Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 233
เอเลน่าหายใจเข้าลึก ๆ จับใบหน้าของหลินเซียวแล้วจูบเขา
ริมฝีปากชื้นของเธอติดอยู่บนริมฝีปากเย็น ๆ ของหลินเซียว เอเลน่าไม่อายเลยเธอมีเพียงความคิดเดียวและนั่นคือการให้หลินเซียวดื่มเลือดของเธอ!
เพื่อทำให้หลินเซียวกลับมามีชีวิต!
“ อืม…ระเร็วสิ ดื่มเลย!”
เอเลน่าปิดกั้นปากของหลินเสี่ยวเพื่อป้องกันไม่ให้เขากระอักเลือดออกมาจากนั้นก็ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้เขากลืนของเหลวในปากของเขา
กลืนน้ำลาย?
ในเวลาปกติเอเลน่าจะรู้สึกรังเกียจอย่างมากเพียงแค่สัมผัสริมฝีปากของหลินเซียวก็ทำให้เธอคลื่นไส้ได้ไม่ต้องพูดถึงการเป่าลมและแลบลิ้นออกมาแยงเขาเพื่อที่เขาจะกลืนเลือดและน้ำลายของเธอเข้าไปด้วยกัน
เป็นไปไม่ได้! สิ่งที่เป็นไปไม่ได้แม้ว่าเธอจะถูกมัดและถูกทรมาน เธอก็จะไม่ยอมทำสิ่งที่สกปรกและน่าอับอาย!
ถ้าหลินเซียวบังคับเธอเธอยอมตายดีกว่า!
แต่…ตอนนี้เธอเต็มใจที่จะทำอะไรบางอย่างที่เธออยากจะตายมากกว่าที่จะทำ เธอยังทำมันด้วยความกระตือรือร้นและไม่ต้องออกแรงเลย
“ ฮู!”
เอเลน่าเงยหน้าขึ้นและหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็ประกบริมฝีปากของหลินเซียวอีกครั้ง เธอไม่ยอมให้เขาหลบหนีและใช้ลิ้นที่ไวและว่องไวส่งของเหลวสีแดงเหนียวทั้งหมดเข้าไปในลำคอของเขา
ยกศีรษะหายใจเข้า จูบ หายใจออก เอเลน่าทำซ้ำไปมา การกระทำเหล่านั้นและทำให้หลินเซียวดื่มเลือดได้สำเร็จ
“ หืมหลินเซียว รอก่อน คราวนี้ข้าจะทำให้เจ้าเชื่อฟังอย่างแน่นอน!”
ราวกับว่ามันยังไม่เพียงพอ เอเลน่าได้ทำบางสิ่งที่เธอไม่เคยฝันถึง
เธอจับหัวของเขาแล้วใช้ลิ้นของเธอเพื่อแงะปากของเขาแล้วกัดลิ้นของเธอเอง!
ความเจ็บปวดที่ส่งผ่านมาจากลิ้นของเธอนั้นรุนแรงกว่าที่อื่นจากร่างกายของเธอ เอเลน่าไม่สามารถแม้แต่จะรู้สึกถึงบาดแผลที่ข้อมือของเธอที่ยังมีเลือดไหลอยู่และเธอก็จดจ่ออยู่กับลิ้นของเธอ
น่าเสียดายที่การต่อต้านโดยสัญชาตญาณเธอไม่สามารถกัดลิ้นได้และเธอก็สูญเสียความแข็งแกร่งไปครึ่งหนึ่ง ทั้งหมดที่เธอทำก็คือทำรอยพิมพ์ฟัน เลือดจึงไม่มาก
“มันไม่พอ! ให้ตายเถอะ…”
เป็นเรื่องยากมากที่คนมีสติจะกัดลิ้นของตัวเอง ปฏิกิริยาสะท้อนของเธอจะหยุดความโง่เขลาของเธอ แต่นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการรับเลือดเข้าสู่หลินเซียวเธอจึงต้องทำ!
“ ถ้าเป็นเช่นนั้น…”
ถ้าเธอกัดลิ้นตัวเองไม่ได้ก็ให้หลินเซียวทำ!
คราวนี้เธอแลบลิ้นเข้าไปในปากของหลินเสี่ยวและใช้มือประคองคางของหลินเซียว
แล้วเธอก็ดันขึ้น!
ขากรรไกรของเขาปิดลงและทำให้เลือดไหลออกมาจากลิ้นที่บอบบางของเธอ เธอรู้สึกเวียนหัวและเกือบจะพุ่งออกมาจากหลินเซียว แต่สติที่แข็งแกร่งของเธอหยุดยั้งร่างกายของเธอ
ไม่! เธอยังไม่ได้ช่วยหลินเสี่ยว! เธอล้มลงไม่ได้!
เลือดร้อนที่แผดเผาของเธอค่อยๆไหลลงลำคอของเขาและหล่อเลี้ยงร่างกายของเขาและเติมพลังชีวิตของเขาอย่างรวดเร็ว
“ ตื่นได้แล้ว…รีบตื่น”
ในที่สุด เอเลน่าก็ถึงขีดจำกัดของเธอ
เธอไม่มีแรงเหลืออยู่เลย หลังจากนั้นและปีนขึ้นไปบนร่างของหลินเซียวเหมือนแมวน้อยที่บาดเจ็บ
เพียงพอไหม?
เขาจะตื่นเร็ว ๆ นี้ใช่มั้ย?
เอเลน่าทำทุกอย่างที่ทำได้แล้วหลินเซียวต้องรอด!
“ นี้ ถ้าเจ้าได้ยินข้าก็…รีบตอบมา” เอเลน่าพึมพำอย่างเงียบ ๆ หวังว่าจะได้รับคำตอบ
แต่ก็ยังไม่มีเสียงใด ๆ
อะไร? มันไม่ได้ผล?
เธอไม่มีแรงที่จะยกศีรษะขึ้นเพื่อตรวจสอบดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงค่อยๆเลื่อนแขนของเธอไปที่หน้าอกและลำคอของเขาและในที่สุดก็รู้สึกถึงใบหน้าและริมฝีปากของเขา
แต่เธอไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่กำลังมองหาสิ่งที่เธอรู้สึกคือผิวที่เย็นเฉียบของเขา
“ อะไร…ได้ยังไง?”
เอเลน่ารู้สึกสับสนและหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวังของเธอก็พังทลายลงทันที
เลือดของเธอไม่มีผล?
เป็นเรื่องตลกใช่รึเปล่า !!
“ทำไม? มันเกิดขึ้นได้ยังไง? ทำไมเลือดของข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้ “
ความตายและความล้มเหลวไม่ได้น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการทำให้คุณมีความหวังด้วยภาพหลอนที่สวยงามและจากนั้นก็ทำลายมันลงต่อหน้าคุณอย่างไร้ความปรานี ความรู้สึกสิ้นหวังนี้ทำร้ายมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก …
เอเลน่าคิดว่าหลินเซียวจะได้รับการช่วยเหลือด้วยเลือดของเธออย่างแน่นอน
นั่นคือสิ่งที่เธอพึ่งพาประกันครั้งสุดท้ายของเธอดังนั้นไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรแม้ว่าเธอจะทำให้เขาบาดเจ็บเธอก็ยังมีวิธีที่จะช่วยเขาได้
เธอเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าเธอสามารถช่วยเขาได้นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่รั้งไว้ก่อนหน้านี้ แต่…เธอคิดผิด คิดผิดอย่างมหันต์!
แม้ว่าเธอจะทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แต่เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนความเป็นจริงได้
และความจริงก็คือหลินเซียวไม่ได้เคลื่อนไหวและตายมานานแล้ว
“ ไม่มีทาง…ไอ้บ้าหลินเซียว เจ้าตายจริงเหรอ? เจ้ากำลังล้อเล่นใช่ไหม? เหมือนก่อนหน้านี้เจ้ากำลังล้อเล่นใช่ไหม?”
เอเลน่านอนลงบนตัวเขาด้วยความสิ้นหวัง เหมือนวิญญาณของเธอถูกดูดออกไปจากตัวเธอ
“ ทะทำไมเจ้าถึงอ่อนแอจัง? เจ้าจะเป็นนายของข้าได้อย่างไรถ้า เจ้าไม่สามารถทนกับบาดแผลเหล่านี้ได้? ข้าคือราชาปีศาจ เจ้านายราชาปีศาจไม่สามารถตายได้ง่ายๆเช่นนี้…”
เอเลน่าฝังศีรษะของเธอไว้บนไหล่ของเขาและพูดอย่างไร้ค่า
“ เจ้าไม่ได้คุยโวว่าเจ้าฉลาดแค่ไหนแล้วทำไมเจ้าถึงยังใบ้อยู่? ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไม่ตื่น”
แทนที่จะพูดว่าเธอบ่นมันเหมือนกับว่าเธอกำลังคุยกับ…..
คุยกับคนตาย
“ ถ้าเจ้าไม่มาหาข้าก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเจ้าไม่ต้องการช่วยข้าเจ้าก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บ…เจ้าไม่ได้ทำตัวเองเหรอ? เจ้าไม่ฉลาดเจ้าก็แค่คนโง่!”
น้ำเสียงของเอเลน่าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย
“ เจ้าทิ้งเชนไตหยินไว้ข้างหลังเพื่อข้าด้วย…ช่างไร้ยางอายขนาดไหน เจ้าไม่ชอบเธอมากที่สุดเหรอ? ทำไมเจ้าถึงทิ้งเธอเพื่อข้า ทำไม? เจ้าเป็นแค่คนโง่ที่ชอบผู้หญิงคนไหนที่เจ้าเห็น สัตว์ร้ายที่ไม่รู้จักพอที่คิดกับร่างกายส่วนล่างของเจ้า?”
ในขณะที่เธอพูด เธอมีอารมณ์มากขึ้นและจำการกระทำครั้งก่อนของเขาได้น้ำเสียงที่สงบของเธอกลายเป็นคำบ่นที่โกรธ
“โรคจิต! ใครขอให้เจ้ากลั่นแกล้งข้า…เจ้ามีความสุขที่ได้ใช้ประโยชน์จากข้า? เจ้ามีความสุขที่ข้าเป็นสาวใช้ของเจ้า? เจ้าคงไม่ได้สนใจแม้ว่าข้าจะไม่อยู่ที่นั่นใช่มั้ย? ทำไมเจ้าถึงบังคับให้ข้าทำ? “
เอเลน่ากำลังกล่าวหาที่ไร้เหตุผลราวกับว่าเธอต้องการที่จะผลักความผิดทั้งหมดออกไป แต่ร่างกายที่สั่นเทาและเสียงสะอื้นที่เงียบงันกลับทรยศเธอ
“ ตอนนี้เจ้าช่วยข้า แต่ข้าฆ่าเจ้าดังนั้นข้าคือคนเลวและข้าต้องอยู่กับความรู้สึกผิดนั้นไปตลอดชีวิต…ไอ้โรคจิต! เจ้าทำลายชีวิตข้าแล้วรู้ไหม!?”
ใครจะรู้ว่ามันเริ่มต้นเมื่อไหร่ แต่เอเลน่าร้องไห้ น้ำตาของเธอเปียกโชกเสื้อของหลินเซียวราวกับว่ามันเป็นการถวายครั้งสุดท้ายของเขา
“ หลานสาวของข้ายังอยู่ในมือน้องสาวของเจ้า ถ้าเจ้าตายสโนว์จะกลั่นแกล้งเธอแน่นอนดังนั้นเจ้าจะตายไม่ได้!”
“ เจ้าบอกว่าจะพาข้ากลับไปที่ป่าแห่งจุดจบ เจ้าลืมไปแล้ว? ปีศาจเลซเซอร์เพิ่งปรากฏตัวและเจ้ายังไม่ได้ช่วยข้าจับคนทรยศแล้วเจ้ากล้าตายได้ยังไง? ฮือออ …เจ้ากล้าดียังไง? กล้าตายได้ยังไง! อ่าาา…”
ในทันใดนั้นราชาปีศาจผู้เย่อหยิ่งและหยิ่งผยองก็ร้องไห้ออกมาราวกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ !
เธอไม่สามารถระงับความเศร้าโศกของเธอได้อีกต่อไปและนอนแผ่หราอยู่ด้านบนของหลินเซียวในขณะที่ร้องไห้
“ หลินเสี่ยว เจ้ารู้ไหม? ข้าไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเจ้า … ข้าแค่อยากจะสอนบทเรียนให้เจ้า มันผิดเหรอ? ใครทำให้เจ้าคอยกลั่นแกล้งข้า ข้าคือราชาปีศาจ! แม้ว่ามันจะไม่นานขนาดนั้น แต่… แต่เจ้าก็ยังควรเคารพข้า!”
“ ข้าแค่ยุ่งกับเจ้าเพราะข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่ง! …ข้าคิดว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ว่าข้าจะยุ่งกับเจ้ามากแค่ไหนเพราะการควบคุมเวทมนตร์ของเจ้า…”
“ หลินเซียวข้าไม่ได้ตั้งใจ! ข้าแค่อยากจะทำให้เจ้าเข้าใจ! เจ้าโรคจิต! ไอ้โง่! ตาบ้า! …ทำไมเจ้าไม่เข้าใจ?”
นอกจากเสียงร้องไห้ของเธอแล้วยังมีเสียงที่เต้นเป็นจังหวะ
เอเลน่ากำหมัดแน่นและทุบหน้าอกของหลินเซียวเบา ๆ ขณะร้องไห้
“ ถ้าเจ้าขอโทษและสัญญาว่าจะไม่กลั่นแกล้งข้า ข้าจะดึงมันออกมาได้ยังไง”
ตึก
“ เจ้าช่วยข้าแล้วข้าจะฆ่าเจ้าได้ยังไง? แม้ว่าข้าจะเป็นปีศาจข้าก็ไม่ใช่สัตว์ร้ายที่จะทำร้ายคนที่ช่วยข้าไว้!”
ตึก
“ ทำไมเจ้าไม่เข้าใจข้า ทำไมข้าต้องพูดออกมาดัง ๆ !”
ตึก
“ ให้ตายเถอะที่ข้าพูดไปตอนนี้ เจ้ามีความสุขไหม รีบตื่นซะ! หยุดเสแสร้ง! ฮืออ…”
เธอทุบหน้าอกของเขาอย่างต่อเนื่องโดยการโจมตีแต่ละครั้งหนักกว่าครั้งสุดท้าย แต่เอเลน่าไม่สามารถปลุกหลินเสี่ยวขึ้นมาได้
เสียงลมร้องไห้ของเธอและเสียงห้ำหั่นอู้อี้ดังก้องไปทั่วป่า
ในตอนนั้นเองก็มีเสียงของบางสิ่งบางอย่างที่ตกลงมาจากด้านหลังของเอเลน่าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
“ เอโลน่า ข้ามองไม่เห็นบอกข้าทีว่าป้าของเจ้ากำลังทำอะไร?”
“ ค่ะ นายหญิง ตอนนี้เธอ…กำลังสารภาพรักกับพี่ชายของท่าน”