POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 243
EP 243 สำเร็จแล้ว!
By loop
ฝนยังคงเทลงมาอย่างไม่ลดละ
“หยุดรถ! หยุดทันที!”
“ หัวหน้าซูบินกำลังทำอะไรอยู่? เขาพยายามช่วยชีวิตผู้โดยสารที่ติดอยู่ในนั้นหรอ? เขาบ้าไปแล้วหรือยังไงกัน”
“ ด้านข้าง ภูเขาพังทลาย! ไม่เหลือเวลาแล้ว!”
“ หัวหน้าซูบินเองก็บาดเจ็บอยู่! แค่ตัวเขาเองก็จะไม่ไหวแล้ว และเขาจะช่วยคนอื่นได้อย่างไรกัน!”
หลายคนแทบไม่เชื่อสายตาของพวกเขาขณะที่พวกเขามองไปที่มุมมองด้านหลังของดงซูบินเมื่อดงซูบินสั่งให้อพยพทุกคนบางคนยังคิดว่าเขากลัวที่จะตายและไม่สนใจผู้โดยสารที่ติดอยู่เพื่อความปลอดภัยของเขาและผู้นำของมณฑล แต่เมื่อทุกคนเห็นว่าดงซูบินไม่ได้ขึ้นรถและหยิบพลั่วขึ้นมาพวกเขาก็รู้ว่าเขาพยายามจะทำอะไร!ดงซูบินจะช่วยชีวิตผู้โดยสาร! เขาจะช่วยพวกเขาเอง!
หัวหน้าซูบินทำแบบนี้อีกแล้วหรอ! เมื่อใดก็ตามที่ผู้คนมีปัญหาหัวหน้าซูบินก็เป็นคนที่จะก้าวไปข้างหน้าเสมอ!
มีคนไม่กี่คนเริ่มร้องไห้ขณะที่พวกเขามองไปที่หัวหน้าเซียวตงจากกระจกบังลมด้านหลังของรถ ไม่มีใครคาดคิดว่า ดงซูบินจะตัดสินใจเช่นนี้ หินและเศษเล็กเศษน้อยยังคงตกลงมาจากภูเขาและเขาอยู่คนเดียว พื้นดินโคลนไม่เสถียรอย่างยิ่งและสถานการณ์ก็น่ากลัว ไม่มีความหวังที่ดงซูบินจะสามารถรอดชีวิตกลับมาได้ ขนาดแขนของเขายังพันผ้าพันแผลอยู่เลย เขายังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ!
ทุกคนในที่เกิดเหตุขึ้นรถและมีเพียงดงซูบินเท่านั้นที่ยังคงอยู่
ไม่มีคำใดสามารถอธิบายความรู้สึกของผู้ที่อยู่ในยานพาหนะได้
เสี่ยวหลานเปิดหน้าต่างและตะโกนด้วยความโกรธ “ซูบิน! กลับมา!”
เหลียงเฉิงเผิงยังตะโกนใส่ดงซูบิน “ หัวหน้าซูบิน! กลับมาเดี๋ยวนี้!”
ดงซูบินได้ยินเสียงร้องของพวกเขา แต่เขาไม่ได้หันกลับมาหรือพูดอะไรหลิวดาไห่ อาจจะยังอยู่บนรถทัวร์พร้อมกับหน่วยกู้ภัยและผู้โดยสารคนอื่น ๆ เขาจะหันกลับมาได้อย่างไร? ดงซูบินเป็นคนเดียวที่มีโอกาสเพียงเล็กน้อยในการช่วยเหลือทุกคนจากรถบัสด้วยพลังของเขา ถ้าเขาไม่ช่วยพวกเขาพวกเขาก็จะต้องตาย
ทุกคนสามารถออกจากที่เกิดเหตุได้ยกเว้นดงซูบิน!
ดงซูบินเองต้องการช่วยพวกเขา! เขาต้องช่วยคนให้ได้มากที่สุด!
“ หัวหน้าซูบิน!”
“ หัวหน้าซูบินกลับมา!”
ดงซูบินเห็นป้ายรถเมล์อีกครั้งและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “ เฉินฟาง! เร็วเข้า!”
พัง! ต้นไม้ล้มกลิ้งลงมาจากภูเขาแล้วชนท้ายรถมินิบัส!
“ หัวหน้าซูบิน!”
“ ซูบิน!”
ฝ่ายช่วยเหลือและผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บนั้นร้องลั่นออกมา
ดงซูบินเองก็ไม่พูดอะไรสักคำและวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับพลั่วของเขา ฝนทำให้พื้นดินนุ่มนวลขึ้นและดงซูบินเกือบจะก้าวพลาด เขาใช้พลั่วพยุงตัวเองอย่างรวดเร็วและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทุกย่างก้าวเท้าของเขาจะจมลงไปในโคลน!
เวลา!
สิ่งที่ดงซูบินต้องการมากที่สุดคือเวลา!
ดงซูบินไม่เหลือเวลาแล้ว และต้องเพิ่มความเร็วของเขาให้เร็ว!
ครึ่งเมตร…
หนึ่งเมตร…
สองเมตร…
อ๊า !!! ดงซูบินก้าวเข้าสู่หลุม!
ดงซูบินรู้สึกว่าทุกอย่างกลายเป็นสีดำและในช่วงเวลาต่อมาร่างกายของเขาก็รู้สึกว่าเป็นหลุมโคลน!
“อา!”
“ หัวหน้าซูบิน!”
คนบนรถเมล์อ้าปากค้าง!
ดงซูบินนั้นดิ้นรนและไม่สามารถปีนออกไปได้ เขาปกคลุมไปด้วยโคลนและหายใจไม่ออก เขารู้ว่าเขาจะไม่ทำมันและกลั้นหายใจขณะที่เขากรีดร้อง“ ย้อนกลับไป 10 วินาที!” ในหัวใจของเขา ร่างของดงซูบินตกลงสู่พื้นและกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เขาหยุดชั่วคราวและเปลี่ยนทิศทางเพื่อหลีกเลี่ยงบริเวณที่เป็นหลุม!
มันแค่ห้าถึงหกเมตร แต่มันอันตรายมาก!
ดงซูบินเองก็เกือบตายถึงสามครั้งพื้นดินรู้สึกเหมือนเป็นหนองน้ำซึ่งสามารถกลืนเขาได้ทุกเมื่อ!
หกเมตร! ดงซูบินขยับไป 6 เมตร! เขาใกล้ฝังรถทัวร์แล้ว!
แต่ก่อนที่ดงซูบินจะก้าวต่อไปอันตรายก็เกิดขึ้นกับเขาอีกครั้ง ดงซูบินสวมเสื้อกันฝนและมีผ้าคลุมด้านข้างของศีรษะ เขารู้สึกว่ามีลมโชยอยู่ข้างๆเขาและหันร่างกายเล็กน้อยเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนอยู่ข้างหลังและก้อนหินขนาดเท่าท่อนแขนของเขาล้มลงและกระแทกเข้าที่เอวของเขา!
“ เออ!”
ดงซูบินตะโกนด้วยความเจ็บปวด เขาไม่แน่ใจว่าเขาตายหรือเขาเป็นลม!
เวรเอ้ย! ย้อนกลับ 8 วินาที!
ฉากเปลี่ยนอีกแล้ว!
ดงซูบินฟื้นคืนสติและพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว!
พัง! ก้อนหินกลิ้งลงมาจากภูเขาและพลาดไปที่ด้านหลังของดงซูบินอย่างหวุดหวิด!
ดงซูบินเองรู้สึกโล่งใจและลุกขึ้นจากพื้นโคลน เขาเดินหน้าต่อไปและสถานการณ์อันตรายนี้ไม่ได้หยุดเขา เขาไม่กลัวอันตรายและมุ่งมั่นที่จะเอาชนะมันให้ได้
ทุกคนบนรถบัสตะโกนให้ลงจากรถหลังจากที่เห็นตงซู่ปิงรอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิดหลายต่อหลายครั้ง เจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนตะโกนเรียกเฉินฟาง “ หัวหน้าสถานีเฉิน! ให้ผมไปพาหัวหน้าซูบินกลับมา!” เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ กล่าวเสริม “ ผมจะไปด้วย! ถ้าหัวหน้าซูบินยังไม่ตายผมจะอยู่ช่วยเขาเอง! เราต้องไม่ปล่อยให้หัวหน้าซูบินเผชิญกับอันตรายเพียงลำพัง!”
“ หัวหน้าเฉิน! ให้ผมไปด้วย!”
“ผมจะไปด้วย!”
คนขับมองไปที่เฉินฟาง
เฉินฟางไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ทันใดนั้นดงซูบินหันกลับมาและเห็นรถสองแถวยังอยู่ที่นั่น ปอดของเขาแทบระเบิดจากความโกรธของเขา “ คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ! ออกไปจากที่นี่!”
ดวงตาของ เฉินฟาง เป็นสีแดง “ แต่คุณ…”
ดงซูบินขัดจังหวะเขา “ ไม่ต้องสนใจฉันไปเดียวนี่!”
“ หัวหน้าซูบิน!”
“ หัวหน้าซูบิน!”
เศษหินและหินบิ่นจำนวนมากตกลงมาจากภูเขา แตก! ก้อนหินก้อนหนึ่งกระแทกรถมินิบัสและทำให้หน้าต่างแตก!
“ เร็วเข้า!” ดงซูบินตะโกน
เฉินฟางชนกระจกหน้ารถมินิบัสและตะโกน “ ขับรถ! ไปกันเถอะ!”
น้ำตาไหลจากดวงตาของคนขับขณะที่เขาเหยียบคันเร่ง!
เฉาซูเผิงตะโกนจากด้านหลังของรถบัส “หยุด! ใครอนุญาตให้นายขับรถ! รีบพาหัวหน้าซูบินกลับมา!”
เหลียงเฉิงเผิงตะโกนใส่คนของเขา “ รับชายสองคนเข้ามาและแบกซูบินกลับมาด้วย! เขายังบาดเจ็บอยู่และมันอันตรายมากสำหรับเขา!”
ทุกคนรู้สึกหวั่นไหวกับท่าทีที่ไม่เกรงกลัวของดงซูบินเขาเป็นเช่นนี้ระหว่างสถานการณ์ตัวประกันที่โรงเรียนและในช่วงเหตุการณ์กระโดดตึกคณะกรรมการพรรคของมณฑล ตอนนี้เขากำลังทำมันอีกครั้ง มีเจ้าหน้าที่ของรัฐกี่คนในมณฑลเมืองหรือแม้แต่จังหวัดที่สามารถทำในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่?
ไม่มี!
เมื่อเห็นคนขับลังเลว่าจะหยุดหรือไม่ เฉินฟางจึงลากเขาออกจากที่นั่งคนขับและเข้าไปเขาเหยียบคันเร่งโดยไม่สนใจผู้นำและเพื่อนร่วมงานของเขา เขาจับพวงมาลัยแน่นแล้วขับไปข้างหน้า!
“ หัวหน้าซูบิน!
“ หัวหน้าซูบิน!”
ดงซูบินเองก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเสียงร้องเบาลง เขามองไปที่ก้อนหินและเศษเล็กเศษน้อยที่กลิ้งลงมาจากภูเขาและยิ้มอย่างเบื่อหน่าย ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาพักผ่อนอยู่ที่บ้านและสะสมย้อนกลับ ประมาณ 10 นาที แต่เพียงระยะสั้น ๆ ก่อนหน้านี้เขาใช้เวลาเกือบ 2 นาที เขายังไม่แน่ใจว่าจะทำให้มันมีชีวิตขึ้นมาได้หรือไม่ คราวนี้เขาอาจจะตาย
แต่ดงซูบินไม่มีเวลาคิดเรื่องเหล่านี้แล้ว!
ดงซูบินเดินหน้าต่อ! เขาต้องช่วยทุกคน!
สิบเอ็ดเมตร…
สิบสองเมตร…
สิบสามเมตร…
ยิ่ง ดงซูบินข้าไปใกล้รถทัวร์มากเท่าไหร่ก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น
ดงซูบินตกลงไปในหลุมลึกห้าหรือหกครั้งและใช้ ย้อนกลับมากกว่าหนึ่งนาทีก่อนที่จะไปถึงจุดที่รถทัวร์อยู่ รถทัวร์ถูกฝังอยู่ใต้โคลนและเศษซาก มีพื้นที่ในโคลนซึ่งจมลงและดงซูบินเดาว่าหน้าต่างรถบัสหรือประตูอยู่ด้านล่าง โคลนและเศษขยะจะเข้าไปในรถทัวร์ทางหน้าต่างหรือประตูทำให้เกิดรอยบุ๋มตื้น ๆ ในโคลน!
ดงซูบินไม่มีเวลาเดาว่านี่คือตำแหน่งที่ถูกต้องหรือไม่และสิ่งที่ทำได้คือการเสี่ยงโชคได้เท่านั้น!
ดงซูบินเองหยิบพลั่วและเริ่มขุด!
แขนของ ดงซูบินยังไม่ฟื้นตัวดีและไม่ควรทำกิจกรรมที่ต้องใช้กำลังมาก แค่ขยับแขนเขาเองก็รู้สึกเจ็บแล้ว แตเขาเองก็ไม่ยอมแพ้ เขากัดฟันขุดต่อไป!
พัง!
ทันใดนั้นหินห้าก้อนตกลงมาจากภูเขาและสามก้อนพุ่งเข้าใส่ ดงซูบิน!
ดงซูบินตะโกนด้วยความเจ็บปวดและสังเกตว่าเขาไม่สามารถขยับมือขวาได้ มือขวาร้าว!
ย้อนกลับ 5 วินาที!
เวลาหวนย้อนกลับ!
ดงซูบินลดตัวลงอย่างรวดเร็วและใช้พลั่วปิดกั้นด้านข้างของเขา ชน … หินสองก้อนถูกบล็อกด้วยพลั่วและ ดงซูบินหลบอีกหนึ่งก้อน แรงกระแทกจากก้อนหินกระทบพลั่วทำให้มือของเขาชา เขามองไปที่พลั่วของเขาและมีรอยบุบสองรอย ถ้าก้อนหินโดนหัวเขาคงตายแน่!
ดงซูบินไม่สนใจอาการชาในมือของเขาและยังคงขุดต่อไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขา!
ฉันต้องช่วยพวกเขา!
ครั้งเดียว…
สองครั้ง…
สามครั้ง…
ดงซูบินรู้สึกเจ็บแปลบจากแขนของเขา แต่เขาพูดต่อ
เศษหินลอยอยู่เหนือศีรษะของ ดงซูบินแต่เขายังคงขุดต่อไป
ทุกคนเฝ้าดูดงซูบินร่างที่โดดเดี่ยวจากรถมินิบัสซึ่งกำลังเคลื่อนตัวออกไปไกลออกไป พวกเขาสามารถเห็นดงซูบินขุดโดยไม่หยุดด้วยแขนที่มีผ้าพันแผลอย่างแน่นหนาและสัมผัสได้จากเขา
หลายคนเริ่มร้องไห้
นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเห็นหัวหน้าซูบินยังมีชีวิตอยู่
เสี่ยวหลานนั่งเงียบ ๆ มองไปข้างหน้า แต่เฉาซูเผิงสังเกตเห็นว่าขนตาของเธอเคลื่อนไหวเร็วมากและดูเหมือนว่าจะมีอารมณ์มาก เหลียงเฉิงเผิงกำหมัดแน่นและรู้สึกแย่มาก เขาอ้างว่าเป็นข้าราชการที่ดีและต้องการทำอะไรเพื่อประชาชนมาโดยตลอด แต่เขาต้องยอมรับว่าเขาไม่มีอะไรเทียบได้กับดงซูบินได้เลย!
“ ฮือ…เสี่ยวฮวน!”
“ เล่ย!”
ผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บยังคงตะโกนเรียกชื่อสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา
เหลียงเฉิงเผิงมองไปที่พวกเขาและพูด “ ไม่ต้องกังวล หัวหน้าซูบินกำลังช่วยพวกเขาและพวกเขาจะสบายดี!” มีคนเพิ่ม “ถูกต้อง. ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับหัวหน้าซูบิน หัวหน้าซูบินเป็นคนที่ช่วยตัวประกันทั้งหมดที่โรงเรียนหนานหลิวจูเนียร์ คราวนี้จะเหมือนเดิม!”
แต่ไม่ว่าหัวหน้าซูบินจะมีความสามารถแค่ไหนเขาก็ยังอยู่คนเดียวและเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะการถล่มดินโคลนหินที่ตกลงมา ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นอันตรายถึงชีวิตและแม้ว่าเขาจะสามารถหลีกเลี่ยงหินที่ตกลงมาได้หนึ่งหรือสองก้อนด้วยโชคก็ตามเขา ไม่สามารถหลบส่วนที่เหลือได้!
ไม่มีใครรู้ว่าหัวหน้าดงจะรอดจากภัยพิบัตินี้ได้หรือไม่!
แม้แต่ดงซูบินยังไม่รู้ว่าเขาจะทำให้มันมีชีวิตได้หรือไม่!
ดงซูบินเองก็รู้สึกหมดแรง แต่โคลนดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ว่าเขาจะขุดอย่างไรเขาก็ยังไม่สามารถไปถึงด้านล่างได้ แม้ว่านี่จะไม่ถือว่าเป็นโคลนหรือหนอง แต่โคลนจะไหลกลับเข้าไปในหลุมที่ดงซูบินกำลังขุด หลังจากขุดมานานดงซูบินขุดได้เพียงไม่ถึงครึ่งเมตร!
ไม่สามารถดำเนินการต่อได้! ดงซูบินต้องขุดให้เร็วขึ้น!
ดงซูบินเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดในแขนของเขาและขุดให้หนักขึ้นและเร็วขึ้น เขาภาวนาให้คนที่ติดอยู่ในรถบัสอยู่ต่อไปจนกว่าเขาจะไปถึง!
มันเป็นสีดำสนิทบนรถทัวร์
หลิวดาไห่นอนตะแคงอ้าปากค้างและได้ยินเสียงเด็ก ๆ ร้องไห้อยู่ใกล้เขา
พวกเขาติดอยู่ในรถทัวร์นานกว่าสิบนาทีและหน้าต่างด้านหลังของรถบัสแตกเป็นเสี่ยง ๆ โคลนและเศษเล็กเศษน้อยได้ซึมเข้ามาตามช่องต่างๆ มีที่ว่างเพียงเล็กน้อยที่ด้านหน้าของรถบัส ถ้าหลิวดาไห่และหน่วยกู้ภัยอีกสองคนไม่ได้ใช้เบาะรองนั่งปิดกั้นประตูรถบัสและหน้าต่างพวกเขาจะถูกฝังทั้งเป็น
ตอนนี้ออกซิเจนกำลังจะหมดและทุกคนก็สิ้นหวัง
“ ฉัน…หายใจไม่ออก!” หญิงสาวเริ่มร้องไห้
หลิวดาไห่ตอบเบา ๆ “ หน่วยกู้ภัยเจะมาถึงเร็ว ๆ นี้! อย่ายอมแพ้!”
เจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนตอบกลับด้วยความสิ้นหวัง “ฟัง. ยังมีหินหล่นอยู่ด้านบน พวกเขาจะช่วยเราอย่างไรในสถานการณ์นี้? พวกเขาอาจยอมแพ้ที่จะช่วยเรา”
เด็กๆเริ่มร้องไห้ “ หนูไม่อยากตาย! สะอื้น…แม่! พ่อ! มาช่วยฉัน!”
เสียงร้องของเด็กส่งผลต่อส่วนที่เหลือ หญิงสาวคนนั้นและเด็กชายอีกคนเริ่มร้องไห้ “บางคน! ช่วยเรา! ช่วยด้วย!” ปังปังปัง…พวกเขาเริ่มทะเลาะกันที่ด้านข้างของรถบัสโดยหวังให้ใครสักคนได้ยิน “ มาช่วยเรา! ช่วยด้วย! อากาศหายใจกำลังจะหมดไป!”
มีคนกล่าวว่า “ หยุดตะโกน! พวกเขาจากไปแล้วและจะไม่มีใครช่วยเราได้!”
แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องจริง แต่พวกเขาก็ยังคงตะโกนและกระแทกกับรถบัส!
หลิวดาไห่เริ่มเวียนหัวและนี่เป็นสัญญาณของการขาดออกซิเจน เขาอ้าปากและพยายามรับอากาศให้มากที่สุด คนรอบตัวเขาอยู่ในสภาพเดียวกับเขาและพวกเขาก็หยุดตะโกน ทุกคนหลับตารอ พวกเขากำลังจะตาย!
หนึ่งวินาที…
สองวินาที …
สามวินาที …
มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์และเมื่อทุกคนคิดว่าพวกเขากำลังจะตายพวกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่อยู่เหนือพวกเขา!
ฟังดูเหมือนขุด!
มีคนพยายามช่วยชีวิตพวกเขา!
หลิวดาไห่รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดและลุกขึ้นนั่ง “ มัน…ประตูรถบัส…มีคนพยายามติดต่อเราที่นั่น”
พวกเขาทั้งหมดอ่อนแอและทำได้เพียงมองไปที่ประตูรถบัส
แตก…
สะ…
เสียงใกล้เข้ามาทุกที!
ทันใดนั้นมีเสียงดังโครม ที่นั่งผู้โดยสารที่ใช้กั้นประตูถูกผลักออกไปและมีแสงส่องเข้ามาในขณะเดียวกันอากาศบริสุทธิ์ก็เข้ามาในรถทัวร์และผู้โดยสารที่ติดอยู่ก็หอบหายใจ พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังกลับมาหาพวกเขาและเหมือนได้เกิดใหม่!
ยังมีชีวิตอยู่!
ฉันยังมีชีวิตอยู่!
ชายคนหนึ่งตะโกน “ มีใครยังมีชีวิตอยู่ไหม”
“ใช่! ใช่!”
“ ช่วยเราด้วย!”
“ ได้โปรดช่วยเราด้วย!”
มีเพียงหลิวดาไห่เท่านั้นที่จำเสียงนี้ได้ “ หัวหน้าซูบิน!”
เป็นเสียงของดงซูบินและเมื่อได้ยินคำตอบจากในรถบัสดงซูบินก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น “ พี่หลิว! ทุกคนสบายดีไหม เยี่ยมมาก! เร็วเข้า! พาทุกคนปีนออกไปทีละคน! ด่วน!” พลังพิเศษย้อนกลับของดงซูบิน ถูกใช้ไปเกือบหมดแล้วและหากไม่มี ย้อนกลับเขาก็ไม่สามารถฟื้นฟูตัวเองได้อีกต่อไป ทุกวินาทีมีค่า!
หลิวดาไห่เกือบร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงของดงซูบิน
“ ทุกคนเร็วเข้า!” หลิวดาไห่จับเด็กและผลักเขาขึ้นไป “ ไม่ต้องรีบ! ไม่ต้องรีบ! ปล่อยให้เด็กไปก่อน!”
ประตูรถบัสถูกบังคับให้เปิดและโคลนก็เริ่มไหลซึมเข้าไปในรถบัส พวกเขาเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว!
“ ทุกคนเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น!”
แม้ว่า หลิวดาไห่ต้องการลงจากรถบัสก่อนในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่เขาก็ต้องอยู่ต่อไปจนกว่าทุกคนจะได้รับความปลอดภัย เขาปีนออกจากรถบัสหลังจากที่ผู้โดยสารที่ติดอยู่ทั้งหมดได้รับการช่วยเหลือแล้ว!
ในที่สุดพวกเขาก็ออกมาแล้ว!