POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 207
EP 207 หัวหน้าซูบินนักแม่นปืนแห่งหยานไท่
By loop
สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑล
ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่อีก 3 คนยืนอยู่หน้าดงซูบิน “ หัวหน้าซูบินเรามาที่นี่เพื่อรายงาน”
ดงซูบินพยักหน้า “ เอาล่ะ. ไปกันเถอะ!”
“เราจะไปที่ไหน?” ฉูเฟิง ถาม
ดงซูบินไม่ตอบเขา “ คุณทุกคนจะรู้เมื่อเราไปถึงที่นั่น ไปกันเถอะ!”
ดงซูบินไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับสถานที่ทำธุรกรรมของอาชญากรหัวหน้าหูเป็นห่วงและเรียกจ้าวจินซองไปที่ห้องทำงานเพื่อหารือเกี่ยวกับการกระทำของ ดงซูบินพวกเขารู้สึกว่า ดงซูบินกำลังประจบประแจง พวกเขาถามคนที่ห้องขังและเฉินไห่เหลียง ก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นประโยชน์ ดงซูบิน รู้ได้อย่างไรว่าอาชญากรอยู่ที่ไหน? ฉินหยง และ ฮูซินเยียน ยังไม่รู้ว่าดงซูบินได้นำทีมเจ้าหน้าที่ออกไปดงซูบินมีพลังมากถึงขนาดที่เขาสามารถรับสิ่งที่เป็นประโยชน์จากเฉินไห่เยียน หลังจากที่ถามเขาไปสองสามนาทีหรือไม่?
ฉูเฟิง กำลังขับเอ็มพีวี ไปทางทิศตะวันตก
ดงซูบินนั่งที่เบาะผู้โดยสารด้านหลังและหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง “ ฉูเฟิงรีบเข้ามา ไปให้เร็วที่สุด!”
ฉูเฟิงรู้ว่าหัวหน้าซูบินนั้นกำลังโกรธมากและรู้ว่าคนที่ลักพาตัวไปคือผู้ช่วยของหัวหน้าซูบิน เขาคิดถึงคำแนะนำของดงซูบิน และตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อกฎจราจรทั้งหมด เขาเหยียบคันเร่งและเร่งไปยังจังหวัดใกล้เคียง “ หัวหน้าซูบินเราต้องแจ้งหน่วยงานท้องถิ่นหรือไม่”ดงซูบินตอบ “ไม่จำเป็น. เราจะแจ้งให้ทราบเมื่อเราไปถึงที่นั่น” ฉูเฟิงเข้าใจความหมายของดงซูบิน “ คุณกลัว…”ดงซูบินพยักหน้าและไม่พูดอะไรสักคำ ตอนนี้ทั้งสำนักไม่รู้ว่าเขาจะไปไหน ถ้าจินดิแมนชั่นและหัวหน้าหูมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวของหยูเหมยเซียวจริงๆเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นจะได้รับข้อมูลและแจ้งให้คนร้ายหนีไป มันจะกลายเป็นเรื่องยากที่จะช่วยหยูเหม่ยเซียว หากสิ่งนี้เกิดขึ้น
ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขาหยูเหม่ยเซียวถูกลักพาตัวไปประมาณ 3 ชั่วโมง ไม่ตั้งแต่ตอนที่หยูเหม่ยเซียว ออกจากที่พักครอบครัวมันควรจะเกิน 2 ชั่วโมงเล็กน้อย เพื่อหลีกหนีสิ่งกีดขวางบนถนนซึ่งตั้งขึ้นใน 2 ชั่วโมงที่ผ่านมาความเร็วของพวกเขาไม่ควรเร็ว นอกจากนี้อาชญากรอาจเลือกใช้ถนนสายรองเพื่อหลีกเลี่ยงตำรวจ ใช่ ยังมีเวลา!
พี่สาวหยู! รอฉันด้วย!
เวลาประมาณ 13.00 น. รถเอ็มพีวี ได้เข้าสู่พื้นที่ที่เป็นภูเขาของจังหวัดใกล้เคียง
ถนนบนภูเขาแคบและฉูเฟิงขับรถอย่างระมัดระวัง “ หมู่บ้านตระกูลเกาน่าจะอยู่ด้านหน้า ฉันถามไปก่อนหน้านี้แล้วเราไม่สามารถเข้าสู่ถนนสายนี้ได้ เราต้องอ้อมและเข้าจากอีกด้านหนึ่งของภูเขา นอกจากนี้สถานที่แห่งนี้ยังเป็นชนบทเกินไปและมีอาชญากรรมมากมายเกิดขึ้นที่นี่ แต่ชาวบ้านก็พร้อมใจกันไม่มีเหตุผล แม้แต่ตำรวจในท้องที่ก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้ หัวหน้าซูบินเรามีแค่ 5 คน เราควรจะ…”
ดงซูบินขัดจังหวะฉูเฟิง “ 5 คนไม่พอเหรอ”
ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ คิดย้อนกลับไป หัวหน้าซูบินพูดถูก เขาสามารถต่อสู้กับคน 7 คน
ฉูเฟิงชะลอตัวลง “ เราควรเข้าไปจากเชิงเขาหรือไม่”
ดงซูบินส่ายหัว “ ตรงไปดูว่าเราจะพบรถตู้คันนั้นหรือไม่ คนร้ายน่าจะมาถึงที่นี่ตามเวลาและยานพาหนะของพวกเขาน่าจะจอดอยู่แถว ๆ นี้” ดงซูบินรู้สึกกังวล แม้ว่าเขาจะรู้ตำแหน่งที่อาชญากรจะทำธุรกรรม แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะพาหยูเหม่ยเซียว มาที่นี่? จะเป็นอย่างไรถ้า…
5 นาที…
8 นาที…
10 นาที…
ในที่สุดพวกเขาก็เห็นรถตู้คันเก่าจอดอยู่ข้างต้นไม้ข้างหน้า!
“ อยู่ที่นั่น! อาชญากรอยู่ที่นี่แล้ว!” ฉูเฟิงกล่าวอย่างตื่นเต้น นี่เป็นคดีสำคัญและเป็นโอกาสสำหรับเขาและเจ้าหน้าที่อีก 3 คนที่จะได้รับเครดิต!
ดงซูบินกำหมัดแน่น “ ได้เลย! เตรียมปืนของคุณ! สิ่งที่ไม่คาดคิดอาจจะเกิดขึ้นต่อจากนี้!”
ในรถตู้ที่จอดอยู่ไม่มีใคร ป้ายทะเบียนรถตู้เต็มไปด้วยโคลนและป้ายทะเบียนรถไม่ชัดเจน แต่นี่เป็นรถคันเดียวกับที่ดงซูบิน เห็นในภาพจากกล้องวงจรปิดของการจราจร ดงซูบินสามารถยืนยันได้ว่าเป็นรถที่ใช้ในการลักพาตัวของหยูเหม่ยเซียว หลังจากที่ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่ลงจากรถแล้วดงซูบินก็สั่งให้พวกเขาเจาะยางทั้ง 4 เส้นของรถตู้ เป็นการป้องกันไม่ให้คนร้ายหลบหนีไปได้ หลังจากเจาะยางแล้วพวกเขาก็เข้าไปในป่าและเดินไปที่เชิงเขา!
10 นาทีต่อมาดงซูบินและเจ้าหน้าที่ของเขาเห็นหมู่บ้านตรงหน้าพวกเขา
ดงซูบินกำลังหายใจอย่างหนักและระงับความต้องการที่จะรีบเข้าไป“ ฉูเฟิงคุณสามารถแจ้งตำรวจท้องที่ได้”
“ใช่.” ฉูเฟิงหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา
ขณะนี้มีชาวบ้านคนหนึ่งสวมหมวกไม้ไผ่เดินออกจากหมู่บ้าน เขาถืออะไรบางอย่างและดูเหมือนว่าเขากำลังจะออกจากหมู่บ้าน ชาวบ้านกำลังเดินไปตามเส้นทางภูเขา ดงซูบินและคนของเขาซ่อนตัวอยู่ในป่าดงซูบิน เห็นชาวบ้านและส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของเขา เจ้าหน้าที่คนนั้นรีบเดินออกจากป่าและหยุดชาวบ้านคนนั้น
“ สวัสดีผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” เจ้าหน้าที่ถาม.
เจ้าหน้าที่สวมชุดธรรมดาและชาวบ้านไม่ทราบว่าเขาเป็นตำรวจ “อะไร?”
เจ้าหน้าที่แสดงบัตรประจำตัวและกล่าวว่า “ เรากำลังตรวจสอบคดี ควรมีคนนอกเข้ามาในบ้านของคุณก่อนหน้านี้และน่าจะเป็นเจ้าของรถตู้คันนั้นที่จอดอยู่ด้านนอก พวกเขาอาจลักพาตัวผู้หญิงคนหนึ่ง คุณรู้ไหมว่าคนเหล่านั้นอยู่ที่ไหน”
ชาวบ้านตกใจและถอยไปหนึ่งก้าว “ พวกคุณต้องการอะไร”
เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้ว “ เรากำลังทำคดีอยู่ แค่บอกฉันว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน”
ทันใดนั้นชาวบ้านก็หันกลับมาและวิ่งไปที่หมู่บ้าน เขาน่าจะกลับไปแจ้งคนร้าย เจ้าหน้าที่ตกใจมากและตระหนักว่าชาวบ้านคนนี้อาจเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดหรือชาวบ้านทั้งหมดในหมู่บ้านรวมกัน เจ้าหน้าที่ไม่ปล่อยให้ชาวบ้านหนีและพุ่งไปข้างหน้าเพื่อตรึงเขาไว้!
ชาวบ้านเริ่มตะโกนสุดเสียง “ช่วยด้วย! ตำรวจกำลังทุบตีฉัน!”
ดงซูบินไม่ต้องกังวลที่จะเสียเวลากับชาวบ้านและวิ่งออกจากป่า เขาตอกบัตรและยิงปืนใส่ชาวบ้าน แต่ดงซูบินพลาดและกระแทกพื้นข้างชาวบ้าน!
ชาวบ้านตะลึง!
ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่อีก 3 คนก็ตกใจเช่นกัน!
ดงซู่ปิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ ฉันจะถามคุณอีกครั้ง พวกเขาอยู่ที่ไหน?”
ชาวบ้านชี้ไปที่ชาวบ้านอีกคนและพูดติดอ่าง “ พวกมัน…พวกมันอยู่ในหมู่ชาวบ้านนี้แหละ…บ้านหลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน ทุกคน…. ทุกคนจะเห็นบ้านหลังนั้นเมื่อเข้ามาในหมู่บ้าน!”
ย้อนกลับ 90 วินาที!
ฉากหน้าของ ดงซูบินสว่างวาบ!
ชาวบ้านกำลังเดินออกจากหมู่บ้านไปยังภูเขาอย่างช้าๆ
“ หัวหน้าซูบินเราควรเข้าไปถามชาวบ้านคนนั้นไหม?” เจ้าหน้าที่ที่มากับเขาถาม
ดงซูบินชี้ไปที่หมู่บ้าน “ไม่จำเป็น. ที่นั่น…บ้านหลังใหญ่ที่สุดใกล้ทางเข้าหมู่บ้าน อาชญากรอยู่ที่นั่น”
เจ้าหน้าที่สองสามคนตกใจ หัวหน้าซูบินรู้ได้อย่างไรว่าอาชญากรอยู่ที่ไหน?
ดงซูบินไม่ได้อธิบายตัวเอง เขากังวลเกี่ยวกับหยูเหม่ยเซียวมาก “เตรียมพร้อม! เราจะเข้าไปจับกุมพวกนั้น! ซึ่งมันอาจจะล้มเหลวก็ได้!”
ในบ้านหลังใหญ่ที่สุดของหมู่บ้านตระกูลเกา
หยูเหม่ยเซียวถูกมัดด้วยเชือกในกระสอบและมีเพียงหัวของเธออยู่ข้างนอก พวกผู้ร้ายกำลังมองมาที่เธอด้วยความหื่นกระหาย หยูเหม่ยเซียวไม่กล้ามองไปที่พวกเขาและกำลังสะอื้นและตัวสั่น
นอกจาก หยูเหม่ยเซ๊ยว ชาวบ้านสองคนกำลังโต้เถียงกัน
“ ฉันบอกสการ์เฟซแล้ว! ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน! คงไม่มีใครกล้าที่จะมาแย่งผู้หญิงคนนี้ไปจากฉันนะ!”
“ เอ้อบังซี! แกเสนอเงินเพียง 50,000 หยวน แกไม่เห็นเหรอว่าผู้หญิงคนนี้สวยแค่ไหน?! แกคิดว่าเงินแค่นี้มันเพียงพอหรอว่ะ”
“ แล้วแกจะเสนอราคาเท่าไหร่”
“ฉัน? ฉันเสนอ 100,000 หยวน!”
“ ถ้าเช่นนั้นฉันจะเสนอ 200,000 หยวน!”
ผู้หญิงและเด็กที่ถูกลักพาตัวไปมักจะขายราคาหลักหมื่นเท่านั้น แทบจะไม่มากนักพวกเธอจะมีราคาถึง 100,000 หยวน แต่ด้วยความงดงามของหยูเหม่ยเซียวและแม้แต่ผู้ลักพาตัวก็คิดที่จะนำเธอกลับมาเป็นภรรยาของพวกเขา
หลังจากเถียงกันสักพักชาวบ้านทั้งสองก็มองไปที่ชายหัวโล้น “ สการ์เฟซ นายคิดว่ายังไง?”
สการ์เฟซหยิบบุหรี่จากผู้ติดตามคนหนึ่งของเขาและพูดว่า “ ฉันจะขายเธอให้กับคนที่ให้ราคาเธอมากที่สุด”
ชาวบ้านคนหนึ่งจ้องมาที่เขา “ นายหมายถึงอะไร? เราได้สรุปราคาก่อนหน้านี้ ทำไมนายถังกลับคำเช่นนี้ “
สการ์เฟซหัวเราะ “ นั่นเป็นราคาของผู้หญิงก่อนหน้านี้ แกบอกความแตกต่างระหว่างเธอกับผู้หญิงเหล่านั้นไม่ได้หรือ” เขาหันไปมองหยูเหมยเซียว “ เงยหน้าขึ้นมาดูสิ!”หยูเหมยเซียวไม่ขยับและสการ์เฟซ ก็เดินไปคว้าผมของเธอเพื่อยกศีรษะขึ้น “ แกต้องการซื้อเธอในราคามากกว่าแสนหยวนหรือ? หากแกทุกคนไม่เสนอข้อเสนอที่สูงกว่านี้ฉันจะมองหาผู้ซื้อรายอื่น!”
ชาวบ้านขมวดคิ้ว “ ปล่อยมืนายและอย่าทำร้ายเธอ”
ชาวบ้านอีกคนกล่าว “ 150,000! นี่คือข้อเสนอสูงสุดของฉัน!”
ชาวบ้านสองคนนี้เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้าน ถ้าไม่เช่นนั้น สการ์เฟซจะไปหาผู้ซื้อคนอื่น
หยูเหมยเซียวรู้สึกสิ้นหวังหลังจากที่เธอได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ถ้าเธอถูกขายให้กับพวกเขาเธอจะไม่มีวันออกจากภูเขานี้ ไม่เพียง แต่เธอจะถูกข่มขืนและบังคับให้มีลูกเพื่อผู้ชายคนนี้ แต่เธอจะไม่ได้พบกับเซียวเซียวอีก เธอเริ่มสะอื้นเสียงดังและวิงวอน “ ได้โปรด…ฉันขอร้อง…ได้โปรดปล่อยฉันไป…”
สการ์เฟซจ้องมองหยูเหม่ยเซีย “หยุดร้องได้แล้ว!”
ท่าทางที่ไม่สบายใจของ หยูเหมยเซียวทำให้ชาวบ้านคนหนึ่งตื่นเต้น “ 200,000! นั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะเสนอ!”
สการ์เฟซมองไปที่ชาวบ้านคนอื่น ๆ และเห็นว่าเขาเงียบ “เอาล่ะ. เธอเป็นของแก! สนุกให้มากๆล่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ชาวบ้านคนนั้นหัวเราะและเดินไปนำหยูเหม่ยเซียวกลับมา
“ ไม่! ได้โปรด……” หยูเหมยเซียว ร้อง “ ฉันยังมีลูกสาว…ได้โปรดปล่อยฉันไป!”
ชาวบ้านคนนั้นขมวดคิ้ว “ เธอเคยคลอดลูกมาก่อน?”
สการ์เฟซหัวเราะ “ เกิดอะไรขึ้น? ผู้หญิงที่เคยคลอดลูกมาก่อนนั้นแหละจะรู้สึกดีที่สุด!” ลูกน้องของสการ์เฟซหัวเราะ ชาวบ้านคนนั้นพยักหน้าและปลดกระสอบเพื่อนำหยูเหม่ยเซียวออกมา “ตามมา! สการ์เฟซ! นายตามฉันกลับมาและเอาเงินไป!”
หยูเหม่ยเซียวนอนขดตัวอยู่บนพื้นอย่างทำอะไรไม่ถูก
พัง! ทันใดนั้นประตูหลักของบ้านก็เปิดออก!
“ตำรวจ! ลงไปที่พื้น!” หยูเหม่ยเซียวได้ยินดงซูบิน ตะโกนจากด้านนอก
ชาวบ้านสองคนและสการ์เฟซตกใจมาก ตำรวจ? ทำไมตำรวจถึงมาอยู่ที่นี่?
ขณะที่หยูเหมยเซียเห็นดงซูบินเข้ามาในบ้านน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลไม่หยุด หัวหน้าซูบินอยู่ที่นี่! หัวหน้าซูบินมาที่นี่เพื่อช่วยฉัน!
ลูกน้องของสการ์เฟซมองหน้ากัน “ เราจะทำอย่างไรดี?”
ดงซูบินไม่สนใจทุกคนและเดินไปหา หยูเหมยเซียว เขาโกรธมากที่เห็นชาวบ้านพยายามลากเธอและเตะไปที่ท้องของชาวบ้านคนนั้น “ ออกไปจากเธอ!” เขากำแขนของหยูเหมยเซียว และถาม “ พวกเขาทำอะไรกับพี่สาวหยูหรือเปล่า”
หยูเหมยเซียวร้องไห้ “ ไม่…ฉันสบายดี…”
ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นเสื้อผ้าของหยูเหมยเซียวยังคงสภาพเดิม “ฉันขอโทษที่มาสายไปหน่อย.” หยูเหมยเซียว ส่ายหัวและปฏิเสธที่จะปล่อยมือของดงซูบิน เธอยังคงอยู่ในอาการหวาดผวาและตัวสั่น
ดงซูบิน สั่ง “ ฉูเฟิง! จับกุมพวกเขาทั้งหมด!”
“ครับท่าน!” ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ เล็งปืนไปที่สการ์เฟซและหยิบกุญแจมือออกมา!
สการ์เฟซตื่นตระหนกและตะโกนเรียกชาวบ้าน “พวกแกกำลังรออะไรอยู่เหล่า?! เขามาช่วยฉันสิวะ! หมู่บ้านของแกซื้อผู้หญิงและเด็กมามากมาย! พวกเขามาที่นี่เพื่อนำเด็กและผู้หญิงเหล่านั้นกลับไป! พวกเราทุกคนจะไม่รอด!” ลูกน้องของเขากล่าวเสริม “ถูกตัอง! พวกเราทุกคนจะต้องติดคุกหากถูกจับ! เราต้องตอบโต้! ฆ่าพวกมัน!”
ความวุ่นวายในบ้านดึงดูดชาวบ้านบางคน พวกเขาได้ยินว่าตำรวจมาที่นี่และกำลังจะนำผู้หญิงและเด็กที่พวกเขาซื้อกลับมา ตำรวจจะไปจับกุมพวกเขาด้วย ชาวบ้านข้างนอกเริ่มเรียกกำลังสำรอง ฝูงชนก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและพวกเขามีเสาและแท่งโลหะติดอาวุธ ในไม่ช้ามีคนหลายสิบคนยืนอยู่ข้างนอกจ้องมองไปที่ ดงซูบินและคนของเขา
“ตำรวจ?! พวกมันไม่กล้ายิงหรอก!”
“ถูกต้อง! ไล่พวกมันออกไป! พวกมันไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของหมู่บ้านตระกูลเกา!”
“ฆ่าพวกมัน!”
ฝูงชนต่างปั่นป่วนและในไม่ช้าบ้านก็ถูกล้อมรอบไปด้วยฝูงชนที่โกรธแค้น
ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่รู้ว่าสถานการณ์เลวร้ายและพวกเขาไม่กล้าใส่กุญแจมือใคร พวกเขาไม่ต้องการให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้และรีบเดินไปที่ดงซูบิน โดยปืนของพวกเขาชี้ไปที่ฝูงชน
ดงซูบินองไปที่ชาวบ้านอย่างเย็นชา “ คุณทุกคนรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่? อา? ฆ่าเรา? ใครพูดแบบนี้!”
สการ์เฟซและคนของเขาถือโอกาสรวมตัวกันเป็นฝูง “ อย่ากลัวเขา! พวกมันไม่กล้ายิงหรอก! ไปจัดการพวกมันเร็วเข้า!”
“ถูกต้อง! ไปกันเถอะ!”
“ฆ่าพวกมมัน!”
พวกที่ถือเสาเหล็กเริ่มขยับเข้ามาใกล้ดงซูบิน มากขึ้น
ดงซูบินชี้ปืนขึ้นและยิงเตือน “ ไม่กล้ายิงเหรอ! เป็นเรื่องตลก พวกแกพยายามปกปิดเรื่องเลวร้ายพวกนนี้อย่างงั้นหรอ? ข่มขืนผู้หญิงลักพาตัวเด็ก?! ทำร้ายตำรวจ?! อาชญากรรมเหล่านี้ทุกอย่างเพียงพอที่จะทำให้คุณติดคุก! ตอนนี้พวกคุณต้องการทำอะไรกัน? ยังต้องการที่จะฆ่าเรา? เอาล่ะ! ผมจะไม่ทำร้ายใคร! ถ้ามีคนขยับโดนดีแน่!”
เขายิงเตือนชาวบ้านหยุดตามมาได้แล้ว!
สการ์เฟซคำราม “ มันแค่ผู้ทำให้เราไขว้เขวเท่านั้น! จำนวนคนของเราเยอะกว่ามากและเราไม่จำเป็นต้องกลัวพวกมัน! ไปกันเถอะ!”
ฉูเฟิงและอีก 3 ข้อเสนอต่างประหม่าและไม่รู้จะทำอย่างไร คนในหมู่บ้านกูกันเข้ามาหาพวกเขา
ชาวบ้านหยุดชะงักไปสองสามวินาทีทันใดนั้นชาวบ้านที่ซื้อหยูเหมยเซียวก็ขว้างเสาไม้ที่เขาถืออยู่ที่ดงซูบิน พึมพำ !!! มีเสาเหล็กท่อนหนึ่งถูกตีมาเฉียดโดนดงซูบิน “ กิจการภายในของหมู่บ้านตระกูลเกาไม่จำเป็นต้องให้ตำรวจเข้าไปยุ่ง! ฆ่าพวกมัน!” พวกชาวบ้านหลงใหลในความงามของหยูเหมยเซียว และจะไม่ยอมให้ใครมาพาเธอไป
หลังจากที่คนคนหนึ่งขว้างเสาไม้ชาวบ้านที่เหลือก็เริ่มขว้างก้อนอิฐและเสา!
“อา!” ฉูเฟิงถูกก้อนอิฐทุบที่แขน!
หลังจากนั้นขาของดงซูบินก็โดนเสาตีใส่
สการ์เฟซหัวเราะ “ เห็นมั้ย?! ที่ไม่กล้ายิงหรอก! ไปกันเถอะ! ฆ่าพวกเขา!”
ชาวบ้านเริ่มปั่นป่วนขยับเข้าใกล้!
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งจับมือที่ได้รับบาดเจ็บและถามอย่างประหม่า “ หัวหน้าซูบิน! เราควรทำอย่างไรตอนนี้”
ดงซูบินรู้สึกหงุดหงิดมากในวันนี้หยูเหมยเซียวถูกลักพาตัวและหัวหนหูจงใจยือคดีไว้ ตอนนี้ชาวบ้านกำลังสร้างปัญหาให้กับเขาและพวกเขาคิดว่าดงซูบินและเจ้าหน้าที่ของเขาไม่กล้าเปิดฉากยิง ดงซูบินมองไปที่ชาวบ้านที่พยายามซื้อหยูเหมยเซียว โดยพุ่งมาข้างหน้าพร้อมด้วยอิฐ ดงซูบิตกใจและอุทานออกมา“ ไอ้สารเลวเอ๋ย!” และลั่นไกปืนทันที
ปัง
ชาวบ้านคนนั้นทิ้งตัวลงบนพื้นจ้องมองขาของตัวเองด้วยความตกใจ เขารู้ว่าเขาถูกยิงเมื่อจิตใจของเขาจดบันทึกความเจ็บปวด เลือดไหลออกมาจากบาดแผลและเขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด!
สการ์เฟซตะลึง เขาไม่ได้คาดหวังว่าดงซูบิน จะยิงจริงๆ “ ตำรวจฆ่าคน! มาสู้กับ จัดการพวกมันให้หมด!”
ชาวบ้านที่เหลือรีบลุยทันที!
สการ์เฟซปลุกระดมฝูงชนได้สำเร็จและเขาส่งสัญญาณให้ผู้ติดตามของเขาหลบหนี
ดงซูบินจ้องไปที่สการ์เฟซ และเล็งปืนไปที่เขาซึ่งกำลังพยายามหลบหนี ปัง ดงซูบิน ยิงอีกรอบ! แม้ว่า ดงซูบิน จะมีการฝึกอาวุธปืนเมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนฝึกอบรมพรรคความมั่นคงแห่งรัฐ แต่เขาก็ไม่ได้ยิงปืนใด ๆ หลังจากนั้น หากยังเป็นระยะทางสั้น ๆ จุดมุ่งหมายของเขาก็ยังโอเค แต่เขาไม่แม่นยำในระยะที่ไกลขึ้นและการยิงของเขาพลาด Scarface!
ย้อนกลับ 3 วินาที!
เวลาย้อนกลับไปก่อนที่ ดงซูบินกำลังจะลั่นไก
ดงซูบินขยับปืนเล็กน้อยและเล็งเป้าก่อนที่จะลั่นไกอีกครั้ง ปัง แต่เขาพลาดอีกแล้ว!
ย้อนกลับ 3 วินาที!
ดงซูบิน ปรับตำแหน่งของเขาและยิงอีกครั้ง!
ปัง สการ์เฟซกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่เขากลิ้งไปบนพื้นโดยจับเข่าของเขา เมื่อเขาล้มลงใบหน้าของเขาเป็นครั้งแรกและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด!
“ลูกพี่!”
“ บอส!”
ดงซูบิน หรี่ตาและปรับตำแหน่งปืนก่อนจะยิงไปที่ลูกน้องคนหนึ่งของสการ์เฟซ ปัง คราวนี้ตงซู่ปิงโชคดีที่ผู้ติดตามคนนั้นไม่ขยับตัวและเขาตีเขาที่ต้นขาของเขา อีกคนก็ลง! คนเหล่านี้เป็นคนที่ลักพาตัวหยูเหมยเซียว และ ดงซูบินต้องได้รับแม้กระทั่งกับพวกเขา! ทุกคนกล้าที่จะวิ่งเขาหาฉันและฉันได้ยิ่งเตือนไปแล้ว? พวกแกกล้ายุยงให้ชาวบ้านฆ่าพวกเรา?! ก ** ก!
ชาวบ้านหยุดติดตามและหยุดโจมตีดงซูบินและคนของเขา
ดงซูฐินไม่สนใจชาวบ้านและมองไปที่ผู้ติดตามสองคนที่เหลือของสการ์เร็ต พวกเขากำลังวิ่งหนีไปในสองทิศทางที่แตกต่างกัน ดงซูฐินยกปืนขึ้นอีกครั้งและยิง ปัง เขาพลาด! ย้อนกลับ 4 วินาที! ปัง พลาดอีกแล้ว! ย้อนกลับ 3 วินาที! ปัง ปัง ปัง ด้วยความช่วยเหลือของย้อนกลับ ดงซูบินยิงไปมากกว่าหนึ่งโหล! ในที่สุดผู้ติดตามสองคนนั้นก็ล่ม!
ดงซูบินเองก็ดูอารมณ์ดีชึ้นมา ด้วยพลังย้อนกลับทำให้เขากลายเป็นนักแม่นปืนและความรู้สึกของการมีกระสุนไม่ จำกัด นั้นยอดเยี่ยมมาก!
ทุกคนรวมทั้งฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่ 3 คนต่างตะลึง! ชาวบ้านต่างตกตะลึงเพราะเจ้าหน้าที่คนนี้กล้าที่จะเปิดฉากยิง ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่ก็ตกตะลึงเพราะฝีมือของหัวหน้าซูบิน สำหรับ ดงซูบินการทำเช่นนี้ถือว่าแย่มาก แต่สำหรับฉูเฟิงและคนอื่น ๆ หัวหน้าซูบินเป็นนักแม่นปืนจริงๆ สิ่งที่พวกเขาเห็นคือหัวหน้าดงยกปืนขึ้นและยิง 4 นัดต่อเนื่อง หลังจากนั้นสการ์เฟซ และคนของเขาก็ถูกตีที่ขาของพวกเขา ไม่พลาดแม้แต่นัดเดียว!
เหลือเชื่อ! แม้แต่นักแม่นปืนระดับแนวหน้าในกองกำลังตำรวจก็อาจไม่ยอดเยี่ยมเท่าหัวหน้าดง!
ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่มองหน้ากันและเห็นความตกใจในดวงตาของกันและกัน
อะไรกันว่ะเนี่ย! ใครบอกว่าหัวหน้าซูบิน เป็นเพียงนักศึกษาผู้สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยปกติ? ใครบอกว่าหัวหน้าซูบินเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการ? ที่หมู่บ้านดาหวัง หัวหน้าซูบิน ต่อสู้ 7 คนพร้อมกัน ตอนนี้เขายิงปืนออกไปเพียงไม่กี่นัดบก่อนจะเคลียร์สถานณการณ์ได้ นักแม่นปืนของเขาสุดยอดมาก! คนอย่างหัวหน้าซูบินจะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยปกติได้อย่างไร? ไม่มีใครแม่นยำไปกว่าหัวหน้าซูบินแม้ว่าเขาจะได้รับการฝึกฝนในโรงเรียนตำรวจเป็นเวลา 20 ปีก็ตาม!
ฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่ต่างประทับใจมาก!
ชาวบ้านที่เหลือไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าและเริ่มถอยห่างออกไป
ดงซูบินมองไปที่ชาวบ้านอย่างสงบและกล่าวว่า “ มีใครอยากถูกฆ่าด้วยเราบ้าง? มาข้างหน้า!”
ไม่มีใครพูดอะไรชาวบ้านหลายคนทิ้งอาวุธและวิ่งไป
ดงซูบินหันมา:“ ฉูเฟิงไปจับสการ์เฟซ กับคนของเขา”
“ใช่!” คราวนี้ไม่มีชาวบ้านกล้าหยุดพวกเขา ไม่มีใครอยากเป็นคนที่ 6 ที่จะถูกยิง
หลังจากนั้นไม่นานตำรวจท้องที่ก็มาถึง ด้วยความช่วยเหลือของชาวบ้านพวกเขาพบเด็ก 2 คนที่ถูกลักพาตัวและผู้หญิง 2 คน ผู้หญิงที่ได้รับการช่วยเหลือหนึ่งในสองคนเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยและหลังจากที่เธอพบว่าดงซูบิน เป็นผู้นำทีมเพื่อช่วยชีวิตเธอเธอก็ร้องไห้และคุกเข่าต่อหน้าเขาเพื่อขอบคุณเขา แต่ดงซูบินเองรู้สึกไม่ค่อยดีนัก เด็กทั้งสองคนสบายดี แต่ผู้หญิงสองคนนี้ถูกข่มขืน
คดีนี้ได้รับการคลี่คลายแล้วฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่ก็ดีใจมาก
ดงซูบินเรียกพวกเขามาและพูดว่า “ พาสการ์เฟซและคนของเขาไปโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาก่อน พวกคุณทุกคนยังคงอยู่ที่นี่และหลังจากถอดหัวกระสุนออกแล้วให้นำพวกมันกลับไปที่สำนักหยานไท่ หาคนส่งผู้หญิงและเด็กกลับบ้านหลังจากบันทึกปากคำของพวกเขาแล้ว”
รองหัวหน้าทีมตำรวจท้องที่เดินผ่านไป “ หัวหน้าซูบินคนเหล่านี้ต้องถูกควบคุมตัวในมณฑลของเราก่อน เราจำเป็นต้องดำเนินการตรวจสอบบางอย่าง”
ใบหน้าของฉูเฟิงและเจ้าหน้าที่เปลี่ยนไป พวกเขาพยายามเรียกร้องเครดิตสำหรับกรณีนี้!
ดงซูบินหัวเราะเยาะ “ คุณกำลังเล่าเรื่องตลกให้ฉันฟังเหรอ? เหยื่อทั้งหมดมาจากเขตหยานไท่ของเรา เราเป็นคนที่จับสการ์เฟซและคนของเขา คุณต้องการนำพวกเขากลับไป?”
รองหัวหน้าทีมตอบอย่างเคร่งเครียด “ เรามีส่วนร่วมในคดีนี้ด้วย”
ดงซูบินกล่าว “ คุณพูดถูก หากไม่ใช่เพราะคุณทุกคนที่ไม่รักษากฎหมายและระเบียบคนของคนในเมืองหยานไถ่ ของเราก็จะไม่ถูกลักพาตัวและขายให้กับเมืองของคุณและพวกคุณทุกคนไม่รู้เรื่องนี้เลยอย่างงั้นหรอ! พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? อา? ทำไมพวกคุณถึงไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการลักพาตัวทั้งหมดนี้!” ดงซูบินอยู่ในอารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อผู้หญิงสองคนถูกข่มขืนและหยูเหมยเซียว เกือบจะเป็นเหยื่อรายต่อไป
ใบหน้าของรองหัวหน้าทีมคนนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำ
ดงซูบินไม่สนใจเขาและพูด “ ฉูเฟิงนำตัวผู้ร้ายเหล่านี้กลับไปที่หยานไท่ในวันพรุ่งนี้ ฉันก็จะเห็นว่าใครจะกล้ามาหยุดนาย!”
“ครับท่าน!”
รองหัวหน้าทีมคนนั้นนิ่งเงียบเมื่อได้เห็นบาดแผลบนหน้าสการ์เฟซ คนของเขาและชาวบ้านคนหนึ่งและเขารู้ว่าดงซูบินนั้นเด็ดขาดแค่ไหน