาเขากำลังเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์ที่ยากจะได้รับ

ในขั้นต้นเชนตไหยินควรจะอยู่ในรถคันเดียวกันกับซีวาร์แต่เขาก็ตั้งใจแน่วแน่กับมันและบอกว่าต้องการอยู่คนเดียว โรซี่ไม่ต้องการหายใจอากาศเดียวกับจิ้งจอกที่มีกลิ่นเหม็นดังนั้นเชนไตหยินจึงกลายเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการและหลินเสี่ยวก็ได้รับสิ่งที่ดีนั้น

ทั้งซีซาร์และเชนไตหยินไม่ได้มีความตระหนักถึงในการหมั้นดังนั้นหลินเสี่ยวก็พอใจกับตำแหน่งของเขาในฐานะวงล้อที่สาม

เชนไตหยินและหลินเสี่ยวคุยกันอย่างสนุกสนานระหว่างทางกับคนอื่น ๆ บางทีพวกเขาดูเหมือนคู่หมั้นกัน ความเข้าใจผิดนี้ทำให้หลินเสี่ยวรู้สึกมีความสุขที่ผิดศีลธรรม

มันจะดีแค่ไหนถ้ามันยังเป็นแบบนี้ต่อไป? พวกเขาไม่ต้องคิดถึงการมีส่วนร่วมผลประโยชน์แค่ว่าเขาชอบเธอก็พอ

“โรซี่? เห้อ หลังจากทั้งหมดนั้น ซีซาร์พูดแบบนั้นไป … การถูกเพิกเฉยจากคนที่เจ้าชอบแน่นอนว่าเธอจะต้องเจ็บปวด” ในขณะที่เขาพูดเขาขยับไปทางแมวเหม็นแล้วลากตัวออกห่างจากเชนไตหยิน

เธออยู่ใกล้เขามากเกินไปจนเขารู้สึกถึงลมหายใจที่หูของเขาแม้ว่าเขาจะสนุกกับมันเขาก็ต้องอดทนเขาไม่สามารถปล่อยให้เชนไตหยินคิดว่าเขาเป็นคนโรคจิตได้

แม้ว่าเชนไตหยินจะได้เห็นธรรมชาติของเขามานานแล้ว …

“ เฮ้อ เจ้าพูดถูกถ้าเป็นข้าข้าอาจจะร้องไห้”

แม้ว่าโรซี่จะเป็นศัตรูกับเธอแต่เธอก็ชอบเธอและไม่ต้องการเห็นผิวสีซีดจางของโรซี่

“ ไม่มีการช่วยเหลือไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้มันเป็นความผิดของตัวเองใครขอให้พวกเขาไม่ซื่อสัตย์กัน?”

สำหรับหลินเสี่ยวทั้งสองนั้นยังเด็กเกินไปมันเห็นได้ชัดว่าเป็นปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยประโยคเดียว แต่พวกเขาทั้งสองไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยและไม่เต็มใจลดหัวก่อนดังนั้นพวกเขาจึงยังคงกระทบไหล่เย็นทำให้บาดเจ็บซึ่งกันและกัน

แม้ว่าพูดถึงความไม่ซื่อสัตย์ หลินเสี่ยวก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะวิจารณ์คนอื่นตอนนี้เขาและแมวเหมียวก็กำลังมีสงครามเย็นอยู่ใช่ไหม? และพวกเขาแม้ยังอ่อนกว่าด้วยซ้ำ

หนึ่งคือคนโรคจิตที่ไม่เต็มใจที่จะเผชิญหน้ากับตัวตนที่แท้จริงของเขาและแมวเย็นชาที่ไม่ยอมลดตัวลง อาจใช้เวลาสักครู่เพื่อแก้ไขข้อขัดแย้งนี้

“ แต่หลินเสี่ยวข้า…” เชนไตหยินทันใดนั้นสังเกตว่าหลินเสี่ยวอยู่ห่างจากเธอ ตั้งแต่พวกเขานินทาเธอก็พูดไม่เสียงดังเกินไปดังนั้นเพื่อให้เขาได้ยินเธอจึงขยับเข้าใกล้โดยไม่รู้ตัว

ผมยาวของเธอวางอยู่บนไหล่ของเธอตามธรรมชาติเธอใช้ฝ่ามือของเธอเพื่อสนับสนุนตัวเองบนที่นั่งของเธอร่างกายส่วนบนของเธอโน้มตัวไปข้างหน้าและศีรษะของเธอเอียงไปข้างบนเล็กน้อยเธอปิดระยะทางอย่างต่อเนื่องจนลืมว่าเธอเป็นเจ้าหญิงผู้ดีและให้สัญญากับเซียวฮัวว่าจะไม่ใกล้ชิดกับชายคนนั้น

ผลที่ตามมาก็คือริมฝีปากของเธอเกือบจะกดที่แก้มของเขาหากเธอยื่นลิ้นออกมาเธอก็สามารถเลียหูของเขาได้เลย

เขาเห็นว่าเชนไตหยินเข้าใกล้วิสัยทัศน์รอบข้างมากขึ้นดังนั้นเขาจึงหันหัวของเขาไปอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่พวกเขาอยู่ใกล้เกินไปและเธอไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะหันหัวของเขาและตระหนักว่าริมฝีปากของพวกเขาเกือบจะสัมผัสกัน

มันเป็นเหมือนทุกสิ่งแช่แข็ง

สำหรับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่การแสดงออกและรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ของเธอบวกกับท่าที่เอนตัวของเธอทำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามจูบเขา!

แน่นอนว่าคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นั้นคือเอเลน่าเท่านั้น

“ พี่สาวหยิน?” เขาจะไม่เคยคิดฝันว่าเชนไตหยินจะพยายามที่จะจูบเขาดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะแข็งทื่อ

“ เอ่อ ปะเปล่านะ…ขอโทษด้วย…”

เพื่อซ่อนความละอายใจของเธอเธอถอยกลับมาเหมือนสายฟ้าผ่าและพูดถึงหัวข้ออื่นในขณะที่หัวเราะออกมาดัง ๆ

“ วันนี้อากาศดีดีนะฮิฮิ”

“ ใช่ๆ…ถูกต้อง” หลินเสี่ยวตอบอย่างเชื่องช้า

“ ฮิฮิ ไม่ใช่เหรอ”

ขณะที่เธอพูดเธอแอบมองที่หลินเสี่ยวเป็นครั้งคราวและมีเพียงคนเดียวที่เห็นปฏิกิริยาของเอเลน่า

เธอพยายามจูบเขาได้อย่างไร? มันเป็นเพียงความเข้าใจผิดแต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรอธิบายยังไง

ในฐานะเจ้าหญิงเชนไตหยินมีวิธีจัดการกับผู้ชายที่ชอบเธอ เธอต้องรักษาระยะห่างไม่ใกล้และไม่ไกลเกินไป เพื่อแสดงให้เห็นถึงศักดิ์ศรีของเธอในฐานะเจ้าหญิงเธอต้องดูถูกเพื่อให้พวกเขารู้สึกถึงความอ่อนโยนของเธอแต่ก็ต้องไม่ปล่อยให้พวกเขาก้าวเกินขอบเขต

เธอเรียนรู้สิ่งนี้ตั้งแต่อายุยังน้อยและไม่มีใครรู้ว่าเธอส่งผู้ชายที่เหม็นไปมากแค่ไหนแต่หันไปทางหลินเสี่ยวมันก็เหมือนกับว่าเธอลืมทุกอย่าง

เธอปิดระยะห่างระหว่างพวกเขา

เธอมีเสน่ห์และยิ้มแย้มแจ่มใส

การกระทำที่ใกล้ชิดของเธอโดยไม่สนใจท่าทีของเธอ

ทั้งสามสิ่งที่เธอไม่ควรทำกับผู้ชายในฐานะเจ้าหญิงแต่เธอทำทั้งสามอย่างและสร้างความเข้าใจผิดที่เธอพยายามจะจูบเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพลาดตั้งแต่ออกจากบ้าน

เซียวฮัวพูดถูกใช่ไหม? หลินเสี่ยวแตกต่างและเริ่มส่งผลกระทบกับเธอหรือยัง?

เชนไตหยินไม่เชื่อเรื่องนี้

ไม่มีทาง หลินเสี่ยวเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยเธอไม่เคยมีความประทับใจที่ดีกับเขาเลยเขายังเป็นคนโรคจิตเห็นได้ชัดว่าเขามีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างๆเขา แต่…ยัง …

เชนไตหยินไม่สามารถรักษาความสงบของเธอได้เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่สามารถหยุดมองใบหน้าที่ดูดีและเฉยเมยของเอเลน่าได้

มันเหมือนกับว่าแม่บ้านคนนั้นไม่ได้สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นและยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างที่ทิวทัศน์ แต่ในทันใดนั้นเธอสังเกตเห็นสายตาจ้องมองเธอดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ