Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 302
นี่เป็นครั้งแรกที่ใครบางคนจะถูกฆ่าตายจากการจีบกัน แต่ชื่อของหลินเทียนอาจจะตกต่ําลงในประวัติศาสตร์!
แต่ถึงแม้ว่าเขากําลังจะตายเขาก็ยังต้องได้รับสิ่งหนึ่งที่ตรง…ทําไมหลินเซียวถึงไม่กลัวล่ะ?
ออร่าสีแดงเพลิงยังคงลุกโชนและอุณหภูมิที่ร้อนจัดทําให้น้ําแข็งระเหยหายไปในอากาศ เมฆ ไอน้ําสีขาวโพลนลอยขึ้นพร้อมกับส่งเสียงดังออกมา
โชคดีที่หลินเทียนนอนอยู่บนพื้นมิฉะนั้นเขาจะกลัวและล้มลง
แต่…หลินเซียวไม่กลัวเลย เขาเริ่มคุยกับสาวใช้เกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาจะกินในมื้อกลางวัน
พี่ชายท่านเป็นคนที่อดตายหรือไม่? ทําไมท่านถึงคิดจะกินในเวลาแบบนี้!?
ภายในไอน้ําฮีบรูกําหมัดแน่นขณะที่เดินเข้าไปหาหลินเซียวทีละก้าวสายตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง
“ ระ – รีบวิ่ง..”
หลินเทียนต้องการผลักน้องสาวของเขาออกไปและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว แต่เหยาจือไม่ยอมจากไปและเพียงแค่กํามือแน่นด้วยน้ําตาที่เอ่อล้น
“ พี่สาว…ไม่มีใครช่วยเราได้…วิ่ง!”
ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างประตูหายไปนาน ใครจะรู้ว่าพวกเขาออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือหรือไม่ต้องการมีส่วนร่วม อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่มีความหวังที่จะเอาชนะฮีบรูแม้ว่าหลินเซียวจะสามารถเล่นกลด้วยเวทมนตร์ระดับสีได้ แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะนักรบระดับหกที่กําลังจะออกไปทั้งหมด!
“ไม่ต้องกลัวหลินเซียวทําได้ เขาเอาชนะไอ้นั่นได้”
“เป็นไปไม่ได้…พี่อย่าเชื่อเขา…”
“ ไม่ต้องกังวล…ไม่เป็นไรเชื่อในตัวเขา!”
เหยาจือจับมือน้องชายของเธอแน่นราวกับว่าเธอต้องการที่จะถ่ายทอดความไว้วางใจของเธอที่มีต่อหลินเซียวให้กับเขา ในขณะเดียวกันเธอก็มองไปที่เด็กหนุ่มผมดําที่กําลังจีบสาวใช้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
แม้ว่าม่านตาของพ่อมดของเธอจะยังไม่ตื่น แต่เธอก็รู้ว่าเขาเอาชนะฮีบรูได้แน่นอน!
เขาอาจจะไม่ได้รับบาดเจ็บหากนักรบระดับหกสิบคนโจมตีเขาพร้อมกัน …
“ เอาล่ะ ข้าจะเล่นสักหน่อยก่อนกิน”
หลินเซียวหยุดสนทนากับเอเลน่าและเฝ้าดูฮีบรูขณะที่เขาเข้าใกล้มากขึ้น เขาส่ายหัวด้วยความรําคาญและในที่สุดก็ดึงแรงจูงใจบางอย่างออกมา
แป๊ะ
มีเสียงดังชัดเจนและมีดาวหางน้ําแข็งขนาดใหญ่อีกดวงปรากฏขึ้นจากอากาศเบาบางและพุ่งเข้าหาฮีบรู
“ เอ๊ะ? น้องชายนั่นคืออะไร?”
“ เวทฉับพลัน!?”
คนที่ร้องอุทานคือเหยาจือ แต่เธอไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรและเป็นหลินเทียนที่บาดเจ็บหนักที่บอกเธอ
“ มีเพียงนักเวทระดับหกขึ้นไปเท่านั้นที่สามารถเข้าใจเทคนิคการร่ายขั้นสูงได้ เขาทําได้อย่างไร?”
ลูกบอลน้ําแข็งขนาดใหญ่อีกลูกได้กลืนกินฮีบรูและระเบิดเป็นหมอกน้ําแข็งทันทีเหมือนครั้งที่แล้ว จากนั้นก็ระเหยไปด้วยกลิ่นอายที่แผดเผาของชาวฮีบรู
แป๊ะ
อีกเสียงที่ชัดเจน
บูม
อีกครั้งเช่นเดียวกับจังหวะที่ไพเราะ ลูกบอลน้ําแข็งก็ตกลงมาและระเหยหายไปขณะที่หลินเซียวยังคงยืนยิงลูกบอลน้ําแข็ง
ไม่ว่าฮีบรูจะมีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งเพียงใดเขาก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้เลย เขาทําได้ เพียงแค่ยกแขนขึ้นกันอีกฝ่าย
ไอ้บ้า เมื่อไหร่เขาจะหยุด? พลังเวทย์ของเขาไม่จํากัดหรือไม่?
ฮีบรูบ่น แต่เขาค่อนข้างถูกต้อง
ถ้ามันเป็นเพียงเวทมนตร์ระดับห้าด้วยความแข็งแกร่งของหลินเซียวในฐานะนักเวทย์ระดับเจ็ดเขาสามารถร่ายต่อไปไม่หยุดได้ตลอดทั้งวันและแค่เหนื่อยนิดหน่อย ออร่าของฮีบรูจะไม่คงอยู่นานขนาดนั้นและจะหมดลงอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าหลินเซียวไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเล่นกับเขาตลอดทั้งวันและหยุดการระดมยิงแบบ ไร้จุดหมายได้อย่างรวดเร็ว
“ ฮ่าฮ่า ไม่เลว ไอ้เด็กบ้า”
เมื่อหลินเซียวหยุด ฮีบรูก็สามารถหยุดหายใจได้ในที่สุดเขาก็มองไปที่เด็กหนุ่มคนนั้นด้วยสายตาที่จริงจัง
การระดมยิงเวทย์มนตร์อย่างต่อเนื่องพร้อมกับอุณหภูมิที่ลดลงโดยรอบ
“ เวทฉับพลัน..นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเจ้าถึงมั่นใจขนาดนี้?”
ไม่น่าแปลกใจที่หลินเซียวไม่กลัวและสามารถสงบสติอารมณ์ได้ ปรากฏว่าเขามีเทคนิ คนักเวทที่ทรงพลัง
เพียงแค่พริบตาเขาก็สามารถข้ามการสวดมนต์และวงเวทย์และยิงดาวหางน้ําแข็งออกไปเหมือนปืนใหญ่ทําให้ฮีบรูไม่มีโอกาสต่อสู้
แท้จริงแล้วหลินเซียวนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อสําหรับอายุของเขาแค่สิบหก เขาเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในบรรดาไอลีน แต่อนิจจา ….
“ มันยังไม่พอ!”
ฮีบรูคํารามและรวบรวมออร่าการต่อสู้ของเขาเข้าที่แขนขวา!
ดาวหางน้ําแข็งที่ต่อเนื่องกันได้ใช้ออร่าการต่อสู้ของเขาหมดลงไปมากแล้วและอุณหภูมิร่างกายของเขาก็ต่ําอย่างเป็นอันตรายเนื่องจากเวทมนตร์น้ําแข็งดังนั้นเขาจึงไม่สามารถใช้ออร่าร้อน ที่แผดเผาเพื่อห่อหุ้มร่างกายของเขาได้มิฉะนั้นเขาอาจทําร้ายตัวเองได้ดังนั้น เขาเลือกที่จะโจมตีแทน!
หลังจากร่ายเวทย์อย่างต่อเนื่องมันต้องสร้างภาระให้เขามากใช่มั้ย?
อนปืนใหญ่ทําให้ฮีบรูไม่มีโอกาสต่อสู้
แท้จริงแล้วหลินเซียวนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อสําหรับอายุของเขาแค่สิบหก เขาเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในบรรดาไอลีน แต่อนิจจา ….
“ มันยังไม่พอ!”
ฮีบรูคํารามและรวบรวมออร่าการต่อสู้ของเขาเข้าที่แขนขวา!
“อะไร?”
ฮีบรูได้ยินเขาถามอะไรแปลก ๆ
“ ถ้าเวทมนตร์น้ําแข็งถูกใช้เพื่อลดอุณหภูมิลงอย่างมากแล้วใช้เวทย์ไฟ เจ้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อฮีบรูเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของเขาทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงอันตรายและต้องการหลบหนี!
แต่มันก็สายเกินไป
แป๊ะ
อีกเสียงหนึ่งที่ชัดเจน แต่สําหรับฮิบรูมันเหมือนเสียงที่น่ากลัว
ทันใดนั้นไฟก็เริ่มขึ้นและเสียงคํารามของมังกรที่น่ากลัวก็ดังมาจากภายใน
เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของหลินเทียนก็ซีดเซียว เขาจ้องมองไปที่มังกรตัวใหญ่ที่เกิดจากไฟและพยายามบีบคําสองสามคํา
“เวทมนตร์ระดับหกขั้นสูงความโกรธของมังกร!?”
ภายใต้การควบคุมของหลินเซียวหัวมังกรขนาดใหญ่คลานออกมาจากมิติอื่นและอ้าปากและกัดลงบนร่างของฮีบรู!
“ อ้าาาาาาาก !!!”
จากความตกใจในความแตกต่างของอุณหภูมิตั้งแต่น้ําแข็งก้อนแรกไปจนถึงความร้อนที่ ลุกเป็นไฟร่างกายของฮีบรูก็ถูกไฟไหม้อย่างรุนแรง ผิวหนังของเขาเริ่มลอกออกและเสื้อผ้าของเขาก็เริ่มไหม้เป็นเถ้า
ไฟเริ่มหมุนรอบตัวและไอน้ําทั้งหมดที่ลอยอยู่ในอากาศก็ถูกมังกรกลืนกินและในพริบตาก็ไม่มีไอน้ําหลงเหลืออยู่สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือความโกรธของมังกร!
กรรรรรร!!!
มังกรคํารามอีกครั้งและทันใดนั้นหัวมังกรลวงตาก็ระเบิดขึ้นส่งฮีบรบินออกไปเหมือนกระสอบทราย เขาล้มลงบนพื้นเสื้อผ้า ขาดวิ่นและร่างกายเต็มไปด้วยแผลระเบิด เขาพยายามดิ้นรนเหมือนเต่าที่พยายามพลิกตัว หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่งในที่สุดเขาก็หยุดเสียงครวญครางอันเจ็บปวด และหยุดเคลื่อนไหว
“ ไอ้ ไอ้…”
ฮีบรูสาปแช่ง แต่เขาก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ที่น่าเศร้าของเขาได้
ตอนนี้ฮีบรูตระหนักแล้วว่าแม้ว่ามันจะเป็นความโกรธของมังกรเวทระดับหก แต่เด็ก หนุ่มคนนั้นก็ยังไม่ได้แสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา ถ้าเขาเอาจริงไม่ใช่แค่หัวมังกรลวงตา เขาอาจเรียกมังกรนรกของแท้เข้ามาในอาณาจักรนี้ได้ด้วยซ้ํา!
ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงตายไปนานแล้วแต่…
“ ไอ้พวกโง่ไร้เดียงสา เจ้าไอ้สารเลวเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? เจ้าคิดว่าเจ้าจะเป็นฮีโร่เพียงเพราะเจ้ากลายเป็นผู้ตรวจสอบหรือไม่?”
ฮีบรูตระหนักถึงจุดจบของเขาดิ้นรนอย่างไร้จุดหมายและระบายความรู้สึกอย่างไม่มีจุดหมาย
“ ปีศาจและสิ่งที่คล้ายกันใครจะสน? อยู่สบาย ๆ ไม่ดีเหรอ? แม้ว่าเจ้าจะกลายเป็นตรวจสอบและฆ่าศัตรู ไล่ตามศัตรูและทําลายปีศาจประเด็นคืออะไร?”
ในขณะที่พูดฮิบรูก็กระอักเลือดออกมาและแทบสําลัก แต่เขาก็ยังคงพึมพํา
“ การเป็นฮีโร่จะดีเท่ารวยได้ยังไง!?”
“ พันธมิตรใช้เงินมากมายกับพวกเจ้าทุกปี มันไม่คุ้ม…แทนที่จะเป็นฮีโร่ที่จะตายไม่ช้าก็เร็วทําไมไม่ให้มันกับข้าเพื่อที่ข้าจะได้อยู่อย่างสบายใจ!”
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่เมื่อเขาจําได้เกี่ยวกับเงินทั้งหมดที่เขายักยอกไปโดยที่เขายังไม่ได้ใช้จ่ายมากนัก มันก็สายเกินไปที่จะเสียใจ
“หลินเซียว…ผู้ตรวจสอบรุ่นเยาว์อย่างพวกเจ้าจะต้องตายไม่ช้าก็เร็ว ยอมแพ้ซะ เจ้าจะกลายเป็นฮีโร่ไม่ได้!”
“ เอ่อข้าว่าลุง….ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจผิดอะไรบางอย่างข้าไม่เคยบอกว่าข้าอยากเป็นฮีโร่”
หลินเซียวเดินไปข้างๆฮีบรูหมอบลงและเอนตัวลงและเริ่มสนทนากับเขาอย่างใจเย็น
“ เจ้าไม่อยากเป็นฮีโร่เหรอ? แล้วทําไมเจ้าถึงมาเป็นผู้ตรวจสอบ? แล้วทําไม….เจ้าถึงไปสู้กับปีศาจ?”
“ ไม่ ข้าจะไม่สู้พวกเขา ขากําลังช่วยพวกเขา”
หลินเซียวเม้มริมฝีปากอย่างเชื่องช้าและพูดในระดับเสียงเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน
“ พูดตามตรงเจ้าพูดถูก…ข้าไม่อยากเป็นฮีโร่แล้วการเป็นฮีโร่จะดีเหมือนคนรวยได้อย่างไร? แต่ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเธอ?”
“ เธอ?”
หลังจากการจ้องมองของหลินเซียว ฮีบรูก็เห็นสาวงามดวงตาสีแดงผมสีเงินที่เย็นชา
ไอ้สารเลวคนนี้เล่นกับเขาใช่ไหม!
“ อัก!”
ฮีบรลุกเป็นไฟด้วยความโกรธและฟนเลือดออกมาจํานวนมากก่อนที่ดวงตาของเขาจะปิดลง
“ เอ่อ..แปลกจัง ทําไมไม่เชื่อข้า ข้าบอกความจริงนะ”
หลินเซียวกระพริบตาสองสามครั้งก่อนจะถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
มันยากจริงๆที่จะเป็นคนซื่อสัตย์ในทุกวันนี้…