Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 347
ตอนที่ 347 – วิธีพิชิตราชาปีศาจ
ดวงตาสีส้มแดงของอเดล นั้นซีดกว่าดวงตาสีแดงเข้มของเอเลน่า ผมสีเทาเงินของเธอก็ไม่ชัดเจนเช่นกัน แต่เธอก็มีหูแมวและหาง… หูขนยาวและหางที่แกว่งไปมา
แน่นอน เอเลน่าไม่สนใจว่าใครมีเสน่ห์มากกว่ากันระหว่างทั้งสองคน เธอกังวลเกี่ยวกับสิ่งแปลกปลอมจากร่างกายของเธอมากกว่า
ถ้าเธอจําไม่ผิด ดวงตาของเธอมีหมอกสีดําและสีม่วงจางๆ อยู่ และยังมีบาดแผลหลายจุดซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของเธอ บาดแผลบนผิวสีซีดของเธอสร้างความแตกต่างอย่างน่าขนลุก และทําไมอเดลถึงไม่ใส่ใจเหมือนกับว่าบาดแผลไม่ได้เติบโตบนร่างกายของเธอเอง
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เอเลน่ารู้สึกว่าป้าคนที่สิบสามของเธอรู้สึกแปลกๆ ดังนั้นเธอจึงได้รับบาดเจ็บ…. แต่อาการบาดเจ็บเหล่านั้นเป็นอย่างไร
“มันไม่ใช่มนต์ดําใช่ไหม…”
หลินเซียวกระซิบอย่างเงียบ ๆ เมื่อเห็นความสงสัยของเอเลน่า
ออร่านั้นดูคุ้นเคยอย่างยิ่ง เขาจําได้ว่าสโนว์มักใช้มนต์ดําที่คล้ายกัน หมอกสีดําเข้มที่มีออร่าสีม่วงจางๆ และดูน่าขนลุก หากเธอถูกตีด้วยสิ่งนั้น มันอาจทําให้เป็นแผลเปื่อยได้
“รอบข้างมีศัตรูไหม เช่นจอมเวทดํา?”
“ไม่ ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ตัว”
“ป้าของเจ้าหนีมาที่นี่เหรอ?”
“มันดูไม่เหมือนเลย… มันเหมือนกับว่าเธอไม่รู้แม้กระทั่งอาการบาดเจ็บของตัวเอง” เอเลน่ากัดริมฝีปากของเธอ หัวใจของเธอเจ็บปวด
อเดลหาวขณะยิ้มให้พวกเขาโดยไม่สนใจบาดแผลของเธอ เธอเกาตัวเองเป็นครั้งคราวและเล็บที่ยังไม่ได้ตัดของเธอก็ไหลไปตามบาดแผลที่เปื่อยเน่า ฉีกเศษเนื้อออกขณะที่เลือดสดไหลออกมา ทําให้เสื้อผ้าของเธอเปื้อน แค่มองดูก็เจ็บ แต่เธอก็ยังทําต่อไป
เธอดูเหมือนแมวสาวแสนสวยที่มีรูปร่างดี แต่แขนและขาของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลและเธอยังคงเกาตัวเอง หลินเซียวทนไม่ได้ที่จะมองต่อไป
“ป้าของเจ้าไม่ได้ซ่อนอยู่ที่นี่เพื่อแอบเรียนมนต์ดําและกลายเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม” หลินเซียวหันกลับมามองเอเลน่า ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
“เป็นไปไม่ได้ ในฐานะปีศาจระดับสูง เรามีพลังของตัวเอง แตกต่างจากพวกเจ้า มนุษย์ เราจะไม่เรียนรู้เวทย์มนตร์”
“เอ่อ จริงเหรอ? ดูเหมือนว่าเรียนรู้มันไม่ได้มากกว่านะ”
“ฮึ่ม”
เนื่องจากไม่มีการคาดเดาที่ถูกต้อง จึงเหลือเพียงความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น อันที่จริง พวกเขาเดาว่ามันเป็นไปได้แล้ว แต่พวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน
อเดลได้รับผลกระทบจากมนต์ดํา
เดิมที่เอเลน่าต้องการเข้าไปใกล้กว่านี้ ไล่ตามป้าของเธอและตรวจดูบาดแผลแปลกๆ เหล่านั้น แต่ตอนนี้เธอไม่อยากเข้าใกล้ พวกเขายืนห่างออกไปและใช้แสงจํากัดเพื่อสังเกตอเดล
“ราชาปีศาจ เกิดอะไรขึ้น? ทําไมเจ้าไม่เข้าใกล้ ฮิฮิ กลัวข้าเหรอ?”
“ป้าอเดล…”
เอเลน่าคิดถึงตัวเองอยู่เสมอ ปกติเธอจะระเบิดแล้วแต่เธอก็โกรธไม่ลงเลย การแสดงออกที่เยือกเย็นของเธอได้ละลายไปแล้วและถูกแทนที่ด้วยความกังวล
“เฮ้ ทําไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย? เจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของราชาปีศาจคนก่อน แมวดําตาแดงที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ที่สุด… เจ้าปลุกความสามารถเก้าชีวิตของเจ้าตั้งแต่อายุยังน้อย กลายเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในรุ่น แม้แต่พวกเราผู้เฒ่าก็ยังทําไม่ได้ เปรียบเทียบกับเจ้าแล้วเจ้ายังครอบครองร่างของเทพอสูรที่สมบูรณ์แบบที่สุด ชิชิ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ” อเดลยิ้มขณะพูดอย่างไม่หยุดหย่อน
“เอ่อ.. เดี๋ยวก่อน ร่างของเทพปีศาจคืออะไร?” หลินเซียวกระซิบกับเอเลน่า
“ก-เกี่ยวอะไรกับเจ้า” เอเลน่าเขินอายและไม่อยากตอบ
“มันเป็นความลับของปีศาจเหรอ? เอเลน่าบอกเถอะ ด้วยความสัมพันธ์ของเรา มีความลับอะไรที่บอกข้าไม่ได้เหรอ?”
“ไร้ยางอาย ใครมีความสัมพันธ์กับเข้า?”
“ไม่เอาน่า เจ้าไม่เสียอะไรเลย”
“ชิ ไอ้โรคจิต… มันเป็นแค่รูปลักษณ์ปกติของข้า” เอเลน่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้และในที่สุดก็ตอบอย่างเงียบ ๆ
“หืม? ลักษณะปกติ?”
หลินเซียวยังคงไม่เข้าใจ แต่ป้าที่สิบสามของเธอตอบเขา
“เฮ้ เอเลน่า เจ้ารู้รึเปล่า? เราทุกคนต่างอิจฉาร่างกายของปีศาจของเจ้า” อเดลไม่เหนื่อยกต่อไปและตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอพูดว่า “อ่า! เลือดที่บริสุทธิ์ที่สุด ผมสีเงินที่สวยงามที่สุด และสีแดง ใช่ ร่างกายของเจ้าน่าทิ้ง ไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ แม้แต่มนุษย์ก็ยังถูกร่ายมนตร์จากร่างกายของเจ้าไม่เหมือนเรา เราไม่สามารถซ่อนหูหรือหางของเราได้ ไม่ว่าเราจะทําอะไรก็ตาม เราไม่สามารถปิดบังตัวตนของเราว่าเป็นปีศาจ และไม่สามารถเป็นเหมือนเจ้าและไปเป็นสาวใช้แทนมนุษย์ได้”
“ฮะ? เจ้ากําลังพูดอะไรเจ้าเข้าใจผิด! ข้าไม่ใช่สาวใช้ของเขา! ไอ้โรคจิตนี่มันก็แค่…”
“ฮิฮิ เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว! เจ้าจะเป็นแค่สาวใช้ของเขาได้อย่างไร? เจ้าเด็กไร้เดียงสา เจ้าอาจจะมอบทุกอย่างให้เขาแล้วใช่ไหม..”
“ฮะ? เจ้าหมายถึงอะไร?”
“เอเลน่า ให้ข้าถามเจ้าหน่อยเถอะ มนุษย์ผู้ชายมีรสชาติยังไงบ้าง? มันดีหรือไม่? เขาทําให้เจ้าพอใจมากขึ้นและทําให้เจ้ามีความสุขมากกว่าคนในเผ่าของเจ้าหรือไม่? หึ แม้ว่ามนุษย์ตัวผู้จะตัวเล็กและเตี้ยก็ตาม”
“ป้าสิบสาม!?”
เอเลน่าไม่เข้าใจในตอนแรก แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเธอก็แดงและเธอเหลือบมองที่หลินเซียว เขากําลังเกาหัวของเขาและยิ้มอย่างโง่เขลาด้วยท่าทางเช่น “อ่า ไม่ มันน่าอายมาก แต่ข้าทําให้เอเลน่าพอใจจริงๆ” ทําให้เธอต้องกระทืบเท้าของเขาอีกครั้ง
“เจ้าสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีจริงๆ ฮิฮิ ตามที่คาดไว้ ความสุขของชายและหญิง เป็นสิ่งล่อใจที่ไม่อาจต้านทานได้ ราชาปีศาจจะถูกพิชิตโดยมนุษย์เพียงผู้เดียว และด้วยวิธีที่ไร้ยางอายและวิปริตเช่นนี้ เฮ้.. เอเลน่า บอกข้าที่ เจ้าทําอะไรกับเขา เจ้าลองท่าทั้งหมดหรือยัง? เจ้าถูกเติมเต็มโดยเขาหรือไม่? เจ้าจะมีลูกเร็ว ๆ นี้? ฮิฮิ.” อเดลก้มหน้าและหัวเราะต่อไป ขณะที่เธอกําลังหัวเราะ ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านและเสียงของเธอก็แปลกประหลาดยิ่งขึ้นและทําให้ผู้คนขนลุก
ความหึงหวง ดูถูก… คําพูดของเธอเต็มไปด้วยพลังงานด้านลบที่ทําให้คนๆ หนึ่งใจสั่น แม้แต่เอเลน่าก็ยังรู้สึกไม่สบายใจและไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
“ป้าอเดล เจ้าพูดแบบนั้นได้ยังไง? ข้าไม่ได้เข้าไม่ได้…” เอเลน่าตัวสั่นด้วยความโกรธและต้องการปกป้องตัวเอง แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่เข้มงวด
“เจ้ายังแก้ตัวอยู่เหรอ? เอเลน่า หน้าอกเจ้าโตขึ้น เจ้าคิดว่าข้าจะไม่สังเกตเหรอ? ยี่สี่ อาจเป็นเพราะเขานวดหน้าอกเจ้าใช่ไหม.. ข้าเข้าใจ ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าเห็นอะไรในตัวผู้ชายคนนี้ แต่การมีอยู่ของเขาคือเหตุผลที่เจ้าไม่กลับมาใช่ไหม”
“เอ๊ะ?”
“เจ้าชอบเขาและอยากอยู่ด้วยกันตลอดไป เจ้าเลยหักหลังเรา เจ้าต้องการที่จะอยู่ในโลกมนุษย์เพื่อเล่นตลกกับเขาและถูกโยนทิ้งอย่างไร้ความปราณีทําให้เราสิ้นหวัง นี่คือสิ่งที่เจ้าทํามาตลอดใช่ไหม!?”
อะไร?
ดังนั้นทุกสิ่งที่เธอทําจึงถูกมองว่าเป็นคนทรยศที่ไร้หัวใจ? เป็นไปได้อย่างไร!?
เธอจะทรยศคนของเธอได้อย่างไร?
“ข้าไม่ได้เข้าไม่ได้ทิ้งเจ้าเพราะเขาเข้าถูกบังคับ…. ใช่แล้ว ข้าถูกบังคับ! ข้าคิดถึงเจ้ามาตลอด!”
“เอเลน่ายังจะแก้ตัวเพื่ออะไร?”
“ฟังข้านะ ข้าเป็นราชาของเจ้า ข้าจะทรยศพวกเจ้าได้ยังไง? พวกเขาทรยศข้า! เมื่อข้าทวงบัลลังก์คืนและดูแลผู้ทรยศ ข้าจะ…”
” พอ! เอเลน่า กลับไปเถอะ ไม่เป็นไร! เจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นราชาปีศาจหลังจากหลงมนุษย์!”
” อะไร? ไม่! ป้าฟังข้านะ! ข้า ข้า” เอเลน่ากัดฟันและตัวสั่น
เอเลน่าเจ็บปวดกับความเข้าใจผิดของป้าของเธอ แต่เธอไม่สามารถโต้กลับได้ เธอกําหมัดแน่น และน้ําตาก็ไหลลงมา
“พอเถอะเอเลน่า อย่าทะเลาะกับเธออีก” เสียงอ่อนโยนมาในเวลาที่เหมาะสม
“หลินเซียว เจ้าคนโรคจิต อย่าแตะต้องข้า! … ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเจ้า! ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า เธอคงไม่เข้าใจผิด และข้าน่าจะกลับไปได้แล้ว มันเป็นความผิดของเจ้าทั้งหมด!”
“เอ่อ มันเป็นความผิดของข้า” เสียงนั้นยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม แม้ว่าเอเลน่าจะสะบัดแขนออกและกระแทกที่หน้าอกของเขา เขาก็ยังคงรับผิดอย่างใจเย็น
“ไอ้ลามก! ทะลึง! ขยะ!”
“โอเค โอเค ข้ามันขยะแขยง ข้าเป็นคนวิปริต อะไรก็ตามที่เจ้าพูด แต่อย่าร้องไห้นะ ตกลงไหม”
“ชิ… ข้า-ข้าไม่ได้ร้องไห้!”
“ฮิฮิ โอเค เจ้าไม่ได้ร้องไห้ แค่มีฝุ่นเข้าตาใช้ไหม”
หลินเซียวดึงแขนของเอเลน่าโดยไม่สนใจการดิ้นรนและการต่อต้านของเธอ ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและโอบกอดเธอ
มันแปลก แม้ว่าเธอจะถูกสาปแช่งโดยป้าของเธอเมื่อเธอโน้มตัวเข้าไปในหลินเซียว เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเต็มใจและไม่เต็มใจ และอารมณ์ของเธอก็ค่อยๆ ฟื้นตัว แม้ว่าดวงตาของเธอจะยังแดงอยู่และเธอไม่สามารถหยุดน้ําตาได้ในทันที แต่เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
“เอเลน่า เจ้าทํางานหนักพอแล้ว เชื่อข้าสิ”
ด้วยน้ําเสียงที่จริงใจและเป็นธรรมชาติ หลินเซียวโอบกอดแมวเหมียวตัวน้อยและปลอบโยนเธอเบาๆ