Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 155

แต่มีเพียงเดโวรูเท่านั้นที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจริง

นอกเหนือจากเดโวรูแล้ว วิทยาลัยเฮโนยังมีอีกคนหนึ่งที่ชื่อว่าชาร์ลที่พวกเขาต้องระวัง

“ แต่พวกเจ้าแค่ต้องให้ความสำคัญกับเดโวรูสำหรับชาร์ล…เอ่อเดี๋ยวพวกเจ้าก็จะรู้เอง” เมื่อพูดถึงชาร์ลวูก็ไม่อยากพูดอะไรมาก

“ เดี๋ยวก็รู้?” หลินเสี่ยวเอียงศีรษะของเขาไม่เข้าใจ

เขากับเอเลน่าไม่เข้าใจวูแต่ปฏิกิริยาของคนอื่นนั้นแปลก

ซ๊ซาร์และโรซี่มองหน้ากันเหมือนพวกเขายืนยันความคิดของพวกเขา แต่แล้วพวกเขาก็จำได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเขายังคงให้ไหล่เย็นชากัน ดังนั้นโรซี่ก็หันหลังให้อย่างโกรธแค้นและซีซาร์ก็ขมวดคิ้วและไม่พูด

สำหรับเชนไตหยิน เธอแสดงออกอย่างที่เธอไม่เข้าใจอะไรเลย

หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร แต่เขาไม่สนใจ

ไม่ว่าจะเป็นวิทยาลัยน้ำออโทดอกซ์หรือวิทยาลัยกาโต้ที่ทรยศหรือวิทยาลัยเฮโนที่ไม่สามารถวัดได้เขาก็ไม่กลัวพวกเขาเลย

คราวนี้ทีมของวิทยาลัยลอรัน มีผู้เชี่ยวชาญสองคนคือซีซาร์และเชนไตหยิน แค่สองคนนั้นก็เพียงพอที่จะจัดการพวกเขาแล้วแม้จะไม่ได้พูดถึงไอ้โรคจิตหลินเสี่ยวถือครองอยู่ข้างหลัง คำถามคือทำอย่างไรจึงจะชนะได้ง่ายขึ้น

การชนะหรือแพ้นั้นขึ้นอยู่กับการเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของศัตรู

แม้ว่าองค์ประกอบทีมของพวกเขาจะแปลก แต่พวกเขาทั้งหมดมีความแข็งแกร่งที่น่าประทับใจ

ประการแรกคือซีวาร์ เขาไม่เคยผ่อนคลายในการฝึกฝนและเป็นนักดาบเวทย์มนตร์ระดับห้าขั้นสูงอยู่แล้วซึ่งมันอาจบุกทะลุระดับที่หกได้ตลอดเวลา!

ทุกคนที่เข้าร่วมในครั้งนี้ประมาณระดับสี่และถึงมีระดับห้าพวกเขาก็ไม่สามารถแข่งขันกับเขาได้ ความแข็งแกร่งและพรสวรรค์ของเขาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะเป็นฮีโร่

ถัดไปคือหลินเสี่ยวเพราะเขาสามารถเพิ่มพลังเวทย์มนตร์ผ่านการนอนหลับและเนื่องจากเขาไม่ได้ทำอะไรในระหว่างการเดินทางเขานอนหลับน้อยเกินไปดังนั้นพลังเวทย์ของเขาจึงเพิ่มขึ้นเร็วเกินไป เมื่อวานนี้เขาบังเอิญผ่านคอขวดระดับหกและตอนนี้เขาเป็นนักเวทระดับเจ็ดของแท้

สิ่งที่ควรกล่าวถึงก็คืออาจารย์ มัมป็นนักรบระดับที่เจ็ดและวูน่าจะสูงกว่าระดับแปดอาจเป็นระดับที่เก้า … ซึ่งหมายความว่าหลินเสี่ยวสามารถเอาชนะมัมได้และอยู่ในระดับเดียวกับวูนักเวทผู้ยิ่งใหญ่

แต่เขาเป็นเพียงนักเรียน โชคดีที่การแข่งขันวิทยาลัยไม่ได้ทดสอบพลังเวทย์มนตร์ของผู้เข้าร่วมไม่เช่นนั้นหากระดับที่แท้จริงของเขาถูกเปิดเผยเขาอาจถูกไล่ออกเพราะข้อกล่าวหา ‘โกง‘

นักเวทระดับเจ็ดอายุ 15 ปีซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดในหมู่สัตว์ประหลาด

นอกจากนี้ เชนไตหยินและโรซี่

แม้ว่าโรซี่จะฝึกหนักพอสมควรและพรสวรรค์ก็ถึงขีดจำกัด ในตอนเริ่มต้นเธอก็แทบจะไม่สามารถเทียบคนอื่นได้แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็หลุดโผลไปไกลออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้โรซี่เป็นเพียงนักเวทระดับสี่ขั้นสูงและติดอยู่ที่คอขวดระดับห้าชั่วขณะหนึ่งและไม่สามารถทะลุผ่านได้ แม้ว่าบ้านตระกูลนั้นจะร่ำรวยและเธอสามารถยกเวทของเธอผ่านทางการแพทย์ได้อย่างรวดเร็ว แต่อย่างที่พวกเขาพูดว่าเงินไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้ แต่พรสวรรค์ไม่สามารถเสริมด้วยยาได้

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเธอจึงไม่น่าแปลกใจที่ ซีวาร์คัดค้านการเข้าร่วมของเธอ

สำหรับคนสุดท้าย เชนไตหยิน ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอยังคงเป็นปริศนา

บางทีสำหรับคนอื่น ๆ เชนไตหยินก็เป็นเพียงนักรบที่มีทักษะดาบที่สวยงามแต่หลินเสี่ยวรู้ว่าเธอเป็นนักฆ่า

แม้ว่าหลินเสี่ยวจะไม่รู้ว่าเทคนิคการลอบสังหารของเธอแข็งแกร่งแค่ไหนเขารู้ว่าเธอไม่เคยใช้กำลังที่แท้จริงของเธอเลย

แม้ว่าเขาจะเอาชนะเธอในระหว่างการแข่งขันนั่นเป็นเพราะเธอมีสิทธิ์เข้าร่วมแล้วดังนั้นเธอจึงแค่เล่นกับเขา

ดาบสองอันที่สวยงามยาวหนึ่งอันและสั้นหนึ่งอัน เมื่อเธอชักนักล่าวิญญาณออกใครจะเป็นคนที่น่าสมเพชที่ตาย

“ นี้ เจ้าคิดยังไงกับเรื่องนี้?”

จากนั้นเสียงอ่อนโยนที่อยู่ติดกับหูของเขาดึงเขากลับสู่ความเป็นจริง

“ ไม่มีอะไร…พี่สาวหยิน” เขายิ้มให้เธออย่างใจเย็นสิ่งที่เขาเห็นก็คือใบหน้าที่มีเสน่ห์และน่ารักของเธอ

แต่เขารู้ว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังใบหน้านั้นมีความลับที่ไม่รู้จักมากมาย

เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นและมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น เขาควรจะมีความสุขแต่เขารู้สึกหดหู่มากขึ้น

เขารู้สึกว่าทัศนคติของเชนไตหยินต่อเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถ้าเธอสามารถสงบพอที่ยอมรับความรักของเขาก่อนหน้านี้ตอนนี้เธออาจพูดได้ว่าเป็นคนที่น่ารังเกียจมากกว่า

มันเหมือนว่าเธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะเห็นพวกเขาหรือเกี่ยวกับการหมั้นของเธอ หลินเสี่ยวไม่ควรชื่นชมยินดีหรือไง?

ไม่เขาเป็นกังวล

เพราะเขารู้ว่าความสุขนี้จะหายไปในไม่ช้ามันเป็นเพียงเรื่องของเวลา

…

…

อาณาจักรเฮโน

ทะเลสาบเกาะเดสแปร์

หลังจากช่วงระยะการเดินทางที่ยาวนานและยากลำบากในที่สุดพวกเขาก็มาถึงทะเลสาบ

การแข่งขันเข้าใกล้มานอกเหนือจากนั้นทีมอื่น ๆ กว่าร้อยทีมเข้ามาทีละทีม สิ่งที่ดีคือมันกว้างขวางพอและอาณาจักรเฮโน

ในฐานะเจ้าภาพได้ตั้งค่ายเพื่อรองรับทุกๆทีมและรออย่างเงียบ ๆ เพื่อเริ่มการแข่งขัน

“ เฮ้ ดูสิ ทำไมมีคนมากมายเหลือเกิน?”

“ ไอ้โง่ นั่นคือสถาบันการศึกษาน้ำจากหลินฮีหยาน! เห้อ อย่างที่คาดไว้ของทีมที่มีประสบการณ์แม้ว่าพวกเขาจะมาช้าไม่มีใครกล้าที่จะรบกวนพวกเขา ดูพวกเขาตั้งใกล้กับทะเลสาบและไล่คนอื่นไป!”

ภายในแคมป์มีคนกลุ่มหนึ่งที่เบื่อหน่ายนินทาด้วยจิตวิญญาณสูง

“ เหอะ งั้นเหรอ? สถาบันการศึกษาน้ำได้รับการยกย่องเสมอมาและได้รับรางวัลผ่านความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่เหมือนสถาบันการศึกษาที่เต็มไปด้วยเทคนิคที่ชั่วร้าย!

“ เจ้าไม่ได้พูดถึงสถาบันกาโต้ของอาณาจักรก๊อดแธมใช่มั้ย…ระวังพวกเขาได้ยินเจ้าละ”

“ ฮืม เจ้ากลัวอะไร? แม้ว่าพวกเขาจะฝึกฝนเทคนิคการลอบสังหารที่น่ารังเกียจg0hkคิดว่าพวกเขาจะมาฆ่าข้าหรือไง?”

พวกเขาคุยกันเหมือนไม่มีใครทำธุรกิจและหลินเสี่ยวบังเอิญได้ยินเมื่อผ่านไป

เช่นเดียวกับที่พวกเขาพูดว่าการกระทำของสถาบันกาโต้เป็นที่รังเกียจของทุกคน ทุกคนรวมตัวกันที่ริมทะเลสาบอย่างชัดเจน แต่เมื่อพวกเขามาถึงพวกเขาตั้งขึ้นในมุมที่ห่างไกลราวกับว่าพวกหมาป่าหิวโหย

หลินเสี่ยวไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสถาบันการศึกษาน้ำแต่เป็นสถาบันการศึกษากาโต้ที่ทรยศและเจ้าเล่ห์ การซุ่มโจมตียังคงคุกคามเขาอยู่บ้าง

“ หลินเสี่ยว? หลินเสี่ยว! เด็กเหลือขอ…เขาวิ่งไปไหน!”

“ อาจารย์วู ขะข้าก็แค่ออกไปเดินเล่น!” ได้ยินเขาเขารีบวิ่งไปหาชายชราคนนั้น“ อามันสวยมาก! ข้าวางแผนจะพาพี่สาว…โอ้ไม่สิเจ้าหญิงเชนไตหยินไปเดินเล่น!”

เขาแก้ไขตัวเองอย่างรอบคอบอย่างน้อยที่สุดต่อหน้าคนอื่นเขาไม่สามารถเรียกเชนไตหยินได้โดยตรงว่า“พี่สาวหยิน”

“ เร็วเข้า หลินเสี่ยว! นำสาวใช้ของเจ้าและพาเธอไปพบหัวหน้าผู้ตัดสิน!”

“?”

หลินเสี่ยวหยุดและพบเอเลน่าซึ่งยังคงพยายามปรุงอาหารและพาเธอไปที่เต็นท์ขนาดใหญ่ในใจกลางค่าย

ทันทีที่เขาเข้ามาด้วยความประหลาดใจเขาพบว่าทุกคนจากวิทยาลัยอรันรออยู่ที่นั่นเหมือนมีบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น

ตามกระบวนการดังกล่าว วูต้องเป็นตัวแทนของวิทยาลัยอรันและยืนยันทีม แต่หลังจากผู้ตัดสินได้ยินว่าเขาต้องการนำแม่บ้านนอกเหนือจากผู้เข้าร่วมสี่คนพวกเขาก็ตื่นตัวทันทีโดยคิดว่าพวกเขาต้องการโกงซึ่งนำไปสู่สถานการณ์ปัจจุบัน

“ ตาแก่วู วิทยาลัยลอรันของเจ้ากลายเป็นเหมือนวิทยาลัยกาโต้เมื่อไหร่? จริง ๆ แล้วเจ้าปลอมตัวช่วยจากภายนอกในฐานะแม่บ้าน…ช่างน่าหัวเราะ”

ในเต็นท์หญิงวัยกลางคนยิ้มอย่างน่าหัวเราะและพูดด้วยความเกลียดชัง

“แค่กๆ…เจนนิเฟอร์นั่นมันมากเกินไป! เจ้าเอาหลักฐานอะไรในการพูดเช่นนั้น?

เจนนิเฟอร์อยู่ภายใต้คำสั่งของอาณาจักรเฮโนเพื่อรับตำแหน่งหัวหน้าผู้ตัดสินถ้าเธอโกรธแล้ว วิทยาลัยลอรันอาจถูกไล่และถูกส่งกลับบ้านก่อนการแข่งขันจะเริ่มขึ้น