Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 267
งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้น
เซียวฮัวกำลังเดินคนเดียวในทางเดินยาวด้านนอกห้องจัดเลี้ยงเพื่อเตรียมเชิญตัวละครหลักของวันนี้และไปกับคุณหนูที่รักของเธอในงานเลี้ยงใหญ่นี้
“ จริงๆเลย คุณหนูเชิญหลินเซียว เขาคู่ควรหรือ?”
แม้ว่าจะเห็นขยะนั้นแล้วเธอก็ยังบ่นไม่หยุด
หลินเซียวเป็นเพียงสามัญชนแม้ว่าเขาจะซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาไว้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนสถานะที่ต่ำต้อยของตัวเองได้ ลองคิดดูว่าจักรวรรดิฮินมีผู้คนที่แข็งแกร่งมากมาย แต่ไม่มีใครจับสายตาของเชนไตหยินได้ แต่หลินเซียวล่ะ?
เขาเป็นเพียงนักเรียนยากจนที่อาศัยอยู่ในความยากจนแม้ว่าตอนนี้เขาจะได้รับสถานะผู้ตรวจสอบพันธมิตร แต่เขาก็ยังไม่มีชื่อเสียงใด ๆ เขาไม่ได้มีเงินหรือฐานะเป็นเพียงแค่คนเจ้าชู้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังยอมรับตัวเองว่าเขาเป็นคนดีที่เฉื่อยชา คุณอาจฆ่าเขาได้เช่นกันแทนที่จะคาดหวังให้เขาทำงานหนักและสร้างอาชีพที่ยอดเยี่ยมเพื่อให้เชนไตหยินมีความสุข!
“ เฮ้อ หลินเซียวเฉื่อยชาจริงๆ เขาไม่อยากแต่งงานกับคุณหนูของเราเหรอ? ถ้าเขาต้องการจริงๆเขาควรทุ่มเทและทำงานหนักไม่ใช่หรือ”
สำหรับหลินเซียว เซียวฮัวไม่ได้เกลียดเขาจริงๆ แต่เธอมองไปข้างหน้าเพื่ออนาคตของเขา
หากเขาสามารถฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งมากขึ้นและมุ่งมั่นเพื่อความก้าวหน้าและรักษาระยะห่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในเวลาเดียวกันเซียวฮัวก็อาจยอมรับการปรากฏตัวของเขาได้
เห็นได้ชัดว่าเซียวฮัวจะมีความสุขกับเชนไตหยิน ถ้าเธอสามารถมีความสุขกับคนที่เธอชอบ แต่พฤติกรรมของหลินเซียวนั้นน่าผิดหวังเกินไป!
ไม่ต้องพูดถึงความขี้เกียจของเขา แม้ว่าวันหนึ่งเขาจะมีคุณสมบัติและสถานะที่จะแต่งงานกับเชนไตหยิน เซียวฮัวก็เดาได้ว่าหลินเซียวจะสร้างฮาเร็มแน่นอนเขาอาจจะรวบรวมปราสาทที่มีค่าแค่สาวใช้
“ เฮ้อ คุณหนู ท่านช่วยบอกข้าได้ไหมว่าท่านเห็นอะไรในตัวเขา”
ในความคิดของเธอ หลินเซียวและเชนไตหยินไม่มีอนาคตร่วมกัน และเชนไตหยินควรจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้
เชนไตหยินบอกว่าเธอต้องการแค่ความสบายใจจากเขา ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็อาจพบเขาเป็นการส่วนตัวเหมือนตอนที่เธอไปทำอาหารให้เขาและเก็บความรู้สึกของเธอไว้ในความมืด ทำไมเธอถึงเชิญหลินเซียวมาร่วมงานเลี้ยงวันนี้?
เนื่องจากพวกเขาตัดสินใจที่จะเป็นคู่รักกันอย่างลับๆโดยไม่มีอนาคต เหตุใดเชนไตหยินจึงใช้งานเลี้ยงนี้เพื่อทำให้การดำรงอยู่ของหลินเซียวเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก?
แสดงท่าทีต่อต้านเอเลน่า?
ทดสอบความรู้สึกของหลินเซียว?
หรือเอาแต่ใจ?
เซียวฮัวไม่เข้าใจ
“ แต่ คุณหนู ท่านลืมจุดหมายหลักของงานเลี้ยงวันนี้หรือเปล่า? หลินเซียวจะเสียใจเมื่อเขารู้เรื่องนี้!”
ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน หลินเซียวก็ยังคงเป็นผู้ชายไม่ว่าเขาจะเป็นคนผิวหนาและไม่สะทกสะท้านแค่ไหน หากเขาได้เห็นฉากนั้นด้วยตาและหูของเขาเอง ข้ากลัวว่ามันจะทำให้เขาบ้า
“ หลินเซียว อา หลินเซียวเจ้ากำลังทำให้ตัวเองต้องทนทุกข์จริงๆ…และคุณหนูก็เป็นคนงี่เง่าด้วย!”
ชายผู้ละโมบและหญิงสาวผู้หลงใหลที่เต็มใจจะเป็นคู่รัก …
“ หลินเซียวน่าจะอยู่ข้างในแล้วใช่ไหม”
เซียวฮัวคิดขณะที่เธอเดิน
“ เด็กน่าสงสารอย่างเขาคงจะซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องในขณะที่เก็บข้าวของใช่มั้ย? เนื่องจากเขาไม่เคยทานอาหารแบบชาววังมาก่อน”
“ พูดอย่างนั้นเขาเปลี่ยนแค่เสื้อผ้าของแม่บ้าน ทำไมเขาถึงลืมเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองล่ะ หลายคนอาจจะคิดว่าเขาเป็นขอทานด้วยรูปร่างหน้าตา”
“ ขอทาน?”
“เดี๋ยว…”
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นเซียวฮัวก็นึกขึ้นได้ว่าเธอลืมบางสิ่งที่สำคัญ
เนื่องจากหลินเซียวไม่ได้รับคำเชิญ เธอจึงพาเขาเข้าไปในวังโดยผ่านทหารยามเป็นพิเศษและคิดว่าจะเพียงพอแต่เธอลืมไปว่ามีประตูอื่น
“ บ้าเอ๊ย เชนไตเจียเหลินยังคงเฝ้าประตูห้องจัดเลี้ยงอยู่!”
หัวใจของเซียวฮัวแน่นขึ้นเมื่อเธอนึกถึงเขา
ไม่มีคำเชิญและแต่งตัวเรียบง่าย หลินเซียวจะต้องโดนเขาหยุดอย่างแน่นอน
ถ้าคนรักของเชนไตหยินถูกทำให้อับอายเพราะเธอ เธอจะต้องถูกดุแน่นอน!
“ ข้าหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ…หลินเซียวแม้ว่าเจ้าจะถูกทุบตี อย่าโทษข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจทำ”
เซียวฮัวเริ่มลุกลี้ลุกลนมากขึ้นในขณะที่เธอเร่งฝีเท้าและรีบไปหาเชนไตหยิน
…
…
ในเวลาเดียวกัน.
“ เฮ้เด็กน้อย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่”
ก่อนที่หลินเซียวจะก้าวเข้าไปในห้องโถงชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างขวางทางของเขา
หลินเซียวไม่ตอบสนองทันเวลาและเกือบจะชนเขาต้องขอบคุณที่เอเลน่าสังเกตเห็นและหยุดเขาได้ทันเวลาเธอจึงป้องกันไม่ให้เขาทำตัวโง่
“ท่านกำลังพูดกับข้าเหรอ?”
เมื่อเขามองดีๆ หลินเซียวก็เห็นคนที่หยุดเขาเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดกิโมโนสีเขียวเข้มมีสายสะพายสีดำที่เอวและเกี๊ยะไม้คู่หนึ่ง
ชนเผ่าตะวันออก?
ตั้งแต่ที่เชนไตหยินเข้าร่วมบุคคลนี้อาจมาจากครอบครัวเดียวกัน
“ ข้ากำลังคุยกับเจ้าชัด ๆ ! เจ้าเห็นคนอื่นหยุดอยู่นอกประตู?”
เขาจ้องตาอย่างแรง ดวงตาที่เล็กและน่าเบื่อของเขาทำให้เขาน่าเกลียดกว่านี้หลายเท่า เขาหัวล้านและผมหลายเส้นที่หลุดออกมาจากด้านข้างของศีรษะก็เต็มไปด้วยน้ำมันเพียงแค่มองเพียงครั้งเดียวเขาก็ให้ความรู้สึกเหมือนลุงที่น่าสมเพช
“ เอ่อ…”
ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร?
หลินเซียวกระพริบตาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นศัตรูกัน แต่ก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ สวัสดี ข้ามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงของวันนี้”
“ ฮะ? เจ้าต้องการเข้าร่วมด้วยหรือไม่? เด็กน้อย งานเลี้ยงวันนี้ไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ ก็เข้าร่วมได้!
“ เอ่อ…อาจจะไม่ถูกต้องจริงๆแล้วข้าได้รับเชิญให้ไปงานเลี้ยงของวันนี้”
“ เชิญ? หยุดล้อเล่น เจ้าสารเลวตัวเหม็น ใครจะชวนขอทานอย่างเจ้า” ชายคนนั้นมองขึ้นลงที่เสื้อผ้าของเขาและหัวเราะเยาะเย้ยเขาอย่างไร้ความปรานี
“ขอทาน? ฮิฮิฮิ ~~”
ก่อนที่หลินเซียวจะพูดอะไรเอเลน่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
ที่จริงแล้วไม่น่าแปลกใจเลยที่อีกฝ่ายจะดูถูกเขาเพราะเสื้อผ้าของเขาเรียบง่ายเกินไปมันไม่เพียงแต่ราคาถูกและดูไม่ทันสมัยเท่านั้น แต่มันก็เก่าและมีการเปลี่ยนสีที่มองเห็นได้ด้วย
คุณต้องลำบากแค่ไหนที่ต้องสวมเสื้อผ้าแบบนี้ในงานเลี้ยงของราชวงศ์?
ไม่ผิดจริงๆที่เรียกเขาว่าขอทาน
“ เจ้าหัวเราะบ้าอะไร!” เมื่อได้ยินคำเยาะเย้ยของเอเลน่า หลินเซียวก็หันกลับมาและบ่นว่า“ ทำไมเจ้าไม่คิดว่าข้าซื้อเสื้อผ้าใหม่? เป็นเพราะข้าใช้เงินทั้งหมดไปกับเจ้า! ยัยงี่เง่า เสื้อผ้าของเจ้าเพียงพอสำหรับอาหารครึ่งปี!”
เมื่อ หลินเซียวอยู่คนเดียว ทุนการศึกษาวิทยาลัยลอรันและความช่วยเหลือเป็นครั้งคราวของสโนว์ก็เพียงพอแล้ว แม้ว่าจะไม่มีรายได้ก็ตาม แต่นับตั้งแต่ที่เอเลน่าเข้ามาชีวิตของเขาก็ยากไร้มากขึ้นเรื่อย ๆ
แค่ค่าอาหารอย่างเดียวก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น
หลินเซียวไม่เข้าใจว่าท้องของเอเลน่าทำมาจากอะไรแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่เธอก็กินมากกว่าเขาหลายเท่า! ทุกครั้งที่เขาซื้อขาไก่ชิ้นใหญ่ เธอจะกินมันลงไปดังนั้นกระเป๋าสตางค์ที่น่าสงสารของเขาก็หดหายไปทั้งวง
ไม่ใช่แค่อาหาร แต่ยังรวมถึงเสื้อผ้าด้วย!
หลินเซียวยังไม่เข้าใจว่าทำไมเสื้อผ้าผู้หญิงถึงแพงกว่าเสื้อผ้าผู้ชายหลายเท่า
มันเป็นเพียงชุดแม่บ้านที่เร้าอารมณ์ที่แทบจะไม่มีผ้าแต่ราคาก็แพงลิบลิ่ว สำหรับชุดแม่บ้านที่สง่างามในปัจจุบันของเธอ มันใช้เงินออมไปหลายเดือน!
ไม่ต้องพูดถึงเสื้อผ้าของเขา อาหารกลางวันของวันพรุ่งนี้ก็เป็นปัญหาเช่นกัน
“ ไม่มีเงิน เจ้าสมควรได้รับ” เอเลน่าพึมพำอย่างเงียบ ๆ “ ถ้าเจ้าไปรายงานตัว ผู้ตรวจสอบพันธมิตร เจ้าก็จะมีเงิน”
“ ถุย! ข้าไม่ไป! ข้ายอมรับว่าข้าไม่มีเงินข้าแค่อยากจะทำให้เจ้าโกรธ!” หลินเซียวพูดกลับเหมือนเด็ก
“ ขยะ! ลามก! นั่นคือทั้งหมดที่เจ้ามีเท่านั้น!”
“ เดี๋ยวก่อน…เอเลน่า เจ้าลืมข้อตกลงของเราหรือเปล่า? เจ้าต้องฟังข้าในระหว่างงานเลี้ยงดังนั้นเจ้าเรียกข้าว่าอะไร “
“ เอ๋? ข้าควรเรียกเจ้า น…”
“ ข้าไม่ได้ยิน ดังกว่านี้!”
“ ไอ้บ้า…นายท่าน! โอเคใช่ไหม?”
“ อ่า อ่า ไม่เลว”
“ ข้าบอกว่าเจ้าสองคนเล่นกันเสร็จหรือยัง!?”
ในขณะนั้นเสียงคำรามโกรธของชายคนนั้นก็ดังขึ้น
เขาตระหนักว่าคู่บ่าว – สาวคู่นี้กำลังจีบกันต่อหน้าเขาและโกรธทันที ถ้าไม่ใช่เพราะพิจารณาถึงโอกาสเขาคงจะโยนเด็กน่าสงสารที่หยิ่งผยองคนนี้ออกไปแล้ว!
“ เจ้าสองคนแอบเข้ามาใช่มั้ย? วันนี้ข้าอารมณ์ดีและไม่อยากสกปรกดังนั้นข้าไม่อยากเจอเจ้าสองคนอีกต่อไป!”
ขณะที่ชายคนนั้นพูดมีหลายคนที่อยู่ในห้องโถงถูกดึงดูดด้วยเสียงดังกล่าวและมองไปที่เด็กผมสีดำและสาวใช้ผมสีเงินอย่างสงสัย
เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นสรุปได้ว่าหลินเซียวเป็นขอทานที่ใช้โอกาสในการรวมตัวกันเป็นฝูงและเข้าไปในวังเพื่อรับประทานอาหารฟรีดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะไล่เขาออกไป
“ เอ่อ ข้าไม่ได้บอกเจ้าไปแล้วข้าได้รับเชิญจากใครบางคน” หลินเซียวเกาหัวของเขาและพบกับดวงตาที่แหลมคมของชายคนนั้น
“ เอาล่ะสมมติว่าเจ้าได้รับเชิญ…แล้วคำเชิญของเจ้าอยู่ที่ไหน?
“ คำเชิญ? อาข้าไม่มี … มันเป็นการเชิญด้วยวาจา”
“ คำเชิญด้วยวาจา? …เอาล่ะ วาจาเหรอ? โกหกเหรอ? เอาล่ะตอนนี้ข้าอยากรู้จริงๆว่าคนตาบอดคนไหนเชิญเจ้า” ชายคนนั้นรู้สึกขบขันและพูดด้วยความสนใจว่า“ บอกข้ามา ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ก็อย่าโทษข้าที่หักขาของเจ้าเพื่อสอนบทเรียนให้เจ้า!”
“ เหอะ.” หลินเซียวรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ยังบอกความจริง“ คนที่เชิญข้าคือเชนไตหยิน”
“ใครนะ? คุณหนูของข้าเชิญเจ้า? …พุ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ทันทีที่ได้ยินชายคนนั้นก็แข็งตัวแล้วก็หัวเราะออกมา